027 – ไพ่ลับ

 

 

 

 

 

กองทัพสหพันธ์เบลเบลมเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว บางทีอาจจะเป็นเพราะคิดว่าแผนการโจมตีโดนจับได้แล้วจากการที่ไม่สามารถติดต่อหน่วยสำรวจแนวหน้าที่ผมจัดการไปได้

 

ผมไม่รู้ว่าในกล่องดำกับดาต้าแคชมีอะไรอยู่บ้าง เลยไม่รู้ว่ากองทหารของจักรวรรดิกรัคคานรู้แผนอีกฝ่ายไปถึงขั้นไหนแล้ว

 

และเพราะเรื่องนั้นผมเลยยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรโง่ๆ ไป ยังไงซะทำแค่ตอนก่อนเริ่มจะเริ่มบินจะดีกว่า จะได้ไม่โดนสงสัย

 

ยังไงก็ตาม เพราะว่ามีการเคลื่อนไหวจากทางฝั่งศัตรู พวกเราก็เลยโดนเรียกตัวมาที่ที่สำนักงานใหญ่ของกองทัพกองทัพเพื่อฟังแผนการในฐานะกองทัพจักรวรรดิกรัคคานเฉพาะกิจหน่วยทหารรับจ้าง

 

และรอบนี้พวกเขาจะสรุปแผนให้ฟังโดยได้เจอกันตัวเป็นๆ แทนที่จะเป็นการสื่อสารทางไกล อาจจะเป็นเรื่องมาตรการด้านข่าวกรองละมั้ง? ผมเองก็ไม่รู้ว่ากองทัพคิดอะไรยังไง

 

ทหารของจักรวรรดิคนหนึ่งมองผมไม่วางตาพลางนำทางผมไปห้องประชุมห้องหนึ่งด้านในศูนย์บัญชาการ

 

ห้องนี้ปกติแล้วน่าจะเอาไว้ใช้สำหรับการประชุมที่ใหญ่กว่านี้ เพราะห้องค่อนข้างใหญ่ แต่ตอนนี้กลับมีเอาอี้แค่พอจำนวนคน เลยกลายเป็นโล่งไปเลย

 

ผู้ชายรางกำยำที่ดูท่าทางน่าจะเป็นทหารรับจ้างรวมตัวอยู่ในห้องสลัวๆ แล้วจำนวนนึง ซึ่งพอผมเข้ามา ทุกสายตาก็มองมาหาทันที

 

“เห้ย ดูนั่นดิ”

 

“มาพร้อมผู้หญิง…… แถมน่ารักทั้งคู่ด้วย……?!”

 

“นั่นมันซิลเวอร์อัลม่าใช่ปะ? ทำไมมาด้วยกันล่ะ?”

 

“เห็นว่ามีเรื่องอุบัติเหตุตอนบุกโจมตีโจรสลักก่อนหน้านี้ใช่ไหมนะ? น่าจะเกี่ยวกับเรื่องนั้นแหละ”

 

“ระเบิด……ระเบิดไปซะ……”

 

พวกทหารรับจ้างที่มาถึงห้องประชุมก่อนเริ่มไม่พอใจตอนที่เห็นพวกเราเข้ามา เห้ย ไอ้คนที่แช่งคนสุดท้ายอะ พอเลย เดี๋ยวก็บึ้มจริงหรอก

 

ดูเหมือนว่าจะไม่มีการกำหนดที่นั่งของแต่ละคนเอาไว้ เพราะงั้นผมเลยเลือกนั่งตรงที่ที่มันว่างๆ

 

“มิมิอยู่กลางเลย”

 

“อา ค่ะ”

 

อัลม่าไม่เป็นไรหรอก มิมิน่าจะไม่สบายใจที่จะต้องนั่งข้างๆ ทหารรับจ้างตัวโต อัลม่าเองก็เหมือนจะคิดแบบเดียวกันก็เลยนั่งลงข้างๆ มิมิโดยไม่ได้พูดอะไร

 

จากนั้นทหารรับจ้างอีกจำนวนนึงก็เข้าห้องมา พอเก้าอี้เต็มการฟังแผนก็เริ่มขึ้น กัปตันเซเรน่ากับทหารคนอื่นๆ ก็เข้าห้องมาทันที

 

“ฟังทางนี้!”

