สว่างแสบตาซะจนผมต้องตื่นอย่างช่วยไม่ได้

 

ที่เห็นในสายตาคือฝนแสงที่วิ่งผ่านไป โถงเส้นทางสว่างสีซีดที่เต็มไปด้วยประกายแสงพาดผ่านไม่ว่าจะจากบน ล่าง ซ้าย หรือขวา ทุกๆ ด้านคือฝนแสงที่กำลังวิ่งผ่าน โดยมีเป้าหมายคือแสงจุดเดียวที่ปลายทาง ดาวฤกษ์ที่เปล่งแสงสว่างเป็นสีเดียวกับฝนดาวที่วิ่งผ่านไป

 

“นี่ ไม่ได้หลับไปใช่ไหมนายน่ะ?”

 

เสียงไม่พอใจดังมาจากด้านหลังเฉียงไปทางซ้าย ใครอ่ะ? แล้วผมอยู่ที่ไหนเนี่ย?

 

หน้าตาโฮโลแกรมที่น่าจะเป็นพวกข้อมูลกับของที่เหมือนจอยสติ๊ก เกจบางอย่าง แล้วก็ฝนแสงที่เห็นจากด้านหน้ามาได้สักพักแล้วน่าจะเป็น……จอภาพ? เป็นวีดีโอที่สมจริงจังแฮะ

 

“ท่านฮิโระ?”

 

น้ำเสียงกังวลดีงขึ้นจากอีกฝั่ง อ่านฮิโระเหรอ? แต่ผมชื่อ……ทาคาฮิโระ ซาโต้ว นะ ไม่ใช่ท่านฮิโระ แต่เสียงฟังดูคุ้นเคยจัง

 

“โอ๊ย!?”

 

ผมโดนมะเหงกเข้าที่หัว เจ็บโคตร

 

“กล้ามากนะที่หลับระหว่างอยู่ที่ค๊อกพิทน่ะ……”

 

“ค-คุณอัลม่าคะ ใช้ความรุนแรงมัน……”

 

ผมกุมหัวที่เจ็บโคตรๆ แล้วหันไปมองคนที่ทุบหัวผม และคนที่เป็นกังวลอยู่ด้านหลัง

 

“อา……นึกออกแล้ว”

 

“อะไรนะ?”

 

ผู้หญิงที่มองผมด้วยสีหน้าโกรธมีชื่อว่าอัลม่า เป็นสาวงามหูแหลมยาว ที่มีหน้าอกอันน้อยนิด ผมสีเงินสว่าง ผิวขาวเนียนที่ไม่ว่ามองจากมุมไหนก็คือเอลฟ์

 

แต่ว่าชุดที่ใส่อยู่เป็นแนวทหารรับจ้างที่ไม่ได้เปิดเผยผิวเท่าไรนักให้ความรู้สึกไปทางไซเบอร์โดยไม่มีความแฟนตาซีผสม แถมยังมีปืนเลเซอร์ห้อยอยู่ที่เอวด้วย นอกจากหูแล้วไม่มีตรงไหนดูเป็นเอลฟ์เลย แย่จัง

 

ยัยนี่เป็นทหารรับจ้างมืออาชีพที่ทำงานมาแล้วห้าปี แต่ตอนนี้เป็นหนึ่งในลูกเรือของผม

 

สำหรับว่าเป็นมายังไงนั้น……คือให้พูดแบบเซฟๆ หน่อยก็คือเป็นเพราะอุบัติเหตุแปลกๆที่ยานอวกาศของยัยนี่หลุดการควบคุมระหว่างการบุกโจมตีโจรสลัดครั้งใหญ่จนพุ่งเข้าชนกับยานประจัญบานของจักรวรรดิจนพังไปทั้งอย่างนั้นเลย

 

เลยจบลงที่ต้องจ่ายค่าชดเชยจำนวนมหาศาลที่ต่อให้ใช้เงินเก็บกับขายของทั้งหมดที่มีรวมถึงยานก็ยังไม่พอ  แล้วในตอนหน้าสิ่วหน้าขวานที่จะโดนโยนไปโคโลนี่คุกอันโหดร้ายในฐานะอาชญากรก็ได้ผมช่วยในส่วนเงินที่ขาดเอาไว้

