ตอนที่ 3

 

「ข้า――――――――――――――――――――มาแว้วววววววววววววววววว！」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่พูดแบบนั้นคนแคระตัวสีเขียวก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับชุดทักซิโด้และหมวกทรงสูง

 

 

แม้ว่าจะเรียกว่าคนแคระแต่ตัวขนาดเท่าเด็กอายุ 5 ขวบ

 

 

ลักษณะเด่นของเขา ได้แก่ จมูกอันแหลมคมขนาดใหญ่และดวงตาสีทองเข้ม

 

 

เมื่อมองแวบแรกก็เหมือนตาลุงสวมแว่นตาข้างเดียว แต่ใบหน้านั้นแสดงถึงบุคลิกที่เป็นพวกโลภมาก

 

 

ขณะที่ชั้นตัวแข็งค้าง ความคิดของชั้นที่ตามไม่ทันสถานการณ์ตรงหน้า ดวงตาของชายสวมเสื้อคลุมก็เบิกกว้าง

 

 

 

 

 

 

「บ้ากะนะ……..ไม่ใช่ว่าโดนผนึกไว้หรอกเหรอ!?」

 

 

「เอิ่ม…….สถานการณ์ตอนนี้คืออันใดหน่อ？」

 

 

 

 

 

 

จากนั้นคนแคระก็สังเกตการมีอยู่ของพวกเราและพึมพำขณะมองไปรอบๆ

 

 

จากนั้นสายตาของแคระก็มองมาที่ชั้น

 

 

 

 

 

 

「โอะโฮะโฮะโฮะ ดูเหมือนว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตสินะพ่อหนุ่ม？」

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

 

 

 

 

คนแคระยิ้มอย่างชั่วร้ายและเข้ามาหาชั้น

 

 

 

 

 

 

「ตอนนี้ข้ากำลังอารมณ์ดี ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของเจ้าว่าจะให้ข้าช่วยรึไม่？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อมองแวบแรก คนแคระดูจะแข็งแกร่งมาก แต่เป็นเพราะออร่าที่ดูน่าเกรงขามนั่นเลยไม่มีใครกล้าแตะต้อง

 

 

ชั้นเองก็รู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางดูหยิ่งผยองนั่น แต่ ณ จุดนี้ต้องพึ่งพาเจ้านั่น

 

 

 

 

 

 

「อะไรล่ะ เงื่อนไขคืออะไร? ถ้าชั้นยอมรับเงื่อนไขแกจะช่วยชั้นใช่ไหม！」

 

 

 

 

 

 

เมื่อเห็นชั้นทำท่าแบบนั้น คนแคระเจ้าเล่ห์ก็ยิ้มออกมาและพยักหน้าให้คาเนะฮิโตะ

 

 

 

 

 

 

「แน่นอน เงื่อนไขนั้นง่ายมาก…………….เงินไงล่ะพ่อหนุ่ม」

 

 

「หะ เงิน!?」

 

 

「ใช่แล้ว ง่ายๆใช่ไหมล่ะ？」

 

 

 

 

 

 

คนแคระนั่นพูดอย่างเรียบง่าย

 

 

สำหรับชั้นเงินสำคัญกว่าสิ่งใด

 

 

เงินที่ได้รับมาควรจะไปใช้เลี้ยงดูพวกสึกิโกะ

 

 

อย่างไรก็ตามถ้าไม่จ่ายหมอนี่ ชีวิตชั้นก็จะจบลง

 

 

หากเป็นเช่นนั้นเงินก็ไร้ความหมาย

 

 

จากนั้น เมื่อเจ้านั่นเห็นท่าทีของชั้นที่ลังเล ก็หมดความสนใจในทันที

 

 

 

 

 

 

「หาาาาาาา? ไม่มีเงินงั้นเรอะ งั้นข้าก็ไม่ควรจะยุ่ง――――」

 

 

 

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ขณะที่หมอนั่นพูดแบบนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางอย่าง จึงเบิกตากว้าง

 

 

 

 

 

 

「ดะ ดะ ดะ เดี๋ยว เฮ้ย นี่มัหมายความว่าไง ทำอะไรลงไปเนี่ย！」

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

「เฮ้ย นี่ทำบ้าอะไรลงไปฟะ――――【พันธสัญญาวิญญาณ(魂の契約)】งั้นเหรอเนี่ยยยยยย!?」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่ชั้นกำลังงง ก็มองตามเจ้าคนแคระ และก่อนที่จะรู้ตัวพลังงานแปลกๆ คล้ายกับเชือกที่ผูกมัดหัวใจของสองเราก็เชื่องโยงกัน

