“ยามาโมโตะ อย่ามาหาวนะ”

 

ในวันที่อากาศดีเหมาะกับการจัดงานแต่งงานแบบนี้ พวกเรามาถึงโบสถ์และกำลังรอการปรากฏตัวของเจ้าบ่าวเจ้าสาว

ในงานแต่งงานของอิจจังที่เต็มไปด้วยใบหน้าที่คุ้นเคย ยามาโมโตะที่อยู่ข้างๆ ฉันกลับหาวออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

 

อืม ก็คงช่วยไม่ได้ที่เขาจะไม่มีความรู้สึกตึงเครียดเลยแม้แต่น้อย เมื่อเทียบกับความสัมพันธ์ที่เขามีกับอิจจัง (ในมุมมองของยามาโมโตะ) มันก็ค่อนข้างจะบางเบา

 

“ยามาโมโตะคุง กินลูกอมหน่อยไหม”

 

“…อืม ขอบใจ”

 

“นี่ค่ะ”

 

แต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบ่นยามาโมโตะคนนี้ก็คือ อย่ามาทำท่าทางออดอ้อนอาคาริที่อยู่อีกข้างหนึ่งของฉันจะได้ไหม

…พูดผิดไปหน่อย ไม่ได้ออดอ้อน แค่อยากจะบอกว่าอย่ามาทำท่าทางอึดอัดใจ แล้วก็ทำเหมือนว่ากำลังใส่ใจอาคาริอย่างออกนอกหน้าจะได้ไหม

 

ผู้ชายคนนี้นี่มันไว้ใจไม่ได้จริงๆ

 

ยามาโมโตะเลียลูกอมพลางทำหน้าบูดบึ้ง

จะเป็นเพราะรสมิ้นต์ที่แรงเกินไป หรือเพราะกำลังใส่ใจคนที่อยู่ข้างๆ กันแน่ เรื่องนั้นคงไม่ต้องเดาก็รู้

 

“เหมือนดอกไม้ท่ามกลางผึ้งสองตัวเลยนะ ยามาโมโตะคุง”

 

อาคาริที่มองหน้าฉันแวบหนึ่ง พูดขึ้นพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม

ทำไมอาคาริต้องมาพูดยั่วโมโหอะไรกันในจังหวะนี้ด้วยนะ

 

ยามาโมโตะทำหน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม

บางทีตอนนี้ความง่วงคงจะหายเป็นปลิดทิ้งไปแล้ว

 

ทันใดนั้น ฉันก็สังเกตเห็นสายตาหลายคู่ที่กำลังจ้องมองมาทางพวกเรา

พอหันไปมอง ก็พบว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมปลาย มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง

 

…บางที คงจะเป็นพวกที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับยามาโมโตะในสมัยมัธยมปลาย

 

“ไม่ใช่เรื่องน่าดูซะหน่อย”

 

ฉันตวัดสายตาไปทางนั้นแล้วพูดเหมือนถ่มน้ำลายทิ้ง

 

“…โอ้”

 

คนที่อุทานออกมาด้วยความทึ่งอยู่ข้างๆ ก็คือยามาโมโตะ

 

“อะไรเล่า”

 

“เปล่า ก็นึกขึ้นมาได้ว่าสมัยมัธยมปลายน่ะเธอเป็นราชินีเลยนี่นา”

 

“เมกุ เท่มาก!”

 

“ยะ หยุดเลยนะ น่าอายจะตาย!”

 

ฉันหน้าแดงก่ำแล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

พอทำท่าทางแบบนั้น ก็รู้สึกได้ถึงสายตาจากรอบข้างอีกเล็กน้อย… อืม แต่ว่า แค่นี้ก็น่าจะพอรับได้อยู่

 

อีกไม่นานพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้น

หลังจากฟังคำพูดของบาทหลวงแล้ว เจ้าบ่าวก็เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงเพลง

 

และ…

 

แสงแฟลช

เสียงอุทานด้วยความทึ่ง

เสียงปรบมือ

 

อิจจังในชุดแต่งงานเดินเข้ามา

ฉันแอบเหลือบมองหน้ายามาโมโตะ

 

ยามาโมโตะมองเด็กสาวเพื่อนร่วมรุ่นที่กำลังเดินอยู่บนพรมแดงด้วยท่าทีที่ไม่เคยเห็นมาก่อน…

 

‘เพราะเขาคนนั้น ฉันในวันนี้ถึงได้มีอยู่ยังไงล่ะ’

 

จริงด้วย อิจจังเคยระบายความในใจให้ฉันฟังระหว่างทางกลับจากไปลองชุดแต่งงานวันนั้น

 

เหตุผลที่ชวนยามาโมโตะมางานแต่งงาน ก็เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาเปลี่ยนแปลงเธอ

บางที คงจะเป็นความรู้สึกคล้ายๆ กับการชวนพ่อแม่มางานแต่งงานกระมัง

 

อยากให้คอยเฝ้ามองวันที่ตัวเองเติบโต วันที่ตัวเองได้เฉิดฉาย

คงจะเป็นความรู้สึกแบบนั้นสินะ

 

“ยามาโมโตะ?”

 

“หืม?”

 

“ชุดแต่งงานของอิจจังเป็นไงบ้าง”

 

“…นั่นสินะ”

 

ยามาโมโตะเกาหัวอย่างอึดอัดใจ

 

“…สวยมากเลยนะ”

 

“นั่นสินะ”

 

ปกติแล้วน่าจะคลั่งด้วยความอิจฉาแท้ๆ

แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่มีความรู้สึกแบบนั้นผุดขึ้นมาเลยนะ

 

“เอ๊ะ ฮายาชิ?”

 

“อย่ามองมาทางนี้นะ เจ้าบ้า”

 

ตรงกันข้าม น้ำตากลับไหลออกมาไม่หยุด

ทั้งๆ ที่จากนี้ไปก็จะยังเป็นเพื่อนกับอิจจังตลอดไปแท้ๆ

ทั้งๆ ที่จากนี้ไปก็คงจะได้ใช้เวลาต่างๆ ร่วมกับอิจจังอีกมากมายแท้ๆ

 

น้ำตากลับไหลไม่หยุด

 

ฉันถูกอาคาริกับยามาโมโตะปลอบโยน จนทำให้บริเวณนั้นเกิดความวุ่นวายเล็กน้อย

อิจจังในชุดแต่งงานที่อยู่บนเวที ดูเหมือนจะเห็นฉันแล้วก็แอบหัวเราะออกมาเบาๆ