ฉันรับฟังคำพูดของชิโฮะจัง และค่อยๆ คิดตาม

ทำไมยามาโมโตะถึงทุ่มเทกับงานวัฒนธรรมในครั้งนั้น

ทำไมเขาถึงจากบ้านพ่อแม่มาอยู่ที่โตเกียว

ทำไมเขาถึงไม่ยอมกลับบ้านเกิดง่ายๆ

 

แน่นอนว่าสิ่งที่ชิโฮะจังพูดก็มีเหตุผล

สำหรับยามาโมโตะแล้ว การที่เขาไม่อยากกลับมาบ้านที่ทำให้เขารู้สึกแปลกแยกก็อาจจะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

 

ยามาโมโตะ เคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในอดีตสินะ

 

ฉันคิด

ทั้งเรื่องที่ยามาโมโตะเคยคบกับอาคาริ

ทั้งเรื่องในครั้งนี้

สุดท้ายแล้ว ฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับยามาโมโตะเลยสินะ

 

การที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับผู้ชายที่ชอบมากขนาดนั้น พูดตามตรงมันก็น่าตกใจอยู่เหมือนกัน

แต่ ความรู้สึกแบบนี้ไม่ควรจะมี

 

ยามาโมโตะคงจะพูดแน่ๆ

ว่าดีแล้วไม่ใช่เหรอ

การที่ได้รู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย พอรู้แบบนั้นแล้ว ก็จะรู้ว่าควรทำอย่างไรเพื่อนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ไม่ใช่เหรอ

 

…แปลกจัง

ฉันเอามือแตะคางแล้วขมวดคิ้ว

 

“…เมกุจัง เป็นอะไรไปเหรอ?”

 

“รู้สึกว่ามันแปลกๆ น่ะ”

 

“อะไรเหรอ?”

 

ถ้าถามว่าอะไร…

ก็คงจะเป็นเรื่องของยามาโมโตะนั่นแหละ

จะว่ายังไงดี ตอนนี้ฉันรู้สึกขัดๆ อยู่ในใจ

เมื่อกี๊นี้ ฉันยังคล้อยตามกับสิ่งที่ชิโฮะจังพูด พอรวมกับสถานการณ์ของยามาโมโตะเข้าไปด้วยก็เลยยอมรับไปแล้ว แต่พอลองคิดดูดีๆ ก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ

 

…ก็ใช่เลย

ยามาโมโตะน่ะ ถึงจะเป็นคนที่จู้จี้จุกจิกและเจ้าระเบียบสุดๆ แต่เขาก็เป็นคนที่เปิดเผยและตรงไปตรงมาอย่างไม่น่าเชื่อ

 

ยามาโมโตะแบบนั้นน่ะเหรอ… จะไม่อยากเข้าใกล้บ้านเกิดเพียงเพราะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพ่อ?

ไม่สิ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยที่จะเติมคำว่า “แค่” เข้าไปได้… แต่ ก็นั่นมันยามาโมโตะเลยนะ

 

ก็ยามาโมโตะเคยพูดกับฉันไว้

กับฉันที่กำลังทุกข์ใจกับปัญหาความรุนแรงในครอบครัว… กับฉันที่กำลังแบกรับปัญหาที่คนปกติไม่อยากจะเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ เขากลับ… บอกให้ฉันลุกขึ้นสู้

 

เปลี่ยนความคิด

นั่นเป็นเหมือนคำพูดติดปาก หรือคติประจำใจของยามาโมโตะ เป็นคำพูดที่เขาให้ความสำคัญ

 

ยามาโมโตะคนที่ยึดมั่นในแนวคิดนั้นน่ะเหรอ… จะตีตัวออกจากครอบครัวเพียงเพื่อที่จะได้อยู่ห่างจากพวกเขา?

นั่นแหละคือความรู้สึกขัดแย้งที่ฉันรู้สึก

 

…เขาเป็นคนที่มักจะถูกเข้าใจผิด

และในขณะเดียวกัน ก็เป็นคนที่ไม่พยายามจะแก้ต่างความเข้าใจผิดนั้นด้วย เขาสามารถตัดใจได้ง่ายๆ ว่าถ้าถูกเข้าใจผิดไปแล้ว ความสัมพันธ์มันก็มีค่าแค่นั้น

 

เพราะฉะนั้น เขา…

อาจจะกำลังถูกชิโฮะจังเข้าใจผิดอยู่ก็ได้

 

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น มันก็แปลก

ถ้าสิ่งที่ชิโฮะจังพูดเป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด แล้วทำไมยามาโมโตะถึงไม่ยอมเข้าใกล้บ้านเกิดล่ะ?

 

…ไม่เข้าใจเลย

เรื่องนั้นคงมีแต่ยามาโมโตะเท่านั้นที่รู้

 

อยากรู้

ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน แต่อยากรู้

 

ต้องรู้ให้ได้

ถึงอย่างนั้นฉันก็เป็นผู้หญิงที่สามารถนึกถึงใจคนอื่นได้

แหงล่ะ สมัยมัธยมปลายก็มีบ้างที่ไม่ค่อยใส่ใจคนอื่น แต่โดยพื้นฐานแล้วฉันก็ยังคงยึดมั่นในท่าทีนั้นมาตลอด

 

แต่กับคนคนเดียว…

กับเขาคนนั้นคนเดียวเท่านั้น ที่กำแพงนั้นพังทลายลง

 

นั่นก็เพราะว่าฉันอยากจะรู้จักเขาให้มากขึ้น

ไม่มีเหตุผลอื่นอีกแล้ว

 

และอีกอย่างหนึ่ง

 

เขาน่ะ จะต้องตอบคำถามทุกอย่างของฉันอย่างแน่นอน

ฉันมีความไว้วางใจในตัวเขาอย่างเต็มเปี่ยม

 

“อาบน้ำสบายตัวจัง”

 

ยามาโมโตะออกมาจากห้องน้ำพอดี

 

“ยามาโมโตะ”

 

“หืม?”

 

“ฉันอยากไปห้องนาย สองต่อสอง”

 

ยามาโมโตะอ้าปากค้าง

แต่แล้วอีกสักพัก เขาก็ตอบกลับมาด้วยท่าทีลังเล พร้อมกับเสยผมที่เปียกชื้นของเขาเล็กน้อย

 

“เข้าใจแล้ว”

 

“งั้น ไปกันเถอะ”

 

เมื่อหันกลับไป ก็เห็นชิโฮะจังยืนอยู่ตรงนั้น

ชิโฮะจังเอามือทั้งสองข้างปิดปาก แก้มของเธอแดงระเรื่อ

 

“ขอโทษนะ แล้วเจอกันใหม่”

 

“อะ… ค่ะ”

 

คำตอบของชิโฮะจัง ดูเหมือนจะล่องลอยไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว