ก่อนจะไปเดท เราแวะที่ ‘รังรัก’ ของฮายาชิกับแฟนเก่า ที่นั่นเราดันไปเจอของใช้แล้วเข้าเต็ม ๆ ทั้งที่กำลังจะไปเดทแท้ ๆ กลายเป็นว่าบรรยากาศกร่อยตั้งแต่ต้น

 

ผมรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เลยออกมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น ปล่อยให้ฮายาชิเลือกเสื้อผ้าในห้องนอนคนเดียว จริง ๆ ก็ไม่อยากอยู่ในห้องฝุ่น ๆ แบบนี้นานหรอก แต่เธอสั่งให้ผมรอข้างนอก ก็ต้องทำตาม

 

“รอนานไหม?”

 

“ฮัดเช้ย!”

 

ผมตอบด้วยเสียงจาม ฮายาชิแต่งตัวเสร็จแล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่คิดมากเรื่องที่เจอเมื่อกี้

 

“อืม…ชุดนี้เหมาะกับเธอดีนะ…ฮัดเช้ย!”

 

“ขอบใจนะ ถ้าหยุดจามได้จะดีมากเลย”

 

“ขอโทษทีนะ บรรยากาศเสียหมดเลย”

 

จริง ๆ แล้วคนที่พาผมมาห้องฝุ่น ๆ ก็คือเธอเอง ไม่เห็นต้องขอโทษเลยมั้ง

 

“แต่ก็แปลกใจอยู่นะ”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“นายชมฉันตรง ๆ แบบนี้ไม่ค่อยมีเลย”

 

“มันน่าแปลกตรงไหน?”

 

“ก็ปกตินายชอบพูดประชดประชันนี่นา”

 

ผมเถียงไม่ออก

 

“ไม่คิดว่านายจะชมใครตรง ๆ ได้”

 

“ไม่จริงหรอก ฉันก็ชมคนอื่นบ้างนะ…มั้ง”

 

“ดูสิ สุดท้ายก็ยอมรับเอง”

 

“…คงเพราะวันนี้เธอใส่ชุดนี้แล้วดูดีจริง ๆ เลยเผลอพูดออกไป”

 

พอคิดดูดี ๆ ฮายาชิสมัยมัธยมก็สวยอยู่แล้ว ใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละ

 

“หน้าแดงนะ…ฮัดเช้ย!”

 

“เปล่าสักหน่อย ออกไปกันเถอะ”

 

“ดีเลย อยู่ในนี้นานกว่านี้ฉันคงคันจมูกตาย”

 

“ขอโทษนะที่ต้องลากนายมาทนฝุ่นด้วย”

 

ในที่สุดเราก็ออกจากห้องแฟนเก่า ล็อกประตูเรียบร้อย ฮายาชิยืนมองตึกอยู่นาน

 

“เป็นอะไรเหรอ?”

 

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”

 

สีหน้าเธอดูเศร้า ๆ เข้าใจได้ เพราะที่นี่คือที่ที่เธอเคยใช้ชีวิตกับคนที่รัก แม้จะจบไม่สวย แต่ก็มีความทรงจำมากมาย

 

ผมเองก็คงไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นทั้งหมด บางทีฮายาชิเองก็อาจไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

 

“ไปกันเถอะ”

 

“อืม”

 

เราก้าวเดินออกมา คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว ทั้งผมและเธอ

 

ระหว่างทางมาที่นี่ ฮายาชิดูเครียดมาก ผมเองก็เป็นห่วงเธอจนไม่สบายใจ

 

แต่พอเดินออกมาแล้ว ใจมันโล่งแปลก ๆ อาจเพราะกำลังจะได้ไปเดทกับฮายาชิ หรือเพราะเห็นเธอยิ้มได้อีกครั้ง

 

อาจจะทั้งสองอย่าง

 

ใครจะคิดว่าสมัยมัธยม ผมกับฮายาชิที่ไม่ถูกกัน จะได้มาเดทกันแบบนี้

 

…ตอนนั้นผมไม่ชอบเธอเลย เธอหยิ่ง ทะนงตัว เอาแต่ใจ ผมก็คิดว่าเธอเองก็คงไม่ชอบผมเหมือนกัน

 

แต่สุดท้ายเรากลับมาเจอกันในเมืองใหญ่ อยู่บ้านเดียวกันตั้งสองอาทิตย์

 

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้คือ…การได้ใช้เวลากับเธอก็ไม่ได้แย่เลย

 

แต่เวลานี้กำลังจะจบลงแล้ว

 

เธอไม่ต้องการให้ผมปกป้องอีกต่อไป และคงไม่ควรอยู่กับผมต่อไป

 

เดทวันนี้คงเป็นความทรงจำสุดท้ายของเราสองคน

 

จากคนที่เคยเกลียดกัน กลายเป็นความทรงจำดี ๆ ก่อนจากลา

 

วันที่เธอมาขออยู่ด้วย ผมเคยคิดจะปฏิเสธ เพราะอดีตของเธอทำให้ผมลังเล แม้จะสงสารแต่ก็ไม่อยากอยู่ด้วย

 

แต่พอได้ใช้ชีวิตร่วมกัน…ผมกลับรู้สึกว่าเวลานั้นมันมีค่ากว่าที่คิด

 

ไม่คิดเลยว่าจะรู้สึกแบบนี้

 

…ไม่คิดเลยว่าจะอยากให้เธออยู่ด้วยต่อไป

 

ถ้าบอกตัวเองในอดีต คงไม่มีวันเชื่อแน่ ๆ