หลังจากอิริเอะซังเดินจากไป เราสองคนก็นั่งเงียบ ๆ รอให้รถไฟถึงที่หมาย

ฉันจับราวรถไฟ มองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแต่ความมืด

ฮายาชิก้มหน้าเหมือนมีเรื่องในใจ

 

ทั้งที่ตอนดูละครเวทีหรือหลังจบก็ยังดูสนุกอยู่แท้ ๆ

หรือแม้แต่ตอนลากฉันวิ่งเปลี่ยนขบวนรถไฟ เธอก็ยังดูร่าเริง

แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอเปลี่ยนไปแบบนี้

…คงเป็นหลังจากเจออิริเอะซังแน่ ๆ

 

…แต่ก็อาจจะยังไม่ใช่ เธออาจจะแค่ซึมซับความประทับใจจากละครเวทีอยู่ก็ได้

 

แต่ไม่ใช่แน่ ๆ

แปลกดีนะ อยู่กับฮายาชิมาสองเดือนกว่า ๆ แค่เห็นท่าทางก็รู้แล้วว่าเธอกำลังเศร้า

 

“ฮายาชิ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

ฉันพยายามถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

วันแรกที่เจอกันใหม่ ๆ ฉันยังไม่คิดจะพูดดี ๆ กับเธอเลย

นี่ก็คงเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันมานานจนเปลี่ยนไป

 

ฮายาชิไม่ตอบอะไร

ทั้งที่วันแรกที่เจอกัน เธอยังฝืนยิ้มได้อยู่เลย

 

แต่ตอนนี้กลับเงียบ

 

บางที เธออาจจะรู้สึกว่าอยู่กับฉันแล้วไม่ต้องฝืนอีกต่อไป

หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้

 

แต่ที่แน่ ๆ คือเธอเปลี่ยนไปแล้ว

 

“ยามาโมโตะ เมื่อกี้พูดแบบนั้นดีแล้วเหรอ?”

 

ในที่สุดฮายาชิก็พูดขึ้นมา

 

เมื่อกี้…พูดแบบนั้น…

อ้อ เรื่องที่ตอบอิริเอะซังไปสินะ

 

ฉันพยักหน้าอย่างงง ๆ

เราอยู่ด้วยกันมาสองเดือนกว่า ๆ จนสนิทกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น ช่วยเหลือกันมากขึ้น

 

ถ้านี่ไม่ใช่ครอบครัว แล้วจะเรียกว่าอะไร

 

“…เธอคงเข้าใจผิดแน่ ๆ เลย”

 

ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าฮายาชิหมายถึงอะไร

ฉันไม่คิดว่าการที่เราบอกว่าเป็นครอบครัวจะเป็นการเข้าใจผิด

แต่ฮายาชิอาจจะคิดต่างออกไป

 

ฉันพยายามตั้งสติ

ปกติถ้าได้ยินอะไรแปลก ๆ จากฮายาชิ ฉันจะล้อเล่นหรือแซวกลับ

แต่ตอนนี้กลับรู้สึกจริงจังขึ้นมา

 

ฉันถอนหายใจยาว ๆ แล้วคิดทบทวน

 

ฮายาชิกับอิริเอะซังเพิ่งเจอกันครั้งแรก ส่วนฉันกับอิริเอะซังก็แทบไม่รู้จักกัน

ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ฮายาชิพูดอาจจะถูกก็ได้

 

“…ถ้าเจอที่มหาลัยอีกจะอธิบายให้เขาฟังนะ”

 

“อืม แบบนั้นก็ดีแล้ว”

 

ฮายาชิตอบรับ แต่ฟังดูเหมือนไม่ได้ดีใจจริง ๆ

 

“…ยามาโมโตะ นายดูไม่ค่อยให้ความสำคัญกับครอบครัวเลยนะ”

 

“เหรอ?”

