เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นนอนตามเวลาปกติ กินข้าวเช้าที่ฮายาชิทำให้ แล้วก็ออกจากบ้าน

นั่งรถไฟไปสักพักก็ถึงมหาลัย มหาวิทยาลัยตอนเช้าตรู่ แม้แต่โรงอาหารที่ปกติจะเสียงดังจอแจตอนกลางวันก็ยังมีคนไม่มากนัก

 

“ฟู่”

 

ผมรู้สึกสบายใจกับบรรยากาศในโรงอาหารแบบนี้ เลยนั่งลงที่เก้าอี้แล้วเริ่มทบทวนบทเรียน

ขณะที่กำลังขีดเขียนดินสอกดไปได้สักพัก ผมก็นึกถึงบทสนทนากับฮายาชิเมื่อคืนนี้

 

เมื่อเช้าเธอไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าเมื่อคืนก่อนนอน ยัยนั่นดันมาตั้งโจทย์ยากให้ผมว่าวันนี้ต้องไปคุยกับนักศึกษาสักคนให้ได้นี่นา

ผมถอนหายใจออกมา

ให้ตายสิ คำพูดที่คาดเดาไม่ได้เหมือนราชินีของยัยนั่นทำเอาผมปวดหัวไปหมด

เคยคิดไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากมีเพื่อนอะไรขนาดนั้น แล้วก็ไม่คิดว่าจะเข้ากับพวกที่ชอบทำตัวเสียงดังเฮฮาได้อยู่แล้ว

 

…แต่ว่า รางวัลสินะ

พูดตามตรง การที่ไม่ได้รางวัลก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน

เอาจริงๆ ช่วงนี้ผมค่อนข้างจะถังแตก ไม่ใช่เพราะว่าให้ฮายาชิมาอยู่ด้วยหรอกนะ ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ผมก็ทำงานพิเศษมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้วก็เก็บเงินมาตลอด ไม่ได้มีสถานะทางการเงินที่จะลำบากในทันที

เพียงแต่ว่า ตั้งแต่มาอยู่กับฮายาชิ จำนวนครั้งที่กลับบ้านเกิดมันเยอะมาก

ที่ผ่านมาหลายเดือน ไม่เคยย่างกรายเข้าไปใกล้บ้านเกิดเลยสักครั้ง แต่แค่สามเดือนนี้ ผมกลับบ้านเกิดพร้อมกับฮายาชิกี่ครั้งแล้วกันนะ

แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องไม่ดี แต่พอมาดูรายรับรายจ่ายต่อเดือนของเดือนที่แล้ว ก็ตกใจนิดหน่อยเหมือนกัน

 

แต่ก็นะ การที่จะให้ยัยนั่นที่กำลังถังแตกเหมือนกันควักเงินออกจากกระเป๋ามาให้มันก็รู้สึกเกรงใจอยู่ แต่ทางนั้นเป็นคนเริ่มพูดเองนี่นา

 

…ถ้าพูดเรื่องถังแตก กระเป๋าเงินของยัยนั่นมีเงินอยู่แน่เหรอ?

ยัยนั่น ก่อนที่จะเป็นอิสระจากแฟน DV นั่น ถูกปฏิบัติเหมือนเป็นแม่บ้านเต็มตัว ทำงานพาร์ทไทม์ก็ไม่ได้ด้วยนี่นา

 

ถึงจะอยู่กับผมมาสามเดือนแล้ว… แต่ก็ไม่น่าจะเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำขนาดนั้น

 

แค่ไม่กี่พันเยน แต่ให้ยัยนั่นควักเงินออกจากกระเป๋ามาให้มันก็รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แฮะ

 

…อืม

รางวัลนี้ไม่ได้เด็ดขาด เลิกดีกว่า

ไม่ต้องให้รางวัลก็ได้ ผมก็เลยไม่ได้ไปคุยกับนักศึกษา

พูดแบบนี้แล้วก็จบเรื่องนี้ไปเลยดีกว่า

 

บรื้ด

 

สมาร์ทโฟนสั่นขึ้นมาในจังหวะที่ดี ผมเปิดหน้าจอขึ้นมาดู

การแจ้งเตือนแสดงข้อความจากฮายาชิ

 

ผมปลดล็อคหน้าจอ แล้วเปิดข้อความดู ดูเหมือนจะเป็นรูปภาพ

 

ผมถึงกับผงะ

ข้อความที่ฮายาชิส่งมา

เป็นรูปของอะไรบางอย่างที่ถูกห่อไว้ กับข้อความที่ว่า ‘ที่ห่อคราวก่อนยังเหลืออยู่’

 

‘ไม่ใช่ว่ายังเหลืออยู่ซะหน่อย?’

 

ผมรีบส่งข้อความกลับไปหาฮายาชิ

 

‘ลองไปเช็คในเว็บช็อปปิ้งออนไลน์ดูแล้ว อันนี้แพงน่าดูเลยนะ’

 

‘ไม่จำเป็นต้องขายสักหน่อย จะไปเช็คทำไม?’

 

‘ถ้าไม่ได้คุยกับนักศึกษาสักคนจะขายอุปกรณ์ทำความสะอาด เราตกลงกันไว้อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ยามาโมโตะ’

 

‘ไม่ใช่ซะหน่อย?’

 

แปลกๆ

หรือว่าแค่คืนเดียว ผมจะหลุดมาอยู่อีกโลกหนึ่งที่ความสัมพันธ์ของตัวละครเหมือนเดิมกันนะ?

 

‘งั้นเพิ่มเข้าไปด้วย!’

 

‘ไม่ใช่ว่าจะเพิ่มเข้าไปด้วยซะหน่อย’

 

ไม่มีข้อความตอบกลับจากฮายาชิ

ดูเหมือนว่าจะตั้งใจเมินกันซะแล้ว

 

…ให้ตายสิ

แบบนี้…

เผด็จการแบบนี้มันจะดีเหรอ?

เผด็จการ…เผด็จการแบบนี้มันแย่มาก แย่มากไม่ใช่รึไง!

 

ก็จริงอยู่ที่ช่วงนี้ผมเคยบ่นต่อหน้ายัยนั่นว่าอุปกรณ์ทำความสะอาดมันเริ่มเยอะขึ้นแล้ว…

เคยพูดว่าจะจัดระเบียบอุปกรณ์ทำความสะอาดสักหน่อยก็จริง

 

เคยพูดว่าแถวๆ นี้มันใช้ไม่ถนัด ขายทิ้งไปก็ดีเหมือนกันก็จริง!

 

…เอ๊ะ เริ่มรู้สึกว่ามันไม่มีปัญหาอะไรเลยนี่หว่า

 

สมาร์ทโฟนสั่นขึ้นมา เป็นข้อความจากฮายาชิ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ตั้งใจเมิน แต่กำลังยุ่งอยู่

 

‘นายน่ะ คงไม่ได้เริ่มคิดว่าอุปกรณ์ทำความสะอาดแถวๆ นี้จะโดนขายไปก็ไม่เป็นไรหรอกนะ’

 

‘สายตาเฉียบจัง’

 

‘อย่ามาสารภาพนะ’

 

หลังจากได้รับสแตมป์รูปโกรธ ก็มีข้อความจากฮายาชิส่งมาอีก

 

‘ก็แค่คุยกับใครสักคน รีบๆ ทำไปซะสิ’

 

‘ก็นั่นเป็นวิธีที่เร็วที่สุดล่ะนะ’

 

‘ใช่ไหมล่ะ?’

 

‘อื้อ’

 

…แต่ว่า จะขายอุปกรณ์ทำความสะอาดก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนมือของฮายาชิเลยสักนิด

ตรงกันข้าม ถ้าไปรบกวนเธอด้วยเรื่องแบบนั้น ผมก็จะรู้สึกติดค้างแล้วก็เกรงใจเธอขึ้นมาน่ะสิ

 

ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ต้องเริ่มจากการกระทำของตัวเอง

ถ้าไม่ทำแบบนั้นมันจะรู้สึกไม่สบายใจ

การคิดแบบนั้นมันคือนิสัยของผู้ชายที่ยุ่งยากแบบผมไม่ใช่รึไง

 

การที่คิดว่าให้เธอทำแบบนั้นไปก็ดีแล้วแค่ชั่ววูบ มันช่างน่าสมเพชจริงๆ

แต่ก็นะ นั่นอาจจะเป็นหลักฐานว่าผมเปิดใจให้ฮายาชิมากขนาดไหนก็ได้

แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ ต่อให้ปากฉีกถึงหูก็ไม่มีทางพูดกับเจ้าตัวเด็ดขาด

 

เอาเป็นว่า ก็อย่างที่ฮายาชิพูดนั่นแหละ

สัญญางี่เง่าแบบนี้ รีบๆ ทำให้มันจบๆ ไปซะดีกว่า

ใช่แล้ว

แบบนั้นดีที่สุด

 

เอาจริงๆ ผมมีแผนอยู่แล้ว

เป็นแผนเด็ดที่เพิ่งคิดออกเมื่อกี้นี้เอง

 

‘นี่ ฮายาชิเอ๋ย’

 

‘อะไร?’

 

‘คาซาฮาระนับไหม?’

 

‘ไม่นับ’

 

เป็นช่วงเวลาที่แผนของผมพังทลายลง