เช้าวันใหม่ ผมลุกขึ้นจากพื้นแข็งๆ เมื่อคืนก็ยังคงนอนพื้นเหมือนเดิม ฮายาชิยังคะยั้นคะยอให้ผมนอนเตียงด้วยกัน แต่ผมปฏิเสธเสียงแข็ง สุดท้ายเลยปวดไหล่ไปหมด

 

“…เดี๋ยวไปซื้อฟูกเพิ่มดีกว่า”

 

ฮายาชิยังนอนหลับอยู่บนเตียง

 

ผมตื่นเจ็ดโมงเช้า ถือว่าเช้ามากสำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยที่อยู่ในช่วงปิดเทอม ผมชอบตื่นเช้าเพราะรู้สึกว่าได้ใช้เวลาช่วงเช้าอย่างคุ้มค่า ปกติถ้าตื่นเช้าก็จะทำความสะอาดห้องอย่างละเอียด กินข้าวกลางวันแล้วค่อยออกไปข้างนอก

 

แต่วันนี้มีคนอยู่ในห้องด้วย เลยไม่กล้าทำเสียงดัง

 

ไม่รู้ว่าฮายาชิจะตื่นกี่โมง ช่วงนี้เธอคงเหนื่อยมาก จะนอนนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร แต่ผมก็รู้สึกอึดอัดที่ไม่ได้ทำความสะอาดห้อง

 

“…ออกไปเดินเล่นดีกว่า”

 

เช้าตรู่หน้าร้อน อากาศยังไม่ร้อนมาก ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า เอาชุดนอนใส่เครื่องซักผ้า แล้วออกไปเดินเล่น ไม่มีจุดหมายอะไรเป็นพิเศษ ระหว่างทางก็แวะคอนบินีซื้อข้าวเช้ากลับมาด้วย

 

“อ้าว”

 

พอกลับถึงห้อง ก็ได้ยินเสียงเครื่องซักผ้าทำงาน ผมไม่ได้เปิดเครื่องก่อนออกไปแน่ๆ แล้วใครเปิด?

 

เห็นม่านที่ปิดไว้ถูกเปิดออก มีเงาคนอยู่ที่ระเบียง

 

“อ้าว สวัสดีตอนเช้า ยามาโมโตะ”

 

“ทำอะไรอยู่น่ะ”

 

“ทำความสะอาด”

 

ฮายาชิใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ถือไม้กวาดกับที่โกยขยะ ดูตั้งใจมาก

 

“นอนต่อก็ได้นะ”

 

“ปกติตื่นเวลานี้อยู่แล้ว เป็นนิสัย”

 

“เหรอ”

 

“นายดูแลห้องดีนะ ระเบียงก็สะอาด”

 

“ว่างเมื่อไหร่ก็ชอบดูดฝุ่น เป็นงานอดิเรก”

 

“โห งานอดิเรกแบบนี้ก็มีด้วย”

 

…เดี๋ยวนะ นี่ผมโดนล้อหรือเปล่า?

 

ตอนผมจะย้ายออกจากบ้าน พ่อแม่ยังร้องไห้ใหญ่โตเพราะไม่มีคนบ้าทำความสะอาดอยู่บ้านแล้ว

 

…หรือว่าตอนนั้นก็โดนล้อ?

 

“นั่งเหม่ออะไรอยู่?”

 

“ทำความสะอาดทุกวันมันแปลกเหรอ?”

 

“ไม่แปลกหรอก แต่ถ้าเป็นงานอดิเรกก็ดูแปลกๆ นะ”

 

“งานอดิเรกอย่างอื่นเปลืองเงิน ไม่ได้อะไรกลับมา แต่ทำความสะอาดได้ประโยชน์จริง”

 

“แต่ดูเหมือนนายจะซื้ออุปกรณ์ทำความสะอาดเยอะเหมือนกันนะ เปลืองเงินเหมือนกันแหละ”

 

ผมหันไปมองตู้เสื้อผ้าใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาด

 

“…แอบเปิดดูเหรอ”

 

“ขอโทษนะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ได้ใช้ก็ดีแล้ว”

 

“อินกับอุปกรณ์ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“…มากินข้าวเช้ากันเถอะ”

 

ผมวางถุงข้าวที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะ ซื้อมาเผื่อสองคนเป็นข้าวปั้นหลายรส

 

“ไม่รู้ว่าเธอชอบรสไหน เลือกได้เลย”

 

“…ข้าวปั้นเหรอ”

 

ฮายาชิทำท่าคิด

 

“ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ นายทำอาหารรสจัดจัง”

 

“เหรอ?”

 

แล้วจะเลือกข้าวปั้นรสไหนล่ะ?

 

“ตั้งแต่เที่ยงนี้ เดี๋ยวฉันทำอาหารเองดีไหม?”

 

“เที่ยงนี้เหรอ?”

 

แล้วจะเลือกข้าวปั้นรสไหนล่ะ? ผมหิวแล้วนะ…

 

จริงๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คำตอบในใจก็มีอยู่แล้ว

 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมทำเอง”

 

“อ้าว นายก็เป็นคนพิถีพิถันเรื่องอาหารเหรอ?”

 

“เปล่าเลย”

 

แต่ฮายาชิเป็นแขก จะให้เธอมาทำงานบ้านก็ดูแปลกๆ

 

“ฉันมาอาศัยอยู่ด้วย ก็ขอช่วยงานบ้านบ้างเถอะ”

 

“…เธอเพิ่งผ่านเรื่องหนักๆ มา อยู่ที่นี่ก็พักผ่อนบ้างเถอะ”

 

“ตรงกันข้าม ถ้าไม่ทำอะไรเลยจะคิดแต่เรื่องแย่ๆ”

 

…สรุปคืออยากขยับตัวบ้าง

 

“เข้าใจแล้ว งั้นฝากด้วยนะ”

 

“ขอบใจนะ จริงๆ งานบ้านส่วนใหญ่ฉันทำให้ก็ได้”

 

“เอ๊ะ ทำไมล่ะ?”

 

“อยากขยับตัว”

 

“…โอเค แต่เดี๋ยวก่อน”

 

ผมทำหน้าจริงจังเข้าไปใกล้ฮายาชิ

 

“อะไร?”

 

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเธอหน้าแดงนิดๆ แต่ผมมีเรื่องสำคัญที่ยอมไม่ได้

 

“เรื่องทำความสะอาด ขอผมทำเอง”

 

“เอาเลย คนบ้าทำความสะอาด”

 

ฮายาชิทำหน้าเอือมใส่ผม ดูเหมือนเธอจะกลับมาเป็นตัวเองเหมือนสมัยมัธยมอีกครั้ง

 

…แต่รอบนี้ผมไม่ได้แกล้งนะ ถ้าเธอไม่พอใจก็ช่วยไม่ได้

 

“ขอบใจที่ยอมให้”

 

“นายแปลกดีนะ”

 

“อย่าชมสิ”

 

ฮายาชิถอนหายใจ แล้วเราก็เริ่มกินข้าวเช้าด้วยกัน