พอหลับตา ผมก็เผลอคิดไปว่านี่คือห้องตัวเอง ฮายาชิเข้าห้องน้ำ ส่วนผมก็ง่วงจนจะหลับอยู่แล้ว เสียงน้ำจากฝักบัวกลายเป็นเสียงกล่อมให้หลับ

 

เหมือนเป็นวันธรรมดา ๆ วันหนึ่ง

 

เปลือกตาหนักมาก ร่างกายก็หนัก

 

ฮายาชิบอกว่าเหนื่อย เลยลากผมมาที่นี่ ผมเองก็เหนื่อยเหมือนกันเลยไม่ได้ขัดขืน

 

วันนี้ตั้งแต่เช้าก็ทำความสะอาด ทำความสะอาด แล้วบ่ายก็ออกไปเที่ยวกับฮายาชิ

 

เดินข้ามเรนโบว์บริดจ์ กินข้าวเย็น ดูละครเวที

 

ได้ประสบการณ์ที่ไม่เคยเจอในชีวิตประจำวัน

แถมยังได้เตียงนุ่ม ๆ จากฮายาชิอีก

 

เมื่อกี้ฮายาชิบอกว่าผมไม่เข้าใจเธอเลย

 

แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว

หรือจริง ๆ ก็ควรจะสนใจ แต่ตอนนี้ง่วงเกินไป

 

เปลือกตาหนัก ร่างกายหนัก…สติเริ่มเลือนราง

 

ก่อนหน้านี้ผมยังเกร็ง ๆ อยู่ เพราะมาอยู่กับฮายาชิในห้องแบบนี้

แต่พอหลับตาก็เหมือนวันปกติ

 

อ้อ เข้าใจแล้ว

ฮายาชิกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันฉันไปแล้ว

 

…กรน

 

“ตื่นสิ”

 

เสียงอ่อนโยนดังขึ้น ก่อนจะโดนตบเบา ๆ ที่แก้ม

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน หรือปล่อยให้ฮายาชิรอนานแค่ไหน

 

พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นฮายาชิในชุดผ้าเช็ดตัว

ผมยังเปียกอยู่ ผิวก็แดงระเรื่อ

 

ผมเผลอมองจนตาค้าง

 

“…แต่งตัวแบบนี้ นายไม่รู้สึกอะไรหรอกใช่ไหม?”

 

“หา?”

 

“ก็เราเป็นครอบครัวกันนี่นา”

 

ฮายาชิพูดเหมือนประชด

ไม่รู้ว่าเธอไม่พอใจอะไร

 

แต่รู้แค่ว่าผมต้องทำอะไรผิดแน่ ๆ

 

ผมคิดอะไรไม่ออก หน้าร้อนผ่าว อยากละสายตาแต่ก็ทำไม่ได้

 

“…ไปใส่เสื้อผ้าเถอะ”

 

ฮายาชิไม่พูดอะไร

 

“เดี๋ยวจะหนาวนะ”

 

ยังไม่พูดอะไร

 

“ข-ขอโทษนะ…!”(ยามาโมโตะ)

 

ฮายาชิเดินเข้ามาใกล้ ฉันถอยหนีไปบนเตียง เธอก็ยิ่งเข้ามาใกล้

 

ผิวของฮายาชิ…!

ทั้งที่หน้าร้อนเธอก็ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นนอนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกประหม่า

 

…ฉันเริ่มสับสน

ถ้าปล่อยเลยตามเลยคงโดนล้อไปตลอดแน่ ๆ

แต่ก็เริ่มคิดว่าบางทีก็ไม่เลวเหมือนกัน

 

สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ ไม่หนีอีกต่อไป

 

แต่แล้วก็มีเสียงดังมาจากห้องข้าง ๆ

เสียงแบบไหนไม่ขอบอก แต่ผนังบางมาก

 

ฮายาชิหน้าแดงแล้วชะงักไป

ดูเหมือนเธอจะได้สติกลับมาเหมือนกัน

 

“ข-ขอโทษ…!”(ฮายาชิ)

 

ฮายาชิรีบหันหลังแล้วก้มตัวหลบ

 

ฉันโล่งใจ แต่ภาพเมื่อกี้ยังติดตาอยู่จนหน้าแดง

เลยหยิบแจ็คเก็ตให้เธอใส่

 

“ขอโทษนะ เมื่อกี้ผมก็แปลก ๆ เหมือนกัน…!”