 

ตั้งแต่นั้นก็เลยเข้ามาทำงานเป็นลูกเรือผมแทนการใช้หนี้และเก็บเงินซื้อยานของตัวเองใหม่อีกครั้ง

 

แต่ว่าว่าตอนที่ผมไปเช็คว่าโดนเรียกค่าชดเชยเยอะเกินไปจนไร้เหตุผลรึเปล่า ซึ่งก็ไม่มีตรงไหนที่ผิดปกติ ตรงตามที่เอกสารข้อมูลแจ้งไว้ เป็นค่าชดเชยอย่างเป็นทางการที่กองทัพเรียกเก็บมา เพราะงั้นไม่มีการโกงเรื่องนี้แน่นอน

 

แต่ว่าเส้นตายการจ่ายค่าชดเชยเหมือนจะสั้นมากเพราะความผิดพลาดจากตรงไหนสักที่ ซึ่งคนที่ทำผิดพลาดก็โดนโยนไปหน่วยลงทัณฑ์ที่มีอัตราการทำให้ลาออกสูงมาก การทำผิดทีเดียวแล้วโดนโยนไปหาหน่วยลงทัณฑ์เลยนี่น่ากลัวโคตร อยู่ห่างๆ กองทัพจักรวรรดิไว้น่าจะดีกว่า

 

“เรื่องทั้งสองคนอะไรแบบนั้นน่ะ”

 

“ลืมเรื่องพวกเราเหรอคะ……?”

 

เด็กสาวที่แอบมองมาจากหลังอัลม่ามีสีหน้าเศร้าสร้อย

 

“ไม่หรอก แค่ยังไม่ตื่นดีน่ะ”

 

เด็กสาวที่มองมาจากด้านหลังอัลม่ามีชื่อว่ามิมิ

 

เป็นสาวน่ารักผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีเดียวกัน ถึงตอนนี้จะโดนอัลม่าบังอยู่ แต่จริงๆ แล้วขนาดเกราะด้านหน้านี่เทียบได้กับยานประจัญบานเลยทีเดียว ถึงขนาดตัวจะแค่ยานพิฆาตก็เถอะ

 

ซึ่งเหมือนกับอัลม่า มิมิเองก็เป็นลูกเรือในยานของผมด้วย เหตุผลที่กลายมาเป็นลูกเรือยานผมก็เพราะหนี้เช่นกัน…… แต่ไม่เหมือนกับอัลม่า ของมิมิไม่ควรเป็นสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบ

 

ครอบครัวของมิมิเสียไปในอุบัติเหตุจนทำให้โคโลนี่ที่อาศัยอยู่เกิดความเสียหาย และค่าความเสียหายนั้นก็ตกมาอยู่กับเธอ ที่เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น

 

พวกคุณคิดว่าเรื่องไร้เหตุผลแบบนี้มันควรจะเกิดขึ้นจริงๆ เหรอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความต้องการบางอย่างของพวกผู้ใหญ่ทำให้เรื่องไร้เหตุผลแบบนั้นเกิดขึ้นได้ และไม่มีผู้ใหญ่สักคนเลยที่ยอมช่วยเหลือเธอ

 

แต่ก็โชคดีที่ได้เจอผมที่มีเงิน กำลัง และตำแหน่งที่ช่วยเหลือเธอได้ ผมเลยช่วยเอาไว้และได้มารับมาเป็นลูกเรือของผม ถ้าเป็นเทพนิยาย ก็คงเป็นฉากจบที่มีความสุข แต่โชคไม่ดีที่โลกนี้คือความเป็นจริง ต่อให้จะจัดการหนี้ได้หมดแล้ว มิมิก็ไม่เหลือใครให้กลับไปหา

 

เพราะงั้นคนที่ช่วยเธอเอาไว้อย่างผมเลยตัดสินใจรับเธอมาเป็นลูกเรือบนยานและให้รับหน้าที่โอเปอเรเตอร์ที่ช่วยงานทหารรับจ้างของผม

 

