เช้าวันถัดมา ตอนบ่าย ๆ มือถือฉันก็สั่นขึ้นมา

 

“มีแจ้งเตือนมานะ~”

 

“อืม”

 

ฉันตอบยามาโมโตะขณะกำลังล้างจาน

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ ยามาโมโตะก็รีบไปทำความสะอาดทันที ก่อนกินข้าวเขายังเอานิ้วเช็ดฝุ่นบนทีวีแล้วทำหน้าบึ้งใส่ คงเพราะแบบนั้นแหละถึงได้เริ่มทำความสะอาด

 

ฝุ่นที่เขาว่า ฉันเองยังแทบมองไม่เห็นเลย แต่สำหรับยามาโมโตะที่เจ้าระเบียบ มันคงเป็นเรื่องใหญ่

 

พอล้างจานเสร็จ ฉันก็เช็ดมือแล้วเดินกลับไปที่ห้องรับแขก

 

“นี่ ทำความสะอาดถึงไหนแล้ว?”

 

“ต้องกำจัดต้นตอของฝุ่นให้หมด นั่นแหละวิธีที่เร็วและชัวร์ที่สุด”

 

ฉันถอนหายใจให้กับความเจ้าระเบียบแบบเกินเหตุของเขา แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู

 

คนที่ส่งข้อความมาคืออาคาริ

 

‘ได้เบอร์มาเอดะคุงแล้วนะ’

 

หลังจากนั้น อาคาริก็ส่งเบอร์มาเอดะมาให้

คิดดูแล้ว อาคาริคงขออนุญาตมาเอดะก่อนแล้วล่ะ

 

‘ขออนุญาตมาเอดะหรือยัง?’

 

‘ขอผ่านเพื่อนแล้วล่ะ’

 

‘งั้นก็ดีแล้ว’

 

‘เขาตอบกลับเร็วมากเลยนะ สงสัยจะมีใจแอบ ๆ’

 

อาคาริส่งสติกเกอร์หน้ายิ้มมาให้ แต่ฉันกลับรู้สึกหนักใจนิด ๆ

 

‘โอเค เดี๋ยวจะติดต่อไปถามดูว่าว่างไหม’

 

‘สู้ ๆ นะ!’

 

ฉันแอบตกใจนิดหน่อย เพราะคิดว่าอาคาริจะไปด้วยกัน แต่เธอกลับให้กำลังใจแบบห่าง ๆ

 

…แย่แล้วสิ

เรื่องนี้เกี่ยวกับยามาโมโตะ ฉันคงชวนเขาไปไม่ได้แน่ ๆ

 

“ว้าววว ดูดฝุ่นนี่สนุกจังเลย~!”

 

…อีกแล้ว หมอนี่ทำเสียงแปลก ๆ อีก

 

แถมอาคาริก็ไม่ไปด้วย ฉันเลยรู้สึกกลัวนิด ๆ ว่าจะคุยกับมาเอดะได้ไหม

 

แต่ก็คงได้นั่นแหละ

สมัยมัธยมฉันก็เป็นคนมั่นใจขนาดที่โดนเรียกว่าราชินี มาเอดะเองก็คงรู้ดี ถ้าฉันจ้องหน้าแรง ๆ เขาก็คงกลัว

 

ฉันรีบส่งข้อความหาเขา

ช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวพอดี มาเอดะตอบกลับเร็วมาก

คุยกันแป๊บเดียวก็นัดเจอกันได้เลย

 

“ยามาโมโตะ”

 

“หืม?”

 

“พรุ่งนี้ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ”

 

“เหรอ ไปไหนเหรอ?”

 

…ลืมไปเลยว่าฉันชอบลากยามาโมโตะไปด้วยตลอด เขาคงคิดว่าฉันจะชวนเขาไปด้วยอีก

 

แย่แล้วสิ

ถ้าบอกว่าจะไปหาเพื่อนผู้ชาย เขาคงอยากไปด้วยแน่ ๆ

 

ยามาโมโตะคงจะถามว่า “ใครเหรอ?” แน่ ๆ

 

…เขาจะจำหน้าเพื่อนสมัยมัธยมได้ไหมนะ

 

“ฮายาชิ?”

 

…ทำไงดี

แน่นอนว่าฉันไม่อยากบอกเหตุผลจริง ๆ

จะบอกว่าไปหาเพื่อนผู้ชายก็ไม่เอาเด็ดขาด

 

“…เอ่อ”

 

ยามาโมโตะเอียงคอสงสัยกับท่าทีอ้ำอึ้งของฉัน

 

“ไปหางานน่ะ”

 

“…อ้อ”

 

รู้สึกว่าฉันโกหกได้เนียนเป็นพิเศษ

 

“งั้นเหรอ สู้ ๆ นะ”

 

ยามาโมโตะให้กำลังใจฉัน การที่คนที่ชอบมาให้กำลังใจแบบนี้มันทำให้ใจเต้นแปลก ๆ

แต่พอรู้ตัวว่าต้องโกหกเขา ฉันก็รู้สึกแย่ขึ้นมานิดหน่อย

 

วันถัดมา

 

“กับข้าวอยู่ในตู้เย็นนะ ห้ามแช่น้ำร้อนนานนะ เวลาซักผ้าก็ใช้น้ำที่เหลือจากอาบน้ำด้วย แล้วก็…ห้ามทำความสะอาดเกินวันละหนึ่งชั่วโมง!”

