วันหนึ่งในช่วงปลายปิดเทอมฤดูร้อน กระดิ่งประตูห้องที่ผมและฮายาชิอยู่ด้วยกันดังขึ้น

 

“ค่ะ”

 

ฮายาชิร้องตอบแล้วเดินไปที่ประตูหน้า ส่วนผมยังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างกระวนกระวาย โดยไม่แม้แต่จะมองตามเธอ

 

ไม่ค่อยมีใครกดกระดิ่งประตูห้องนี้บ่อยนัก ถ้าจะมีก็แค่พวกมาหลอกขายศาสนาหรือพนักงานส่งพัสดุเท่านั้น

 

แต่คนที่กดกระดิ่งประตูตอนนี้ไม่ใช่พวกนั้น

 

โดยปกติแล้วกระดิ่งประตูมักจะดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ผมกลับรู้สึกมั่นใจว่าตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้น เพราะก่อนหน้านี้ ฮายาชิได้บอกผมแล้วว่าวันนี้จะมีคนมาเยี่ยมที่ห้องนี้

 

วันนี้ห้องของเราจะมีผู้มาเยือนคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่เพื่อนของผมที่เป็นคนเช่าห้องนี้ แต่เป็นเพื่อนของฮายาชิที่มาอาศัยอยู่

 

เธอมีเพื่อนเยอะ แต่ผู้มาเยือนที่ฮายาชิบอกผมนั้น เป็นคนที่ผมก็รู้จัก

 

นั่นคือ คนที่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมและฮายาชิสมัยมัธยม

 

“เมกุ ฉันกังวลมากเลยนะ”

 

เสียงคุ้นหูที่แหลมสูงดังมาจากประตูหน้า

 

ได้ยินเสียงนั้น หัวใจผมก็เต้นแรง

 

“เฮ้ย อากิริ อย่ามากอดแบบนี้สิ”

 

“ก็ไม่ได้นี่ ฉันกังวลจริงๆ นะ”

 

ถ้ามองจากมุมมองของคนอื่น ตอนนี้ผมที่กำลังนั่งฟังอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียวคงดูน่าสงสัยไม่น้อย

 

แต่ช่างเถอะ ผู้มาเยือนที่มาที่ห้องเราวันนี้คือ อากิริ คาซาฮาระ เพื่อนสนิทของฮายาชิสมัยมัธยม

 

“เมกุ เมกุ~”

 

“อ๊ะ! อากิริ! หยุดจั๊กจี้สิ!”

 

เสียงดีใจของคาซาฮาระยังคงดังมาจากประตูหน้า พร้อมกับเสียงรำคาญของฮายาชิที่ดังพอๆ กัน

 

พวกเธอเจอกันตอนเราเรียนมัธยมปีที่ 2 ผมและฮายาชิอยู่ห้องเดียวกันตลอดสามปี ส่วนคาซาฮาระก็อยู่ห้องเดียวกันกับเราตอนปี 2 และ 3

 

สรุปคือ คาซาฮาระและฮายาชิเป็นเพื่อนสนิทกันสมัยมัธยม ถึงขนาดที่ไม่มีใครในห้องจะสนิทเท่า พวกเธออยู่ด้วยกันแทบทุกวัน

 

…แม้จะดูเหมือนฮายาชิจะลำบากใจ แต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะดีใจที่ได้เจอเพื่อนสนิทอีกครั้ง หลังจากไม่ได้ติดต่อกันเกือบหกเดือนนับตั้งแต่จบมัธยม

 

“…อากิริ ที่นี่มีเพื่อนบ้านด้วย ไปเข้าไปในห้องกันเถอะ?”

 

“อ๋อ? …จะทำยังไงดีนะ~”

 

“ทำไมเป็นแบบนั้น”

 

“อ๋อ~ ก็แค่~ ฉันกังวลมากเลยนะ”

 

“ฉันขอโทษแล้วไง”

 

“ถ้าขอโทษ แสดงว่าเมกุรู้สึกว่าทำผิดกับฉันใช่มั้ย?”

 

“…ใช่”

 

“ถ้ารู้สึกว่าทำผิด ก็ต้องยอมให้ฉันเอาแต่ใจบ้างสิ?”

 

พวกเธอคุยอะไรกัน?

 

ผมเผลอหันไปมองประตูหน้าที่มีพวกเธอสองคนกำลังคุยอะไรแปลกๆ อยู่

 

สมัยมัธยมผมไม่รู้ แต่คาซาฮาระดูเหมือนจะเป็นคนที่กล้าพูดกับฮายาชิได้ไม่เกรงใจ ผมค่อนข้างแปลกใจเพราะเคยคิดว่าคาซาฮาระอยู่กับฮายาชิบ่อยๆ เพราะอยากได้ประโยชน์จากอิทธิพลของเธอ

 

ดีแล้วนะ ฮายาชิ ที่มีเพื่อนที่ห่วงใยเธอขนาดนี้อยู่ข้างๆ

 

“…เธอต้องการอะไร?”

 

“…กอดหน่อย”

 

“หยุดทำแบบนั้นที่ประตูบ้านคนอื่นได้ไหม!?”

 

ผมตะโกนใส่บรรยากาศที่กำลังร้อนแรงที่ประตูหน้า

 

แย่แล้ว

 

ผมก็ไม่ได้เจอคาซาฮาระนับตั้งแต่วันจบการศึกษามัธยม อยากให้การพบกันครั้งนี้เป็นไปอย่างเรียบง่ายกว่านี้ แต่นี่เป็นความผิดของเธอ ทำไมถึงคิดจะทำแบบนั้นที่ประตูห้องผม

 

เธอทนไม่ไหวแล้วเหรอ (สงสัย)?

 

…เธอทนไม่ไหวแล้วสินะ (เข้าใจแล้ว)

 

บรรยากาศที่กำลังหวานแหววที่ประตูหน้าหายไปในพริบตา

 

ไม่นานก็ได้ยินเสียงถอดรองเท้าและฝีเท้า

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ยามาโมโตะ”

 

คาซาฮาระที่มาถึงห้องนั่งเล่นพูดกับผมอย่างเป็นธรรมชาติราวกับไม่เคยทำตัวน่าอายเมื่อกี้นี้

 

“…อืม นานแล้ว”

 

และนี่คือการพบกันอีกครั้งของผม ฮายาชิ และคาซาฮาระ