เพราะงั้นเธอก็เลยอยู่ในช่วงเรียนรู้งานโอเปอเรเตอร์ตั้งแต่เริ่มแรกเลย ซึ่งก็ต้อบขอบคุณคู่มือฝึก AI และทหารรับจ้างมืออาชีพอย่างอัลม่าที่ช่วยสอน มิมิเลยเก็บประสบการณ์การเป็นโอเปอเรเตอร์ได้อย่างมั่นคง

 

“ต่อให้จะสะลึมสะลือนายมันก็เป็นคนชั่วไร้หัวใจ ลืมพวกเราทั้งๆ ที่มีอะไรกันไปแล้วน่ะนะ”

 

“เธอนี่แปลงคำให้มัน……ให้ฉันดูแย่ตลอดเลยนะ”

 

“แล้วไม่จริงเหรอ?”

 

“เถียงไม่ได้แฮะ”

 

ใช้แล้ว พวกเราน่ะมีความสัมพันธ์กันแบบนั้นแหละ

 

การตั้งค่าแปลกๆ กับวัฒนธรรมของโลกนี้เป็นอะไรที่ สำหรับผมผู้ที่เคยอยู่ญี่ปุ่นบนโลกมากก่อนไม่สามารถเข้าใจ หรือจินตนาการถึงได้เลย ซึ่งก็มีหลายเรื่องที่นับว่าเป็นสามัญสำนึกของที่นี่ที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด หนึ่งในเรื่องแปลกๆ พวกนั้นคือ『ผู้หญิงที่เป็นลูกเรือของยานผู้ชายเป็นธรรมดาที่จะถูกมองเป็นเป็นผู้หญิงของชายคนนั้น』

 

ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ? ผมเองก็ด้วย แต่มันเป็นแบบนั้นแหละ ถึงจะไม่รู้ว่าประวัติศาสตร์ของโลกนี้เป็นยังไง แต่มันคงต้องมีที่มาที่ไปที่ทำให้วัฒนธรรมกับสามัญสำนึกมาในทิศทางนี้อยู่แหละ และเพราะงั้นผมเลยไม่มีทางเลือกนอกจะยอมรับในสิ่งที่มันเป็น

 

แน่นอนว่าตอนที่ทั้งสองยอมรับเป็นลูกเรือผมทั้งสองรู้สามัญสำนึกตรงนี้อยู่แล้ว ไม่สิ ถ้าพูดตรงๆ คือทั้งสองคนไม่ได้มีทางเลือกเท่าไรนัก แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับมันด้วยซ้ำ ไม่เกี่ยวกับรู้หรือไม่รู้เลย

 

ส่วนทางผมที่ชวนมาเป็นลูกเรือก็ไม่มีเหตุผลอะไรมากมาย แค่เพียงสงสารไม่ก็สนใจในความสามารถการเป็นลูกเรือเลยก็เท่านั้น แต่การบอกว่า『มาเป็นลูกเรือฉันสิ』ก็เหมือนกับพูดว่า『เรามาคบกันเถอะ』อะไรแบบนั้นเลย

 

ต่อให้ตอนพูดจะไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ก็จะโดนคิดแบบนั้นอยู่ดี เพราะมันคือสามัญสำนึก

 

แถมสถานการณ์ตอนนั้นก็หนักหน่วงอย่างมาก ทั้งสองคนขาดเงินและถ้าไม่ยอมรับข้อเสนอของผมความบริสุทธิ์ของตัวเองก็จะตกอยู่ในอันตราย

 

มิมิไม่มีญาติพี่น้องและไม่มีกำลังจะปกป้องตัวเอง ถ้าไม่รับข้อเสนอของผมก็จะต้องกลายเป็นของเล่นให้พวกคนในสลัม ต้องใช้ชีวิตขายตัวอย่างหนัก และตายไปท่ามกลางความเลวร้ายทั้งอย่างนั้น

 

อัลม่าเองก็จ่ายเงินค่าชดเชยไม่ไหว และกำลังจะโดนโยนไปที่โคโลนี่คุกที่มีสลัดอวกาศเป็นกระบุงที่เป็นศัตรูกับทหารรับจ้าง และที่โลกนี้ไม่แยกคุกระหว่างชายหญิงที่เป็นอาชญากร เพราะงั้นสิ่งที่รออยู่ในที่แบบนั้นก็คือความรุนแรงทั้งทางกายภาพและทางเพศนั่นเอง