 

 

 

 

 

 

「ไม่มีทาง………ยั่ยนั่นทำแบบนั้นโดยที่ข้าไม่รู้ตัวเนี่ยนะ!!? เดี๋ยวก่อนถ้าคิดดูดีๆแล้ว พลังเวทย์ในปัจจุบันนี่ก็เกิดจากผนึกนั่น สถานการณ์ตอนนี้ท่าจะแย่แล้วละเหวย……？」

 

 

 

 

 

 

ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่มีเชือกเชื่อมพวกเราสองคน

 

 

ในทางกลับกัน จากมุมมองของชั้น นี่อาจเป็นโอกาสที่ชั้นจะบังคับเจ้านั่นให้ช่วย……！

 

 

　แต่……。

 

 

 

 

 

 

「พันธสัญญาวิญญาณเหรอ?……ล้มเหลวสินะเนี่ย ถ้างั้นก็ต้องจัดการให้หมด」

 

 

「ว่าไงนะ!?」

 

 

 

 

 

 

บรรยากาศของพวกนั้นที่โดนคนแคระกดขี่ก่อนหน้านี้ต่างไปโดยสิ้นเชิง

 

 

เมื่อคนแคระสังเกตเห็นท่าทางนั่น ท่าทางสงบก็เปลี่ยนไปพร้อมกับกังวล

 

 

 

 

 

 

「อะ เอ่อ พวกเรามาคุยกันก่อนดีมั้ยกั๊บ!?」

 

 

「ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ช่วยทำอะไรสักทีเซ่！」

 

 

「แกพูดบ้าอะไรของแกฟะ แถมยังมาแนะแนวข้าแบบนี้…! ไม่เป็นไร ถ้าแบบนั้นข้าจะใช้พลังเวทย์ของเจ้――――」

 

 

 

 

 

 

คนแคระที่กำลังพูดแบบนั้น แต่เมื่อเขานึกได้ก็หันมาชั้น

 

 

 

 

 

 

「ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!! พลังเวทย์อันน้อยนิดนี่มันอะไรกันฟ้าาาาาาาาาา !? พลังเวทย์ไม่พอแม้แต่จะร่ายเวทย์ระดับต่ำด้วยซ้ำาาาาาาาาาาาาาาาา!?」

 

 

「ห๊ะ!!? พูดเรื่องบ้าอะไรของแกไอ้แก่ !? เริ่มแรกก็เห็นแกทำท่ามั่นใจซะดิบดี !! ทีนี้จะมาเรียกร้องอะไรจากชั้น ใช้พลังของแกทำอะไรสักอย่างดิ๊！」

 

 

「นะนะนะนะนั่นเป็นเพราะว่าข้าไม่มีพลังเวทย์เหลือเพราะผนึกไงละเห้ย！」

 

 

「ว่าไงนะ!?」

 

 

 

 

 

 

ไม่เข้าใจอะไรเลย พลังเวทย์? อะไรก็ไม่รู้ล่ะแต่ต้องใช้มันเพื่อผ่านสถานการณ์นี้ใช่ไหม

 

 

อย่างไรก็ตามดูเหมือนตาแก่นี่จะไม่มีพลังเวทย์เหลือแล้ว ชั้นเองก็น่าจะไม่มี

 

 

 

 

 

 

「แล้วจะทำยังไง！」

 

 

「ก็เผ่นสิจะรออะไร! เพราะพันธสัญญาวิญญาณหากใครคนใดคนหนึ่งตาย พวกเราจะตายทั้งคู่！」

 

 

「นี่มันเรื่องบ้าไรวะเนี่ย!?」

 

 

 

 

 

 

ในท้ายที่สุดตาแก่นี่ก็ช่วยอะไรชั้นไม่ได้ และดูเหมือนว่าชีวิตของสองเราจะเชื่อมต่อกัน

 

 

 

 

 

 

「โชคดีเป็นบ้าที่ได้ยินเรื่องจากเจ้านี่ ตอนแรกก็คิดว่าไม่สามารถชนะได้ แต่ตอนนี้น่าจะสบาย」

