เราสองคนเดินข้ามเรนโบว์บริดจ์ โดยที่ฮายาชิเกาะฉันแน่น

(สะพานสายรุ้ง (อังกฤษ: Rainbow Bridge; ญี่ปุ่น: レインボーブリッジ) เป็นสะพานแขวนที่ทอดข้ามทางตอนเหนือของอ่าวโตเกียว เชื่อมระหว่างย่านชิบาอูระกับย่านโอไดบะในเขตมินาโตะ)

ฮายาชิดูเหมือนจะเดินได้แค่ตามจังหวะของฉันเท่านั้น เพราะเธอยังคงตัวสั่นอยู่

 

“ไหวไหม?”

 

“กลัวความสูง…”

 

“แล้วจะมาทำไมล่ะ?”

 

ดูเหมือนฮายาชิจะกลัวความสูงจริง ๆ เธอถึงกับหลับตาแน่น ไม่ยอมมองรอบข้างเลย เหงื่อซึมที่หน้าผาก มือก็สั่น

 

…ขนาดนี้ยังจะฝืนมาอีกนะ

 

ฉันมองออกไปยังวิวตึกสูงของโตเกียวที่เรียงรายอยู่ไกล ๆ

มีโตเกียวทาวเวอร์สีแดงสดตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางตึกระฟ้า

 

ภาพแบบนี้ในบ้านนอกคงไม่มีโอกาสได้เห็น

 

“ดูนั่นสิ ฮายาชิ”

 

ทางเดินบนสะพานมีช่วงที่ต้องอ้อมเสาตอม่อใหญ่ ๆ ตรงนั้นจะเป็นราวเหล็กแทนลูกกรง ฉันเลยหยุดเดินแล้วพิงราวเพื่อชมวิว

 

“อย่าหยุดเดิน!”

 

ฮายาชิร้องขึ้นมา

 

“นี่ เธอมาทำไมกันแน่เนี่ย?”

 

ฉันแซว

 

ฮายาชิยังคงหลับตาแน่น ไม่ยอมมองรอบข้างเลย สะพานสั่นนิด ๆ เธอก็สะดุ้ง เหงื่อซึมที่หน้าผาก

 

…ขนาดนี้ยังจะฝืนมาอีกนะ

 

ฉันเลยเริ่มเดินต่อ ฮายาชิก็ยิ่งเกาะแขนแน่นขึ้น

 

“อืม…”

 

ระหว่างเดิน ฮายาชิครางเบา ๆ

ตอนแรกนึกว่าเธอจะอาเจียน แต่ดูเหมือนจะเป็นเพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นแบบนี้มากกว่า

 

มองลงไปเห็นน้ำในอ่าวโตเกียวสีน้ำตาลขุ่น มีเรือแล่นผ่านไปมา

…พูดถึงแล้วก็คิดถึงเรือท่องเที่ยวรอบอ่าวที่เคยนั่งที่โยโกฮาม่า สนุกดีเหมือนกัน ไว้ชวนฮายาชิไปบ้างก็ดี

 

“กรี๊ด!”

 

ฮายาชิร้องเสียงหลงเหมือนเจอศพ

 

…ขนาดนี้ยังจะฝืนมาอีกนะ

 

แต่พอคิดดูดี ๆ เธอคงอยากให้ฉันได้ไปในที่ที่อยากไป เลยยอมฝืนตัวเอง

 

“ฮายาชิ”

 

“…อะไร?”

 

“เดินไม่ค่อยไหวเลยนะ”

 

“…ขอโทษ”

 

“ไม่ได้โกรธนะ”

 

“ขอโทษ…”

 

เธอคงไม่ได้ขอโทษเรื่องเดินช้า แต่ขอโทษที่ตัวเองเป็นภาระมากกว่า

 

“จะให้ขี่หลังไหม?”

 

“หะ?”

 

“จะอุ้มไปไหม อย่างน้อยจะได้ไม่รู้สึกสะพานสั่น ไม่ต้องกลัวล้มด้วย”

 

ฮายาชิเพิ่งลืมตาขึ้นแล้วทำหน้าตกใจ

 

“…ม-ม-ม-ม-ม-ไม่ไหว!”

 

“งั้นเหรอ ไม่เป็นไร”

 

ฉันว่ามันเป็นไอเดียที่ดีนะ

 

“ทำไมยอมง่ายจัง?”

 

ฮายาชิทำหน้าจะร้องไห้แล้วกระซิบ

แต่ถ้าพูดอะไรอีกเธอคงร้องจริง ๆ เลยไม่พูดต่อ

 

จริง ๆ ถ้าเธอจะงอแงแบบนี้ก็น่ารักดีนะ สมกับที่เคยเป็น ‘ราชินี’ สมัยเรียน

 

“เอ้า ขึ้นหลังมาเลย”

 

ฉันก้มลงให้เธอขึ้นหลัง

ฮายาชิลังเลอยู่พักหนึ่ง

 

“…ได้เหรอ?”

 

“อืม”

 

“แต่เพิ่งกินข้าวมา น้ำหนักคงเยอะนะ”

 

“ไม่เป็นไร”

 

“แต่…”

 

ยังไม่ทันจบ เสียงรถวิ่งผ่านดังสนั่น ฮายาชิตกใจแล้วรีบเกาะหลังฉันแน่น

 

“ไปล่ะนะ”

 

“ว้าย!”

 

ฮายาชิเกาะฉันแน่นขึ้นมาอีก

 

“…อย่าเขย่ามากนะ”

 

“ขอโทษ ๆ”

 

“อืม”

 

“ไปกันเถอะ”

 

“อืม”

 

ฉันพยายามไม่คิดถึงความอบอุ่นของฮายาชิ แล้วค่อย ๆ เดินต่อไป