 

ทั้งสองคนก็ได้ผมช่วยไว้จากสถานการณ์เช่นนั้น และมาเป็นลูกเรือของผม ซึ่งทั้งสองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ถ้าผมบังคับให้ต้องมามีความสัมพันธ์แบบนั้นกัน สำหรับมิมิ ถ้าผมเทเธอไปก็ไม่ต่างอะไรจากจบชีวิตเธอ ส่วนของอัลม่าถ้าไม่มีหนี้น่าจะพอเอาตัวรอดได้สักวิธี

 

นั่นแหละ ที่มาที่ไปว่าทำไมความสัมพันธ์ของเราทั้งสามคนถึงมาเป็นแบบนี้ได้ พอดูกันแบบเป็นกลางแล้วผมเองก็คือไอ้เวรที่ทำให้ใครสักคนต้องแลกความบริสุทธ์ของตัวเองเป็นหลักประกันของหนี้ที่มี ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลย

 

แต่คิดดูนะ สาวน้อยนมโตแสนสวย ไม่ก็เอลฟ์ผู้งดงามไร้ที่ติดเสนอตัวให้ด้วยความเขินอายแต่จริงใจ จะมีผู้ชายที่ไหนปฏิเสธได้ในสถานการณ์แบบนั้นล่ะ?

 

ก็อาจจะมีมั้ง อา ผู้ชายแบบนั้นก็อาจจะมีแหละเนาะ

 

แต่ผมทำไม่ได้ไง! ทำไม่ได้! ผมมันเด็กหนุ่มสุขภาพดีที่พ่ายแพ้ต่อสิ่งล่อลวงแล้วใช้ช่วงล่างคิดในเวลาแบบนั้นไง!

 

ต้องเป็นนักบุญมาจากไหนกันถึงทนไหวอะ? คือตรัสรู้ไปแล้วหรือยังไงกันห๊ะ? ผมเป็นผู้ชายประเภทที่ถ้าเกมมีเรื่องเซ็กซ์ในตัวเลือกผมก็จะเลือกแบบไม่ลังเลเลย โทษทีนะ

 

“แต่ถ้าไม่ชอบล่ะ—–”

 

“ไม่ได้พูดว่าไม่อยากซักหน่อย”

 

“ฉันไม่ถือค่ะ”

 

ทั้งสองคนรีบพูดตอบ หน้าอัลม่าที่หันหนีแดงเล็กน้อย ในขณะที่มิมิจ้องผมไม่วางตาด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“เข้าใจแล้ว ฉันรักพวกเธอทั้งคู่นะ”

 

“ค่ะ!”

 

“ย-อย่างนั้นแหละนะ”

 

ได้ยินคำของผมมิมิก็เผยรอยยิ้มกว้างในขณะที่อัลม่าก้มหน้าเขินอาย อื้อ ทั้งคู่น่ารักจังเลยนะ

 

 

 

 

　☆★☆

 

 

 

 

เอาล่ะ มาแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการหน่อยแล้วกัน

 

ผมชื่อ ทาคาฮิโระ ซาโตะ ตอนนี้แทนตัวว่า กัปตันฮิโระ

 

ยานที่อยู่ตอนนี้เป็นยานรบขนาดเล็กรหัสโมเดล 【ASX-08 Krishna】หรือที่ผมเรียกว่า『กฤษณะ』เป็นยานที่อาจจะมีอยู่เพียงลำเดียวในโลกนี้

 

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ระหว่างไฮเปอร์สเปซจากระบบดาวการ์นัมสู่ระบบดาวอัลเลน เรื่องไฮเปอร์สเปซกับไฮเปอร์เลนเอาไว้ค่อยเล่าทีหลัง เอาเรื่องโลกที่อยู่ตอนนี้ก่อน

 