 

“อืม จริงด้วย”

 

ฉันถอนหายใจ

 

“…ไม่ถามหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

“งั้นก็ดี”

 

“แต่…ตกใจจริง ๆ นะ”

 

“…อืม”

 

“…ขอโทษนะ”

 

ผมรู้สึกผิดขึ้นมา เสียงสั่นจนรู้สึกอาย

 

“ฉันจะนอนแล้ว”

 

“…ผมด้วย”

 

“เห้!”

 

ฮายาชิปีนขึ้นเตียงมานอนด้วย

 

ผิวของเธอแตะโดนผมจนต้องร้องออกมา

 

“ท-ทำไมต้องนอนเตียงเดียวกันด้วย”

 

“ก็มีเตียงเดียวเองนี่นา!”

 

อ้อ จริงด้วย

ผมเงียบไป

 

“ใช่…มันก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ…!”

 

“ผมจะนอนพื้นเอง”

 

“ไม่เอา!”

 

“อุ๊ก!”

 

ฮายาชิโผมากอดจนผมเจ็บ

ผมพยายามส่งสายตาไม่พอใจไปให้เธอ

 

“วันนี้นายตามใจฉันทั้งวันเลยนะ”

 

“…ขอโทษ”

 

ผมคิดอยู่พักหนึ่ง

 

จริง ๆ แล้วช่วงนี้…หรืออาจจะตลอดมา…ผมก็โดนฮายาชิชักจูงตลอด

 

ทั้งเรื่องขึ้นสะพาน ทั้งเรื่องวิ่งเปลี่ยนขบวน ทั้งเรื่องมานอนโรงแรม

 

ก่อนหน้านี้ก็เคยโดนบังคับให้ไปคุยกับเพื่อนผู้ชายในคณะด้วย

 

จริง ๆ แล้ว…ผมก็โดนฮายาชิชักจูงมาตลอด

 

…แต่ก็แปลกดี

 

“…แต่ก็สนุกดีนะ”(ยามาโมโตะ)

 

“หา?”

 

“วันนี้สนุกมากเลย ได้ประสบการณ์ใหม่ ๆ เยอะเลย”

 

ผมรู้สึกขอบคุณฮายาชิ

เพราะเธอ…

 

เธออดทนกลัวเพื่อผม ยอมขึ้นสะพานทั้งที่กลัว

เธอรีบพาผมกลับบ้านเพื่อให้ได้พัก

เธอพามาพักที่นี่เพื่อให้ผมได้พักผ่อน

 

ที่จริงแล้ว ทุกอย่างที่เธอทำก็เพื่อผมทั้งนั้น

 

…เพราะงั้น ผมไม่มีสิทธิ์จะบ่นอะไรเลย

 

“ขอบคุณนะ ฮายาชิ”

 

“พูดอีกที”

 

“หา?”

 

“พูดอีกทีสิ”

 

“…ไม่เอาแล้ว”

 

“พูดเถอะ!”

 

ฮายาชิตะโกนจากข้างหลัง ผมเลยเงียบไปพักหนึ่ง

 

“ขอบคุณนะ”

 

“อีกที”

 

“หาาา…”

 

“อีกที!”

 

“…ขอบคุณนะ ฮายาชิ!”

 

ฮายาชิเงียบไป

 

เธอคงหลับแล้วล่ะ

…ไม่สิ มือที่กอดผมแน่นขึ้นอีก

 

…คงพอใจแล้วล่ะมั้ง?

 

หรืออาจจะรู้สึกดีขึ้นแล้วก็ได้

 

…พักนี้ผมก็โดนฮายาชิชักจูงตลอดเลย

 

ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ

 

“ยามาโมโตะ”

 

“หือ?”

 

“ขอบคุณนะ”

 

“…อืม”

 

รู้สึกคันหลังนิด ๆ

 

ทั้งหมดนี้…ก็เพราะฮายาชินั่นแหละ…