เวลาประมาณบ่ายสาม

ฉันกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอยู่ ปกติถ้าฉันทำความสะอาด ฮายาชิก็มักจะบ่น แต่วันนี้กลับไม่มีวี่แววแบบนั้น

 

“เสร็จหรือยัง~”

 

คราวนี้กลับเป็นฉันที่บ่นฮายาชิแทน

เกิดอะไรขึ้นกันนะ

 

“อีกแป๊บเดียว~”

 

แต่จริง ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรใหญ่โต

ฉันแค่รอให้ฮายาชิเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ออกไปข้างนอกอยู่ เธอไล่ฉันไปอยู่ในห้องน้ำแล้วเลือกชุดอยู่นานมาก

 

“พอได้แล้วมั้ง เลือกชุดอะไรก็ได้แหละ”

 

“ไม่ได้หรอก!”

 

“ทำไมล่ะ ก็แค่ออกไปกับฉันเองนะ?”

 

แค่ไปข้างนอกกับฉันเอง ทำไมต้องเลือกชุดขนาดนั้น

 

“ก็เพราะไปกับนายไงล่ะ!”

 

“หา? ไม่เข้าใจเลย”

 

เข้าใจผู้หญิงยากจริง ๆ

 

“ขอโทษที่ให้รอนะ”

 

“รอนานมากเลย~”

 

“…อดทนหน่อยสิ”

 

พูดแรงไปหรือเปล่านะ?

เห็นฮายาชิทำหน้าบึ้งก็เริ่มกังวล ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่เท่าไหร่ แต่พักนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะเรื่องแฟนเก่า เลยแอบเป็นห่วง

 

“ไปกันเถอะ”

 

“อ-อืม”

 

ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดมากอะไร ฉันเลยโล่งใจแล้วเดินตามเธอออกจากห้อง

 

…จริงสิ

 

“นี่ ฮายาชิ”

 

“อะไร”

 

“ชุดนี้เหมาะกับเธอมากเลย สวยมาก”

 

เมื่อกี้พูดแรงไป แต่ที่พูดตอนนี้คือความจริง

 

“…หึ!”

 

“อ้าว เฮ้”

 

ฮายาชิทำแก้มป่องแล้วเดินนำหน้าไป

สงสัยจะพูดแรงไปจริง ๆ ต้องพยายามง้อให้เธออารมณ์ดีขึ้น

 

ระหว่างเดินไปสถานี ฉันก็ชมเธอไปเรื่อย ๆ

จำไม่ได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง แต่ไม่ได้โกหกสักคำ

 

ดูเหมือนฮายาชิจะอารมณ์ดีขึ้นตอนถึงสถานี แต่แก้มยังแดง ๆ อยู่

 

“แล้วต่อไปจะทำอะไรบ้าง?”

 

“เดินเล่นนิดหน่อย กินข้าวเย็น แล้วก็ไปดูละครเวที”

 

“แล้วจะเดินเล่นที่ไหน?”

 

“จริง ๆ ยังไม่ได้คิดเลย”

 

งั้นเหรอ

นึกถึงตอนที่ฮายาชิชวนไปเดท เธอก็วางแผนแบบนี้แหละ ข้าวเย็นกับละครเวทีอาคาริเป็นคนจอง ส่วนเดินเล่นยังไม่ได้คิด

 

“ยามาโมโตะ อยากไปไหนไหม?”

 

“…งั้น ไปเรนโบว์บริดจ์ดีไหม”

 

“หือ ที่นั่นเดินได้เหรอ?”

 

“จริง ๆ มีทางเดินสำหรับคนเดินเท้าด้วยนะ”

 

เรนโบว์บริดจ์มีทั้งรถไฟ ยูริคาโมเมะ ถนน และทางเดินชมวิวสองฝั่ง ทั้งฝั่งอ่าวโตเกียวกับฝั่งเมือง

จริง ๆ ฉันเคยคิดจะไปเดินคนเดียวอยู่แล้ว งั้นไปกับฮายาชิก็ได้

 

“วิวสวยมากเลยนะ”

 

“…วิวสวยเหรอ?”

 

“อืม”

 

“…งั้นก็คงบรรยากาศดีสินะ”

 

“หือ? อืม”

 

ฮายาชิทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง

ฉันก็พอเดาได้ว่าเธอคงจะตกลง

 

เพราะละครเวทีจัดที่โอไดบะ ข้าวเย็นก็คงแถวนั้น เดินเล่นที่เรนโบว์บริดจ์ก็เหมาะดี

 

“งั้นไปกันเถอะ”

 

“อืม”

 

ตกลงกันแล้ว เราก็นั่งรถไฟไปเรนโบว์บริดจ์

 

เดินจากฝั่งชิบะอุระผ่านโรงงานไปจนถึงทางขึ้นสะพาน ต้องขึ้นลิฟต์ไปยังทางเดิน

 

ก่อนจะเข้าอาคารที่มีลิฟต์ ฮายาชิเงยหน้ามองสะพาน

 

“…นี่”

 

“หือ?”

 

“เราจะเดินข้ามตรงนั้นเหรอ?”

 

พอดีมีเสียงดังสนั่นจากสะพาน รถบรรทุกวิ่งผ่านแล้วเสียงสะท้อนก้อง

 

“กลัวเหรอ?”

 

“…เอ่อ”

 

“ถ้ากลัวก็ไม่ต้องฝืนนะ ไม่ได้อยากให้เธอลำบากหรอก”

 

พอคิดดูแล้ว ฉันก็รู้สึกผิดที่ชวนเธอมาโดยไม่คิดถึงความกลัว

ถ้าเป็นฉันคนเดียวคงไม่เท่าไหร่ แต่ให้ผู้หญิงมาเดินบนสะพานสูง ๆ แบบนี้มันก็โหดไป

 

“ไปกันเถอะ”

 

ฮายาชิพูด

 

“เอ๊ะ”

 

“…ไปกันเถอะ”

 

“…เธอไม่กลัวเหรอ?”

 

ฮายาชิก้มหน้าแล้วส่ายหัว

ก็ว่าอยู่ ดูจากสีหน้าก็รู้

 

“ขอโทษนะ งั้นไม่ต้องไปก็ได้ ฉันเองก็กลัวเหมือนกัน จริง ๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกันแหละ”

 

ถ้าทำเป็นว่าฉันกลัวด้วย เธอคงจะยอมถอยง่ายขึ้น

 

“นายเนี่ย”

 

“อะไรล่ะ”

 

“โกหกไม่เก่งเลยนะ”

 

ฮายาชิทำท่าจะร้องไห้แล้วลากฉันเข้าอาคารไป

 

พอเจอลิฟต์ เธอก็จับมือฉันแน่นแล้วขึ้นไปยังทางเดินบนสะพาน

 

ออกจากประตูอัตโนมัติ ก็มีถนนใหญ่อยู่ข้าง ๆ รถบรรทุกวิ่งผ่านเสียงดังสนั่น สะพานสั่นนิด ๆ

 

“กรี๊ดดด…!”

 

ฮายาชิเกาะแขนฉันแน่น

…ฉันเองไม่ได้กลัว แต่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาเหมือนกัน

 

“ก-กลับกันเถอะ…”

 

“หา!?”

 

“กลับกันเถอะ!!!”

 

เสียงรถดังมากจนต้องตะโกน ฮายาชิทำหน้าบึ้งแล้วมองฉันตาแดง ๆ น้ำตาคลอ

 

“ถ้าจะร้องไห้ขนาดนี้ก็ไม่ต้องฝืนนะ”

 

ฉันพูดพลางเช็ดน้ำตาให้เธอ

 

“ฉันเดินไหว…!”

 

“เธอเริ่มทำตัวเหมือนเด็กแล้วนะ”

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะเดิน!”

 

ฮายาชิยังเกาะแขนฉันแน่นแล้วเดินต่อ