ไม่รู้ว่าโลกนี้เรียกว่าอะไร กาแลกซี่ที่ผมอยู่ตอนนี้เหมือนจะยังไม่มีใครตั้งชื่อให้ แต่ว่าเทคโนโลยีการเดินทางระหว่างดวงดาวแพร่หลายมากในกาแลกซี่แห่งนี้ และผู้คนเองก็หลุดพ้นจากแรงดึงดูดของดาวเคราะห์ ขยายพื้นที่อยู่อาศัยออกมาท่ามกลางทะเลดวงดาวแล้ว และผมที่จู่ๆ ก็ได้รับรู้ว่าโดนโยนมาที่โลกนี้พร้อมๆ กับยานกฤษณะลำนี้ซะแล้ว

 

กฤษณะเป็นยานที่ผมได้รับมาตั้งแต่ก่อนจะมาที่โลกนี้ อ่อ แต่ไม่ใช่ผมขี่ยานอวกาศแบบนี้ตั้งแต่โลกเดิมอะไรแบบนั้นหรอกนะ เท่าที่รู้คือการสำรวจอวกาศของโลกนี่ยังอยู่แค่สถานีวิจัยวงโคจรอยู่เลย แถมเป็นแค่สิ่งที่เหมือนโรงงานทดลองวงโคจรที่มีนักบินอวกาศไม่กี่คนค่อยจัดการการทดลองหลายๆ อย่างในอวกาศเท่านั้นเอง ไม่ใช่การอาศัยอยู่ในอวกาศ

 

ผู้คนใช่ชีวิตปกติกันบนพื้นผิวโลก เพราะงั้นที่บอกว่าผมอยู่กับกฤษณะตั้งแต่ก่อนมาที่โลกนี้ผมหมายถึงเกมน่ะ

 

ก่อนมาที่โลกนี้ผมติดเกมที่ชื่อว่า สเตลล่าออนไลน์มาก เป็นเกมที่เล่นได้หลากหลายวิธีเช่น ขับยานเล่นในอวกาศกว้างใหญ่ ออกผจญภัย ต่อสู้ และหาเงินจากการค้าขาย

 

กฤษณะที่ผมขับอยู่เป็นยานเฉพาะตัวที่ได้มาระหว่างอีเวนท์ในเกมและใช้มาเรื่อยๆ บางคนที่สัญชาตญาณดีอาจจะพอเดาได้แล้ว ใช่ โลกที่ผมหลงมาน่ะเหมือนกับสเตลล่าออนไลน์มากๆ

 

ยังไงก็ตาม ยานและสินค้ามากมายในตลาดต่างเป็นของคุ้นเคยจากสเตลล่าออนไลน์ และตัวตนที่เป็นศัตรูอย่างสลัดอวกาศที่คอยซุ่มตกอวกาศและโจมตียานเดินทางของประชาชนกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลที่โจมตีสิ่งมีชีวิตอินทรีย์ไม่เลือกหน้าแทบจะเหมือนกับในสเตลล่าออนไลน์เลย

 

แต่ว่าก็ไม่ได้เหมือนไปซะทุกอย่าง ผมเคยเห็นยานกับของที่ไม่มีในสเตลล่าออนไลน์ด้วย แล้วก็เจ้าแผนที่กาแลกซี่นี่ ผมหาระบบดาวที่รู้จักในสเตลล่าออนไลน์ไม่เจอเลย และผมก็ไม่เคยได้ยินชื่ออาณาจักรดวงดาวที่ปกครองระบบดาวรอบๆ นี้เลยสักชื่อ

 

ผมเลยเดาไม่ถูกว่าเป็นคนละโลกที่เหมือนกันหรือแค่ผมไม่รู้จักเฉยๆ เหตุผลก็เพราะภาพรวมของกาแลกซี่ในเกมสเตลล่าออนไลน์เองก็ยังไม่ถูกเปิดเผย

 

เกมสเตลล่าออนไลน์ที่ปล่อยมาสี่ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีผู้เล่นที่ไปถึงใจกลางของกาแลกซี่เลยสักคน ขนาดว่าสี่ปีเข้าไปแล้วนะ ทำให้รู้เลยว่าอวกาศมันกว้างใหญ่ขนาดไหน

 