 

ด้วยคำพูดจากทหารหุ่นดีที่ไม่ได้ทำหน้าที่ราชการทำให้บรรยากาศในห้องประชุมตึงเครียดขึ้นมาทันที

 

“จากนี้จะเริ่มการประชุมแผนการป้องกันระบบดาวเทอเมน ดิฉันกัปตันเซเรน่า จะเป็นผู้บัญชาการของหน่วยทหารรับจ้างของจักรวรรดิที่ตั้งขึ้นมาชั่วคราวนี้ ถึงแม้จะชั่วคราวแต่ดิฉันก็เป็นผู้บังคับบัญชา เพราะงั้นโปรดเรียกดิฉันว่ากัปตันเซเรน่า”

 

“““เยส แหม่ม”””

 

“เยี่ยมมาก ลำดับแรกจะอธิบายสถานการณ์ให้ฟังกัน จอร์ช”

 

“ฮ่า”

 

ห้องมืดลงตามการจัดการแผงควบคุมบนกำแพงของจอร์ช และจอภาพโฮโลขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของกัปตันเซเรน่าให้เห็นถึงแผนที่ดวงดาวของระบบดาวเทอเมน

 

“ในตอนนี้กองยานของสหพันธ์เบลเบลมกำลังอยู่ในระหว่างเส้นทางมาระบบดาวเทอเมน ซึ่งอยู่ในไฮเปอร์ไดรฟ์เรียบร้อยแล้ว จำนวนที่แน่ชัดเลยไม่สามารถตอบได้ แต่จากข้อมูลกลางที่ได้มาและจากการตอบสนองของเซเซอร์ไฮเปอร์สเปซ กองทัพจักรวรรดิจึงเชื่อว่ากองกำลังจู่โจมจะประกอบด้วยยานประจัญบานแปดลำ ยานลาดตระเวณหนักยี่สิบสี่ลำ ยานลาดตระเวณเบาสามสิบสองลำ ยานพิฆาตหกสิบสี่ลำ และยานคอร์เวตอีกหนึ่งร้อยยี่สิบแปดลำ”

 

ทหารรับจ้างที่ได้ยินจำนวนกองกำลังของอีกฝ่ายก็ส่งเสียงจอแจกันขึ้นมาทันที ผมเองก็ตกใจนิดหน่อยเพราะกองกำลังของอีกฝ่ายมีเยอะกว่าที่คิด ซึ่งถ้าบอกว่าจริงๆ ไม่ใช่การรบทั่วไป แต่เป็นการรบเต็มรูปแบบก็ไม่เกินจริงเลย

 

“หากพูดกันตรงๆ ก็คือกำลังของอีกฝ่ายมีมากกว่ากำลังของกองทหารระบบดาวที่ประจำการอยู่ระบบดาวเทอเมนมาก โชคดีที่เรารู้เรื่องการโจมตีเร็วพอที่ได้ดำเนินการขอกำลังเสริมได้สำเร็จแล้ว และหากเราสามารถรอดชีวิตได้ถึงวัน กำลังเสริมจากระบบดาวอื่นก็จะวาร์ปมาถึง เพราะฉะนั้น เป้าหมายภารกิจของเราคือการป้องกันระบบดาวจนกว่าจะถึงวันถัดไป ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม”

 

ถือว่าเป็นแผนที่เหมาะสมในกรณีที่รอกำลังเสริม เหมือนว่ากล่องดำกับดาต้าแคชที่ได้มาจะทำผลงานได้ดีนะ เห็นได้จากเงินที่จ่ายเยอะขึ้นด้วย

 

“ภารกิจของพวกคุณทหารรับจ้างจะเป็นการซ่อนตัวตามวงแหวนอุกกาบาตและทำการรบแบบกองโจรคอยโจมตีกองยานของสหพันธ์ที่พยายามผ่านวงแหวนอุกกาบาตมา โดยเป้าหมายหลักของพวกคุณจะเป็นยานพิฆาตและคอร์เวต แต่หาทำลายยานลาดตระเวณหรือยานประจัญยานได้ก็จะมีโบนัสให้เช่นกัน”

