“เอาล่ะ เป้าหมายวันนี้ก็สำเร็จแล้วสินะ”

 

หลังจากออกจากร้านขายของจุกจิก ฮายาชิก็พูดขึ้นด้วยท่าทีเหมือนยังอยากอยู่ต่ออีกหน่อย

 

“จากนี้จะเอายังไงต่อดี?”

 

“ก็…ยังกลับตอนนี้มันเร็วไปหน่อยเนอะ”

 

ผมดูนาฬิกา ตอนนี้ยังไม่ถึงบ่ายสอง นั่งรถไฟมาก็แค่ชั่วโมงเดียว ถ้าต้องนั่งกลับตอนนี้ก็ดูจะน่าเสียดายไปหน่อย

 

“แปลกแฮะ”

 

“อะไรแปลก?”

 

“ก็นายดูเป็นคนขี้เกียจ นึกว่าจะรีบกลับซะอีก”

 

“เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนกันเนี่ย?”

 

พูดแบบนี้มันก็เกินไปหน่อยนะ ถ้าเป็นที่อื่นผมอาจจะงอแงให้ดูเลยก็ได้ ว่าจะงอแงยังไงน่ะเหรอ? ก็ร้องไห้โวยวายไงล่ะ ผมตอนร้องไห้น่ะน่ากลัวนะ ที่สำคัญ มันดูไม่สมวัยสุด ๆ เลยล่ะ

 

“ขอโทษ ๆ งั้นจากนี้เอายังไงดีล่ะ?”

 

ฮายาชิถาม

 

“อืม…ว่าแต่วันนี้ยังไม่ได้ไปที่ที่เธออยากไปเลยนี่นา”

 

“หือ จริงเหรอ?”

 

“ร้านลิ้นวัวกับร้านของจุกจิกก็ฉันเป็นคนเลือกนี่”

 

“…อ๋อ อืม”

 

ฮายาชิพยักหน้าแบบขอไปที ดูท่าทางเธอคงไม่คิดจะไปที่ที่ตัวเองอยากไป ถ้าไม่จำเป็น

 

“แล้วมีที่ไหนอยากไปไหม?”

 

“…อืมม”

 

“ไม่มีเหรอ?”

 

ผมเร่งถามไปหน่อย แล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ จริง ๆ ยังมีเวลาอีกเยอะ ไม่เห็นต้องรีบเลย

 

“…งั้นเดินไปเรื่อย ๆ แล้วค่อยคิดก็ได้”

 

“ขอโทษนะ”

 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก แค่แปลกใจนิดหน่อย นึกว่าเธอจะชอบที่แบบนี้”

 

“…ก็ไม่ได้เกลียดหรอก แค่ตอนเพิ่งย้ายมาโตเกียวก็มาเที่ยวแถวนี้จนเบื่อแล้ว”

 

พูดถึงเรื่องนี้ แฟนเก่าฮายาชิเหมือนจะเป็นคนทำงานแล้ว ถ้าคบกับคนทำงานก็คงมีเงินพาไปเที่ยวไกล ๆ ได้บ่อย ๆ พอมาเที่ยวโยโกฮาม่าอีกก็คงไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่

 

“งั้นลองไปที่ที่เป็นแลนด์มาร์กดูไหม?”

 

“อย่างอาคารอิฐแดง สวนยามาชิตะอะไรแบบนั้น?”

 

“ก็ประมาณนั้นแหละ”

 

“ว่าแต่นายชอบทะเลไม่ใช่เหรอ?”

 

ฮายาชิพูดขึ้น ผมเอียงคอ ไม่ใช่เพราะไม่ชอบทะเล แต่สงสัยว่าเธอรู้ได้ยังไง

 

“ก็ประวัติในเว็บวิดีโอไง นายชอบเปิดคลิปเสียงคลื่นกล่อมนอนนี่นา”

 

เดี๋ยวนี้แค่ค้นหา ‘เสียงคลื่นกล่อมนอน’ ในเว็บวิดีโอก็มีคลิปยาวหลายชั่วโมงให้ฟัง ผมเริ่มฟังตั้งแต่เข้ามหาลัย เหตุผลก็ไม่มีอะไรพิเศษ ถ้าจะให้พูดก็คงเพราะ…กลัวอนาคต กลัวจะใช้ชีวิตวัยทำงานไม่รอด กลัวจะไม่มีเพื่อนที่มหาลัย กลัวจะซ้ำชั้น สารพัดความกลัวจนบางคืนก็นอนไม่หลับ

 

…สรุปว่ามีเหตุผลเต็มไปหมด

 

