หลังจากคุยกับอาคาริอยู่พักหนึ่ง ก็ถึงเวลาโทรคุยกับโอตะและอิโตะ

พวกเราเปิดโน้ตบุ๊กของอาคาริขึ้นมา แล้วเริ่มวิดีโอคอลกัน

 

‘เอ๋~ ฮายาชิจังกับอาคาริอยู่ด้วยกันเหรอ’

 

“อื้ม วันนี้ว่าจะค้างที่นี่น่ะ”

 

‘เอ๋~ ดีจังเลย~ คราวหน้าให้ฉันไปค้างที่บ้านเหมือนฮายาชิจังบ้างสิ อาคาริ!’

 

“อื้ม ได้เลย~”

 

บทสนทนาเรื่อยเปื่อยของพวกเราเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

…พูดถึงก็ใช่ ทั้งโอตะและอิโตะเรียกฉันว่าฮายาชิ แต่กลับเรียกอาคาริด้วยชื่อจริง

สมัยมัธยมไม่เคยสังเกตเลย แต่ในความรู้สึกของทั้งสองคน ระยะห่างระหว่างฉันกับอาคาริคงจะต่างกันสินะ

 

แต่ว่า ตอนนี้เรื่องแบบนั้นจะเป็นยังไงก็ช่าง

 

“วันนี้ขอบคุณทั้งสองคนมากนะ”

 

ก่อนอื่น ฉันกล่าวขอบคุณทั้งสองคนที่สละเวลามาเพื่อช่วยเรื่องสุนทรพจน์ของฉัน

ส่วนอาคาริ ฉันบอกขอบคุณเธอล่วงหน้าไปก่อนที่การโทรจะเริ่มแล้ว เธอก็ยิ้มร่าเลย

 

‘เอ๊ะ’

 

‘มะ ไม่เป็นไรหรอก~ ก็อยากจะช่วยฮายาชิจังอยู่แล้วนี่นา กับอิจจังก็เหมือนกันนะ?’

 

‘ชะ ใช่ๆ ไม่ได้ลำบากอะไรเลยเนอะ’

 

“อื้มๆ ทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดแท้ๆ ขอโทษด้วยนะ”

 

แค่กล่าวขอบคุณและขอโทษอย่างตรงไปตรงมา บรรยากาศผ่านหน้าจอกลับแย่ลง

…ทำไมกัน?

 

แปะ! เสียงอาคาริตบมือดังขึ้น

 

“งั้น เรามาเริ่มกันเถอะ”

 

ด้วยคำสั่งของอาคาริ การร่างสุนทรพจน์ของฉันก็ได้เริ่มต้นขึ้น

แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น พวกเราก็ไม่เคยไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อน… ไม่สิ ไม่ต้องจำกัดแค่เพื่อนหรอก พวกเราไม่เคยไปร่วมงานแต่งงานเลยด้วยซ้ำ ได้ยินมาว่าช่วงนี้มีทั้งการแต่งงานเฉพาะในครอบครัว หรือบางคู่ก็ไม่จัดงานแต่งงานเลยก็มี สถานการณ์ของพวกเราก็คงเป็นผลมาจากยุคสมัยแบบนั้นสินะ

 

ช่างเป็นยุคสมัยที่อยู่ยากจริงๆ

ถ้าพูดถึงงานแต่งงาน มันคือความใฝ่ฝันของผู้หญิงแท้ๆ ไม่อยากให้ยุคที่ทำแบบนั้นไม่ได้มาถึงเลยจริงๆ

 

จะว่าไปแล้ว ตัวฉันเองถึงจะดูไม่เข้ากับมันเท่าไหร่ แต่ตอนเด็กๆ ก็เคยเป็นหนึ่งในเด็กสาวที่ฝันถึงงานแต่งงานเหมือนกัน

…แต่ พอได้มาใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้ว ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของคนสมัยนี้ที่คิดว่าไม่ต้องจัดงานแต่งงานที่สิ้นเปลืองเงินแบบนั้นก็ได้อยู่หรอก

 

เอาเถอะ เรื่องนั้นช่างมันก่อน การร่างสุนทรพจน์ของพวกเราต้องมาเจออุปสรรคตั้งแต่แรก

ก็เพราะอย่างที่เล่าไปเมื่อกี้ ในหมู่พวกเราไม่มีใครเคยไปร่วมงานแต่งงานเลย

 

ถึงจะบอกว่าเป็นสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อน แต่ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องอะไรดี

พวกเราทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน

 

‘แต่ก็แปลกใจเนอะ ไม่นึกเลยว่าในหมู่พวกเรา อิจจังจะเป็นคนแรกที่แต่งงาน’

 

‘เอ๋~ เหรอ? อิจจังป๊อปในหมู่ผู้ชายจะตาย ฉันว่าน่าจะแต่งเร็วอยู่แล้วนะ?’