 

กัปตันเซเรน่ายิ้มให้ แต่บรรดาทหารรับจ้างก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ รับเท่านั้น ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ เพราะยานทหารรับจ้างส่วนใหญ่มีเพียงแค่ขนาดเล็กไปจนถึงขนาดกลางเท่านั้น

 

ยานใหญ่ระดับลาดตระเวณขึ้นไปจะติดตั้งเครื่องกำเนิดพลังงานที่ใหญ่ขึ้นตามขนาดยาน เพราะงั้นแรงขับของโล่ที่ติดตั้งเองก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลจนอำนาจการยิงของยานทหารรับจ้างกับโจรสลัดเทียบไม่ได้เลย

 

หรือพูดอีกอย่างคืออำนาจการยิงของยานทหารรับจ้างออกแบบมาเพื่อสู้กับยานขนาดเล็กและยานโจรสลัดขนาดกลางน่ะ ไม่เหมาะกับการทะลวงโล่ของยานขนาดใหญ่อย่างพวกยานลาดตระเวณเลยสักนิด

 

แต่กฤษณะทำได้เพราะมีไพ่ลับอยู่

 

“ถ้ามีแผนลับอะไรที่วางแผนออกมาเป็นอย่างดี เราก็จะนำมาใช้เหมือนกันค่ะ ไม่สนวิธีการ”

 

อื้อ ไม่สนวิธีการ งั้นถ้าขอใช้ของที่วางแผนไว้ลับๆ เอามาใช้อย่างเป็นทางการล่ะ……ไม่ดีกว่า พูดตรงๆ ว่ายังไงก็ไม่ดี ตอนไปหาข้อมูลดีๆ ถึงได้รู้ว่ามันเป็นของต้องห้ามระดับสูงสุดเลย โชคดีที่ยันไว้ในคลังลับจนไม่โดนสแกนเจอนี่แหละ

 

ถ้างั้น อื้มม…… จะได้ไหมนะ? ลองหน่อยแล้วกัน

 

“ขอพูดได้ไหมครับกัปตันเซเรน่า?”

 

“คุณคือ…… ค่ะ เชิญพูดได้”

 

เพราะอะไรไม่รู้ แต่เหมือนสายตาของกัปตันเซเรน่าจะรุนแรงขึ้นตอนที่เห็นมิมิกับอัลม่า ทำไมกันนะ? ช่างเถอะ อย่าพึ่งไปสนใจเลย

 

“ผมมีแผนลับที่ทำลายกองทัพของสหพันธ์ได้……หรือควรพูดว่าแผนแปลกๆ ดี ถ้าไม่ว่าอะไรอยากจะขออนุญาตในการทำตามแผนที่ว่าครับ”

 

“แผนแปลกๆ ? อธิบายเพิ่มได้ไหมคะ?”

 

“ครับ ถึงจะเป็นแผนแปลกๆ แต่ก็เป็นแผนง่ายๆ ที่ผมเข้าไปกลางกองทัพของสหพันธ์ที่ออกจากการวาร์ป ทำลายยานธง ยิงแล้วชิ่งออกมา”

 

กัปตันเซเรน่าแข็งค้างไปทันทีที่ได้ยินข้อเสนอของผม และทหารรับจ้างคนอื่นก็พึมพำเสียงดัง มิมิมองผมด้วยสายตาเป็นกังวล ส่วนอัลม่ายืนอ้าปากค้างด้วยความตกใจไปเรียบร้อยแล้ว

 

“เสียสติไปแล้วเหรอคะ?”

 

กัปตันเซเรน่ามองผมด้วยความสงสัย สีหน้าบ่งบอกชัดเจนถึงคำในหัวว่า『รู้ใช่ไหมว่าพุ่งใส่กองทัพคนเดียวเขาเรียกฆ่าตัวตายน่ะ?』

 

“ครับ อยากจะลองดู ต่อให้พลาดตรงไหนก็แค่ไอ้บื้อที่ไปตายลำเดียว ไม่เป็นปัญหากับจักรวรรดินี่หน่า?”