เพราะงั้นถ้าผมมาอยู่อีกฝั่งของกาแลกซี่ก็ไม่แปลกที่จะไม่มีระบบดาวที่รู้จักเลย ยังไงซะก็ไม่มีใครเคยไปถึง จะไม่รู้ก็ไม่แปลก

 

เป็นธรรมดาที่ผมจะต้องพยายามหาระบบสุริยะแต่ก็หาไม่เจอ ในสเตลล่าออนไลน์ก็ไม่เจอ เลยไม่รู้ว่าไม่มีหรือยังไม่ถูกค้นพบกันแน่

 

แต่ว่าตอนที่ผมโดนโยนมาอยู่ที่โลกนี้น่ะผมไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอะไรต่อ โชคดีที่ผมขับกฤษณะได้โดยไม่มีปัญหา เลยเลือกที่จะใช้ชีวิตในโลกนี้ด้วยการเป็นทหารรับจ้างเหมือนตอนเล่นสเตลล่าออนไลน์ ผมมีเงินจำนวนนึงตั้งแต่ต้นเพราะคลังของกฤษณะมีของขายอยู่ด้วย แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายและทำตัวขี้เกียจอยู่ดี

 

ถึงไม่รู้ว่าทำไมมาโผล่ในโลกที่เหมือนเกมที่ติดนักหนา แต่ถ้าไม่สนุกไปกับมันก็คงจะน่าเสียดาย

 

เลยมาเป็นทหารรับจ้างผ่านเหตุการณ์มากมาย ได้เยอะมิมิกับอัลม่า ล่าโจรสลัดในฐานะทหารรับจ้าง และเข้าร่วมการรบระหว่างอาณาจักรดวงดาวในฐานะทหารรับจ้าง

 

แต่ก็นะ กระตือรือร้นมากเกินไปก็เป็นปัญหาเหมือนกัน เลยทำให้ถูกสาวสวยท่าทางอันตรายจากกองทัพจักรวรรดิมาถูกใจเข้าและพยายามชวนให้เข้ากองทัพจักรวรรดิอย่างหนัก เลยทำให้รู้สึกว่าถ้ายังอยู่นิ่งๆ ต่อไป ได้กลายเป็นหนึ่งในกองทัพจักรวรรดิไปโดยไม่รู้ตัวแหงๆ เลยหนีมาเพื่อตามหาอิสระ

 

ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงพวกเราก็คือทหารรับจ้างผู้มีอิสระ ไม่มีเหตุผลให้ต้องโทษเราที่ย้ายที่เพื่อหางานหรอก ถึงจะทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้ให้ทัพจักรวรรดิอยู่บ้างแต่ทหารรับจ้างก็หาเงินได้โดยไม่ต้องยุ่งกับทหารอยู่แล้ว เพราะงั้นไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา

 

ไงก็ตาม พวกเราทั้งสามคนต่างมีเป้าหมายเป็นของตัวเอง

 

ของผมคือซื้อบ้านพร้อมสวนที่ดาวอยู่อาศัยปลอดภัยๆ สักที่และดื่มน้ำอัดลมตามใจอยาก

 

เพราะอะไรไม่รู้ ที่โลกนี้น่ะไม่มีน้ำโซดา พยายามหาเหตุผลแล้ว แต่เท่าไรก็ไม่รู้ว่าทำไม ไม่ว่าจะหาจากตามแหล่งข้อมูลไหนๆ ก็หาร่องรอยของน้ำอัดลมไม่เจอเลย แปลกชะมัด

 

แต่ก็เคยได้ยินมาว่าน้ำอัดลมดื่มในพื้นที่ไร้แรงโน้มถ่วงยากมาก แล้วก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่การสำรวจอวกาศกลายเป็นสิ่งปกติในกาแลกซี่นี้ เลยน่าจะเป็นเหตุผลที่น้ำอัดลมหายไปนี่แหละ

 

เพราะงั้นผมจะคืนชีพการมีอยู่ของน้ำอัดลมของโลกและกินจนกว่าจะพอใจเลย

 

เพราะงั้นเป้าหมายการซื้อบ้านพร้อมสวนบนดาวอยู่อาศัยรวมค่ารับรองสัญชาติจักรวรรดิระดับสูงเหมือนว่าจะใช้เงินหลายร้อยล้านอีเนลเลย ล้อกันเล่นรึเปล่านะ? แพงโคตรๆ เลย