 

“ใช่ นายบอกให้ฉันกลับบ้านแทบตาย แต่ตัวเองไม่เคยกลับบ้านเลย”

 

“ก็เธอมีเหตุผลที่ต้องกลับบ้านนี่”

 

เพื่อเยียวยาใจ เพื่อเจอพ่อที่ป่วย

 

ฮายาชิตอนนั้นควรกลับบ้านจริง ๆ

 

“แต่ฉันไม่มีเหตุผลอะไรต้องกลับบ้าน”

 

“กลับบ้านไม่ต้องมีเหตุผลก็ได้”

 

“เธอพูดเองเหรอ?”

 

“…ฮะ ๆ ใช่ ขอโทษนะ”

 

ทั้งที่ตัวเองก็เคยดื้อไม่ยอมกลับบ้านแท้ ๆ

แต่พอฉันพูดแบบนี้ เธอก็หัวเราะออกมา

 

…เหมือนบรรยากาศจะกลับมาเป็นปกติขึ้นมาหน่อย

 

“แต่…ครอบครัวสินะ”

 

ฮายาชิพูดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

 

“…ถ้าเป็นสมัยมัธยม นายคงไม่พูดแบบนี้แน่ ๆ”

 

“ฉันเองก็แปลกใจ ไม่คิดว่าจะพูดแบบนั้นได้เหมือนกัน”

 

“งั้นก็แปลว่า…นาย…ให้ความสำคัญกับฉันมากขึ้นแล้วใช่ไหม”

 

“ก็คงงั้นแหละ”

 

เดี๋ยวนี้ได้กินข้าวที่เธอทำก็กลายเป็นความสุขอย่างหนึ่งของฉันไปแล้ว

แต่แน่นอนว่าไม่กล้าพูดให้เธอฟังหรอก

 

“แฟนเก่าฉันคงไม่เคยคิดว่าฉันเป็นครอบครัวหรอก”

 

ที่ฉันคิดว่าฮายาชิเป็นครอบครัว ก็เพราะเราอยู่ด้วยกัน

แต่กับแฟนเก่าเธอคงไม่ใช่แบบนั้น

 

แต่ฮายาชิเองล่ะ ตอนนั้นคิดยังไงกับแฟนเก่า

 

เรานั่งเงียบกันไปอีกพักหนึ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง

 

แล้วก็มีเสียงประกาศในรถไฟ

 

รถไฟเบรกกะทันหันแล้วหยุดสนิท

 

“ว้าย!”

 

ฮายาชิร้องเสียงหลง

 

“ไม่เป็นไรนะ?”

 

ฉันรีบคว้าเธอมากอดไว้

 

หน้าของฮายาชิอยู่ตรงอกฉัน หัวใจเต้นแรงมาก

 

“…ขอโทษนะ”

 

“ไม่เป็นไร แค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว”

 

ฮายาชิผละออกไป

 

มีประกาศแจ้งว่ารถไฟขบวนหน้าเบรกกะทันหัน ต้องรอให้ขบวนหน้าขยับก่อนถึงจะไปต่อได้

 

แต่ไม่นานรถไฟก็เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง

 

แล้วก็มีประกาศว่าขบวนหน้ามีคนป่วย ต้องจอดรอที่สถานีต่อไปอีก

 

…แย่จริง ๆ

 

บรรยากาศในรถไฟเริ่มอึดอัด คนเริ่มบ่นกัน

ฮายาชิดูนาฬิกา

 

“นี่ ยามาโมโตะ”

 

“หือ?”

 

“เรายังต้องเปลี่ยนขบวนอีกทีใช่ไหม?”

 

“อืม”

 

“คงไม่ทันรถไฟเที่ยวสุดท้ายแล้วล่ะ”

 

“…งั้นเหรอ”

 

ถ้าลงสถานีนี้แล้วเดินกลับบ้านคงต้องเดินเป็นชั่วโมง

 

“นี่ ยามาโมโตะ”

 

“หือ?”

 

“ลงสถานีนี้เลยดีไหม?”

 

“…เอ๋”

 

“ฉันเหนื่อยแล้ว”

 

ตาของฮายาชิดูเหมือนจะมีน้ำตาคลอ