 

“คุณทำประโยชน์ได้มากมายจากตอนที่ปราบปรามโจรสลัดคราวก่อน และยังล่าพวก『กระแส』อย่างต่อเนื่องนับจากตอนนั้น เป็นกำลังรบที่ยอดเยี่ยม ดิฉันไม่อยากสูญเสียกำลังรบอันสำคัญไปกับแผนเสี่ยงตายหรอกนะคะ?”

 

“ไม่ต้องห่วง รู้อยู่แล้วล่ะน่า”

 

ผมเองก็ไม่ได้จะใช้วิธีที่ถูกต้องเมื่อไร แต่ไม่พูดออกไปจะดีกว่า

 

เหมือนว่ากัปตันเซเรน่าจะพอเดาได้นิดๆ ว่าผมตั้งใจจะทำอะไรเลยมองผมด้วยสายตาระแวง แต่ผมก็มองข้ามไปได้อย่างดงาม

 

ผมโดนกัปตันเซเรน่าจ้องอยู่สักพัก คิดสักพัก และสุดท้ายก็ถอนหายใจยักไหล่ราวกับว่าทำอะไรไม่ได้

 

“……ก็ได้ค่ะ หากคุณว่าแบบนั้น ฉันคาดหวังในผลงานของคุณนะคะ หากทำสำเร็จจะมอบรางวัลให้อย่างดีเลย”

 

“ขอบคุณ”

 

พอได้คำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้มา ผมก็นั่งลงอย่างพึงพอใจ จนคิดว่าตัวเองน่าจะเผลอยิ้มกว้างเลยแหละ

 

ผมได้ยินเสียงพึมพำว่า “บ้าไปแล้ว” จากคนที่มองมาอยู่ด้วย เรียกกันว่าบ้าก็หยาบคายไปหน่อยนะ แค่พยายามใช้ไพ่ในมือให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง

 

 

 

 

 

　☆★☆

 

 

 

 

 

“ไอ้โง่! ไอ้งี่เง่า! ไอ้-โง่! บ้าไปแล้วรึไงห๊ะ!?”

 

“มิมิ อัลม่าโหดร้ายอะ”

 

“คุณอัลม่า พูดแรงเกินแล้ว ไม่จริงสักหน่อยค่ะ”

 

“ไม่จริงเหรอ!? ลุยเดี่ยวเข้ากลางกองทัพสหพันธ์นี่เกินคำว่าโง่ไปแล้วนะ โง่ล้วนๆ เลย! ฉันไม่อยากเข้าไปตายด้วยเพราะทำอะไรไม่คิดหรอกนะย๊ะ!?”

 

อัลม่าพ่นความโกรธออกมาอย่างไม่เคยเป็นมา เสียงดังก้องไปทั่วห้องเก็บของของยาน

 

อัลม่าเป็นแบบนี้นับตั้งแต่กลับมาจากการประชุม แต่ก็เข้าใจได้แหละ ถ้าโดนบอกให้บุกเข้าไปกลางวงยานอีกฝ่ายที่มีเกินสองร้อยลำโดยไม่คิดอะไรเลยผมเองก็คงออกอาการไม่ต่างกัน

 

“แหม ใจเย็นลงก่อนนะ ฉันเองไม่ได้จะบุกโดยไม่มีแผนสักหน่อย ฉันมีแผนดีๆ อยู่นะ”

 

“เล่ามา”

 

เอาเอาเทปกาวเกรดกองทัพออกมาจากกล่องเครื่องมือและพยายามจะทำให้อัลม่าใจเย็นลงด้วยการอธิบายแผนให้ฟังโดยไม่หันไม่มอง

 

“ตัวแผนน่ะง่ายๆ เราจะปิดการทำงานระบบความเร็วเหนือแสงโดยผสมโรงไปกับปฎิกริยาสะท้อนจากการออกจากวาร์ปของกองยาน ปฎิกริยาจากการออกวาร์ปกับระบบความเร็วเหนือแสงแทบจะเหมือนกันเลย เพราะงั้นไม่มีใครรู้หรอก”

 

“อันนั้นไม่มีปัญหา แล้วไงต่อ?”