 

ไม่สิ ที่ว่านิ่งอึ้งไปน่ะโกหก

สองคนนั้นที่อยู่อีกฝั่งของจอ ลืมเรื่องการร่างสุนทรพจน์ไปตั้งนานแล้ว แล้วก็กำลังคุยเล่นกันอย่างออกรส

 

ส่วนอาคาริก็เอาแต่ก้มหน้าดูสมาร์ทโฟน… แย่ล่ะสิ

ถ้าเป็นฉันคนก่อนคงจะหงุดหงิดจนตวาดใส่ทุกคนไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนั้นได้ ก็เลยไม่ทำ

 

…ถ้าเป็นแบบนี้ ยอมแพ้แล้วไปขอความช่วยเหลือจากยามาโมโตะน่าจะเร็วกว่า

 

“เมกุ”

 

“หืม?”

 

“เขาเขียนไว้ว่าสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนน่ะ แค่ชมอีกฝ่ายเยอะๆ ก็พอแล้ว”

 

…ฉันนี่มันโง่จริงๆ

แทนที่จะพยายามทำอะไรด้วยตัวเอง กลับเอาแต่คิดจะพึ่งพาคนอื่น

 

นิสัยแบบนี้ของฉันคงจะก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่สมัยมัธยม

แค่ตวาดใส่ ทำหน้าตาน่ากลัว ทุกคนก็จะทำตามที่ฉันต้องการในระดับหนึ่ง แน่นอนว่าเรื่องที่ทำเองได้ก็จะพยายามทำเอง

แต่พอเจอเรื่องที่คิดว่าทำเองไม่ได้ ก็จะยอมแพ้เร็วแล้วไปพึ่งพาคนอื่น

 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันมีนิสัยแย่ๆ แบบนี้ติดตัวมา

 

อาคาริที่เอาแต่ก้มหน้าเล่นสมาร์ทโฟนเงียบๆ ดูเหมือนว่าเธอกำลังค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตว่าสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนในงานแต่งงานควรจะพูดเรื่องอะไรดี

แล้วเธอก็มาบอกความคิดเห็นหลังจากที่ได้อ่านบทความหลายๆ บทความเพื่อฉัน

 

…ไม่รู้ก็เลยทำไม่ได้

ไม่ควรจะยอมแพ้แบบนั้น แต่ควรจะลองสู้ดูก่อนเหมือนอย่างอาคาริ

ไม่ควรจะแสดงท่าทีเหมือนกับว่าเป็นความผิดของสองคนนั้นที่อยู่อีกฝั่งจอ แต่ควรจะคิดว่าจะทำยังไงให้พวกเขายอมให้ความร่วมมือต่างหาก

 

นี่สินะ คือสิ่งที่เรียกว่าการรับผิดชอบต่องานที่ได้รับมอบหมาย

 

…พูดถึงก็ใช่ ทำไมอิจจังถึงได้มาขอให้คนอย่างฉันกล่าวสุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อนกันนะ

เรื่องแบบนี้… คนที่อ่อนโยนกว่าฉัน มีไหวพริบดี แล้วก็มีความรับผิดชอบอย่างอาคาริน่าจะเหมาะกว่าแท้ๆ

 

“ขอบคุณนะ อาคาริ”

 

“อื้มๆ อ่านบทความนี้แล้วน่าจะใช้เป็นแนวทางได้นะ”

 

“ไหนๆ ขอดูหน่อย”

 

ฉันหยิบแว่นตาออกจากกระเป๋า แล้วชะโงกหน้าดูสมาร์ทโฟน

 

“…เมกุ?”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ขอยืมสมาร์ทโฟนแป๊บนึงได้ไหม”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

“อยากถ่ายรูปเมกุตอนใส่แว่นน่ะ”

 

“หา?”

 

“…ขอโทษ”

 

ฉันรู้สึกผิดขึ้นมา

อุตส่าห์ช่วยเหลือกันมาขนาดนี้ แค่เรื่องถ่ายรูปรูปเดียวยังไปทำเสียงแข็งใส่อีก ฉันนี่มันผู้หญิงยอดแย่จริงๆ

 

“เข้าใจแล้ว อยากทำอะไรก็ทำเถอะ”

 

“สุดยอดเลย โคตรอีโม”

 

“จ้าๆ”

 

“ฟุฮิ~ สายตาที่เหมือนมองคนอื่นจากที่สูงตอนใส่แว่นนั่นน่ะ สุดยอดไปเลย!”

 

“…บ้าจริงๆ”

 

การถ่ายแบบของฉันดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่