ฉันอ่านบทความที่อาคาริหามาให้จนจบ

โครงสร้างคร่าวๆ ของสุนทรพจน์ที่เข้าใจจากบทความก็คือ…

เริ่มแรกให้แนะนำตัวเอง ต่อมาก็ชมอีกฝ่ายโดยเล่าเรื่องราวประกอบ ปิดท้ายด้วยการอวยพรให้กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของทั้งคู่ ทั้งหมดนี้ต้องสรุปให้ได้ภายในเวลาประมาณ 3-5 นาที นี่คือทั้งหมด

 

สองคนที่คุยกันผ่านหน้าจอกำลังคุยกันอย่างออกรสเหมือนเดิม

ฉันกับอาคาริเองก็เมินสองคนนั้น แล้วมานั่งกุมขมับกันสองคน

 

“เรื่องแนะนำตัวเองกับคำอวยพรน่ะยังพอไหว แต่เรื่องราวที่จะเล่านี่สิ…”

 

ถึงจะพอรู้โครงสร้างคร่าวๆ แล้ว แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะราบรื่นไปซะหมด

ฉันควรจะนึกถึงเรื่องราวแบบไหนดี?

 

เรื่องราวกับอิจจัง…

พอให้นึกถึงก็มีแต่…

 

เรื่องที่เคยให้เธอช่วยสอนการบ้าน

เรื่องที่เคยให้เธอเป็นที่ปรึกษาปัญหาความรัก

แล้วก็เรื่องความรู้สึกที่อิจจังมีต่อยามาโมโตะที่เพิ่งรู้เมื่อเร็วๆ นี้

 

“เมกุ นึกเรื่องราวดีๆ อะไรออกบ้างไหม”

 

“คงจะเป็นเรื่องที่เคยให้ช่วยสอนการบ้านล่ะมั้ง”

 

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น เดี๋ยวอิจจังจะกลายเป็นเด็กเรียนตัวยงไปน่ะสิ”

 

“อิจจังไม่ได้เป็นคนขยันเรียนขนาดนั้นนี่เนอะ”

 

ถึงอิจจังจะทำคะแนนสอบได้สูงทุกครั้ง แต่ถ้าจะบอกว่าเธอเป็นเด็กที่เอาแต่เรียนตลอดทั้งในเวลาเรียน เวลาพัก และหลังเลิกเรียนล่ะก็ ไม่ใช่แบบนั้นเลย

ตรงกันข้าม ต่อให้ใกล้สอบแค่ไหน ถ้าพวกเราชวนไปเที่ยว เธอก็จะมาด้วยเสมอ ที่สอบได้คะแนนสูงคงเป็นเพราะเธอเป็นคนหัวดีมากกว่า

 

“จะพูดว่า ‘อิจจังเป็นคนหัวดี’ ดีไหม”

 

“เรื่องนั้น… ก็อยากจะเห็นเหมือนกันนะว่าบรรยากาศจะเป็นยังไง”

 

อาคาริหัวเราะฝืดๆ

ฉันเองก็เป็นคนเสนอเองแท้ๆ แต่ก็มีความเห็นเหมือนกับอาคาริ

นั่นก็คือ ถึงจะสนใจอยู่บ้าง แต่ก็รู้ว่ามันไม่ได้เด็ดขาด

 

แต่ถ้าเป็นแบบนั้น… ก็ชักจะนึกเรื่องราวดีๆ กับอิจจังไม่ออกแล้วแฮะ

พวกเราอยู่ด้วยกันตอนปีหนึ่งกับปีสาม แถมตอนปีสองก็อยู่ห้องข้างๆ กัน เลยได้ทำอะไรด้วยกันบ่อยๆ

นั่นหมายความว่ามีความทรงจำร่วมกันมาสองปีกว่าๆ แต่ทำไมนึกเรื่องดีๆ ไม่ออกเลยนะ

 

“หรือว่า… ฉันไม่เคยคิดว่าอิจจังเป็นเพื่อนกันนะ”

 

น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา

ฉันรู้สึกผิดที่ไม่สามารถนึกเรื่องดีๆ มาพูดในสุนทรพจน์ของอิจจังได้ ทั้งๆ ที่เธอดีกับฉันมาตลอด รู้สึกผิดที่ไม่สามารถระลึกถึงความทรงจำดีๆ ได้เลย

 

“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา เพิ่งจะเคยทำเป็นครั้งแรก”

 

อาคาริปลอบฉันอย่างอ่อนโยน

 

“แต่ว่า…”

 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เมกุ ไม่เข้าใจเหรอว่าทำไมอิจจังถึงขอให้เมกุเป็นคนกล่าวสุนทรพจน์น่ะ”

 

ฉันพยักหน้าเงียบๆ

 

“ช่วยไม่ได้เลยนะ เมกุเนี่ย”

 

“…อะไรเล่า”

 

“ก็เพราะว่าเธอชอบเมกุยังไงล่ะ”

 

อาคาริลูบหัวฉันเบาๆ

 

“อิจจังถึงได้ขอให้เมกุเป็นคนกล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนให้ไง”

 

“…เรื่องแบบนั้น”

 

“ฉันว่าอิจจังไม่ได้ขอให้เมกุพูดสุนทรพจน์เพราะอยากให้เมกุร้องไห้หรอกนะ?”

 

ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่อาคาริพูดจะเป็นความในใจของอิจจังทั้งหมด

แต่ก็มีบางส่วนที่ฟังดูมีเหตุผล

ฉันคิดว่าเรื่องที่อิจจังไม่ได้ขอให้ฉันพูดสุนทรพจน์เพราะอยากให้ฉันร้องไห้น่ะน่าจะจริง

 

ฉันเช็ดน้ำตา

ตอนนั้นเองฉันก็สังเกตเห็นว่าสองคนที่เคยเสียงดังอยู่ฝั่งตรงข้ามจอกำลังมองฉันด้วยใบหน้าตกตะลึง

พูดถึงก็ใช่ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ฉันเผยน้ำตาให้สองคนนี้เห็น

 

“ขอโทษนะ ที่ให้เห็นในสภาพที่ไม่น่าดู”

 

‘เอ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้น… เนอะ?’

 

‘อื้ม กลับกัน พวกเราต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่เอาแต่คุยเล่นไม่ยอมจริงจัง’

 

“อื้มๆ ไม่เป็นไร… แต่ว่า ขอโทษนะ ถึงจะรบกวน แต่ถ้าช่วยกันก็จะดีใจมากเลยล่ะ… มั้ง?”

 

‘ดะ ได้อยู่แล้ว!’

 

‘อื้มๆ!’

 

หลังจากนั้น พวกเราก็ตั้งใจร่างสุนทรพจน์กันอย่างจริงจัง