 

“พอเราปิดระบบความเร็วเหนือแสงเราจะใช้งานระบบลดอุณหภูมิฉุกเฉินทันทีและเข้าโหมดเทอมอลสเตลท์ จากนั้นก็เข้าใกล้ยานธงโดยปลอมเป็นซากอวกาศ”

 

“มันจะไม่น่าสงสัยไปหน่อยเหรอ? แล้วก็ถ้าเกิดอีกฝ่ายเกิดยิงใส่เพราะไม่ยากให้เศษซากในอวกาศไปโดนยานก็เป็นอันจบกันน่ะสิ”

 

“ด้วยความแข็งโล่ของยานลำนี้กับอัตราเร่งยาน เราทะลวงไปได้ต่อให้เกิดสถานการณ์ที่แย่ที่สุดขึ้นก็ตาม เพราะงั้นไม่มีปัญหา พออยู่ใกล้มากพอเราจะยิงไพ่ลับของเรา ทอปิโดปฎิกริยาต่อต้านยานอวกาศสองลูกใส่ยานธง ซึ่งจะทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นแน่ๆ”

 

“ทอปิโดปฎิกริยาต่อต้านยานอวกาศ……มีของอันตรายแบบนั้นอยู่ด้วยเหรอ? ยานลำนี้อะนะ”

 

“อ่า โหลดไว้พร้อม แต่ไม่อยากใช้เท่าไรเพราะแพงเหลือเกิน”

 

“เอ่อ……ทอปิโดอะไรที่ว่าคืออะไรเหรอคะ?”

 

มิมิที่ฟังผมกับอัลม่าคุยกันไม่เข้าใจเอียงคอให้ อ่า อัลม่าอาจจะรู้ แต่มิมิน่าจะไม่รู้สินะ

 

“ทอปิโดปฎิกริยาต่อต้านยานอวกาศน่ะ เป็นอาวุธที่สร้างมาเพื่อทำความเสียหายมหาศาลกับยานลำใหญ่ที่โล่หนามากๆ หัวรบติดตั้งไว้ด้วยอุปกรณ์ทรงพลังที่ทำให้โล่อิ่มตัวกับระเบิด ถ้ายิงโดนสักสองดอกจะยานประจัญบานชั้นกาแลกซี่หรืออะไรก็เป็นระเบิดเป็นชิ้นๆ ทั้งนั้น”

 

“สุดยอดไปเลย……แต่ถ้าเป็นอาวุธที่ดีขนาดนั้น ทำไมทุกคนถึงไม่ใช้กันล่ะคะ?”

 

“แพงน่ะ หนึ่งนัดไม่ต่ำกว่า 500,000 อีเนล ถ้าไม่สู้กับตัวเป้งจริงๆ ใช้ไปก็ขาดทุนหนัก เลยมีทหารรับจ้างไม่เยอะที่ใช้เป็น”

 

“ห้าแสนอีเนล”

 

ตามิมิเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินราคาของทอปิโดปฎิกริยาต่อต้านยานอวกาศ ราคา 500,000 ต่อนัดเป็นอะไรที่ราคามหาศาลมาก แต่เทียบกับขีปนาวุธของจริงแล้วอาจจะไม่แพงขนาดนั้นละมั้ง?

 

“ไงก็เถอะ ฉันเข้าใจเรื่องว่าจะจมยานธงยังไงแล้ว รู้สึกวัดดวงเยอะอยู่ แต่ก็ชีวิตทหารรับจ้างนี่หน่า แล้วถ้านายบอกว่าทำได้ก็คือทำได้แหละนะ แต่ปัญหาคือหลังจากนั้นน่ะสิ”

 

“ใช่แล้ว ถ้ายานธงระเบิดเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว ยังไงก็ทำให้สายบัญชาการของสหพันธ์เกิดความสับสนแน่ๆ แต่กฤษณะเองก็จะโดนล้อม แล้วถ้าหนีไม่ระวังก็จะโดนยิงหลังด้วย”

 

“ใช่ เข้าใจดีนี่หน่า”

 

