ระหว่างที่ยามาโมโตะอาบน้ำ ฉันก็ได้ฟังเรื่องที่ไม่น่าเชื่อจากน้องสาวของเขา

ยามาโมโตะกับชิโฮะจังมีพ่อคนละคน

ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

 

จริงอยู่ที่ยามาโมโตะกับชิโฮะจังอายุห่างกันมาก แต่พี่น้องที่อายุห่างกันขนาดนั้นก็มีอยู่ทั่วไป ฉันเลยไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร

แต่พอได้ฟังเรื่องราวจากชิโฮะจังแล้ว ก็อดคิดไม่ได้ว่า “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

 

ฉันเข้าใจสิ่งที่ใบหน้าของชิโฮะจังกำลังบอกเล่าได้เป็นอย่างดี

 

เหตุผลที่ยามาโมโตะไม่อยากกลับบ้าน

ไม่ใช่แค่นั้น

ฉันอดคิดไม่ได้ว่า ปัญหาครอบครัวนี้น่าจะมีอิทธิพลต่อทัศนคติการใช้ชีวิตของยามาโมโตะด้วย

 

ยกตัวอย่างเช่น คำพูดที่ยามาโมโตะพูดบ่อยๆ ว่า “เปลี่ยนความคิด”

นอกจากนั้น ยังรวมถึงแนวคิดที่เหมือนปลงตกของเขา

 

บางทีความคิดเหล่านั้นอาจจะเกิดขึ้นมาได้ เพราะเขาอยู่ในสถานะที่แปลกแยกเล็กน้อยแม้จะอยู่ในครอบครัวก็ตาม

 

“…ฉันพยายามที่จะไม่พูดถึงเรื่องนั้นกับพี่ชายนะ”

 

ชิโฮะจังพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

 

“คุณแม่กับคุณพ่อแต่งงานกันตอนที่พี่ชายจำความได้แล้ว เพราะฉะนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วที่พี่ชายจะรู้เรื่องนั้น แต่ฉันไม่ใช่ใช่มั้ยล่ะ?”

 

ชิโฮะจังคงจะเกิดหลังจากที่พ่อแม่ของพวกเขาแต่งงานกันแล้ว ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา

 

“พี่ชายคงจะไม่รู้หรอกว่าฉันรู้เรื่องนั้น”

 

“…อย่างนั้นเหรอ”

 

“พี่ชายไม่เคยพูดเรื่องนั้นกับฉันเลยสักครั้ง ฉันก็เลยคิดว่าไม่ควรจะพูดถึงมันเหมือนกัน”

 

“…อืม”

 

“เมกุจัง ไม่เคยได้ยินอะไรจากพี่ชายเลยเหรอ”

 

“ใช่ เขาไม่เคยเล่าเรื่องอะไรแบบนั้นให้ฉันฟังเลย”

 

“…พี่ชายเวลาอยู่ที่บ้านเป็นคนแบบไหนเหรอ? ที่บ้านฉันน่ะ เขาเอาแต่ทำความสะอาดตลอดเลย ถึงจะพูดเล่นพูดหัวได้ แต่ก็รู้สึกเหมือนมีระยะห่างน่ะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ที่นู่นเขาก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน”

 

“…อย่างนั้นเหรอ”

 

ฉันพูดความจริงออกไป แต่ดูเหมือนชิโฮะจังจะไม่เชื่อคำพูดของฉัน

เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิมของชิโฮะจัง ฉันก็พอจะเดาได้

 

“ขอบคุณนะ ที่เล่าให้ฉันฟัง”

 

ก่อนอื่น ฉันตัดสินใจขอบคุณชิโฮะจัง

เรื่องครอบครัวของยามาโมโตะที่เขาไม่เคยเล่าให้ฉันฟัง คงจะเป็นเรื่องที่เขาก็รู้สึกอึดอัดใจที่จะพูดถึงเหมือนกัน

 

เพราะฉะนั้น การที่ฉันจะได้รับรู้เรื่องราวครอบครัวของยามาโมโตะได้นั้น คงต้องฟังจากชิโฮะจังเท่านั้น

 

“อย่าพูดแบบนั้นสิ… ฉันแค่เล่าเรื่องไม่ดีให้ฟังเท่านั้นเอง”

 

