ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง ขณะฟังเสียงลมหายใจของยามาโมโตะที่หลับไปแล้ว ชั่วขณะหนึ่ง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้า
ฉันค่อยๆ วิเคราะห์ข้อมูลที่ได้รับจากสองตา และในที่สุดก็ตระหนักได้
เดี๋ยวนะ หรือว่าเมื่อกี้… ฉันโดนยามาโมโตะปฏิเสธเรื่องนอนเป็นเพื่อนเหรอ?
…ไม่สิ
ไม่น่า ไม่น่าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้
ใช่แล้ว ต้องใช่แน่ๆ ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก ฮ่าๆๆ…!
…ฉันไม่มีเสน่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ?
ถึงจะพูดแบบนี้… ถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะ ฉันก็พยายามเต็มที่แล้วนะ?
ทั้งดูแลผิวพรรณ ทั้งพยายามออกกำลังกายเท่าที่ทำได้ในห้องเพื่อรักษารูปร่าง ไหนจะแอบไปเรียนทำอาหารตั้งมากมายเพื่อมัดใจผู้ชายคนนี้อีก
แต่ถึงอย่างนั้น
สักนิดก็ยังดีนี่นา… แค่นอนเป็นเพื่อนเอง…
ลึกๆ ในใจ ความรู้สึกขุ่นเคืองก็เริ่มปะทุขึ้นมา
นี่มันคือ…
“โธ่! อะไรกันผู้ชายคนนี้…!”
นี่คือความโกรธที่เห็นได้ชัด
“นี่ ยามาโมโตะ! ตื่นสิ! ตื่นขึ้นมานะ!”
ฉันเขย่าตัวยามาโมโตะแรงๆ แล้วตะโกนเสียงดัง แต่ยามาโมโตะที่นอนอยู่บนเตียงก็แค่ขมวดคิ้วแล้วครางอืออาในลำคอ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
…ใบหน้าตอนหลับที่ไร้เดียงสาของยามาโมโตะ ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
เดี๋ยวก่อนสิ!
ไม่ใช่แบบนั้นสิ ฮายาชิ เมกุมิ!
อย่ามัวแต่เคลิ้มสิ ดูสถานการณ์ให้ออกสิ
ดูสิ ดูสถานการณ์นี้สิ…!
รวบรวมความกล้าชวนยามาโมโตะนอนเป็นเพื่อน แต่กลับโดนปฏิเสธแล้วเขาก็หลับไปง่ายๆ คนที่คิดมากอยู่ฝ่ายเดียวคือฉัน
ช่างน่าสมเพช!
ช่างโง่เง่าอะไรอย่างนี้!
ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้
ถึงจะอย่างนี้ฉันก็เป็นผู้หญิงที่เคยถูกเรียกว่าเป็นราชินีสมัยมัธยมปลายนะ เคยมีผู้ชายมาจีบตั้งหลายคน ถูกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเพราะความสวย แล้วก็ใช้ท่าทีแข็งกร้าวทำให้ผู้หญิงพวกนั้นเงียบปากไปได้…!
ฉันเองก็มีสิ่งที่เรียกว่าศักดิ์ศรีอยู่เหมือนกัน!
จะมาถอยตรงนี้ไม่ได้!
เด็ดขาด!
“นี่ ยามาโมโตะ… ยามาโมโตะ”
ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เถอะ แต่พอเห็นยามาโมโตะที่ไม่ยอมตื่นสักที ก็เริ่มรู้สึกสงสารที่จะไปรบกวนการนอนของเขามากไปกว่านี้…
ผลก็คือ ยิ่งรู้สึกน่าสมเพชเข้าไปใหญ่
ฉันรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
…อะไรกัน
อะไรกันนะผู้ชายคนนี้
ปกติแล้วจะคอยดูแลเอาใจใส่จนน่ารำคาญ น่ารำคาญจะตายอยู่แล้วแท้ๆ แต่พอถึงเวลาที่อยากให้ใส่ใจที่สุด กลับรีบชิงหลับไปซะงั้น…
ทำให้ฉันต้องมาเสียใจแบบนี้…!
ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ
…ถึงอย่างนั้น ความรู้สึกที่มีต่อเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
นี่สินะที่เขาเรียกว่าหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
ให้ตายสิ… เจ้าบ้ายามาโมโตะเอ๊ย!
“ช่างเถอะ อยากนอนก็นอนไปเลย เจ้าบ้า”
ฉันพูดกับยามาโมโตะไปตามอารมณ์
“นายก็เป็นแบบนี้ตลอด ความรู้สึกของฉันน่ะไว้ทีหลังเสมอ เอาแต่เรื่องของตัวเอง”
ด้วยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“…เจ้าบ้า”
ฉันพึมพำเพื่อไม่ให้ยามาโมโตะตื่น
ฉันทรุดตัวนั่งลงบนขอบเตียง แล้วลองลูบผมของยามาโมโตะดู ผมของเขาทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายแต่กลับนุ่มสลวยเหมือนผู้หญิง น่าโมโหชะมัด
แต่ว่า ช่วงเวลาที่ได้ลูบหัวของยามาโมโตะแบบนี้ มันช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขจริงๆ
อีกสักนิด…
อยากจะอยู่แบบนี้อีกสักนิดจัง
แต่ถ้าทำมากกว่านี้ ยามาโมโตะคงจะตื่นแน่เลย
ถ้าเขาตื่นขึ้นมา คงไม่มีข้อแก้ตัวอะไรแล้ว
ถึงตอนนั้นฉันคงจะ…แก้ตัวอะไรไม่ได้อีกแล้วแน่ๆ
ถึงอย่างนั้น ก็หยุดไม่ได้
ช่วยไม่ได้นี่นา
ช่วยไม่ได้หรอก…
ก็ยามาโมโตะนั่นแหละผิดเอง ที่ทิ้งฉันแล้วรีบหลับไปก่อน
ใช่แล้ว
ยามาโมโตะนั่นแหละที่ผิด
ทั้งๆ ที่ฉันกำลังเสียใจขนาดนี้ แต่กลับไม่ยอมช่วยเลย ยามาโมโตะนั่นแหละผิด
ถ้างั้น…
ต้องลงโทษยามาโมโตะแบบนั้นซะหน่อย
ใช่แล้ว นี่คือการลงโทษ
เป็นการลงโทษ…
ราวกับถูกดูดเข้าไป
ราวกับถูกนำทาง
ฉันแทรกตัวลงไปนอนบนเตียงเดี่ยว
ไออุ่นจากยามาโมโตะที่อยู่ข้างๆ แผ่ซ่านมาถึงฉัน
แปลกจัง
แปลกไปแล้ว…
หัวใจเต้นรัวไม่หยุดจนเจ็บไปหมด
ถ้าหลับไปแบบนี้ ใครจะตื่นก่อนกันนะ?
ฉันเหรอ
หรือว่ายามาโมโตะ
…น่าจะเป็นยามาโมโตะล่ะมั้ง
ความตื่นเช้าของเขาน่ะ ฉันเห็นมาตลอดหลายเดือนนี้จนรู้ดี
ห้ามหลับนะ
ห้ามหลับเด็ดขาด…
ทันใดนั้น ฉันก็สังเกตเห็น
ยามาโมโตะขนตายาวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
MANGA DISCUSSION