ผมพยายามสลัดความรู้สึกบางอย่างที่มีต่อฮายาชิออกไป แล้วนึกถึงเป้าหมายของวันนี้—สร้างความทรงจำสุดท้ายกับเธอ ถ้าปล่อยให้ความรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ มาทำให้เสียบรรยากาศ มันคงน่าเสียดาย

 

“แล้ววันนี้จะไปไหนกันดี?”

 

ปกติเดทควรเป็นหน้าที่ของผู้ชายในการวางแผน แต่ผมไม่รู้เลยว่าผู้หญิงแบบฮายาชิจะชอบไปที่ไหน สุดท้ายเลยถามเธอตรง ๆ

 

“นายอยากไปไหนไหม?” ฮายาชิถาม

 

“ไม่ต้องสนใจฉันหรอก วันนี้เธออยากไปไหนก็ไปเลย”

 

“ไม่ได้สิ วันนี้เป็นเดทของเราสองคน ต้องสนุกด้วยกันสิ”

 

ก็จริงของเธอ แต่ผมเองก็ไม่มีที่ไหนที่อยากไปเป็นพิเศษ

 

“ดูจากหน้าก็รู้แล้วว่าไม่มีที่ไหนอยากไปใช่ไหมล่ะ”

 

“เก่งจัง ทายถูกด้วย”

 

“ภูมิใจอะไรเนี่ย แปลกคนจริง ๆ”

 

ผมหัวเราะแห้ง ๆ

 

“ดูจากห้องนายก็รู้แหละว่าไม่ใช่คนชอบซื้อของเท่าไหร่”

 

“ใช่เลย งั้นเธออยากได้อะไรก็ไปซื้อเถอะ เดี๋ยวฉันออกให้เอง”

 

“ทำไมต้องออกให้ล่ะ?”

 

“ก็เคยได้ยินว่าผู้ชายควรเปย์เวลาเดทไง”

 

“อะไรเนี่ย! กินข้าวก็หาร ของที่อยากได้ก็ต้องซื้อเองสิ เวลาซื้อของด้วยเงินตัวเองมันถึงจะรู้สึกดีจริง ๆ ไม่ใช่เหรอ”

 

“งั้นเหรอ…”

 

“ใช่สิ!”

 

ผมเกาหัวอย่างงง ๆ ไม่รู้ว่าผู้หญิงทั่วไปคิดแบบนี้หรือเปล่า แต่ฮายาชิไม่ใช่คนที่ชอบให้คนอื่นเปย์อยู่แล้ว เธอเป็นคนที่ยืนหยัดด้วยตัวเองมาตลอด

 

“แล้วอยากกินอะไรไหม?”

 

“กินอะไรดีนะ…”

 

ผมนั่งคิดอยู่พักใหญ่ จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษ

 

“งั้นของโปรดล่ะ?”

 

“ลิ้นวัว”

 

“โห…ลุงมาก!”

 

กินลิ้นวัวแล้วกลายเป็นลุงเหรอ? ผมว่ามันอร่อยดีนะ สมัยก่อนชอบกินคารุบิ แต่พอโตขึ้นก็เริ่มเลี่ยน เลยหันมากินลิ้นวัวแทน

 

“งั้นไปกินร้านลิ้นวัวกันเถอะ”

 

“ดีเลย!”

 

พูดถึงลิ้นวัวก็ต้องนึกถึงมิยางิ เดี๋ยวนี้ในโตเกียวก็มีร้านลิ้นวัวจากมิยางิเยอะเหมือนกัน พอพูดถึงก็เริ่มอยากกินขึ้นมาทันที

 

“งั้นตัดสินใจแล้วนะ”

 

ฮายาชิยิ้มอย่างพอใจ

 

“ไปโยโกฮาม่ากัน”

 

“โยโกฮาม่า?”

 

“ใช่ ที่นั่นมีร้านลิ้นวัว แล้วก็มีที่ให้เดินช็อปปิ้งด้วย”

 

“เดินช็อปปิ้งเหรอ…”

 

จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากซื้ออะไรเป็นพิเศษ

 

“งั้นนายก็ไปดูอุปกรณ์ทำความสะอาดสิ”

 

“เออ จริงด้วย!”

 

ผมนี่ลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นสายรักความสะอาด เดี๋ยวนี้ร้านขายของจุกจิกก็มีอุปกรณ์ทำความสะอาดแปลก ๆ เยอะเหมือนกัน

 

“แล้วเธอล่ะ ไม่อยากไปไหนเหรอ?”

 

“ไม่เป็นไรหรอก”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

“วันนี้อยากขอบคุณนายที่ช่วยเหลือมาตลอดเดือนนี้ต่างหาก”

 

“แต่ฉันคิดว่าวันนี้เป็นวันปลอบใจเธอซะอีก”

 

ผมไม่ได้พูดต่อ แต่ในใจก็คิดว่าคงไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเธอฝ่ายเดียวหรอก

 

“จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรอก”

 

“ของใช้สำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะ?”

 

“ก็เตรียมไว้หมดแล้ว”

 

ดูเหมือนฮายาชิก็ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษเหมือนกัน

 

“เอาเป็นว่าไปถึงแล้วค่อยคิดก็ได้”

 

“นั่นแหละ ดีที่สุด”

 

คุยกันพอหอมปากหอมคอ เราก็ออกเดินไปสถานีรถไฟ