“ไม่หรอก การที่ได้รู้จักเรื่องของเขาและเรื่องของชิโฮะจังมากขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย ฉันก็ดีใจแล้ว”

 

“…เมกุจังดูเป็นคนดีนะ ฉันก็เลยคิดว่าคงไม่เป็นไร…”

 

“ขอบคุณนะ”

 

ฉันพูดขอบคุณอีกครั้ง คราวนี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนกว่าเดิม

ฉันขยับเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อยแล้วลูบหัวเธอเบาๆ

ชิโฮะจังก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

 

พูดตามตรง ฉันตกใจมาก

 

ฉันเคยคิดว่าเขายังมีความลับอีกมากมายที่ฉันคาดไม่ถึง… แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องแบบนี้

 

เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นคนแบบนี้

เรื่องแบบนี้ แน่นอนว่าฉันพูดต่อหน้าชิโฮะจังไม่ได้… เขาคงจะรู้สึกแปลกแยกอยู่บ้างที่บ้าน และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เขาตั้งใจเรียน รู้จักทำงานบ้าน และทันทีที่เข้ามหาวิทยาลัย เขาก็ย้ายมาโตเกียวเพื่อที่จะได้พึ่งพาตัวเอง

 

…ทันใดนั้น ฉันก็นึกถึงเรื่องงานวัฒนธรรมของโรงเรียนตอนปีหนึ่งขึ้นมา

คาโกะจังเคยบอกไว้ว่า

ในงานวัฒนธรรมตอนนั้น มีเพียงคนเดียวที่ทุ่มเทอย่างจริงจัง

 

นั่นคือยามาโมโตะ

 

หลังจากได้ยินเรื่องนั้น ฉันก็ตัดสินใจปรับเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อยามาโมโตะเล็กน้อย

สมัยมัธยมปลาย ฉันเกลียดเขาฝ่ายเดียวมาตลอด แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนใจดี มีความเป็นลูกผู้ชาย และเป็นคนดี ฉันคิดทบทวนใหม่

 

เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้คิด

ไม่สิ นอกจากนั้น การที่ได้ใช้เวลาร่วมกับยามาโมโตะมากขึ้น ทำให้ฉันได้รู้จักตัวตนของเขามากขึ้น ฉันจึงได้คิดว่า

 

ทำไมเขาถึงได้ทุ่มเทกับงานวัฒนธรรมขนาดนั้นกันนะ

 

เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะเย็นชา

ตอนที่ฉันกำลังทุกข์ใจกับปัญหาความรุนแรงในครอบครัว เขาก็ช่วยโดยอ้างว่าทำเพื่อตัวเอง

ตอนที่ช่วยแก้ไขปัญหาที่ฉันถูกครอบครัวตัดขาด เขาก็อ้างว่าทำเพื่อตัวเอง

 

สุดท้ายแล้วเขาก็จะช่วยคนที่เดือดร้อน แต่แรงจูงใจในการกระทำของเขานั้น จริงๆ แล้วไม่ได้มาจากตัวเขาเอง

เขาช่วยคนอื่นเพราะถูกขอร้อง

แม้ว่ามันจะไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง เขาก็จะช่วยคนอื่นถ้าถูกขอร้อง

 

แต่ยามาโมโตะที่ไม่มีใครชักนำนั้น ก็เป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่เขาว่าจริงๆ

 

แต่กับเรื่องงานวัฒนธรรม เขากลับเป็นฝ่ายเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยตัวเองอย่างแข็งขัน

ในใจของฉันนั้น รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาตลอด

 

…ตอนนี้ฉันพอจะเข้าใจเหตุผลนั้นขึ้นมาบ้างแล้ว

 

เขาคงจะ…

คงจะอยากแสดงให้เห็น

ผ่านงานวัฒนธรรม เขาอยากจะแสดงให้เห็น

 

ว่าฉันสามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว

ว่าฉันสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียวแล้ว

 

เขาคง… อยากจะแสดงให้เห็นสิ่งนั้น

 

“พี่ชายจะเกลียดฉันไหมนะ?”

 

ชิโฮะจังพึมพำออกมา

คำพูดนั้นเกิดขึ้นมาได้ ก็เพราะชิโฮะจังเองก็คงจะพอเดาได้ถึงเหตุผลที่เขาตัดสินใจที่จะยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง