คืนแรกที่ฮายาชิมาอยู่ที่ห้องผม เรานั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน

 

หลังจากตัดสินใจให้เธอมาอยู่ด้วย เวลาก็ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ตอนเช้าผมยังไม่ได้คิดอะไร แต่พออยู่กันสองคนในห้องแบบนี้กลับรู้สึกอึดอัดแปลกๆ

 

ผมกับฮายาชิเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยม แต่ตอนนั้นแทบไม่ได้คุยกันเลย เธอไม่ชอบคนแบบผม ส่วนผมก็ไม่ได้มีเพื่อนผู้หญิงมากนัก ที่สำคัญ ผมคิดว่าเธอคงไม่ชอบผมด้วยซ้ำ

 

ความอึดอัดนี้คงมาจากตรงนั้นแหละ

 

“นี่”

 

ฮายาชิเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ตอนนี้…เขากำลังทำอะไรอยู่นะ?”

 

เขาในที่นี้คงหมายถึงแฟนที่เคยอยู่ด้วยกัน แม้จะโดนทำร้ายขนาดนั้น เธอยังนึกถึงเขาอีกเหรอ

 

“ยังรู้สึกอะไรกับเขาอยู่เหรอ?”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น”

 

“งั้นเหรอ”

 

เธอตอบทันที ผมคิดว่ามันดูเย็นชาไปหน่อย แต่พอคิดถึงสิ่งที่เธอเจอมาก็เข้าใจได้ ดีแล้วที่เธอหลุดพ้นจากความสัมพันธ์แบบนั้น

 

“…แค่รู้สึกกลัวนิดหน่อย”

 

แม้จะพูดเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงมีความหวาดกลัวซ่อนอยู่

 

กลัว… เธอถูกทำร้ายมาหลายเดือน จะกลัวก็ไม่แปลก

 

“ไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้จากฮายาชิสมัยมัธยมเลยนะ”

 

ผมพูดติดตลก อยากเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น ถึงจะฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ก็เถอะ

 

จริงๆ แล้วฮายาชิคงเลือกคนพึ่งผิดคนแล้วล่ะ จากแฟนที่ใช้ความรุนแรง มาหาผม… เธอนี่โชคไม่ดีเรื่องผู้ชายจริงๆ

 

“…ขอบใจนะ”

 

เธอขอบคุณผม ผมแปลกใจเพราะคิดว่าเธอจะโกรธหรือไม่ก็เหนื่อยใจมากกว่า

 

“ทำหน้างงอะไรขนาดนั้น”

 

“…ก็ไม่คิดว่าเธอจะขอบคุณ”

 

“ก็ต้องขอบคุณสิ”

 

ฮายาชิหลบตาเล็กน้อยอย่างเขินอาย

 

“ถ้าวันนั้นนายไม่บอกให้ฉันไปอยู่ด้วย ฉันก็คงยังโดนทำร้ายอยู่ ไม่ได้ไปแจ้งความ ไม่ได้โอกาสเอาผิดเขา ทุกวันนี้นายก็ยังพยายามทำให้ฉันสบายใจ ถึงจะพูดเล่นๆ ก็เถอะ”

 

“เธอได้ยินแบบนั้นจริงเหรอ?”

 

“ไม่ใช่เหรอ?”

 

“…ก็ใช่แหละ”

 

อย่าพูดให้เขินสิ

 

สมัยมัธยม ผมกับฮายาชิแทบไม่ได้คุยกันเลย ผมคิดว่าเธอไม่ชอบผมด้วยซ้ำ เลยไม่ค่อยเข้าไปยุ่ง

 

แต่บางที เธออาจจะไม่ได้เกลียดผมขนาดนั้นก็ได้

 

สมัยเรียน เพื่อนๆ เรียกเธอว่า “ราชินี” เพราะหน้าตาดี หุ่นดี พูดจาเด็ดขาด ดูน่าเกรงขาม ผมเองไม่เคยเรียกเธอแบบนั้นต่อหน้า แต่ก็เข้าใจว่าทำไมคนถึงเรียก

 

แต่จริงๆ แล้ว เธออาจจะเข้าใจคนอื่นมากกว่าที่คิด

 

…แต่จะคิดแบบนั้นก็เร็วไป

 

แค่วันเดียว แค่คำพูดเดียว จะคิดว่ารู้จักเธอหมดคงไม่ใช่

 

“แฟนเธอคงกำลังตามหาเธออย่างบ้าคลั่งแน่ๆ”

 

“…เหรอ”

 

“ช่วงนี้อย่าออกไปไหนเลยนะ มือถือก็ยังไม่ต้องซื้อใหม่ เดี๋ยวเขาอาจจะตามรอยได้”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

“ไม่รู้ว่าเขาจะรู้ที่อยู่เธอจากทางไหนบ้าง เธอรู้จักคนเยอะกว่าผมมาก จะไว้ใจใครไม่ได้เลย”

 

“…เข้าใจแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

 

“ขอโทษนะที่ต้องให้เธอลำบาก ผมเองก็ต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ ไม่ได้อยู่ห้องตลอด ถ้าเกิดอะไรขึ้นตอนผมไม่อยู่…”

 

“…ฟังดูตลกดีนะ”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ก็เรื่องนี้ฉันเป็นฝ่ายเดือดร้อนแท้ๆ แต่นายกลับเป็นฝ่ายขอโทษ”

 

จริงด้วย ผมเองก็โดนลูกหลงเหมือนกัน แต่กลับรู้สึกผิดกับเธอแปลกๆ

 

“…แบบนี้แหละถึงเรียกว่าคนรักกันจริงๆ”

 

“หือ?”

 

“คือถึงจะไม่ได้ทำผิดเอง แต่ก็ขอโทษแทนกันได้ คิดถึงความรู้สึกอีกฝ่าย ทำอะไรเพื่ออีกฝ่ายได้ แฟนเก่าฉันไม่มีแบบนี้เลย”

 

ฮายาชิพยายามอดทนกับแฟนที่ใช้ความรุนแรง เพราะเธอคิดว่านั่นคือความสัมพันธ์ที่ดี แต่จริงๆ แล้วสิ่งที่เธอต้องการคือความเข้าใจและการใส่ใจ

 

ตอนนี้ผมเองก็ขอโทษทั้งที่ไม่ได้ผิด คอยปลอบใจและช่วยเหลือเธอ ดูเหมือนเธอจะดีใจมาก

 

…แต่

 

“แต่เราก็ไม่ได้เป็นแฟนกันนะ”

 

“ก็จริง”

 

ฮายาชิหัวเราะออกมา ตั้งแต่กลับมาเจอกัน ผมไม่ค่อยเห็นเธอยิ้มเลย ส่วนใหญ่จะเห็นแต่สีหน้าเศร้าหรือกังวล

 

ถ้าเธอยิ้มได้ ผมก็รู้สึกดีเหมือนกัน