ถ้าอยู่กลางวงทัพของสหพันธ์ ทางสหพันธ์ก็จะไม่กล้าใช้อาวุธแรงเพราะจะกลัวโดนเพื่อนตัวเอง แต่ถ้าหนีออกจากวงล้อมแล้วปล่อยหลังโล่งก็จะโดนปืนเลเซอร์หนักขนาดใหญ่เล็งทันที อันนี้ต่อให้เป็นกฤษณะก็ไม่มีโอกาสรอดหรอกนะ

 

“เพราะงั้นเราเลยจะติดเจ้านี่ไปพร้อมกับทอปิโดปฎิกริยาต่อต้านยานอวกาศยังไงล่ะ”

 

ตอนที่ว่าแบบนั้น ผมก็เปิดช่องลับตรงมุมของห้องบรรทุกสินค้าและเอาของข้างในออกมา ใช่แล้วของต้องห้ามระดับสุดยอดที่มีชื่อว่า『คริสตัลขับร้อง』นั่นเอง โดนปิดผนึกอย่างแน่นหนาอยู่ในแคปซูลใสราวกับกระจกเปล่งแสงจางๆ และแม้จะโดนปิดไว้อยู่ก็ยังปล่อยเสียงแปลกๆ ที่ราวกับทะลุเข้ามาที่สมองโดยตรงออกมา

 

เป็นท่วงทำนองพิศวงราวกับเพลง และเมื่อฟังแล้ว ความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้ราวกับคิดถึงบ้านก็จะผุดขึ้นมาในใจ

 

มอนสเตอร์อวกาศจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อคริสตัลโดนทำลาย—-ไม่รู้ว่าของสิ่งนี้เกี่ยวข้องอย่างไรกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลนั่นกัน? ไม่มีใครรู้ แต่ก็กำลังมีการค้นคว้ากันอย่างหนักอยู่

 

“หืม!? อะไรน่ะ!? ไอ้นั่น!?”

 

“คริสตัลขับร้อง~♪”

 

“ไอ้คนงี่เง่า!? นี่ซ่อนของอันตรายขนาดนี้ไว้งั้นเหรอ!? เดี๋ยวสิ อย่าทำร่วงนะ! ห้ามทำหล่นเด็ดขาดเลยนะ!”

 

“อุ๊ปส์”

 

“ว๊ายย!?”

 

พอผมทำท่าเหมือนจะทำตกพื้น อัลม่าก็ทำท่าเหมือนจะหนีไปสุดขอบโลก ฮ่าฮ่าฮ่า ตลกดีแฮะ

 

“เป็นคริสตัลที่สวยจังเลยนะคะ! แถมเสียงนั่นด้วย……”

 

“ไม่นะมิมิ! อย่าฟังนะ! ถ้าฟังแล้วจะเป็นบ้าตายเลยนะ!”

 

“เอ๋!? อย่างนั้นเหรอคะ!?”

 

อัลม่าปิดหูยาวของตัวเองด้วยสองมือแล้วก้าวถอยออกไป มิมิเองที่ได้ยินแบบนั้นก็ปิดหูด้วยเช่นกัน น่ารักกันจังเลยนะ

 

“ไม่หรอก มันแค่ทำให้คิดถึงบ้านนิดหน่อย…… แต่กับพวกเราอาจจะหนักไปนิด”

 

ผมอยากกลับบ้านเกิดแต่ก็กลับไม่ได้ มิมิไม่เหลือบ้านให้กลับ ส่วนของอัลม่ายังรู้ไม่มากนัก แต่ดูเหมือนเป็นลูกสาวของคุณอาที่หนีออกจากบ้านอะไรราวๆ นั้นเลย เพราะงั้นถ้าเกิดคิดถึงบ้านขึ้นมาน่าจะเป็นปัญหา

 

ผมพยายามไม่สนใจเสียงแผ่วเบาที่ล่องลอยมาจากคริสคัลขับร้องและตรงไปที่พื้นที่เก็บกระสุนด้านหลังของคลังเก็บของ

 

ที่ห้องเก็บกระสุนเป็นพื้นที่ที่ทั้งแคบและมืด และหลังสุดของห้องคือของที่ผมกำลังหา ใช่แล้ว ทอปิโดปฏิกริยาต่อต้านยานอวกาศ

 

“หมุน และหมุน และหมุน”

 

และคริสตัลขับร้องก็ได้รับการติดไปกับทอปิโดปฏิกริยาต่อต้านยานอวกาศด้วยเทปกาวเกรดกองทัพ

 

“เรียบร้อย”

 

“เรียบร้อยบ้านนายสิ! ไม่เลยย่ะ!”

 

พอออกมาจากห้องเก็บกระสุนและทำเป็นปาดเหงื่อออกจากหน้าผากก็เลยโดนอัลม่ามะเหงกไปหนึ่งที อุ๊ มิมิเลยมาลูบให้ มิมินี่นางฟ้าจริงๆ เลยน๊า

 

“ใช้ความรุนแรงไม่ดีนะคะคุณอัลม่า”

 

“ไม่เกี่ยวกับดีหรือไม่ดีเลย! มิมิอาจจะไม่รู้ แต่เจ้าคริสตัลอันนี่อะมันของต้องห้ามระดับสุดยอดเลยนะ! เป็นของโคตรอันตรายที่ถ้าเกิดแตกเพราะอะไรสักอย่างมันจะทำให้มีฝูงสิ่งมีชีวิตคริสตัลโผล่มาเต็มไปหมดเลยนะ!”

 

“อย่างนั้นเหรอคะท่านฮิโระ?”

 

“ประมาณนั้นแหละ”

 

“ประมาณนั้นงั้นเหรอ ล้อเล่นกันเหรอห๊ะ! เก็บของอันตรายแบบนี้ไว้โดยที่ไม่บอกกันสักคำเลยอะนะ!?”

 

“โอเคโอเค ขอโทษ ใจเย็นลงหน่อยเถอะ เสียงดังจนแสบหูไปหมดแล้วเนี่ย”

 

อัลม่ายกมือยอมแพ้ทั้งๆ ที่ยังโกรธจนหน้าแดงอยู่

 

“ตอนนี้ เจ้านั่นคือไพ่ลับ หรืออาวุธลับนั่นแหละ ถ้าโยนลงไปกลางวงสหพันธ์แล้วให้สิ่งมีชีวิตคริสตัลโจมตีทัพสหพันธ์เราก็จะใช้ความโกลาหลไว้หนีได้”

 

“มันจะวุ่นวายแน่……แต่จะวุ่นวายเกินไปนะ”

 

จะต้องวุ่นวายมากแน่ๆ ไม่รู้ว่าที่โลกนี้จะเหมือนกันรึเปล่า แต่ที่เคยรู้พวกสิ่งมีชีวิตคริสตัลจะเป็นมอสเตอร์ที่พยายามอย่างไม่ลดละเพื่อไล่ฆ่าหรือ บุกจู่โจมและกลืนกินสิ่งมีชีวิตอินทรีย์ หรือพูดอีกอย่างก็คือถ้าใช้เป็นอาวุธก็เป็นตัวปัญหา ตรงๆ ก็คืออาวุธมีชีวิตนั่นเอง

 

“ชนะได้ก็ไม่เป็นไรหรอก!”

 

แต่ผมไม่ลังเลหรอกนะ ต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของทหารที่ไม่รู้จักก็ไม่สำคัญ ความอยู่รอดของพวกเราสำคัญกว่า

 

เพราะงั้นควรอยู่เงียบๆ แถวๆ วงแหวนอุกกาบาตแล้วใช้วิธีซื้อเวลา? ฟังนะ ศัตรูคือกองกำลังขนาดใหญ่มากๆ ที่มียานขนาดใหญ่กว่ายานลาดตระเวณมากกว่า 60 ลำ ประเด็นเลยคือที่ซ่อนทั้งหมดในพื้นที่วงแหวนอุกกาบาตจะโดนทำลายด้วยการยิงถล่มด้วยปืนเลเซอร์หนักแล้วก็มิสไซล์ปฏิกริยาขนาดใหญ่แน่ๆ

 

“ทำหน้าระรื่นไม่มียางอายเลยนะ……แต่เห็นด้วยที่ว่าตราบใดที่ชนะก็ไม่เป็นไร”

 

“พอว่าแบบนั้น ก็มีปัญหาอยู่”

 

ผมหันไปมองอัลม่าที่ทำสีหน้าปั้นยากและมิมิที่ทำสีหน้ามึนงงอยู่

 

