แม้จะไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีกแล้ว แต่สมัยมัธยม ฉันเป็นคนที่มีเพื่อนไม่มากนัก…จริง ๆ แล้วไม่ใช่แค่สมัยมัธยม ตั้งแต่เกิดมาฉันก็เป็นคนที่ค่อนข้างแปลกแยก ไม่ค่อยมีเพื่อนเลยสักเท่าไหร่ ซึ่งฉันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับมันมากนัก เพราะการมีเพื่อนเยอะ ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรตามใจไม่ได้ ต้องคอยระวังสายตาคนอื่น บางทีก็คิดว่าถ้าอย่างนั้นไม่มีเพื่อนเลยจะดีกว่าเสียอีก

 

แต่แน่นอนว่านิสัยแบบนี้ก็สร้างปัญหาให้ฉันไม่น้อย โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์กับฮายาชิเองก็เป็นหนึ่งในปัญหานั้นเหมือนกัน ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนนิสัยตัวเองเลย

 

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนฤดูหนาว ม.5

โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ก็เป็นโรงเรียนรัฐบาลธรรมดา ๆ ในชนบท ที่นี่จะมีเวรทิ้งขยะประจำสัปดาห์ สองคนต่อสัปดาห์ แบ่งเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง หมุนเวียนกันไป

 

งานเวรทิ้งขยะนี้เป็นงานที่ไม่มีใครอยากทำ โดยเฉพาะฮายาชิที่ไม่ชอบขยะเอามาก ๆ แค่ได้กลิ่นก็แทบจะโวยวายแล้ว ผลก็คือ เพื่อนในห้องหลายคนก็เลยเอาตามฮายาชิ บางทีก็แอบขี้เกียจไม่ทำเวร ครูประจำชั้นต้องดุเรื่องนี้แทบทุกเดือน

 

แต่ถึงจะบ่นขนาดนั้น ฮายาชิก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองเสมอ ไม่เคยขี้เกียจเลย…แต่เรื่องนั้นไว้ค่อยเล่าทีหลัง

 

เอาเป็นว่า ในห้องฉันตอนนั้น ทุกคนคิดว่างานเวรทิ้งขยะจะขี้เกียจแค่ไหนก็ได้ ไม่มีใครว่าอะไร

 

แล้ววันนั้นก็มาถึง

เวรทิ้งขยะวันนั้นคือฉันกับคาซาฮาระ แต่คาซาฮาระกลับลืมเรื่องเวรทิ้งขยะ รีบกลับบ้านไปก่อน

 

ปกติถ้าเพื่อนร่วมเวรขี้เกียจ ฉันก็ไม่ค่อยโกรธอะไรนัก จะว่าไปตอนนั้นฉันก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับคาซาฮาระเป็นพิเศษด้วยซ้ำ มองว่าเธอเป็นแค่เพื่อนของฮายาชิที่คอยตามติดเท่านั้น

 

ที่ฉันไม่โกรธ เพราะตอนนั้นทุกคนก็ขี้เกียจเวรทิ้งขยะกันเป็นปกติอยู่แล้ว จะไปว่าใครก็แปลก

แต่ในใจฉันก็เริ่มคิดว่าคาซาฮาระเป็นคนไม่ค่อยรับผิดชอบ

 

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ฉันก็ไม่ได้สนิทกับใครอยู่แล้ว ต่อให้คิดลบกับใคร มันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตเขาหรอก

 

“รีบจัดการให้เสร็จดีกว่า”

 

ฉันลุกขึ้นไปทำเวรทิ้งขยะ ขยะเปียก ขยะแห้ง ขวดพลาสติก กระดาษ ห้องมีสามสิบคน ขยะสี่ถุงใหญ่ ๆ แบกไปทิ้งคนเดียวก็เหนื่อยเอาเรื่อง แต่คิดซะว่าเป็นการออกกำลังกายก็แล้วกัน

 

ฉันถือถุงขยะสี่ถุงไปที่จุดทิ้งขยะข้างนอกโรงเรียน

 

ระหว่างทางก็สวนกับนักเรียนชายคนหนึ่ง หน้าตาดีทีเดียว

 

หลังจากเขาเดินผ่านไป ฉันก็หันไปมองตามหลังเขา รู้สึกแปลก ๆ เหมือนเขารีบเดินหนีอะไรสักอย่าง

 

ฉันเอียงคอสงสัย แล้วก็เดินไปที่จุดทิ้งขยะ…แล้วก็เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนก้มหน้าอยู่

 

“…คาซาฮาระ”

 

นั่นคือคาซาฮาระที่ควรจะกลับบ้านไปแล้ว เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีเศร้า ๆ

 

“…อ๊ะ ยามาโมโตะคุง”

 

“ตกใจนะเนี่ย เธอรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ”

 

“หือ? ก็แน่นอนสิ เป็นเพื่อนร่วมห้องกันนะ”

 

“แต่เพื่อนร่วมห้องหลายคนก็ไม่รู้จักชื่อฉันนะ”

 

“…เหรอ”

 

บรรยากาศรอบตัวคาซาฮาระดูแปลก ๆ

แล้วก็นึกถึงผู้ชายที่เดินผ่านไปเมื่อกี้

ฉันเริ่มเดาได้แล้วว่าทำไมคาซาฮาระถึงไม่ทำเวรทิ้งขยะ

 

“อ้อ ขอโทษนะ วันนี้ฉันต้องเป็นเวรทิ้งขยะนี่นา”

 

“ไม่เป็นไร ถือว่าได้ออกกำลังกายไปในตัว แถมรู้สึกภูมิใจที่ทำเองได้ด้วยซ้ำ”

 

“…ฮะ ๆ ขอโทษจริง ๆ นะ”

 

“ไม่เป็นไร”

 

ฉันเดินผ่านคาซาฮาระไปทิ้งขยะ

 

“…ยามาโมโตะคุง เมื่อกี้เจอผู้ชายเดินผ่านไหม?”

 

“หือ? อ๋อ เจอสิ เหมือนจะรีบเดินหนีไป”

 

“…คนนั้นน่ะ รุ่นพี่เซคิเนะ อยู่ปีสาม เป็นหัวหน้าชมรมเทนนิส แข่งระดับคันโตด้วย สาว ๆ กรี๊ดกันเยอะเลย”

 

“เหรอ”

 

ฉันตอบแบบไม่ค่อยสนใจ แต่ในใจก็ลังเลว่าจะถามดีไหม

 

“โดนบอกเลิกเหรอ?”

 

สุดท้ายก็ถามออกไป เพราะอยากรู้เรื่องชาวบ้าน

 

…จริง ๆ แล้วมันก็ไม่แปลกอะไร

คาซาฮาระเองก็เป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายปีสอง พอ ๆ กับฮายาชิเลย คู่กันก็ดูเหมาะดี

 

แต่คาซาฮาระกลับตอบไม่เหมือนที่คิด

 

“เปล่า ฉันต่างหากที่โดนบอกเลิก”

 

ฉันอึ้งไป หันไปมองหน้าเธอช้า ๆ

 

“ฉันโดนรุ่นพี่เซคิเนะบอกเลิกน่ะ”

 

มาคิดดูแล้ว นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับคาซาฮาระจริง ๆ จัง ๆ