“นี่ เสาร์นี้ขอออกไปข้างนอกหน่อยได้ไหม?”

 

ฉันนั่งท่าขัดสมาธิกอดหมอนของยามาโมโตะไว้แน่น แล้วถามเขา

 

“อืม ได้สิ จะไปไหนเหรอ?”

 

“…ก็แค่ไปธุระนิดหน่อย”

 

ไม่รู้ทำไม ฉันเลือกจะไม่บอกว่าไปเจออาคาริ ทั้งที่จริง ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรต้องปิดบัง

 

“งั้นเหรอ”

 

“จะไม่ถามหน่อยเหรอ?”

 

“อยากให้ถามเหรอ?”

 

“ถ้าถามจะไม่ให้อภัย”

 

“แล้วถามทำไมล่ะ?”

 

ยามาโมโตะทำหน้าลำบากใจนิดหน่อย

 

ก็จริงแหละ คำพูดฉันช่วงนี้ขัดแย้งกันเองไปหมด

 

“น่ารำคาญจัง แบบนี้ไม่มีทางจีบสาวติดหรอกนะ”

 

ฉันทำหน้าบึ้งใส่เขา ทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดขัดแย้งเองแท้ ๆ

 

“ว่าแต่…จะคืนหมอนฉันได้รึยัง?”

 

ฉันไม่สนใจ เดินไปนอนกลิ้งบนฟูกเขาอีก

 

ยามาโมโตะถอนหายใจแล้วหันไปดูทีวีต่อ

 

จริง ๆ ก็ไม่อยากให้เขาซักไซ้หรอก แต่พอเขาไม่สนใจขึ้นมาก็เหงาเหมือนกัน

 

“…แค่จะไปเจอเพื่อนน่ะ”

 

ในใจแอบหวังว่าเขาจะสนใจฉันมากกว่านี้

 

“งั้นเหรอ งั้นฉันคงเป็นตัวเกะกะสินะ”

 

พักหลังมานี้ เวลาฉันออกไปไหนก็มักจะชวนยามาโมโตะไปด้วยตลอด ดูเหมือนเขาจะคาดหวังว่าจะได้ไปด้วยอีก เลยรู้สึกผิดขึ้นมา

 

ฉันเลยกอดหมอนเขาแน่นขึ้นอีก

 

“ดีใจด้วยนะ”

 

“อะไร?”

 

“เพื่อนสมัยมัธยมยังเป็นห่วงเธออยู่เลยนี่นา”

 

“…ไม่หรอก”

 

“แต่ก็ยังไปเจอใช่ไหม?”

 

“…ก็ใช่แหละ”

 

จริง ๆ แล้วอิโต้กับโอตะก็ไม่ได้สนิทอะไรกับฉันมากนัก แค่เคยอยู่กลุ่มเดียวกันเฉย ๆ ถ้าพวกเขารู้เรื่องฉันตอนนี้จะคิดยังไงกันนะ

 

คงแค่แสดงความเห็นใจต่อหน้าล่ะมั้ง แต่ในใจคง…

 

“ฝากอาคาริดูแลด้วยนะ”

 

“…รู้ได้ไงว่าอาคาริจะไปด้วย?”

 

อยู่ ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

 

เขารู้ได้ยังไงว่าอาคาริจะไปด้วย หรือว่าแอบติดต่อกัน?

 

ฉันจ้องเขาอย่างจับผิด ยามาโมโตะเอียงคออย่างงง ๆ

 

“ก็…เธอไม่ใช่คนที่จะไปเจอเพื่อนสมัยมัธยมเองง่าย ๆ นี่นา”

 

ก็จริง ตั้งแต่ตอนคบกับแฟนเก่า ฉันก็ไม่ค่อยติดต่อเพื่อนเลย

 

“ถ้ามีใครจะชวนไปเจอเพื่อน ก็คงมีแต่อาคาริแหละ”

 

“…นั่นสินะ”

 

ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์

 

“โดนเดาถูกแบบนี้มันน่าหงุดหงิดจัง”

 

“…ขอโทษ”

 

ทำไมฉันถึงหงุดหงิดกับเขานักนะ

 

…อ๋อ เพราะเขารู้ใจฉันเกินไปนั่นเอง

 

รู้สึกอายและหงุดหงิดไปพร้อมกัน นี่มันซึนเดเระชัด ๆ

 

“จะนอนแล้ว”

 

“นั่นฟูกฉันนะ”

 

“ช่างสิ!”

 

“พักนี้เธอเริ่มกลับไปเป็นเหมือนสมัยมัธยมแล้วนะ”

 

ช่างสิ ช่างสิ…บ้าเอ๊ย

 

ฉันหันหลังให้เขาแล้วหลับตา

 

…แล้ววันเสาร์ก็มาถึง