ความโล่งใจอยู่ได้ไม่นาน ผมก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง

 

“ผมมีข้อเสนออีกอย่าง อยากให้ฟังก่อน”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“เกี่ยวกับความยึดติดของคนที่ใช้ความรุนแรงในครอบครัว”

 

พูดง่ายๆ คือ แฟนของฮายาชิแสดงความเป็นเจ้าของสูงมาก ถ้าอยู่ๆ เธอหายไป เขาจะคิดยังไงก็เดาได้ไม่ยาก

 

“ผมกลัวว่าแฟนเธออาจจะโกรธแค้นแล้วตามมาทำร้ายเธออีก”

 

แค่บอกเลิกเฉยๆ เขาอาจไม่ยอมง่ายๆ หรืออาจใช้กำลังอีก ผมไม่อยากให้เธอต้องหนีไปตลอดชีวิต

 

“…เข้าใจแล้ว”

 

“เพราะงั้น ผมมีข้อเสนอ คือทำให้แฟนเธอรู้สึกว่าไม่อยากยุ่งกับเธออีกเลย”

 

“อะไร? จะไปลุยกับเขาเหรอ? ฉันไม่ว่าอะไรนะ”

 

ดูเหมือนความดื้อรั้นสมัยมัธยมของฮายาชิจะกลับมา แต่ผมข้ามประเด็นนั้นไปก่อน

 

“ผมอยากไปโรงพยาบาลกับสถานีตำรวจ”

 

“ตำรวจ?”

 

ฮายาชิทำหน้าตกใจ จะไปลุยกับแฟนยังไม่ตกใจ แต่จะไปหาตำรวจกลับตกใจ ผมไม่เข้าใจตรรกะนี้เลย

 

“ไปแจ้งความดำเนินคดีแฟนเธอ ถ้าเขาโดนคดี มีประวัติ ตำรวจก็จะคอยจับตา เขาคงไม่กล้ามายุ่งกับเธออีก”

 

“เดี๋ยวก่อน มันต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

ดูเหมือนฮายาชิจะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่

 

“…เธอโดนทำร้ายทั้งร่างกาย ถูกตัดขาดจากเพื่อน ถูกพ่อแม่ตัดขาด ทุกอย่างต้นเหตุมาจากเขา เขาทำให้เธอไม่มีที่ไป ไม่มีใครให้พึ่งพา …ขนาดนี้ยังไม่พอจะให้แจ้งความอีกเหรอ?”

 

พอผมไล่เรียงสิ่งที่เธอเจอ ฮายาชิก็เงียบไป คงเริ่มเข้าใจ

 

“…เข้าใจแล้ว ไปก็ไป”

 

“งั้นรีบไปโรงพยาบาลก่อน ขอใบรับรองแพทย์ไว้จะช่วยให้แจ้งความง่ายขึ้น”

 

“โอเค”

 

“ห้องเธออยู่แถวไหน จะได้ไม่ต้องเจอแฟนเธอ”

 

“ห่างจากที่นี่ประมาณสามสถานีรถไฟ”

 

“สามสถานี? แล้วทำไมเมื่อคืนถึงมาแถวคอนบินีแถวนี้?”

 

“…ไม่อยากกลับห้องน่ะ รู้สึกไม่ไหวแล้ว”

 

โดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจขนาดนั้น ใครจะอยากกลับ

 

“แต่แปลกดีนะ นายพูดตรงๆ ใส่ฉันขนาดนั้น ฉันยังจะดื้ออีก”

 

“…สิ่งสำคัญคือผลลัพธ์ ถ้าได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ วิธีการจะเป็นยังไงก็ช่างมัน”

 

“…อืม”

 

“งั้นไปกันเถอะ”

 

เราสองคนออกจากห้อง ใช้รถไฟเดินทาง โชคดีที่ไม่เจอแฟนของฮายาชิระหว่างทาง

 

หลังจากฮายาชิออกจากห้องแฟนได้ครึ่งวัน ผมไม่ได้บอกเธอ แต่คิดว่าแฟนเธอคงกำลังตามหาเธออย่างบ้าคลั่ง ถ้าเจอกันกลางทางไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น

 

เราระวังตัวตลอดทาง ไปโรงพยาบาลจนได้ใบรับรองแพทย์ ผลคือฮายาชินอกจากฟกช้ำทั้งตัวแล้ว ข้อมือยังร้าวอีกด้วย

 

เธอหัวเราะออกมา คงเพราะไม่รู้จะทำยังไง ผมเองก็ไม่ได้โกรธแทนเธอมากนัก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเธอต้องเจออะไรแบบนี้

 

จากนั้นเราก็ไปสถานีตำรวจ

 

ที่สถานีตำรวจ ฮายาชิเดินเรื่องแจ้งความอยู่พักใหญ่ ผมนั่งรออยู่ที่ชั้นล่าง

 

ประมาณครึ่งชั่วโมงเธอก็กลับมา มือยังพันผ้าจากโรงพยาบาลอยู่

 

“แจ้งความได้แล้ว โล่งใจไปเปลาะนึง”

 

“ดีแล้วล่ะ”

 

“ขอบใจนะ …ครั้งนี้ขอบใจจริงๆ”

 

ฮายาชิก้มหัวให้ผม

 

“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ทำเพื่อเธอหรอก ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น ไม่ต้องคิดมาก”

 

“…ขอบใจนะ”

 

“ตำรวจว่าไงบ้าง?”

