วันถัดมา ฉันโทรหาครูคาโกะกาวะ (คาโกะจัง) ซึ่งเป็นครูประจำชั้นสมัย ม.6 ได้เบอร์มาจากอาคาริเมื่อคืน

 

“สวัสดีค่ะ นี่เบอร์ครูคาโกะกาวะใช่ไหมคะ?”

 

‘ใช่จ้ะ ใครเหรอ?’

 

“หนูเองค่ะ ฮายาชิ เมกุมิ”

 

‘อ้าว เมกุมิเหรอ? เปลี่ยนเบอร์เหรอ?’

 

“ใช่ค่ะ มีเรื่องเยอะเลยเปลี่ยนเบอร์น่ะค่ะ”

 

‘นานมากเลยนะ ไม่ได้เจอกันตั้งแต่จบ ม.6 เลยมั้ง? วันนี้มีอะไรหรือเปล่า?’

 

“หนูกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เลยนึกถึงครูขึ้นมา อยากไปเยี่ยมโรงเรียนกับครูค่ะ”

 

‘ได้สิ ช่วงสาย ๆ ครูว่างอยู่พอดี มาหาได้เลย’

 

ฉันนั่งรถไฟท้องถิ่นไปโรงเรียนเก่า เห็นนักเรียนรุ่นน้องวิ่งไปสนามกีฬา รู้สึกคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ มาก

 

ฉันใส่รองเท้าแตะสำหรับแขกแล้วเดินไปที่ห้องพักครู

 

“ขออนุญาตค่ะ”

 

“อ้าว เมกุมิ มาแล้วเหรอ!”

 

“คิดถึงจังเลยค่ะ คาโกะจัง”

 

คาโกะจังเป็นครูประจำชั้นตอน ม.6 อายุสี่สิบสองปี ยิ้มสวยมาก สมัยก่อนเพื่อน ๆ ชอบแซวว่าเธอคงเคยสวยมากแน่ ๆ

 

“ไปนั่งคุยที่ห้องรับแขกกันเถอะ มีขนมกับชาให้ด้วยนะ”

 

“ได้ค่ะ หนูขอรบกวนหน่อยนะคะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ครูกำลังลดน้ำหนักอยู่พอดี จะได้ไม่ต้องกินขนมเอง”

 

เรานั่งคุยกันที่ห้องรับแขก คาโกะจังเอาขนมกับชามาให้

 

“จริง ๆ แล้ว ครูเป็นห่วงหนูมากเลยนะ อยู่ ๆ ก็หายไป ไม่รับโทรศัพท์เลย”

 

ฉันลังเลว่าจะเล่าแค่ไหนดี เรื่องที่เคยโดนแฟนเก่าทำร้ายจนต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยและมาอยู่กับยามาโมโตะ มีแค่พ่อแม่ อาคาริ และยามาโมโตะที่รู้

 

แต่คาโกะจังเป็นเหมือนแม่คนที่สองของฉัน สมัยมัธยมเธอคอยดูแลฉันตลอด

 

“หนูเคยอยู่กับแฟนค่ะ แต่เลิกกันแล้ว เพราะโดนทำร้ายร่างกาย”

 

“…โอ้โห”

 

“ตอนนั้นแย่มาก เลยลาออกจากมหาวิทยาลัยด้วย แต่โชคดีที่มีคนช่วยไว้ เลยได้กลับมาเจอครูอีกครั้ง”

 

“ดีแล้วล่ะที่มีคนช่วยเธอไว้”

 

“ครูรู้จักเขาด้วยเหรอคะ?”

 

“อืม…ใช่ลูกศิษย์เก่าของครูหรือเปล่า?”

 

“ใช่ค่ะ บังเอิญเจอกันอีกครั้ง เขาเป็นคนหัวแข็ง ชอบเถียง สมัยมัธยมฉันไม่ชอบเขาเลย แต่ตอนนี้รู้สึกขอบคุณมาก ๆ”

 

คาโกะจังยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

“เมกุมิ…คนที่ช่วยเธอไว้คือยามาโมโตะใช่ไหม?”

 

ฉันตกใจมากที่ครูจำยามาโมโตะได้ และเดาได้ว่าเราสองคนมาเกี่ยวข้องกันได้ยังไง

 

“ใช่ค่ะ ครูจำเขาได้ด้วยเหรอ?”

 

“จำได้สิ ยามาโมโตะเป็นเด็กดีมากเลยนะ”

 

คาโกะจังพูดด้วยสีหน้ารำลึกถึงอดีต

 

“ขอโทษนะ เมกุมิ ครูรู้สึกผิดกับยามาโมโตะมากเลย”