“ภารกิจนี้อันตรายมากๆ แค่พลาดก้าวเดียวเราก็จะตายกันหมด ถ้าต้องการล่ะก็——”

 

ในตอนที่ผมกำลังจะพูดว่าจะลงจากยานไปก็ได้ แต่อัลม่าก็ยืนมือออกมาขัดซะก่อน

 

“ไม่มีทางที่พวกเราจะลงจากยานอยู่แล้วปะ ตั้งแต่แรกพวกเราก็มาเป็นลูกเรือโดยที่รู้เรื่องความเสี่ยงอยู่แล้ว แถมนายก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันกับมิมิเอาไว้”

 

“ถ้าฉันลงจากยานไปฉันก็ไม่มีที่ไปแล้วค่ะ ท่านฮิโระอยู่ที่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั่น”

 

“ถึงจะไม่ได้มั่นใจ……แต่ก็นะ ดูโอกาสชนะเยอจะตาย เพราะงั้นฉันเอาด้วย แล้วถ้าไม่เตรียมใจขนาดนั้นก็ไม่พร้อมขึ้นยานหรอกนะ”

 

“……นั่นสินะ เข้าใจแล้ว”

 

เหมือนว่าจะกังวลโดยไม่จำเป็นสินะ ผม……กลัวนิดหน่อย โอกาสชนะสูง แต่ไม่ได้แน่นอนทั้งหมด อาจจะตายเพราะความผิดพลาดเล็กๆ ก็ได้ และที่แย่กว่านั้นคือทั้งสองคนจะต้องตายเพราะความผิดพลาดของผม แค่คิดก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว ถ้ามีแค่ผมที่ตายก็ไม่เป็นไร……ไม่สิ เป็นแหละ แต่อย่างน้อยก็สบายใจขึ้น

 

“เรื่องนั้นก็เรื่องนึง”

 

“เอ๊ะ?”

 

ผมเอียงคอสงสัยกับคำพูดของอัลม่าและอารมณ์ที่เปลี่ยนไป

 

“ไม่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับคนที่อยู่ยานลำเดียวกันแล้วแอบซ่อนคริสตัลขับร้องเอาไว้โดยไม่บอกลูกเรือทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นของอันตรายเหรอ?”

 

“อึก”

 

การเป็นเหตุผลที่สมบูรณ์แบบจนผมไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้เลย ผมพยายามทำให้ทั้งสองคนไม่กังวล แต่ก็แอบสนุกอยู่บ้าง การไม่บอกพวกเขาก็คือการไม่จริงใจกับคนที่ผมอยากฝากชีวิตเอาไว้ด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่เสี่ยงมากๆ

 

“……ขอโทษครับ”

 

“ดีมากที่ซื่อสัตย์ จากนี้ไปถ้ามีของผิดกฎหมายบนยานก็บอกลูกเรือด้วยล่ะ เข้าใจไหม?”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

“ฟุฟุ……คุณอัลม่านี่เหมือนพี่สาวของท่านฮิโระเลยนะคะ”

 

มิมิที่ดูการตอบโต้ของพวกเราสองคนหัวเราะคิกคัก

 

“แน่นอนสิ ฉันแก่กว่าแถมยังเป็นมืออาชีพประสบการณ์สูงนี่หน่า”

 

“มืออาชีพที่ไม่รู้แม้กระทั่งความสามารถของยานตัวเอง (หัวเราะ)”

 

“อ๋า?”

 

“ขอโทษครับ ยกโทษให้ผมด้วยครับ”

 

อัลม่าโกรธจนผมต้องคุกเข่าขอโทษ นอกจากเรื่องการใช้ปืนแล้ว ผมสู้ตัวต่อตัวไม่ไหวหรอกนะ

 

“เอาล่ะ ไปกัน”

 

“ค่ะ!”

 

“จ้าๆ ไปกันเถอะ”

ขอขอบพระคุณท่านผู้เจริญที่โดเนทมาให้ด้วยนะเจ้าคะ 

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล หรือกดไลค์ คอมเม้น สับตะไคร้(????)ได้เลยคะ!  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