หลังปาร์ตี้ทาโกะยากิจบ พวกเรานั่งคุยกันต่อในห้องคาซาฮาระ ส่วนใหญ่เป็นฮายาชิกับคาซาฮาระที่คุยกัน ผมได้แต่ฟังหรือโดนแซว คาซาฮาระดูมีความสุขมากที่ได้เจอฮายาชิอีกครั้ง

 

บทสนทนาดำเนินไปนาน ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสมาเยือนห้องของผู้หญิงแบบนี้ เลยแอบตื่นเต้น แต่สุดท้ายก็โดนความง่วงเล่นงาน

 

“ยามาโมโตะ”

 

“งะ…”

 

รู้ตัวอีกที ผมก็เผลอหลับในห้องคาซาฮาระไปแล้ว พอลืมตาขึ้นมา ฮายาชิก็มองผมด้วยสายตาเอือม ๆ ส่วนคาซาฮาระก็หัวเราะ

 

“ได้เวลากลับแล้วนะ”

 

“อ๋อ อืม”

 

โดนคาซาฮาระเห็นสภาพน่าอายเข้าให้แล้ว หน้าเริ่มร้อนขึ้นมาแปลก ๆ คาซาฮาระหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำลายให้

 

“…ขอโทษครับ”

 

คาซาฮาระเช็ดน้ำลายให้จนเสร็จ ผมคงหน้าแดงมาก อยากรีบซ่อนหน้าตัวเอง แต่ก็ต้องรอให้เธอเช็ดเสร็จก่อน

 

“เรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

 

“ขอบใจ”

 

ผมลุกขึ้นยืน ร่างกายที่เมื่อกี้ยังง่วงก็หายเป็นปลิดทิ้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงสายตาของฮายาชิที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ

 

“ขอโทษนะที่ต้องรอ”

 

“ไม่ได้รอ แค่นี้เอง”

 

บรรยากาศระหว่างผมกับฮายาชิดูแปลก ๆ

 

“กลับกันเถอะ”

 

“อืม”

 

ฮายาชิกจับข้อมือผมแล้วรีบเดินนำออกไป

 

“ที่ซูเปอร์แถวนี้มีโปรโมชันไข่ไก่ ไปด้วยกันหน่อย”

 

“โอ้โห เป็นแม่บ้านเลยนะ”

 

“นายรู้ไหม ไข่ไก่หนึ่งแพ็คถูกมากนะ จำกัดคนละแพ็ค ต้องรีบไปสิ”

 

“แม่บ้านจริง ๆ ด้วย”

 

“โอ๊ย ไปเถอะน่า งั้นไว้เจอกันใหม่ อาคาริ!”

 

“จ้า ไว้เจอกันนะ เมกุ ยามาโมโตะคุง”

 

ผมยังไม่ได้กล่าวลาเลย ฮายาชิก็ลากผมออกจากห้องคาซาฮาระแล้ว เรารีบไปซูเปอร์ใกล้อพาร์ตเมนต์จนทันได้ไข่สองแพ็ค

 

“สุดยอดเลยเนอะ”

 

“ใช่ ถึงจะเหนื่อยเพราะต้องวิ่งหลังตื่นนอน แต่ก็ถือว่าคุ้ม”

 

“งั้นก็ถือว่าคุ้มสุด ๆ แล้วล่ะ”

 

“เลิกพูดแบบไม่ห่วงสุขภาพผมได้ไหม”

 

ระหว่างเดินกลับจากซูเปอร์ พวกเราเดินเคียงข้างกัน เย็นย่ำแล้ว แม้จะใกล้หมดหน้าร้อน แต่ข้างนอกก็ยังร้อนอบอ้าวอยู่

 

ตอนฮายาชิมาอยู่ห้องผมใหม่ ๆ เธอมักใส่เสื้อแขนยาวหรือสเวตเตอร์เพื่อปิดรอยช้ำ แต่พักหลังรอยช้ำจางลง เธอใส่เสื้อแขนสั้นได้แล้ว ผ้าพันแผลที่ข้อมือก็เพิ่งถอดไปเมื่อสัปดาห์ก่อน แผลที่ได้จากแฟนเก่าก็ใกล้หายดี

 

“ว่าแต่…ฉันว่าเธอไปอยู่ห้องอาคาริก็ได้นะ?”

