วันหนึ่งในเดือนตุลาคม

ผมถูกฮายาชิลากออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ เป็นการออกจากบ้านในเวลาที่ปกติแล้วผมยังคงทำความสะอาดอยู่ ถ้าผมเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจตัวเอง ก็อาจจะบ่นกับฮายาชิสักคำสองคำ

 

ช่วงนี้ผมกับฮายาชิสนิทกันมากขึ้น

สมัยมัธยมปลาย และตอนที่กลับมาเจอกันอีกครั้งตอนเข้ามหาวิทยาลัย ความสัมพันธ์ของเรามีแต่ความกระอักกระอ่วน แต่ไม่น่าเชื่อว่าในเวลาเพียงสองเดือนมันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

 

แม้เราจะเริ่มสนิทกันแล้ว แต่วันนี้เรากลับเดินไปโดยไม่มีบทสนทนาใดๆ อย่างน่าประหลาด

 

ผมไม่รู้ว่าในใจของฮายาชิที่เดินอยู่ข้างหน้ากำลังคิดอะไรอยู่

แต่ถ้าถามถึงในใจของผม… ก็มีแต่ความรู้สึกกังวลเล็กน้อย ความตึงเครียด และความกลัว ไม่มีอารมณ์ดีๆ เลยแม้แต่น้อย

 

ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องไปที่นั่นอีก

จำนวนครั้งที่ผมไปสถานที่เป้าหมายของวันนี้มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ในตอนนั้นผมกลับมั่นใจอย่างนั้น

 

แต่ความมั่นใจของผมก็ถูกหักหลัง

จุดเริ่มต้นคือโทรศัพท์สายหนึ่งที่ดังขึ้นบนมือถือของผม

คู่สนทนาที่โทรเข้ามือถือของผมแทนที่จะเป็นของฮายาชิ คือสถานีตำรวจ

 

ตอนนั้น ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแวบขึ้นมาในใจ

เพราะเรื่องที่ผมต้องพึ่งพาตำรวจในตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น

 

ตำรวจคงจะอ่านความตึงเครียดของผมผ่านทางโทรศัพท์ได้กระมัง… หรืออาจจะเป็นเพราะคนส่วนใหญ่จะตึงเครียดเมื่อได้รับโทรศัพท์จากตำรวจ พวกเขาจึงพยายามถามผมด้วยน้ำเสียงที่สดใส

แน่นอนว่าเรื่องเลวร้ายที่สุดที่แวบเข้ามาในหัวไม่ได้เกิดขึ้น

ตรงกันข้าม มันออกจะเป็น…

 

เช้าวันหนึ่ง

ผมเดินไปตามทางกับฮายาชิ

จุดหมายคือห้องเช่าที่เธอเคยอยู่กับแฟนเก่า

แฟนของเธอทำร้ายร่างกายฮายาชิจนตกเป็นเหยื่อความรุนแรงในครอบครัว และตอนนี้ก็ใช้ชีวิตอยู่ในคุก

 

โทรศัพท์จากตำรวจแจ้งว่า ตามความประสงค์ของผู้ปกครองของแฟนเก่า สัญญาเช่าห้องจะถูกยกเลิกในสิ้นเดือนนี้ สรุปใจความได้ประมาณนั้น

ถ้าจะขนของของฮายาชิออกมา ก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว

 

ด้วยเหตุนี้ เราจึงกำลังเดินอยู่บนถนนในตอนเช้าตรู่

ตอนแรกผมก็ลังเล

ว่าจะควรพูดเรื่องที่ต้องกลับไปที่ห้องนั้นกับฮายาชิหรือไม่

 

…บางที ที่นั่นอาจจะมีของสำคัญของฮายาชิอยู่ก็ได้

ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้สูง แต่ความทรงจำตอนที่ไปครั้งก่อนก็แวบเข้ามาในหัวและคัดค้านความคิดของผม

 

แม้จะลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจบอกฮายาชิ

การให้ความสำคัญกับความต้องการของเธอเป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่ที่สำคัญกว่าคือผมยอมแพ้ให้กับฮายาชิที่หรี่ตามองและซักไซ้ผมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่าใครโทรมา

 

ฮายาชิทำหน้าสับสนอยู่ครู่หนึ่ง

แต่สุดท้ายเธอก็ทำหน้าเหมือนตัดสินใจได้แล้วและขอให้ผมไปด้วย

 

แล้วก็มาถึงตอนนี้

 

ฮายาชิยังคงไม่มีท่าทีว่าจะคุยกับผม

หวังว่าเธอคงไม่ได้คิดมากนะ

เพราะเรื่องครั้งก่อน ผมเลยอดเป็นห่วงท่าทีของฮายาชิไม่ได้

 

“ห้องนั้นคงจะฝุ่นเยอะกว่าเดิมแน่ๆ เลย”

 

ในเวลาแบบนี้ ต้องพูดอะไรที่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย

ผมคิดอย่างนั้น และนึกถึงวันที่ถูกยัยนั่นพาไปรังรักของเธอกับแฟนเก่า วันนั้นในห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่น ผมจามไม่หยุดอยู่พักใหญ่

 

“ฉันเตรียมหน้ากากอนามัยมาอีกอันในกระเป๋าแล้วนะ”

 

…ในเวลาแบบนี้ แทนที่จะพูดคำพูดที่ดูดี กลับพูดได้แต่เรื่องทำความสะอาด นี่คงเป็นเพราะผมเป็นคนบ้าทำความสะอาดอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“อากาศร้อนขนาดนี้ใส่หน้ากากสองชั้นต้องอึดอัดแน่ๆ เลยเนอะ ฉันนี่โง่จริง ฮ่าๆๆ”

 

ฮายาชิไม่ตอบ

 

“…ผะ ผมยังเอาแว่นกันฝุ่นมาด้วยนะ ถ้าฝุ่นเข้าตาล่ะก็น้ำตาไหลไม่หยุดเลย”

 

“…ซื้ออุปกรณ์ทำความสะอาดแปลกๆ มาอีกแล้วเหรอ”

 

“อะไรคือแปลกๆ เจ้านี่มันมีวิธีใช้งานที่ของอย่างอื่นทำไม่ได้นะ”

 

“ไปอินกับมันมาจากไหนเนี่ย”

 

เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเอือมระอาของฮายาชิ ผมกลับรู้สึกโล่งใจข้างในลึกๆ

…นึกว่าจะคิดมากซะอีก แต่ถ้าเป็นแบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ

 

“ขอบคุณนะ ทำให้ต้องลำบากใจเลย”

 

“ฟังตรงไหนถึงคิดแบบนั้น”

 

“ไม่ใช่เหรอ”

 

“ไม่ผิดหรอก”

 

“ฮ่าๆๆ งั้นเหรอ”

 

ในไม่ช้า เราก็มาถึงจุดหมาย