พอกลับถึงบ้าน ฮายาชิไม่อยู่ เธอไปทำงานพาร์ทไทม์ ผมที่เพิ่งรับปากกับคาซาฮาระอย่างฮึกเหิม กลับต้องมาเจอสภาพห้องว่างเปล่าแบบนี้ มันทำให้ความตั้งใจที่มีเมื่อกี้หายไปเยอะเลย

 

มีโน้ตลายมือสวยของฮายาชิติดอยู่ที่ตู้เย็น

 

‘วันนี้กลับดึก กินข้าวได้เลยนะ ใส่ไว้ในตู้เย็นแล้ว’

 

ผมอ่านโน้ตแล้วก็เกาหัวตัวเอง

 

เขาว่าถ้าคิดจะทำอะไรก็ควรรีบทำเลย แต่ถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไป ความตั้งใจมันก็จะค่อย ๆ หายไป สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรจริงจัง นี่แหละตัวอย่างชัด ๆ

 

ผมนั่งกินเนื้อกับมันฝรั่งที่ฮายาชิทำไว้คนเดียวในห้องที่ไม่มีเธออยู่ รู้สึกว่าช่วงนี้แทบไม่ได้กินข้าวเย็นคนเดียวแบบนี้มานานแล้ว

 

แล้วก็คิดขึ้นมาได้

 

ถ้าฮายาชิกลับไปอยู่บ้าน ผมก็คงต้องกลับมากินข้าวคนเดียวแบบนี้อีก

 

รู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็คิดได้ทันทีว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันผิดปกติต่างหาก

 

ความสัมพันธ์ของเราสองคนที่ผ่านมามันแปลกประหลาดมาก

 

สมัยมัธยม เราไม่ได้สนิทกันเลยด้วยซ้ำ ฮายาชิอาจจะเกลียดผมด้วยซ้ำไป

 

แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย เจอกันอีกครั้งที่ร้านคอนบินี รู้ว่าเธอถูกแฟนเก่าทำร้าย ผมก็ยื่นมือเข้าไปช่วย

 

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะสถานการณ์บีบบังคับทั้งนั้น มันเลยดูผิดปกติไปหมด

 

…บางที ตอนนี้อาจจะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว

 

ผมว่าผมทำได้ดีแล้วนะ จากที่เคยไม่ถูกกัน กลายมาเป็นเพื่อนที่ไว้ใจกันได้ขนาดนี้ ตลอดเดือนที่ผ่านมา ฮายาชิก็ช่วยเหลือผมไว้เยอะมาก

 

ถ้าผมยังให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป ผมจะหวังอะไรจากเธออีก

 

…สุดท้ายแล้ว เธอควรกลับบ้านจริง ๆ

 

…แต่

 

‘พูดง่าย ๆ ก็คือ ผมที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้ ถึงกับต้องถามความเห็นเธอแทนที่จะตัดสินใจเอง’

 

เมื่อไม่นานมานี้…ผมเคยพูดกับฮายาชิ

 

ว่าผมอยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อ

 

…แม้จะพูดอ้อม ๆ เพราะนิสัยส่วนตัวที่ไม่กล้าพูดตรง ๆ

 

ตอนนั้นฮายาชิดูซึม ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากรู้เหตุผลนั้นแล้ว

 

ตอนนั้นผมพูดอ้อม ๆ ว่าอยากให้เธออยู่ต่อ

 

ผมเป็นคนที่โกหกไม่เก่ง

 

ถ้าผมพูดอ้อม ๆ ขนาดนั้น แปลว่าผมอยากให้เธออยู่จริง ๆ

 

‘ฉันควรออกจากห้องนี้ดีไหม?’

 

ตอนที่เธอถามแบบนั้น ผมกลับไม่รู้สึกเห็นด้วยเลย

 

มันเป็นความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติมาก เหมือนมันควรจะเป็นแบบนั้น

 

ผมรู้สึกว่าเธอควรอยู่ที่นี่ต่อ

 

…ทำไมกันนะ

 

เพราะเธอไม่มีที่ไปเหรอ?

 

เพราะถ้าออกไป เธอจะลำบากเหรอ?

 

…ก็ใช่ ส่วนหนึ่งเป็นแบบนั้น

 

แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

 

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย

 

“…อืม”

 

ผมเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยมาตลอด

 

เวลามีปัญหาก็แก้เองตลอด ไม่ค่อยพึ่งพ่อแม่ เพราะท่านก็ไม่ค่อยสนใจหรือรับฟังอะไรจริงจัง

 

…เลยต้องแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเอง บางทีก็ถูก บางทีก็ผิด แต่ผมก็พยายามแก้ไขทุกอย่างด้วยตัวเองเสมอ

 

แต่ครั้งนี้…ผมกลับรู้สึกว่าคงแก้เองไม่ได้

 

ผมเคยบอกฮายาชิหลังจากที่เธอถูกทำร้ายว่า ถ้ามีปัญหาให้ลองพึ่งคนอื่นดูบ้าง

 

ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ผมเองก็ควร…

 

…ไม่ใช่สิ ไม่ได้

 

…ฮายาชิ

 

จะอยู่ต่อ หรือจะออกไป

 

การตัดสินใจนี้ ไม่ควรมีความเห็นของผมปนอยู่เลย

 

จะอยู่ต่อ หรือจะออกไป

 

มันเป็นเรื่องที่ฮายาชิต้องเลือกเอง ไม่ใช่ผม

 

สิ่งที่ผมควรทำในฐานะคนที่อยู่ด้วยกัน

 

…คือการให้ทางเลือกกับเธอ ในวันที่เธอเริ่มเยียวยาใจตัวเองได้แล้ว

 

ชีวิตของเธอเคยถูกปิดกั้นเพราะแฟนเก่า

 

อนาคตที่อาจจะเป็นไปได้มากมายก็ถูกทำลายไป

 

อนาคตที่มีเพื่อนมากมายในมหาวิทยาลัย

 

อนาคตที่ได้ทำงานดี ๆ เป็นสาวออฟฟิศเก่ง ๆ

 

อนาคตที่ได้แต่งงาน มีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่น

 

ทุกอย่างไม่ได้ถูกปิดตายไปหมด

 

แต่ช่วงหนึ่งในชีวิต เธอเกือบจะสูญเสียทุกอย่างเพราะผู้ชายที่ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ

 

ผมไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องระหว่างฮายาชิกับแฟนเก่า

 

ผมเลยไม่คิดจะพูดจาไม่ดีถึงเขา หรือโกรธแค้นอะไร

 

แต่สิ่งเดียวที่ผมมั่นใจคือ ผมไม่อยากเป็นเหมือนผู้ชายคนนั้น

 

…เพราะงั้น ในฐานะคนที่อยู่ด้วยกัน ผมจะ…