 

 

「บูฮิ」

 

 

 

 

 

 

ตามคำสั่งของชายชุดคลุม เจ้าหัวหมูกำลังค่อยๆเข้ามาใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

「ไอหยาาาาา ! รีบหนีเร็ววววววววววว！」

 

 

「ถ้าทำได้ทำไปแล้วโว้ยไอ้แก่ ดูชั้นสิฟะ……！」

 

 

 

 

 

 

　เอาจริงๆแรงของเจ้าพวกนั้นมันทำด้วยอะไรฟะ

 

 

ร่างกายของชั้นชาไปหมด ราวกับว่าโดนรถชนเลย

 

 

กระดูกอาจจะหักเกือบหมด ดังนั้นเลยเคลื่อนไหวไม่ได้

 

 

จากนั้น ตาแก่ก็จ้องมองไปที่มนุษย์หมูด้วยความรังเกียจ

 

 

 

 

 

 

「เฮ้ย จะมายอมตายในที่แบบนี้เรอะ มานี่เร็ว――――【แพนดาโมเนี่ยม(万魔殿)】！」

 

 

「อะไร!?」

 

 

 

 

 

 

เมื่อตาแก่ยกแขนขึ้นสู่ท้องฟ้า เมฆสีดำก็ปกคลุมท้องฟ้า

 

 

 

 

 

 

「ไอ้บ้าเอ้ย นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ผนึกบ้านี่…….. หลังจากนี้จะให้แกได้จ่ายอย่างสมน้ำสมเนื้อเลย！」

 

 

 

 

 

 

ตาแก่คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดและรูปลักษณ์ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป

 

 

 

 

 

 

「แย่ชะมัด ! รีบจัดการมันซะ！」

 

 

「ปุฮิ้！」

 

 

 

 

 

 

ตาแก่หัวเราะแม้ว่าจะดูเจ็บปวด มนุษย์หมูนั่นก็พุ่งเข้ามาโจมตีด้วยความเร็วที่ไม่ธรรมดา

 

 

 

 

 

 

「น่าเสียดาย แต่ว่าเจ้าน่ะช้าเกินไป！」

 

 

 

 

 

 

ชั่วครู่ต่อมาประตูสีดำสนิทขนาดใหญ่ก็ตกลงมาจากท้องฟ้า

 

 

ประตูที่มีการกระสลักรสนิยมสุดเห่ยแต่ก็ดูบรรจง

 

 

นี่มันอะไรกัน ชั้นไม่สามารถละสายตาจากประตูนั่นได้เลย

 

 

เหนือสิ่งอื่นใดแค่มันอยู่ตรงนั้นก็ทำให้ทางนี้สั่นสะท้ายไปถึงข้างใน ความรู้สึกกลัวเข้าครอบงำ

 

 

สิ่งหนึ่งที่ชั้นรับรู้ได้ : ประตูนั่นอันตรายสุดๆ

 

 

 

 

 

 

「เฮะดูเหมือนโชคจะเข้าข้างข้าว่ะ….ไม่คิดเลยว่าจะได้ประตูดำ(黒門)เอาล่ะมาเริ่มการทำลายล้างเลย！」

 

 

 

 

 

 

　และทันทีที่ประตูเปิดออก――――。

 

 

 

 

 

 

「อออ๊าาาาา――――」

 

 

 

 

 

 

แสงที่เข้มข้นถูกปล่อยออกมากระจายทั่วพื้นที่

 

 

หลังจากนั้นก็มีเสียงคำรามดังจนแผ่นดินสั่นสะเทือน

 

 

ก็ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทันใดนั้นก็สติหลุดไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

「ฮะฮะฮะฮะ…..! เวทย์อัญเชิญที่ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที แม้ว่าจะพยายามใช้พลังเวทย์ของข้าและเจ้าหนุ่มนั่นก็ตาม…!สมกับเป็นเทพที่อัญเชิญมาจากประตูดำ แต่ว่าข้าเองก็ถึงขีดจำกัดแล้วเช่นกัน……」

 

 

 

 

 

 

ตาแก่เองก็ล้มพับไป

 

 

จากนั้นอีกฟากหนึ่งของประตูที่หายไป ก็เห็นชายชราคนหนึ่งมีสายฟ้าสีดำอยู่ในมือ สติของผมเองก็ดับไปเช่นกัน