หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ พวกเราก็นั่งหันหน้าเข้าหากัน

 

“แล้วสถานการณ์ของสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนเป็นยังไงบ้าง”

 

ยามาโมโตะถามฉันขณะที่ลูบท้องที่อิ่มแปล้

ฉันใช้เวลาสักพักเล่าผลลัพธ์ที่ทุกคนช่วยกันคิดมาทั้งวันเมื่อวานให้ยามาโมโตะฟัง แต่พอเล่าไปก็อดคิดไม่ได้ว่า ทั้งๆ ที่ใช้เวลาไปหลายชั่วโมง แต่กลับไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย

ถ้าเป็นแบบนี้จะทันงานแต่งงานไหมนะ ฉันรู้สึกกังวลขึ้นมาแวบหนึ่ง

 

“สรุปก็คือ ถึงจะคิดกันไปเยอะแยะ แต่ก็แทบไม่มีผลลัพธ์อะไรเลย”

 

“อืม…”

 

ยามาโมโตะเอามือลูบคางแล้วครุ่นคิดอยู่สักพัก

 

“…ก่อนอื่นเลย เราลองมาคิดกันก่อนดีไหมว่าทำไมเมื่อวานถึงคุยกันไม่ไปไหนมาไหนเลย”

 

“เอ๊ะ”

 

ฉันหมายความว่า การไปทบทวนเหตุผลของความล้มเหลวมันมีแต่จะทำให้เจ็บปวดไม่ใช่เหรอ

 

“ก็เพราะว่าเป็นประสบการณ์ที่ล้มเหลว ถึงต้องเผชิญหน้ากับมันไม่ใช่เหรอ”

 

“…อืมม”

 

“เธอคิดว่าความล้มเหลวเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจหรือไง ไม่ใช่แบบนั้นนิ ความล้มเหลวก็คือการที่มันล้มเหลวเพราะมีปัญหาอยู่ยังไงล่ะ พูดอีกอย่างก็คือ ครั้งต่อไปที่มีเรื่องแบบเดียวกัน มันคือวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะนำไปสู่ความสำเร็จ ถ้ามีปัญหาอยู่แล้วแต่กลับสำเร็จ เราก็จะไม่สามารถได้รับความสำเร็จแบบเดิมได้อีกเป็นครั้งที่สอง เพราะเรามองไม่เห็นเหตุผลที่ล้มเหลวยังไงล่ะ ในทางกลับกัน ถ้าเคยล้มเหลวมาครั้งหนึ่งแล้วหาสาเหตุของมันเจอได้ ก็จะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีกเป็นครั้งที่สองหรอก”

 

อย่างนี้นี่เอง

สรุปก็คือ ยิ่งปัญหามันชัดเจนเท่าไหร่ ครั้งต่อไปก็จะยิ่งประสบความสำเร็จได้ง่ายขึ้นเท่านั้นสินะ

 

อืม ก็อาจจะจริงอย่างที่ว่า

 

อย่างเช่น ถ้าตอนสอบตอบผิดไปแถวหนึ่งแล้วได้คะแนนน้อย ก็แค่แก้ปัญหาด้วยการบอกว่า ‘งั้นคราวหน้าก็อย่าตอบผิดแถวสิ’ ก็จบ แต่ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่อ่านหนังสือมาอย่างดี เตรียมตัวสอบมาอย่างดีแล้ว แต่ยังได้คะแนนน้อย ก็จะไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้จากตรงไหนดี

และถ้าดันเคยมีประสบการณ์ที่สำเร็จมาครั้งหนึ่งแล้ว การจะปรับปรุงแก้ไขก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก

 

“…แต่ว่าเรื่องนี้นะ ที่พวกเราสรุปเรื่องกันไม่ได้เลย ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ”

 

“นั่นก็ใช่ แต่ว่าผมรู้จุดที่ต้องปรับปรุงนะ”

 

“คืออะไรเหรอ”

 

“พวกเธออยากจะบอกอะไรกับอิชิดะที่กำลังจะแต่งงานกันแน่”

 

…สิ่งที่อยากจะบอก… อิจจัง?

ครั้งนี้ ฉันถูกอิจจังขอให้กล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนในงานแต่งงาน

จากนั้น ฉันก็ไปศึกษาเกี่ยวกับมารยาทในการกล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อน แล้วอาคาริก็สอนวิธีพูดที่เป็นทางการให้ และฉันก็ตั้งใจจะร่างสุนทรพจน์ตามนั้น

 

ตามรูปแบบของสุนทรพจน์นั้น สิ่งที่จำเป็นคือการกล่าวชมอีกฝ่าย

 

“ไม่รู้สิ”

 

ตอนที่ถูกอิจจังขอให้กล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อน ฉันอยากจะชมอิจจังจริงๆ เหรอ?

ไม่น่าจะใช่

ไม่น่าจะใช่แบบนั้น

แต่ก็ไม่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วเหมือนกัน

 

แต่พอได้อ่านบทความต่างๆ ก็คิดว่าควรจะทำแบบนั้น ก็เลยเอาแต่คิดอย่างดึงดันว่าจะชมเธอยังไงดี

 

“…นั่นแหละ คือเหตุผลที่คุยกันไม่ลงตัว”

 

“อื้ม”

 

เป็นอย่างที่ยามาโมโตะพูด

 

แหงล่ะ เรื่องมันจะไปสรุปได้ยังไง

ก็ตัวฉันเองไม่ได้คิดว่าอยากจะชมอิจจังอย่างสุดหัวใจซะหน่อย

 

ฉันเอาแต่คิดว่าจะชมอิจจังยังไงดี

เอาแต่คิดเรื่องนั้น

 

แต่ว่า อยากจะบอกอะไรกับอิจจังกันแน่นะ

คำพูดของยามาโมโตะทำให้ความคิดที่เคยแข็งทื่อของฉันรู้สึกอ่อนลงเล็กน้อย

 

บทความเขียนไว้ว่าถ้าจะกล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนควรจะชมอีกฝ่าย

ดังนั้น ฉันจึงเอาแต่คิดว่าจะชมอิจจังยังไงดี

 

แต่ว่า ไม่น่าจะใช่แบบนั้น

 

งานที่ฉันได้รับมอบหมาย… ไม่ใช่การกล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนเพื่อชมอิจจัง

 

งานที่ฉันควรจะทำคือการบอกความรู้สึกของฉันให้อิจจังได้รับรู้

จะบอกอะไรดีล่ะ

คำตอบที่ถูกต้องอย่างหนึ่งคือการชม

แต่นั่นก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องเพียงคำตอบเดียว

 

“เธออยากจะบอกอะไรกับอิชิดะ”

 

“…ฉันน่ะ”

 

ฉันอยากจะบอกอะไรกับอิจจังกันแน่นะ…?