 

“แม่บ้านหรือไงเนี่ย…”

 

หลังจากกินข้าวเที่ยง ฉันก็รีบออกจากบ้าน

นัดกับมาเอดะที่ร้านกาแฟแถวสถานีชินจูกุ

แน่นอนว่าถ้าได้ข้อมูลที่ต้องการก็จะรีบกลับเลย

 

“เฮ้ ฮายาชิ!”

 

ก่อนเวลานัด 5 นาที ฉันเดินเข้าไปในร้านกาแฟ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น

ผู้ชายที่โบกมือให้ฉันอย่างร่าเริงคือมาเอดะ

 

ฉันอดถอนหายใจไม่ได้

ตะโกนเสียงดังในร้านกาแฟโดยไม่สนใจคนอื่นแบบนี้ มันไม่มีมารยาทเลย

แต่คิดดูแล้ว สมัยมัธยมฉันก็เคยทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน เลยไม่อยากว่าเขา

 

“นานแล้วนะ”

 

“อืม นานเหมือนกัน”

 

ทักทายกันสั้น ๆ

จริง ๆ แล้วฉันกับมาเอดะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นด้วยซ้ำ

 

“สั่งอะไรกินกันก่อนเถอะ ฉันเดินมาจนเหงื่อออก อยากกินอะไรเย็น ๆ”

 

“ก็ได้ งั้นไปสั่งกัน”

 

“ฮายาชินั่งรอเถอะ เดี๋ยวฉันไปสั่งเอง เธออยากกินอะไร?”

 

“…ไม่เป็นไร ฉันไปด้วย”

 

“ไม่เอาน่า ผู้หญิงต้องให้ผู้ชายเลี้ยงสิ”

 

…โอ้ย

 

นิสัยแบบนี้ฉันไม่ชอบเลย มันทำให้นึกถึงแฟนเก่าขึ้นมา

 

“ไม่เอาน่า ไปด้วยกันเถอะ”

 

“เอ่อ…อืม”

 

พอฉันทำท่าดื้อ ๆ มาเอดะก็หมดความมั่นใจทันที

สังเกตเห็นว่าเขาย้อมผมเป็นสีน้ำตาล แต่งตัวก็ดูเจ้าชู้ขึ้น

 

“เลิกเล่นฟุตบอลแล้วเหรอ?”

 

“อืม เลิกแล้ว ฝึกซ้อมมันเหนื่อย พ่อแม่ก็เป็นคนบังคับให้เล่น ไม่เห็นมีอะไรดีเลย”

 

“…อย่าทำให้พ่อแม่เสียใจสิ”

 

มาเอดะเงียบไปอีก

 

“แต่ฉันเองก็พูดอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก”

 

จริง ๆ แล้วตอนวัยรุ่นฉันก็แย่กว่านี้เยอะ

 

“ขอโทษนะ ลืมที่พูดไปเถอะ”

 

“…อืม”

 

บรรยากาศตอนเจอกันใหม่ ๆ ที่ดูมั่นใจของมาเอดะหายไปหมดแล้ว

 

เราสั่งกาแฟแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ

 

ฉันมองมาเอดะที่กำลังใส่น้ำเชื่อมกับครีมลงกาแฟ แล้วก็คิดว่าควรเข้าเรื่องได้แล้ว

 

“นายเป็นกรรมการงานวัฒนธรรมตอนปีหนึ่งใช่ไหม?”

 

“อืม ใช่”

 

“จริง ๆ ฉันมีเรื่องอยากถามเกี่ยวกับงานวัฒนธรรมปีนั้น เลยขอเจอนาย”

 

“…อ้อ งั้นเหรอ”

 

“ขอถามตรง ๆ เลยนะ ตอนนั้นมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นบ้างไหม?”

 

“เอ่อ…จะว่าไงดีนะ”

 

มาเอดะทำท่าคิดหนัก

ทั้งที่งานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมถูกยกเลิกซึ่งเป็นเรื่องใหญ่แท้ ๆ แต่เขากลับดูไม่ใส่ใจ

 

“จริง ๆ แล้วฉันอยากรู้เรื่องงานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมน่ะ”

 

“งานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมเหรอ?”

 

“ใช่ ปีนั้นงานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมถูกยกเลิกใช่ไหม”

 

“อ้อ ใช่ ๆ”

 

…ทั้งที่เป็นกรรมการงานวัฒนธรรมแท้ ๆ แต่กลับพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลย

 

ฉันพยายามสงบใจ ไม่อยากตำหนิเขา เพราะฉันเองก็ไม่มีสิทธิ์จะไปว่าใคร

 

“ถ้าจำไม่ผิด มันเป็นความผิดของยามาโมโตะใช่ไหม ที่ทำให้งานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมถูกยกเลิก”

 

“…เหรอ?”