เมื่อเข้าไปในห้องของคาซาฮาระ กลิ่นหวาน ๆ แตกต่างจากห้องผมลอยมา ผมเลยนั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงมุมห้อง ไม่อยากทำตัวแปลก ๆ ให้ใครว่าได้

 

“นายไปนั่งทำอะไรตรงมุมน่ะ?”

 

“อย่าสนใจผมเลย”

 

“อีกแล้วนะ ทำตัวแปลกอีกแล้ว”

 

“อะไรแปลกล่ะ อะไรแปลก”

 

“ฮะฮะ ตั้งแต่สมัยมัธยม นายก็ชอบทำอะไรแปลก ๆ อยู่แล้วนี่นา”

 

“หา…คิดแบบนั้นเหรอ?”

 

ฮายาชิที่มองผมอยู่ก็จ้องมาแบบไม่พอใจ

 

“…อะไรอีกล่ะ”

 

“เปล่า”

 

ฮายาชิตอบแค่นั้นแล้วเดินไปช่วยคาซาฮาระที่ครัว ทิ้งผมให้นั่งอยู่ตรงมุมห้อง สองคนนั้นก็สนุกกับการเตรียมทาโกะยากิกันไป

 

สักพักก็มีเครื่องทาโกะยากิและวัตถุดิบต่าง ๆ วางเรียงบนโต๊ะ

 

“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มัวแต่นั่งอยู่มุมห้อง”

 

“ไม่เป็นไร ฉันก็สนุกกับเมกุสองคนดีอยู่แล้ว”

 

“…ก็ปกติฉันก็ได้รับความช่วยเหลือจากเมกุตลอดนี่นา”

 

“ว้าว เมกุซึนเดเระจังเลย~”

 

“หา?”

 

“กรี๊ด โดนเมกุจ้องแล้ว~”

 

คาซาฮาระดูไม่สะทกสะท้านเลยจริง ๆ

 

“…วัตถุดิบเยอะดีนะ”

 

ทั้งปลาหมึก ไส้กรอก ผักดอง แตงกวา วางเรียงกันเต็มโต๊ะ

 

“นี่ ใส่ในทาโกะยากิหมดเลยเหรอ?”

 

“ใช่ นายคิดอยู่ใช่ไหมว่าถ้าไม่ใส่ปลาหมึกจะไม่ใช่ทาโกะยากิ”

 

“ใช่”

 

“ฮะฮะ ตอบตรงดีนะ …แต่ไม่คิดเหรอว่ามันสนุกดีนะที่ไม่รู้ว่าในลูกไหนใส่อะไร เพราะแป้งมันปิดไว้หมด”

 

“…อืม ก็ไม่รู้สิ”

 

“พูดตรง ๆ เลย นายไม่ใช่พวกชอบเล่นกับอาหารใช่ไหมล่ะ”

 

ฮายาชิพูดเหมือนจะตำหนิผม

 

“เธอเองก็ไม่ชอบใช่ไหมล่ะ”

 

“ก็ใช่ …ถ้าไม่ใช่กับอาคาริกับนาย ฉันไม่ทำหรอก”

 

“…เมกุ”

 

ฮายาชิที่เคยเจอเรื่องร้ายแรงจากแฟนเก่า กลับมาพึ่งพาเราได้แบบนี้ ผมกับคาซาฮาระก็รู้สึกตื้นตันเหมือนกัน

 

“…ไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้จากเธอสมัยมัธยม”

 

ผมพูดออกไป

 

“…อะไรอีกล่ะ”

 

วันนี้ฮายาชิไม่ได้ทำหน้ารำคาญหรือแซวผม แค่จ้องมาเฉย ๆ

 

“เปล่า”

 

เธอก็ยังไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม

 

“เอาล่ะ มาเริ่มปาร์ตี้ทาโกะยากิกันเถอะ!”

 

คาซาฮาระตบมือเหมือนจะเปลี่ยนบรรยากาศ แล้วปาร์ตี้ทาโกะยากิของพวกเราก็เริ่มขึ้น

 

ผมไม่ได้ชอบเล่นกับอาหารนัก แต่เปลี่ยนวัตถุดิบไปมาก็ยังอร่อยอยู่ดี

 

…แต่มีอย่างเดียวที่ผมไม่โอเค

 

“อ้า~”

 

ปาร์ตี้เริ่มไปได้สักพัก คาซาฮาระก็ป้อนทาโกะยากิให้ฮายาชิกินจริง ๆ ผมนึกว่าแค่พูดเล่น ที่ไหนได้ ผมถึงกับพูดไม่ออก

 

“ไม่ใช่โชว์นะ”

 

“งั้นก็อย่าทำต่อหน้าผมสิ”

 

“แหม หึงเหรอ ยามาโมโตะคุง”

 

ไม่ใช่สักหน่อย

ผมกำลังจะตอบ แต่ยังไม่ทันพูด คาซาฮาระก็ยื่นทาโกะยากิที่เสียบไม้มาให้ผม

 

“เอ้า”

 

“…อะไร?”

 

ทาโกะยากิที่คาซาฮาระถืออยู่ตรงหน้าผม

 

“อ้า~”

 

“…ไม่เอาหรอก”

 

“อ้า~”

 

…ไม่กินก็ไม่ได้สิ ถ้าไม่กินเดี๋ยวจะหาว่าไม่รู้จักมารยาท แถมฮายาชิก็มองผมตาเขม็งอีก

 

ผมอ้าปากรับไปหนึ่งคำ รสซอสกับชีสกระจายเต็มปาก อร่อยดี

 

“…อะไรอีกล่ะ”

 

ฮายาชิก็มองผมอีก ผมถามแต่เธอก็ไม่ตอบเหมือนเดิม

 

“เปล่า”

 

เธอก็ยังไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม