ฉันกับอาคาริรออิจจังอยู่ที่ห้องพักสักพักแล้ว

 

“อาคาริ จะนอนก่อนไหม”

 

“เอ๊ะ?”

 

นัดลองชุดแต่งงานของอิจจังคือสิบโมงเช้า ดังนั้นฉันกับอาคาริจึงต้องออกจากโตเกียวตั้งแต่เช้ามืด

ฉันเพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าอาคาริไม่ค่อยสู้ตอนเช้า… สภาพที่นอนไม่พอ บวกกับที่เพิ่งจะส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวกับอิจจังในรถมาเมื่อกี้นี้ ทำให้เธอเริ่มสัปหงก

 

“จะดีเหรอ”

 

“คิดว่าฉันจะบอกว่าไม่ดีเหรอ”

 

“ไม่คิดหรอก ก็เพราะเป็นเมกุนี่นา”

 

ถ้าอย่างนั้น บทสนทนาที่ผ่านมาทั้งหมดนี่ก็ไร้ประโยชน์น่ะสิ

ฉันกำลังจะพูดแบบนั้น แต่อาคาริก็เอนศีรษะมาพิงไหล่ของฉันอย่างดีใจ

 

“เธอน่ะ เรื่องแบบนี้ไปให้ยามาโมโตะทำให้สิ”

 

“แต่ตอนนี้มีแค่เมกุคนเดียวนะที่ยอมให้ฉันทำแบบนี้”

 

อาคาริพูดออกมาอย่างสบายๆ ฉันก็ได้แต่ถอนหายใจ

ยามาโมโตะนี่น่าสงสารจริงๆ ฉันรู้สึกผิดต่อเขาอยู่ลึกๆ

 

“…นอนเถอะ”

 

“อื้ม”

 

ไม่นานนัก ฉันก็ได้ยินเสียงลมหายใจของคนหลับดังมาจากทางอาคาริ

ฉันเปิดมือถือขึ้นมาแล้วถ่ายรูปหน้าตอนหลับของอาคาริเก็บไว้รัวๆ ถึงจะได้ยินเสียงชัตเตอร์ แต่อาคาริก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย แบบนี้คงจะเอาเรื่องนี้ไปล้ออาคาริได้อีกสักพักเลยล่ะ

ฉันคิดแบบนั้นแล้วก็ยิ้มออกมาเบาๆ คนเดียว

 

ห้องพักที่เงียบสงบ

จากห้องลองชุดข้างๆ มีเสียงกุกกักดังมาแว่วๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าการลองชุดแต่งงานมันลำบากขนาดไหน แต่ดูจากการที่ต้องรอนานขนาดนี้แล้ว คงจะเป็นเรื่องที่น่ารำคาญไม่น้อยเลยทีเดียว

 

บ่ายวันหยุด

หน้าต่างห้องพักเปิดอยู่ และลมที่พัดเข้ามาอย่างนุ่มนวลก็ทำให้ผ้าม่านพลิ้วไหว

 

วันนี้เป็นวันที่ร้อนจัดผิดฤดู

แค่ลมที่อุ่นนิดๆ สัมผัสผิวกาย ก็รู้สึกสบายแล้ว (เอ๋ มันจะสบายแน่เหรอสาวมาไทยมั้ยอ่ะ)

 

…อีกไม่นานแล้วสินะ

งานแต่งงานของอิจจัง

และอีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่พวกเราสามคนจะไม่สามารถทำเรื่องบ้าๆ บอๆ ด้วยกันได้อีกแล้ว

 

ก็มีความรู้สึกเหงาอยู่

ก็มีความรู้สึกไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอยู่

 

แต่ก็อย่างที่ยามาโมโตะพูด

ถึงอย่างนั้นฉันก็… ยังคิดว่าอยากให้งานแต่งงานของอิจจังเป็นงานที่วิเศษ

 

ยามาโมโตะมองฉันที่กำลังกลัดกลุ้มใจขนาดนี้ แล้วก็หัวเราะบอกว่าเป็นตัวของฉันดี

แต่ฉันกลับคิดว่า

ตัวฉันในสมัยมัธยม ไม่เคยคิดถึงอดีต หรืออยากจะย้อนกลับไปในอดีตเลย ไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะฉันพอใจกับชีวิตของตัวเองมาก

 

พอจบมัธยมแล้วต้องมาใช้ชีวิตที่เหมือนตกนรกในแต่ละวัน ฉันก็เริ่มยึดติดกับอดีต

เพราะอย่างนั้น ตัวฉันในตอนนี้ถึงได้เริ่มหวนนึกถึงอดีต

 

พอรู้ว่าย้อนกลับไปในอดีตไม่ได้ ก็เริ่มรู้สึกเหงา

 

…แต่ว่า แน่นอน

ตัวฉันที่อยู่ในช่วงเวลาที่เหมือนตกนรกนั้น แน่นอนว่า…

 

ถึงจะย้อนกลับไปในอดีตไม่ได้ และรู้สึกเหงา…

ถึงอย่างนั้น ก็คงไม่สามารถที่จะยินดีกับปัจจุบันได้หรอก

 

แต่ตัวฉันในตอนนี้ทำได้

 

นั่นคงเป็นเพราะว่าฉันได้รับความช่วยเหลือให้รอดพ้นจากนรกมาได้

…ก็มีบ้างที่ยึดติดกับอดีต ก็มีบ้างที่อยากจะย้อนกลับไปในอดีต

เพราะได้รู้ว่าความเป็นจริงมันน่าเศร้าและโหดร้ายเกินกว่าที่ตัวฉันในสมัยมัธยมจะจินตนาการได้

 

แต่ฉันก็… ยังอยากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในปัจจุบันอย่างสุดความสามารถด้วยเช่นกัน

 

เหตุผลที่ฉันเปลี่ยนไปได้

เหตุผลที่ฉันได้รับความช่วยเหลือให้รอดพ้นจากนรก

 

“หมอนั่น จะสบายดีไหมนะ”

 

เป็นความรู้สึกที่น่าแปลก

 

“จะพับผ้าเรียบร้อยดีไหมนะ”

 

ทั้งๆ ที่เพิ่งจะออกมาจากห้องของหมอนั่นได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง

 

“จะกินข้าวดีๆ อยู่ไหมนะ”

 

หยุดคิดถึงเรื่องของหมอนั่นไม่ได้เลย

 

“จะทำความสะอาดเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมงตามปกติไหมนะ”

 

ลมที่อุ่นชื้น พัดมาเสียดสีผิว

ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตัวเลย

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้… ฉันอยากเจอหน้ายามาโมโตะ

 

เป็นความรู้สึกแบบนั้น

 

“คุณเพื่อนเจ้าสาวคะ ลองชุดเสร็จแล้วค่ะ”

 

มีเสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นยืน

 

“ว้าย”

 

เพราะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด ฉันเลยลืมไปว่าอาคาริกำลังยืมไหล่ของฉันนอนอยู่

อาคาริน้ำลายยืด แล้วก็มองไปรอบๆ ด้วยสายตาครึ่งหลับครึ่งตื่น

 

“โธ่เอ๊ย”

 

ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำลายให้อาคาริ แล้วก็พยุงตัวเธอให้ลุกขึ้น

 

“ไปกันเถอะ”

 

“ไปไหนเหรอ”

 

“ไปเจอเจ้าสาวไงล่ะ”

 

ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยน