เช้า พอเดาว่ายามาโมโตะคงถึงมหาวิทยาลัยแล้ว เขาก็ส่งข้อความมาหาฉัน ฉันตกใจที่ได้รับข้อความนั้น พอคุยไปคุยมาก็รู้ว่าวันนี้เขาถูกเพื่อนผู้ชายในคณะชวนไปงานกลุ่ม จริง ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องเกิดขึ้น

 

ถึงฉันจะอาศัยอยู่ในห้องของยามาโมโตะ แต่ก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน หรือว่าเขาจะชอบฉันด้วยซ้ำ

 

ยังไงเขาก็อายุสิบเก้า เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่อยากลองใช้ชีวิตสนุก ๆ สักวันเขาก็ต้องไปหาคนรักใหม่หรือมีเพื่อนใหม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

 

ฉันพยายามจะไม่คิดมาก พยายามจะตัดใจ

 

ฉันไม่ได้ตอบข้อความเขา แต่ไปเดินเล่นที่โฮมเซ็นเตอร์ ซื้อกระดาษห่อของขวัญหลายม้วน

 

พอกลับถึงบ้าน ฉันก็โยนถุงกระดาษห่อของขวัญลงบนโซฟา แล้วเปิดตู้เสื้อผ้า

 

“บ้าเอ๊ย”

 

ฉันเริ่มห่ออุปกรณ์ทำความสะอาดของเขาด้วยกระดาษห่อของขวัญ

 

“ยามาโมโตะบ้า”

 

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ห่อของไปเรื่อย ๆ

 

“…ยามาโมโตะบ้า”

 

พยายามจะตัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้

 

ถ้าคิดถึงอดีตที่ผ่านมา มันก็ไม่แปลกเลย

 

ยามาโมโตะเป็นคนช่วยฉันออกจากนรกในชีวิตประจำวัน เป็นคนที่ให้ที่พักพิง เป็นคนที่ช่วยให้ฉันรอดพ้นจากแฟนเก่าที่ใช้ความรุนแรง เป็นคนที่ยังให้ฉันอยู่ในห้องนี้ต่อไป

 

ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา มันไม่ใช่อะไรที่ตัดใจได้ง่าย ๆ

 

ฉันอยากให้เขามีเพื่อนบ้าง เวลาหลับตาก็ยังนึกถึงรอยยิ้มของเขา ถ้ามีใครสักคนที่ทำให้เขายิ้มได้มากกว่าฉันก็คงดี

 

ฉันเลยยอมเสี่ยงโดนเกลียด ขู่ว่าจะเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปขาย

 

แต่ไม่คิดเลยว่าผลจะกลับกลายเป็นแบบนี้

 

“บ้าเอ๊ย”

 

สุดท้ายฉันก็เลิกห่อของขวัญ กระดาษที่ซื้อมาก็เหลือเต็มไปหมด จริง ๆ ก็ไม่ได้คิดจะขายของพวกนี้หรอก แค่อยากแกล้งเขา อยากเห็นหน้าเขาตอนตกใจเท่านั้นเอง

 

ฉันไม่มีสิทธิ์จะลงโทษเขาหรอก รู้สึกผิดด้วยซ้ำ แต่ความรู้สึกหึงหวงมันมากกว่าความรู้สึกผิด

 

เขาคงไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงหึง

 

แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาเป็นคนช่วยฉันเอง นั่นแหละความผิดของเขา

 

สมัยมัธยม ฉันเคยเกลียดเขาจนไม่อยากเห็นหน้า แต่ตอนนี้กลับอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา

 

ทั้งหมดนี้…ก็เพราะวันนั้นเขาช่วยฉัน

 

“…รีบกลับมานะ ยามาโมโตะ”

 

ฉันจะซื้อเนื้อย่างลิ้นวัวที่นายชอบมาให้ จะไม่ขายอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้ว

 

…เพราะงั้น

 

รีบกลับมานะ

 

แต่เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ฉันทำกับข้าวไว้สองที่ แต่คิดดูแล้วเขาคงกินมาแล้วจากงานกลุ่ม จะบอกว่าไม่ต้องทำกับข้าวก็ได้แท้ ๆ ทั้งที่ฉันเองก็ไม่ตอบข้อความเขาเหมือนกัน

 

กินข้าวคนเดียวมันไม่อร่อยเลย

 

ฉันเพิ่งรู้ว่าความสุขที่แท้จริงคือการมีเขาอยู่ข้าง ๆ

 

แต่แน่นอนว่าต่อหน้าเขาฉันไม่มีวันพูดแบบนี้หรอก

 

ฉันไม่อยากแตะต้องแท็บเล็ตที่ยืมเขามาเลย

 

สุดท้ายก็เอาแต่ดูนาฬิกาทุกห้านาที ฟังเสียงทีวีแล้วซุกหน้าลงบนหมอนของยามาโมโตะ

 

ดิ้นไปดิ้นมา หวังว่าเขาจะกลับมาเร็วขึ้น แต่ก็เปล่า เวลาก็ผ่านไปเรื่อย ๆ

 

จนกระทั่งเที่ยงคืน รถไฟเที่ยวสุดท้ายก็หมดแล้ว

 

ฉันยอมแพ้แล้ว

 

ถ้ายามาโมโตะพลาดรถไฟเที่ยวสุดท้าย…ถ้าเขากลับดึกขนาดนี้ ฉันก็รู้ดีว่าเขาไปทำอะไรที่ไหน

 

ไม่น่าเลย ไม่น่าบอกให้เขาไปหาเพื่อนเลย

 

ถ้าเขามีเพื่อน ฉันก็จะไม่ได้อยู่กับเขาแค่สองคนอีกต่อไป มันไม่ใช่ผลดีสำหรับฉันเลย

 

“บ้าจริง ๆ เลย ฉันนี่”

 

ฉันกอดหมอนของยามาโมโตะแน่น

 

หมอนยังมีกลิ่นของเขาอยู่ แต่ในห้องนี้ไม่มีเขา

 

ฉันมันเป็นแบบนี้เสมอ พอเสียไปแล้วถึงจะรู้สึกเสียใจ

 

ทั้งเรื่องแฟนเก่า ทั้งเรื่องพ่อ

 

และสุดท้าย…ก็เรื่องของเขาด้วย

 

“…ยามาโมโตะ”

 

ฉันอ้อนวอนกับคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้

 

ขอร้องล่ะ

 

ขอร้องจริง ๆ

 

จะไม่บอกให้ไปหาเพื่อนแล้ว จะไม่ขู่ขายอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้ว จะไม่สร้างปัญหาให้นายอีกแล้ว

 

เพราะงั้น กลับมานะ

 

“กลับมาแล้ว”

 

เสียงของเขาดังมาจากหน้าประตู