“นี่ ยามาโมโตะคุง?”

 

ก่อนที่ผมจะได้กลับถึงบ้าน คาซาฮาระที่ผมแบกอยู่ก็ยิ้มบาง ๆ แล้วเอาแขนคล้องคอผม

 

แม้จะเป็นคืนฤดูร้อนที่ร้อนจนเหงื่อซึม แต่ความรู้สึกที่เธอเกาะอยู่แบบนี้กลับไม่รู้สึกอึดอัดเลย กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ

 

“เดาว่าตอนนี้ฉันคิดอะไรอยู่ได้ไหม?”

 

คำถามของคาซาฮาระมันกว้างมากจนผมเดาไม่ออก

 

คงไม่เกี่ยวกับเรื่องรถไฟเที่ยวสุดท้ายแน่ ๆ ต่อให้เธอคิดจะชวนผมค้างที่บ้าน ถ้าผมเดาถูก เธอก็คงปฏิเสธอยู่ดี

 

“ขอโทษนะที่หลังผมไม่สบายตัว”

 

“ไม่หรอก สบายดี ออกจะใหญ่ขึ้นกว่าสมัยมัธยมอีกนะ”

 

“ไม่ได้เล่นกล้ามแล้วจะใหญ่ขึ้นได้ไงกันล่ะ”

 

“อ้วนขึ้นเหรอ?”

 

“ก็อาหารฝีมือฮายาชิอร่อยนี่นา”

 

“ฮะฮะ โดนป้อนจนเชื่องเลยนะ”

 

ช่วงนี้ผมพยายามตื่นเช้าไปเดินเล่นบ้าง แต่คงไม่พอ

 

จริง ๆ แล้วผมเคยแบกเธอกลับบ้านแค่ครั้งเดียวสมัยมัธยม ตอนนั้นผมฟิตมากกว่าตอนนี้แน่ ๆ

 

“อาจจะเพราะนาน ๆ เจอกันทีเลยรู้สึกแบบนั้นก็ได้”

 

คาซาฮาระเอาหน้าพิงหัวผม ตัวเธอแนบชิดขึ้นเรื่อย ๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแปลก ๆ

 

“สมัยมัธยม นายไม่ค่อยแบกฉันเลยนะ”

 

“จะโยนความผิดมาให้ฉันเหรอ?”

 

“ใช่สิ!”

 

“…อยากให้แบกมากกว่านี้เหรอ?”

 

“…อืม ไม่รู้สิ”

 

คำตอบแบบนี้มันใจร้ายจริง ๆ

 

ผมรู้สึกหดหู่ขึ้นมานิดหน่อย

 

แต่ก็สังเกตได้ว่า ตอนนี้ผมกับเธอคุยกัน หัวเราะกัน เศร้ากัน เหมือนความสัมพันธ์เปลี่ยนไปจากเดิม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปมากนัก

 

กลับกัน ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นธรรมชาติกับเธอมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

 

…ถ้าผมเดินช้าลง เธอจะสังเกตไหมนะ

 

ตอนนี้ไม่มีรถไฟเที่ยวสุดท้ายแล้ว จะกลับช้ากว่านี้ก็ไม่เป็นไร

 

ใช่แล้ว รถไฟเที่ยวสุดท้าย

 

คาซาฮาระเอาหน้าพิงหัวผม ตัวเธอแนบชิดขึ้นเรื่อย ๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแปลก ๆ

 

เธอหมายความว่ายังไงกันแน่นะ

 

หรือแค่พูดเล่น? เธอเป็นคนชอบพูดชวนให้คิดมากอยู่แล้ว

 

…แต่ถ้า

 

ถ้าเธอพูดแบบนั้นเพื่อให้ผมมีข้ออ้างค้างที่บ้านเธอล่ะ?

 

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ผมจะ…

 

“นี่ คาซาฮาระ?”

 

“นี่ ยามาโมโตะคุง?”

 

เราสองคนเรียกชื่อกันพร้อมกัน

 

เงียบไปพักหนึ่ง แล้วก็ยิ้มให้กัน

 

“เธอพูดก่อนสิ”

 

“นายพูดก่อนสิ!”

 

คาซาฮาระเอานิ้วจิ้มแก้มผม ผมไม่มีทางสู้เธอได้อยู่แล้ว

 

“…งั้นพูดพร้อมกันไหม?”

 

“…โอเค”

 

เราสูดหายใจเข้าลึก ๆ

 

สิ่งที่ผมอยากพูดตอนนี้

 

ก็คือเรื่องหลังจากนี้

 

รถไฟเที่ยวสุดท้ายหมดแล้ว

 

ผมจะทำยังไงต่อดี

 

อยากบอกเธอให้รู้

 

ผมรู้สึกว่าเธอเองก็คงคิดเหมือนกัน

 

“ผมจะเดินกลับบ้านนะ”

 

“วันนี้นายจะเดินกลับจริง ๆ เหรอ?”

 

ว่าแล้วเชียว

 

ผมหัวเราะเบา ๆ

 

“เธอทำให้ผมพลาดรถไฟเที่ยวสุดท้ายแท้ ๆ ยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอ?”

 

“นายก็พูดเหมือนกันนี่นา อีกอย่าง…”

 

“เพราะเป็นห่วงฮายาชิใช่ไหม?”

 

“อื้ม”

 

“เธอนี่รักเมกุมากจริง ๆ”

 

แม้แต่ผมที่ไม่ค่อยคิดอะไรกับคนอื่น ยังอดหึงไม่ได้

 

“ไม่หรอก ฉันมีความสุขดีแล้ว”

 

คาซาฮาระยิ้มอย่างสดใส ไม่มีแววโกหกเลย

 

“ถ้าเธอพอใจ ผมก็ไม่พูดอะไรดีกว่า”

 

“นั่นแหละที่ชอบในตัวนาย ยามาโมโตะคุง”

 

“ครับ ๆ”

 

หลังจากนั้นเราก็เดินคุยกันเบา ๆ ไปจนถึงหน้าคอนโดของคาซาฮาระ แล้วก็แยกกัน

 

…เมื่อก่อนเคยไปบ้านเธอกับฮายาชิ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เดินกลับก็ไม่ไกลขนาดนั้น

 

แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าเดินกลับสักที

 

บางทีลึก ๆ ผมอาจจะอยากอยู่กับเธอสองคนที่บ้านเธอก็ได้

 

แต่แน่นอนว่าผมจะไม่บอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด

 

ผมเดินกลับบ้านสามสิบนาที

 

…ฮายาชิ

 

รูมเมทของผม

 

คงนอนแล้วมั้ง

 

ไฟในห้องยังเปิดอยู่

 

แต่ปกติเวลานี้เธอก็น่าจะนอนแล้ว

 

“กลับมาแล้ว”

 

ผมพูดเบา ๆ แล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

 

ฮายาชิยังไม่นอน

 

“ขอโทษนะ ที่ต้องรอจนดึก”

 

เธอนอนกอดหมอนของผมอยู่บนเตียง มองทีวีแบบเหม่อ ๆ

 

พอดูดี ๆ หมอนที่เธอกอดคือหมอนของผม เธอคงยังไม่ตื่นดี

 

“วันนี้เหนื่อยมากเลยนะ โดนเธอเล่นงานซะเละเลย”

 

คิดดูแล้วเรื่องวันนี้ก็เพราะเธอขู่จะขายอุปกรณ์ทำความสะอาดของผมนั่นแหละ จะบ่นหน่อยก็คงไม่เป็นไร

 

“คราวหน้าขออย่าขู่แบบนั้นอีกนะ”

 

ผมถอดถุงเท้าไปใส่เครื่องซักผ้า แล้วเดินไปหยิบชุดนอน เตรียมจะไปอาบน้ำ

 

“…ฮายาชิ?”

 

ระหว่างทางไปห้องนอน ผมสังเกตว่าเธอไม่พูดอะไรเลย

 

ฮายาชิ…

 

ลืมตาอยู่ มือกอดหมอนขยับไปมา พอผมก้มไปดู เธอก็ซุกหน้าลงกับหมอน

 

ดูเหมือนจะยังมีสติอยู่

 

แต่ทำไมถึงไม่พูดกับผมเลย

 

“ขอโทษนะ…”

 

เธอพูดเสียงอู้อี้อยู่ในหมอน

 

…สมัยมัธยมไม่เคยได้ยินเธอพูดแบบนี้เลย

 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก เธอทำเพื่อฉันนี่นา”

 

“…บ้า”

 

“หืม?”

 

“ทำไมไม่กลับมาเร็วกว่านี้ล่ะ…”

 

“เอ๊ะ”

 

ขอโทษอยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นบ่น

 

ผมงงไปหมด

 

“ทำไมต้องไปงานกลุ่มด้วย กลับมาให้เร็วกว่านี้สิ อย่าทำให้เป็นห่วงสิ…”

 

“ขอโทษ…”

 

“ขอโทษทำไมล่ะ บ้า…”

 

“เอ๋…?”

 

แล้วจะให้ผมทำยังไงเนี่ย

 

หลังจากนั้นผมก็ต้องปลอบฮายาชิที่ดูเหมือนจะเศร้าไปอีกนาน