 

ฮายาชิเริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติ ผมเลยอดคิดไม่ได้ว่าจริง ๆ แล้วเธอไปอยู่กับอาคาริก็น่าจะดีกว่า อาคาริอยู่ห่างจากอพาร์ตเมนต์เราสองสถานีเอง ใกล้กว่าบ้านเกิดตั้งเยอะ จะไปนอนค้างเมื่อไรก็ได้

 

“จริง ๆ แล้ว เธอไปอยู่ห้องอาคาริก็ได้นี่นา ไม่ต้องอยู่กับผมหรอก”

 

อีกอย่าง ถ้าเธออยู่กับอาคาริที่สนิทกันก็น่าจะสบายใจกว่า อยู่กับผมที่เป็นผู้ชายก็อาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ ถึงผมจะไม่คิดทำอะไรเธอก็เถอะ แต่เธอจะไว้ใจผมได้แค่ไหนกัน

 

“นายอยากให้ฉันโกรธหรือไง?”

 

“ตรงไหนของประโยคผมที่ทำให้เธอโกรธเนี่ย”

 

“จะบอกให้นะ คนที่ฉันเกลียดที่สุดคือคนใจดำ”

 

คนใจดำ… เข้าใจแล้ว สมัยมัธยมผมก็ชอบพูดอะไรไม่คิด ฮายาชิก็ชอบโกรธผมบ่อย ๆ

 

จริงจัง ใส่ใจ ทุ่มเท ถึงจะเคยถูกเรียกว่าราชินี แต่สิ่งที่เธอคาดหวังจากคนรอบข้างก็ไม่ได้สูงเกินไปนัก เข้าใจได้

 

ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมฮายาชิถึงโกรธ เธอคงไม่อยากให้ผมคิดว่าเธอเป็นคนใจดำ

 

“ฉันเป็นหนี้บุญคุณนายมากนะ เพราะงั้นการอยู่ข้าง ๆ ดูแลนายก็เป็นหน้าที่ของฉัน”

 

รู้สึกเขินขึ้นมาทันที

 

“เมื่อก่อนยังจะย้ายออกอยู่เลย ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วเหรอ”

 

“ก็คิดในมุมของนายไง คิดว่านายคงอยากให้ฉันไปแล้ว แต่พอนายพูดแบบนั้น…”

 

“พูดอะไร”

 

“…นายบอกว่าไม่รังเกียจนี่นา”

 

ผมจำได้ดี วันนั้นฮายาชิหาห้องเช่าไม่ได้ ผมก็บอกเธอไปแบบนั้น ถึงจะพูดห้วน ๆ แต่ในใจก็มีความหมายหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือ…ผมเองก็อยากให้เธออยู่ต่อ

 

ดูเหมือนฮายาชิจะเข้าใจความหมายของผม แต่ที่ผมแปลกใจกว่าคือ เธอไม่สงสัยเลยว่าผมอยากให้เธออยู่ต่อจริง ๆ ปกติคนเราน่าจะคิดมากหรือไม่มั่นใจ แต่ฮายาชิกลับเชื่อแบบนั้นเต็มที่

 

แต่เธอ…

 

หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว หรือเพราะเพิ่งตื่นนอน? คงไม่ใช่หรอก แล้วทำไมกันนะ…

 

“เย็นนี้กินอะไรดี”

 

“เทนชินฮัง”

 

“ฝากด้วย”

 

บทสนทนาสั้น ๆ แล้วเราก็เดินกลับห้อง จากซูเปอร์ถึงห้องแค่ห้าร้อยเมตร มีไฟแดงบ้าง เดินประมาณห้านาทีก็ถึง ตลอดทางเราแทบไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรเลย

 

…ตอนฮายาชิมาอยู่ห้องผมใหม่ ๆ ช่วงที่ยังไม่คุ้นกัน เวลานั่งเงียบ ๆ จะรู้สึกอึดอัดมาก อยากให้เธอพูดอะไรบ้างก็ยังดี แต่ตอนนี้ แม้จะเงียบก็รู้สึกสบายใจ

 

…ได้ยินเสียงอีกาจากที่ไกล ๆ หน้าโรงเรียน เสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นดังมา

 

“นี่ ยามาโมโตะ”

 

ฮายาชิเอ่ยขึ้น

 

“นายชอบอาคาริหรือเปล่า?”