แค่ได้คุยกับอาคาริผ่านข้อความอีกครั้ง ฉันก็รู้สึกประหม่าอยู่ลึก ๆ ตั้งแต่ฉันเริ่มคบกับแฟนเก่าที่ใช้ความรุนแรง ความสัมพันธ์กับอาคาริก็ห่างเหินขึ้นเรื่อย ๆ เหตุผลที่เราห่างกัน ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือแม้แต่ตอนนี้ สุดท้ายก็เป็นเพราะฉันเองทั้งนั้น

 

ฉันอดคิดไม่ได้ว่าอาคาริจะตำหนิฉันไหม ขณะที่ตอบข้อความไปก็รู้สึกกลัวอยู่ลึก ๆ แต่ผลลัพธ์คือ เธอยังคงเหมือนเดิม เป็นเพื่อนที่ใจดีและอ่อนโยนเสมอ

 

ยิ่งรู้สึกผิดในใจมากขึ้นไปอีก

 

ตอนที่มีแฟนเก่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้ที่ฉันเป็นฝ่ายตีตัวออกห่างเอง มันเห็นแก่ตัวจริง ๆ

 

บางทีก็อยากให้เธอตำหนิฉันแรง ๆ ไปเลย จะได้ตัดปัญหา หรือจะบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับผู้ชายแล้วกลับไปหาเพื่อนก็ยังดี

 

แต่สุดท้ายอาคาริกลับยิ่งเข้าหาฉันมากขึ้น ฉันโชคดีจริง ๆ ที่มีเพื่อนแบบเธอ

 

…และในขณะเดียวกัน ฉันก็คิดขึ้นมา

 

บางทีเพราะอาคาริเป็นคนแบบนี้ ยามาโมโตะถึงได้ชอบเธอ

 

“ทำอะไรอยู่?”

 

ในห้องนั่งเล่น ยามาโมโตะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินเช็ดผมออกมาแล้วมองฉันด้วยสายตาสงสัย

 

“ไม่มีอะไร”

 

“…เหรอ?”

 

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง”

 

“แบบนี้มันแปลกไปหน่อยนะ”

 

…สิ่งที่ฉันกำลังทำเมื่อกี้ก็คือ…

 

“แค่ซ้อมยิ้มเฉย ๆ มีปัญหาเหรอ?”

 

เสน่ห์ของอาคาริคงเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นนั่นแหละ รอยยิ้มของเธอทั้งน่ารัก อ่อนโยน มีเสน่ห์และดูเป็นธรรมชาติ ถ้าฉันยิ้มแบบนั้นได้บ้างก็คงดี

 

แต่พอลองยิ้มตาม กลับรู้สึกฝืน ๆ ไม่เป็นธรรมชาติเลย

 

“ยิ้มเมื่อกี้เหมือนอาคาริไหม?”

 

“เอ่อ…ก็…นิดหน่อยมั้ง?”

 

ฉันพองแก้มใส่ยามาโมโตะ นี่มันแปลว่าไม่เหมือนเลยใช่ไหม…

 

ฉันหันไปมองกระจก ลองใช้นิ้วดันแก้มแล้วยกมุมปากขึ้น พยายามเลียนแบบรอยยิ้มของอาคาริ แต่ก็ยังดูฝืน ๆ อยู่ดี

 

แต่ถ้ารอยยิ้มนั้นคือสิ่งที่ยามาโมโตะชอบ ฉันก็อยากจะทำให้ได้บ้าง เผื่อเขาจะหันมามองฉันมากขึ้น

 

“หน้าแบบนี้ไม่ใช่สไตล์เธอเลยนะ”

 

“ไม่ดีเหรอ?”

 

“เปล่า แค่คิดว่าเธอยิ้มแบบเดิมที่มั่นใจนั่นแหละเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว”

 

“…เหรอ”

 

ฉันเอานิ้วออกจากแก้มแล้วเดินออกจากหน้ากระจก

 

…ก็เพราะเขาบอกว่ารอยยิ้มแบบเดิมเหมาะกับฉัน ฉันคงไม่เหมาะกับรอยยิ้มแบบอาคาริจริง ๆ

 

ไม่ใช่ว่าดีใจหรอกนะ?

 

“ฮายาชิ หน้าแดงนะ?”

 

…ขอโทษที่โกหกค่ะ จริง ๆ แล้วดีใจมากเลย…

 

ฉันครางเบา ๆ แล้วกลิ้งไปบนฟูกของยามาโมโตะ ตั้งแต่วันนั้นที่เคยแอบดมกลิ่นหมอนของเขา ฉันก็ชอบกลิ้งไปบนฟูกของเขาเสมอ พยายามกอดหมอน ทำเหมือนกับว่าเป็นของฉันเอง

 

…นี่เรียกว่าความพยายามเหรอเนี่ย?

 

“พักนี้เธอชอบมานอนผิดฟูกบ่อยนะ”

 

ช่วยสังเกตหน่อยสิ เจ้าคนซื่อบื้อ! ฉันกำลังอ่อยอยู่นะ!

 

แต่แน่นอนว่าฉันไม่กล้าพูดออกไป ได้แต่แอบมองเขาที่นั่งดูทีวี

 

…ว่าแต่ ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องบอกยามาโมโตะด้วย