หลังจากจัดการตัวเองเสร็จ ฉันก็ออกจากห้องน้ำแล้วมองหาเมกุ

 

“อ๊ะ เจอแล้ว”

 

เมกุยืนอยู่หน้าทางออกของร้านหนังสือ ดูเหมือนจะคุยกับใครบางคนอยู่

แล้วฉันก็เห็นเธอ…คนที่กำลังคุยกับเมกุ

 

“…คาซาฮาระ”

 

ฉันพึมพำ แล้วสายตาก็สบกับคาซาฮาระ ถัดมาเมกุก็หันมามองฉัน สีหน้าของเมกุดูเคร่งเครียดเล็กน้อย

 

“งั้นนะ เมกุ ไว้เจอกัน”

 

คาซาฮาระทิ้งเราไว้แล้วเดินออกจากร้านหนังสือไป ไม่รู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่

 

“…ขอโทษที่ให้รอนะ เมกุ”

 

“…ยามาโมโตะ”

 

“ไม่เป็นไรใช่ไหม รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”

 

เมกุไม่ตอบ

 

“…ขอโทษที่ให้รอนาน”

 

“…ยามาโมโตะ”

 

“กลับกันเถอะ”

 

ในสภาพของเมกุตอนนี้ ฉันคงปล่อยเธอไว้ที่นี่ไม่ได้ ฉันจึงจับมือเมกุแล้วพาออกจากร้านหนังสือ

ระหว่างทางกลับบ้าน เมกุก็ยังไม่พูดอะไรเลย ทั้งที่ตอนเข้าร้านหนังสือด้วยกันยังไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าอย่างนั้น เมกุเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 

…ไม่ต้องคิดมากก็รู้

เมกุกลายเป็นแบบนี้หลังจากเจอคาซาฮาระแน่ ๆ ทั้งที่สองคนนี้เคยเป็นเพื่อนสนิทกันสมัยมัธยมแท้ ๆ

 

…ทำไมกันนะ

 

“นี่ ยามาโมโตะ”

 

ใกล้ถึงบ้าน เมกุที่เดินตามมือฉันมาตลอดก็เอ่ยขึ้น เสียงของเธอวันนี้ไม่มีพลังเลย แตกต่างจากปกติที่มักจะดูมั่นใจและกดดัน

 

“…นาย เคยคบกับอาคาริใช่ไหม?”

 

ฉันเผลอหยุดเดิน

…เรื่องระหว่างฉันกับคาซาฮาระ

วันนั้น หลังจากไปบ้านคาซาฮาระ เมกุก็จับได้ว่าฉันมีความลับเกี่ยวกับคาซาฮาระ ฉันก็ยอมรับความจริง แต่ตอนนั้น ฉันยังปิดบังบางอย่างไว้

 

ถ้าจะอ้างเหตุผล ก็แค่ยังไม่มีจังหวะจะพูดเท่านั้นเอง…จริง ๆ แล้ว วันนั้นที่เลิกกับคาซาฮาระ ฉันถูกเธอปฏิเสธอย่างชัดเจน

 

แต่ที่ฉันไม่พูดอะไร เพราะรู้ว่าเมกุไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวแบบนั้น

 

“ใช่”

 

ฉันตอบตรง ๆ

 

“ทำไมไม่บอกฉันแต่แรก?”

 

“ขอโทษ ไม่มีข้อแก้ตัวเลย”

 

“…ไม่เห็นต้องแก้ตัวเลยนี่”

 

เมกุพูดต่อเนื่องเหมือนระบาย

 

“แต่เดิมฉันกับนายก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันด้วยซ้ำ”

 

“…แต่เธอกับคาซาฮาระเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ?”

 

“…เรื่องนั้น”

 

“เธอไปถามคาซาฮาระมาใช่ไหม ขอโทษนะ ที่วันนั้นฉันไม่ได้บอก…เพราะฉันไม่พูด เธอเลยรู้สึกไม่ไว้ใจคาซาฮาระ”

 

สมัยมัธยม เมกุกับคาซาฮาระเป็นเพื่อนสนิทกัน หลังจากเมกุหลุดพ้นจากแฟนเก่า ทั้งสองก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่ฉันรู้ดีว่า หลังจากวันนั้นที่ไปบ้านคาซาฮาระ เมกุก็ไม่ได้เจอคาซาฮาระอีกเลย

 

ฉันเคยถามหลายครั้ง ว่าไม่ไปหาเพื่อนเหรอ อยู่กับฉันสนุกกว่าหรือไง

ทุกครั้ง เมกุก็จะตอบแบบเลี่ยง ๆ ด้วยสีหน้าแปลก ๆ

 

แค่มองก็รู้

ว่าเมกุกำลังหลบหน้าเพื่อนสนิทของตัวเอง

 

“…ขอโทษนะ ที่เธอรู้ว่าฉันกับคาซาฮาระเคยคบกันแล้วรู้สึกขยะแขยง”

 

“ไม่ใช่นะ!”

 

“…ฉันคิดแบบนั้นแหละ”

 

เมกุไม่เถียงอะไรอีก

 

“…แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ความสัมพันธ์ของฉันกับคาซาฮาระมันก็แค่เพื่อนธรรมดา และมันจบไปแล้ว”

 

“…นายเคยพูดใช่ไหม”

 

“อะไรเหรอ”

 

“ว่ายังรู้สึกติดค้างกับอาคาริอยู่”

 

“…เธอไม่ต้องคิดมากหรอก อย่าใส่ใจเลย”

 

“ฉันไม่ได้ใส่ใจ…แค่…”

 

แค่… เมกุไม่พูดต่อ

 

“…คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?”

 

“ฉันกับเธอเหรอ?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ”

 

“ก็จริง…”

 

ฉันหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินต่อ เมกุแม้จะดูเศร้าแต่ก็เดินตามมา

 

เงียบกันไปพักใหญ่

ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่เคยคบกับคาซาฮาระ…แต่ก็รู้สึกเจ็บปวด

 

ปกติเมกุคงจะสังเกตได้ว่าฉันรู้สึกยังไง

แต่วันนี้ เมกุกลับทำให้ฉันต้องพูดเรื่องที่ไม่อยากพูด เธอเองก็คงสับสนมากเหมือนกัน

 

…ถ้าอย่างนั้น อย่างน้อยเรื่องมันคงไม่แย่ไปกว่านี้แล้วล่ะ

ความรู้สึกของฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอแค่เมกุที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาได้ ไม่ต้องกังวลอะไรอีก

 

“…ตั้งแต่หน้าร้อนปีสามมัธยม หลังงานวัฒนธรรม”

 

ฉันตอบ

 

“คบกันประมาณสามเดือนเอง แป๊บเดียวก็จบแล้ว”

 

ฉันหลับตา

 

พอหลับตา…ความทรงจำวันนั้นก็ย้อนกลับมา

 

ทั้งความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึง

และความทรงจำที่อยากเก็บไว้

 

หลากหลายความรู้สึก…ย้อนกลับมาอีกครั้ง