 

“…คือ มีเรื่องอยากปรึกษา”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ฉันเล่าให้ตำรวจฟังหมดแล้ว ทั้งเรื่องโดนทำร้าย ถูกตัดขาดจากเพื่อน แล้วก็อยู่ด้วยกันกับแฟน”

 

ตอนพูดถึงเรื่องอยู่ด้วยกัน ฮายาชิดูอ้ำอึ้งขึ้นมานิดหน่อย ผมเพิ่งนึกได้ว่าถ้าแฟนยังอยู่ที่ห้อง เธอก็กลับไม่ได้ แล้วตำรวจจะติดต่อแฟนเธอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น่าจะหาข้อมูลเรื่องนี้ไว้ก่อน

 

“สรุปแล้ว ฉันไม่มีที่อยู่แล้วใช่ไหม?”

 

“ใช่”

 

“ตำรวจเสนอทางเลือกสองอย่าง”

 

สองอย่าง?

 

“อย่างแรกคือให้ไปขอความช่วยเหลือจากศูนย์ช่วยเหลือเหยื่อความรุนแรงในครอบครัว จะได้ที่พักและการคุ้มครอง”

 

“อีกอย่างล่ะ?”

 

“พึ่งคนรู้จักหรือครอบครัว”

 

คนรู้จัก…

 

“ยามาโมโตะ”

 

“หือ?”

 

“ขอร้องอะไรหน่อยได้ไหม”

 

“…ไม่เอาน่า อย่ามองแบบนั้นสิ กลัวนะ”

 

ผมรู้ว่าเธอจะขออะไร คือขอให้ผมให้เธออยู่ด้วยสักพัก เพราะเธอถูกตัดขาดจากครอบครัวและเพื่อน ไม่มีใครให้พึ่งพาแล้วจริงๆ

 

“เธอเองก็ไม่อยากอยู่กับผู้ชายหรอกใช่ไหม?”

 

“อะไร?”

 

“ก็โดนผู้ชายทำร้ายขนาดนั้น จะไม่กลัวผู้ชายเหรอ?”

 

“ไม่เป็นไร”

 

“ไม่น่าใช่นะ”

 

“…ตรงกันข้าม ตอนนี้ฉันอยากอยู่กับนายมากกว่า”

 

ผมใจเต้นวูบ

 

“นายเป็นคนเดียวที่ช่วยฉันได้จริงๆ ไม่ใช่ตำรวจ ไม่ใช่ครอบครัว ไม่ใช่เพื่อน …แต่นาย”

 

“แต่…”

 

“จะเห็นแก่ตัวก็ไม่เป็นไร”

 

เธอพูดตัดหน้าผม ผมเลยพูดไม่ออก ผมไม่เก่งเรื่องด้นสดแบบนี้

 

“จะเห็นแก่ตัวหรืออะไรก็ช่าง นายเป็นคนเดียวที่ช่วยฉันได้จริงๆ ตอนนายชวนไปห้องที่คอนบินี ฉันดีใจมาก เหมือนได้ออกจากนรก”

 

ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ยอมฟังแต่แรกนะ ผู้หญิงนี่เข้าใจยาก

 

“แต่…”

 

“ฉันทำอะไรก็ได้นะ”

 

คำพูดนี้ฟังดูอันตรายมาก

 

“ไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่เธอมีความสุขก็พอแล้ว”

 

“งั้นนายก็แค่ปกป้องฉันต่อไปสิ”

 

“ก็จริง…”

 

ผมเผลอรับปากไปโดยไม่รู้ตัว

 

…ทำไงดี ถ้าปล่อยไปแบบนี้ฮายาชิคงจะอยู่ห้องของผมยาวแน่ ทั้งที่ตั้งใจจะช่วยแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง จริงๆ แล้วผมก็แค่จะให้เธออยู่จนกว่าแฟนจะโดนจับหรือพ่อแม่จะยอมรับเธอกลับบ้าน

 

แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงไม่อยากให้เธออยู่ด้วยนานๆ อ้างว่าเธออาจจะกลัวผู้ชาย แต่เธอก็บอกว่าไม่เป็นไร

 

โอ๊ย สับสนไปหมด!

 

…เริ่มขี้เกียจคิดแล้ว

 

“ก็ได้ๆ…”

 

“จริงเหรอ?”

 

“แค่ชั่วคราวนะ แค่ช่วงนี้เท่านั้น…จะให้เธออยู่ด้วย”

 

“ขอบใจนะ ยามาโมโตะ!”

 

หลังจากเจอกันใหม่ไม่กี่วัน ฮายาชิก็ยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่เจอกันมา

 

ผมไม่ได้ยิ้มตอบ แต่ถอนหายใจออกมาแทน

 

และแล้ว ห้องของผมก็มีผู้อาศัยแปลกๆ เพิ่มขึ้นมาอีกคน
 

มุมผู้แปล
(หากใครตามมาจากมังงะ ตอนนี้จะแตกต่างกันนะครับ)