“เชิญค่า~”

 

เสียงทักทายแบบขอไปทีดังขึ้นในร้านคอนบินี หลังจากปิดเทอมฤดูร้อนมาได้ประมาณสัปดาห์หนึ่ง ผมกลับมาทำงานพาร์ทไทม์ที่คอนบินีที่เคยเจอฮายาชิอีกครั้ง เวลานี้เป็นช่วงเย็น วันอังคารที่เรียนจบเร็ว ผมมักจะลงชื่อเวรช่วงนี้เสมอ แม้จะเป็นคอนบินีในย่านที่อยู่อาศัย แต่ช่วงเย็นก็มีลูกค้าเยอะพอสมควร

 

วันนี้มีพนักงานอยู่สามคน รวมผมด้วย อีกคนคือผู้จัดการร้าน และอีกคน…คือเด็กสาวที่เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน

 

“ฮายาชิซัง ขอทำหน้ายิ้ม ๆ หน่อยสิ รับแขกหน่อยนะ”

 

“…ค่ะ”

 

ผู้จัดการร้านพูดกับฮายาชิที่ตอบแบบไม่ใส่อารมณ์เลย

 

ใช่แล้ว เด็กสาวที่เพิ่งมาทำงานที่นี่ก็คือฮายาชิ เมกุมิ อดีตเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมและตอนนี้ก็มาอยู่ด้วยกันกับผม

 

ฮายาชิเริ่มทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ตั้งแต่กลางสัปดาห์ที่แล้ว เพราะเธอรู้สึกเกรงใจที่ต้องอยู่ในห้องผมโดยไม่ช่วยอะไร เธอเลยประกาศว่าจะออกไปทำงานเอง หลังจากไปสัมภาษณ์มาหลายที่ สุดท้ายก็ได้งานที่นี่เป็นหนึ่งในนั้น

 

ตอนแรกที่รู้ว่าเธอจะมาทำงานที่คอนบินีเดียวกับผม ผมตกใจมาก

 

ผมถามเธอตรง ๆ ว่าทำไมต้องเลือกที่เดียวกับผม เธอก็ตอบว่า “ถามอะไรโง่ ๆ” ซึ่งผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันโง่ตรงไหน

 

ผ่านไปไม่กี่วัน เธอก็เริ่มงานที่นี่ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมกับเธอได้ลงเวรพร้อมกัน

 

และทันทีที่เห็นผู้จัดการร้านต้องคอยเตือนเรื่องการบริการลูกค้า ผมก็รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปสมัยมัธยม

 

ใช่เลย นี่แหละฮายาชิที่ผมรู้จัก

 

ช่วงหลัง ๆ มานี้เธอเจอเรื่องหนัก ๆ เลยดูจิตใจอ่อนแอ แต่ปกติแล้วฮายาชิเป็นคนหน้าตาย เฉื่อยชา ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ เห็นแบบนี้แล้วก็อดคิดถึงสมัยมัธยมไม่ได้ (บ้าเนอะ)

 

“เชิญค่า~”

 

“ฮายาชิซัง ต้องพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ’ นะ”

 

“…ค่ะ”

 

ระหว่างที่ผมจัดของขึ้นชั้น ผมก็เห็นว่าผู้จัดการร้านพยายามสอนฮายาชิอย่างหนัก ก็เข้าใจนะ เพราะฮายาชิหน้าตาดี ถ้าบริการดี ๆ คงดึงลูกค้าได้เยอะ ผู้จัดการเลยพยายามเต็มที่

 

แต่ฮายาชิก็เป็นคนไวต่อความรู้สึก เธอคงรู้ว่าผู้จัดการอยากใช้เธอเป็นจุดขาย เลยยิ่งทำตัวเฉื่อยเข้าไปใหญ่

 

“ฮายาชิซัง ช่วยหน่อยนะ~”

 

ฮายาชิยังคงทำหน้านิ่งไม่เปลี่ยน

 

“…จัดของเสร็จแล้วค่ะ”

 

ผมจัดของเสร็จเลยกลับไปที่เคาน์เตอร์ ถึงจะไม่อยากกลับไปเจอบรรยากาศตึง ๆ ระหว่างผู้จัดการกับฮายาชิ แต่ก็ต้องรายงานงานให้เรียบร้อย

 

“อ้อ…ใช่สิ ยามาโมโตะคุงช่วยพูดกับฮายาชิหน่อยสิ”

 

“หะ?”

 

จู่ ๆ ก็โดนโยนงาน ผมอุทานออกมา

 

“ฮายาชิซังทำหน้านิ่งเกินไป ลูกค้าจะกลัวเอานะ”

 

…ผู้จัดการก็อยากใช้ฮายาชิเป็นจุดขาย แต่ถ้าเธอทำหน้านิ่งเกินไป ลูกค้าก็อาจไม่กล้าเข้าร้านเหมือนกัน

 

จะทำยังไงดีนะ ถ้าลูกค้าน้อยลง รายได้ผมก็ลดลงด้วย

 

…ช่วยไม่ได้

 

ถึงผู้จัดการพูดไม่สำเร็จ ผมพูดเองก็คงไม่ช่วยอะไร แต่ก็จะลองดู

 

“ฮายาชิ”

 

ผมเรียกเธอที่หันหลังอยู่

 

ฮายาชิสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่หันมา

 

“…เอ่อ ลองยิ้ม ๆ หน่อยดีไหม เวลารับแขกน่ะ”

 

พูดไปก็แอบกลัว เพราะถ้าเป็นสมัยมัธยม ถ้าผมพูดแบบนี้กับเธอ เธอคงสวนกลับแบบแรง ๆ แน่

 

แบบว่า ‘หา?’ หรือ ‘อะไรของนาย?’ หรือ ‘จะโดนดีมั้ย?’ อะไรแบบนั้น

 

แต่ฮายาชิกลับไม่หันมา

 

“…เข้าใจแล้ว”

 

“หะ?”

 

“บอกว่าเข้าใจแล้วไง…ถ้านายพูด ฉันก็จะทำ”

 

ฮายาชิตอบเสียงเบา ๆ แล้วรีบเดินหนีไปห้องพักโดยไม่หันมามองผมเลย

 

“…เอ่อ กลับมารับแขกก่อนสิ”

 

หลังจากเธอเดินไป ผมก็ได้แต่พึมพำกับตัวเอง

 

“นี่ ยามาโมโตะคุง”

 

“ครับ ผู้จัดการ”

 

“พวกเธอสองคนเป็นแฟนกันเหรอ?”

 

“เปล่าครับ?”

 

“งั้นเหรอ”

 

ผู้จัดการก็กลับไปทำงานต่อ ฮายาชิกลับมาจากห้องพักหลังจากนั้นประมาณห้านาที และก็ยังไม่ยอมสบตาผมเลย

 

“ย…ยินดีต้อนรับค่ะ…”

 

เสียงเบา ๆ แทบไม่ได้ยิน ฮายาชิพูดพร้อมหน้าแดง

 

ลูกค้าผู้ชายที่เพิ่งเข้าร้านถึงกับมองเธอเป็นพิเศษเลยทีเดียว