หลังจากช่วงวันหยุดซิลเวอร์วีค ฉันนั่งรถไฟกลับบ้านเกิดคนเดียว เพราะได้รับข่าวว่าพ่ออาการทรุดหนัก

 

ยามาโมโตะดูแลฉันอย่างอ่อนโยน ช่วยจองตั๋วรถไฟให้และปลอบใจฉัน แม้เขาจะติดงานและเรียน ไม่สามารถกลับบ้านพร้อมกันได้ ตอนบอกเขา ฉันเห็นสีหน้ารู้สึกผิดและเศร้าของเขา

 

“อ้าว ยามาโมโตะคุงไม่ได้มาด้วยเหรอ?” แม่ถามตอนฉันขึ้นรถ

 

“เขาติดงานน่ะค่ะ”

 

“งั้นเหรอ…จริง ๆ พ่ออยากเจอเขานะ”

 

บรรยากาศในรถดูแปลก ๆ

 

แม่เล่าว่าพ่อชอบถามถึงยามาโมโตะบ่อย ๆ เวลามาเยี่ยมที่โรงพยาบาล ถ้าตอบแค่ “สบายดี” พ่อก็จะงอน บางทีก็อยากให้โทรหายามาโมโตะด้วยซ้ำ

 

พอถึงโรงพยาบาล พ่อหลับสนิทจนฉันนึกว่าท่านจากไปแล้ว แต่จริง ๆ แค่หลับลึก ตอนนี้พ่ออยู่ห้องเดี่ยวแทนที่จะเป็นห้องรวม ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีแปลก ๆ

 

หมอเข้ามาแจ้งว่า “โชคดีที่อาการพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังวางใจไม่ได้ ต้องเฝ้าระวังต่อไป”

 

แม่โล่งใจมาก ฉันเองก็เช่นกัน แม้จะไม่พูดออกมา

 

หลังจากจัดของในห้องพ่อเสร็จ ฉันกับแม่ก็กลับบ้าน ระหว่างทางฉันคิดถึงคำเตือนของหมอ

 

“แม่จ๋า หนูขออยู่บ้านสักพักได้ไหม?”

 

“แล้วยามาโมโตะล่ะ?”

 

“เขาเข้าใจค่ะ ขออยู่จนกว่าพ่อจะฟื้นตัว”

 

ฉันส่งข้อความบอกยามาโมโตะว่าจะโทรหา หลังจากนั้นเขาโทรกลับมา

 

“ฮายาชิ เป็นไงบ้าง?”

 

“ฉันกับพ่อปลอดภัยดี ขอบคุณนะ”

 

“ไม่ต้องขอบคุณ ฉันเป็นรูมเมตเธอ เป็นห่วงเป็นเรื่องปกติ”

 

“ขออยู่บ้านสักพักนะ จนกว่าพ่อจะฟื้น”

 

“ไม่ต้องห่วงฉัน อยู่กับครอบครัวให้เต็มที่เลย ถ้าฉันว่างจะไปเยี่ยมได้ไหม?”

 

“ได้สิ พ่อก็อยากเจอเธอเหมือนกัน”

 

หลังจากนั้นเราคุยกันเรื่องทั่วไปอีกพักใหญ่ ฉันรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องห่างจากยามาโมโตะ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจ

 

แต่พอคิดถึงอดีต ฉันก็รู้สึกผิดที่เคยทำร้ายเขา

 

หลังจากเจอมาเอดะ ฉันก็เริ่มเข้าใจว่า เหตุการณ์งานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมที่ถูกยกเลิกนั้น ไม่ใช่ความผิดของยามาโมโตะเลย

 

ฉันเริ่มคิดทบทวนว่า ทำไมทุกคนถึงโทษเขา ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันควรเป็นความรับผิดชอบของทั้งคณะกรรมการและครูผู้ดูแล

 

แต่สุดท้าย คนที่ยอมรับผิดและขอโทษต่อหน้าทุกคนก็คือยามาโมโตะ

 

ฉันรู้สึกโกรธคณะกรรมการที่เอาความผิดไปลงที่เขา แต่ก็รู้ว่าตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์จะไปโกรธใคร เพราะฉันเองก็เคยโทษเขาเหมือนกัน

 

สิ่งที่ค้างคาใจที่สุดคือ ทำไมยามาโมโตะถึงยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ทั้งที่เขาไม่ใช่คนผิดจริง ๆ ?

 

ฉันคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกว่าตัวเองมีส่วนรับผิดชอบ หรือไม่ก็เพราะเขาเป็นคนใจดี ยอมรับความผิดแทนคนอื่นได้

 

แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย ว่าทำไมเขาไม่ปกป้องตัวเองเลย

 

ฉันตัดสินใจว่า ไหน ๆ ก็กลับบ้านแล้ว จะลองไปถามครูที่โรงเรียนดูสักครั้ง