 

ต่อไป เป้าหมายของมิมิ คือเดินทางชิมของอร่อยทั่วกาแลกซี่ ว่ากันว่ามีของแปลกๆ และอร่อยอยู่มากมายทั่วจักรวาลอันกว้างใหญ่จนคุณไม่สามารถจินตนาการออกไป เป้าหมายของมิมิ คือลองทั้งหมดนั่น เป็นเป้าหมายที่เรียบง่ายแต่ช่างทะเยอทะยาน! เพราะงั้นผมเลยเอาด้วย และเป้าหมายลับของผมคือแอบยัดน้ำอัดลมเข้าไปในลิสของอร่อยของมิมิ

 

และสุดท้ายอัลม่า เป้าหมายของเธอธรรมดาที่สุด หาเงินจ่ายหนี้ให้ผมและหาเงินให้มากพอที่จะแยกตัวกลับไปเป็นทหารรับจ้างเองอีกครั้ง

 

หนี้ที่ติดผมอยู่คือสามล้านอีเนล แปลงเป็นค่าเงินเยนของญี่ปุ่น 1 อีเนลจะประมาณ 100 เยน เพราะงั้นก็จะประมาณ สามร้อยล้านเยน เป็นเงินจำนวนมากเลยล่ะ แต่จะว่าไปจากการรบระหว่างจักรวรรดิและสหพันธ์ล่าสุดที่ระบบดาวเทอเมนน่ะ อัลม่าได้ส่วนแบ่งไปประมาณ 260,000 อีเนล ถ้าด้วยความเร็วประมาณนี้น่าจะคืนผมได้หมดตั้งแต่ยังไม่ครบปี

 

แต่ว่าจ่ายหนี้หมดอย่างเดียวก็ไม่พอซื้อยานอวกาศแยกตัวไปทำงานทหารรับจ้างคนเดียวอยู่ดี เพราะงั้นต่อให้จ่ายหนี้หมดแล้วก็น่าจะอยู่ต่อไปอีกสักพัก

 

สถานการณ์ของพวกเราก็เป็นแบบนี้แหละ

 

เรากำลังมุ่งหน้าไปที่ระบบดาวอัลเลนกัน ว่ากันว่าเป็นศูนย์รวมเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ก้าวหน้าที่สุดของจักรวรรดิเลย

 

เหตุผลก็เพราะว่าผมเที่ยวบอกทุกคนว่ามาจากต่างโลกไม่ได้ เลยสร้างเหตุผลที่ไม่รู้สามัญสำนึกของโลกนี้ด้วยการบอกว่าที่จู่ๆ โผล่มาที่ระบบดาวเทอเมนเพราะอุบัติเหตุไฮเปอร์ไดรฟ์ เลยทำให้ความจำไม่ค่อยสมบูรณ์ดี

 

มิมิกับอัลม่าที่ได้ยินก็เลยเป็นห่วงมาก และแนะนำให้ไปตรวจร่างกายที่สถานีการแพทย์ ซึ่งถ้าไม่ไปตามที่แนะนำก็จะดูแปลกมาก และผมเองก็มองว่าได้รู้ว่าร่างกายตัวเองตอนนี้เป็นยังไงก็ดีเหมือนกัน ก็เลยทำตามคำแนะนำนั่นแหละ แล้วก็อันที่จริง ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าโดนย้ายมาที่ต่างโลกหรืออย่างอื่นกันแน่ แต่เพราะการเกิดเรื่องแปลกๆ นี่แหละเลยทำให้การันตีไม่ได้ว่าร่างกายจะไม่มีอะไรผิดปกติ

 

เพราะงั้นพวกเราก็เลยตรงไปที่ระบบดาวอัลเลนเพื่อหาอิสระและเทคโนโลยีการแพทย์กัน ไปหาอิสระและเทคโนโลนีการแพทย์น่ะ เพราะสำคัญเลยพูดสองครั้งเลยนะ

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล หรือกดไลค์ คอมเม้น สับตะไคร้(????)ได้เลยคะ!  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