ก็เลยต้องหาวิธีช่วยให้นอนหลับสบายขึ้น แล้วก็เจอคลิปเสียงคลื่นนี่แหละ จริง ๆ เสียงคลื่นเหมาะสำหรับมือใหม่ ส่วนตัวผมแนะนำเสียงรถไฟนอนกลางคืน มันเหมือนได้ไปเที่ยวแล้วก็เงียบสงบดีมาก ถ้าใส่ไอ้มาสก์ร้อน ๆ ด้วยจะฟินสุด ๆ

 

“…แอบดูประวัติคนอื่นแบบนี้นี่นะ”

 

ก็ใช่แหละ ตอนให้เธอยืมแท็บเล็ตก็แอบกังวลอยู่ว่าเธอจะไปเจออะไรเข้า แต่ตอนนี้ก็แค่พูดเล่น ๆ

 

“ดีแล้วนี่ อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปเจอคลิปโป๊อะไรหรอก”

 

“นั่นสินะ”

 

ถ้าเจอจริง ๆ ก็ช่วยเงียบ ๆ ไว้จะขอบคุณมาก

 

“เอาเถอะ ไปดูทะเลกันเถอะ นายก็ชอบทะเลไม่ใช่เหรอ?”

 

“เธอคิดง่ายไปนะฮายาชิ ฉันก็ชอบทะเลนั่นแหละ”

 

ผมทำหน้าภูมิใจ ฮายาชิดูออกทันทีว่า ผมกำลังจะพูดอะไรน่ารำคาญอีกแล้ว

 

“อะไรอีกล่ะ?”

 

“ทะเลที่มองเห็นฝั่งตรงข้าม ไม่ใช่ทะเลที่แท้จริงหรอก”

 

“นั่นไง มาอีกแล้ว”

 

“ทะเลที่ดีน่ะ นอกจากเสียงคลื่นแล้ว ต้องมองเห็นเส้นขอบฟ้าไกล ๆ ด้วยนะ ถ้าช่วงหน้าหนาวลมแรง ๆ จะเห็นเส้นขอบฟ้าไหว ๆ ด้วย แต่ก็ต้องแลกกับทรายปลิวเข้าตา เอาเป็นว่า ถ้ามองเห็นฝั่งตรงข้าม ทะเลนั้นก็โดนหักคะแนนไปเลย อย่างอ่าวโตเกียวก็ไม่ผ่าน ทั้งสกปรกทั้งเหม็น”

 

“จ้า ๆ ไปกันได้แล้ว”

 

ฮายาชิไม่ฟังข้อโต้แย้งของผมเลย เธอลากผมเดินต่อ คนอะไรไม่ยอมฟังกันบ้างเลยนะ จริง ๆ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก

 

“ว้าว สวยจัง”

 

สวนยามาชิตะ ฮายาชิยืนจับราวกั้นแล้วมองทะเลด้วยสีหน้าสดชื่น ตอนนี้เป็นหน้าร้อนด้วย อากาศเลยดีเป็นพิเศษ

 

“นายก็มาดูสิ”

 

“…อืม”

 

“อะไร ยังติดใจเรื่องฝั่งตรงข้ามอยู่เหรอ?”

 

“ก็แค่รู้สึกว่าถ้ามีฝั่งตรงข้ามให้เห็น มันก็หักคะแนนไปหน่อย แต่ไม่ได้แปลว่าไม่ดีซะทีเดียวหรอก”

 

สรุปก็คือ สนุกนั่นแหละ แค่ฟังดูเหมือนไม่สนุกเพราะนิสัยผมมันขวางโลก

 

“นายเนี่ย ไม่เคยพูดตรง ๆ เลยนะ”

 

“ขอโทษที”

 

“ไม่เป็นไร…ลองนึกภาพว่านายพูดตรง ๆ ดูแล้ว มันคงดูแปลก ๆ แฮะ”

 

“งั้นเหรอ ๆ”

 

พูดถึงวันนี้ ฮายาชิดูพูดเก่งเป็นพิเศษแฮะ

 

ทำไมกันนะ ทั้งที่วันนี้ไม่ได้ไปที่ที่เธออยากไปเลย

 

…หรือว่า สำหรับเธอแล้ว ที่ไหนไม่สำคัญ เที่ยวกับใครสำคัญกว่า

 

…คงไม่หรอก

 

ถ้าใช่ เธอก็คงสนุกเพราะได้มาเที่ยวกับผม

 

สมัยมัธยม เธอคงไม่ชอบผมหรอก

 

ถึงจะเปลี่ยนไปบ้างหลังจากเรื่องที่ผ่านมา แต่ความรู้สึกที่สะสมมาตลอดสามปี คงไม่เปลี่ยนง่าย ๆ ในไม่กี่สัปดาห์

 

“นี่ ยามาโมโตะ”

 

“หือ?”

 

“…ไปนั่งเรือกันไหม?”

 

ฮายาชิยิ้มให้ผม