“ถึงแล้วล่ะ ฮายาชิ”

 

เสียงของยามาโมโตะดังขึ้นมาทำให้ฉันรู้ตัว

พอรู้ตัวอีกทีฉันก็มัวแต่เล่นกับชิโฮะจังเพลินไปหน่อย ตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กที่ดูจริงจัง แต่จริงๆ แล้วเป็นเด็กที่ขี้อ้อนและเข้ากับคนง่ายกว่าที่คิด

แล้วก็ยังรสนิยม… หรือจะเรียกว่าความชอบก็ตรงกันอีก การที่จะเข้ากันได้ดีก็เลยช่วยไม่ได้

 

ใช่แล้ว นี่มันช่วยไม่ได้จริงๆ…!

 

“นิสัยเปลี่ยนไปเลยนะเธอ”

 

“อุ อึ๋ย!”

 

“พี่ชายไม่มีความละเอียดอ่อนเลยนะ”

 

“นั่นสิเนอะ ชิโฮะจัง”

 

“เนอะ เมกุจัง”

 

ยามาโมโตะมองพวกเราที่กำลังหัวเราะคิกคักกันด้วยใบหน้าที่เอือมระอา

ยามาโมโตะถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วก็ไขกุญแจประตูบ้าน

 

“ไปกันเถอะ เมกุจัง”

 

“อื้ม”

 

ฉันโดนชิโฮะจังจูงมือเข้าไปในบ้านของยามาโมโตะ

จริงด้วยสิ วันนี้เป็นวันที่ฉันจะได้เจอพ่อแม่ของยามาโมโตะเป็นครั้งแรก พอโดนชิโฮะจังทำให้ใจเย็นลงก็เลยลืมไปเลย แต่ฉันก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

 

“นี่ชิโฮะจัง คุณพ่อกับคุณแม่อยู่บ้านรึเปล่า”

 

“เอ๊ะ? อ่า น่าจะไม่อยู่นะ”

 

“เหรอ”

 

“ค่ะ วันนี้ก็ไปทำงานค่ะ”

 

เหรอ

รู้สึกเหมือนจะเสียแรงที่กังวลไปเลย

ไม่สิ ผลลัพธ์ก็คือความตื่นเต้นของฉันยังคงอยู่ต่อไป ก็เลยรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ควรจะผ่อนคลายลง

 

“นี่ ชิโฮะ”

 

ยามาโมโตะที่หายตัวไปจากหน้าพวกเราหลังจากที่เดินสำรวจบ้านตัวเองซึ่งไม่ได้กลับมาหลายเดือน ก็โผล่หน้าออกมาจากหลังกำแพงน้ำเสียงที่เรียกชิโฮะจังนั้นดูไม่พอใจเล็กน้อย

 

“เธอไม่ได้ทำความสะอาดห้องเลยใช่ไหม”

 

“เอ๋? ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่คะ”

 

“ทำซะสิ มานี่เลย”

 

“เอ๋~ ขี้เกียจอ่ะ”

 

ชิโฮะจังโดนยามาโมโตะลากไปพลางบ่นอุบอิบ

ฉันมึนงงกับยามาโมโตะที่แสดงด้านที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินตามชิโฮะจังไป

 

ห้องที่ยามาโมโตะอยู่คือห้องนั่งเล่น

ทีวีจอใหญ่กว่าสี่สิบนิ้วกับโซฟาใหม่รูปตัว L พื้นห้องก็ดูเหมือนจะทำความสะอาดอย่างดี

 

…หมอนั่น จะมาบ่นเรื่องห้องที่สะอาดขนาดนี้เนี่ยนะ?

 

เรื่องทำความสะอาดน่ะ ให้หมอนั่นทำไปคนเดียวก็ดีแล้ว

ถ้าไม่ทำแบบนั้นฉันอาจจะเป็นโรคประสาทไปแล้วก็ได้

 

“ดูสิ หลังตู้เสื้อผ้า ฝุ่นเต็มเลย”

 

“ตรงนั้นน่ะ ปกติจะทำความสะอาดตอนทำความสะอาดใหญ่เท่านั้นแหละ คนที่ทำความสะอาดทุกวันน่ะมีแต่พี่ชายคนเดียวแหละ”

 

“พูดอะไรน่ะ แถวๆ สายไฟของเครื่องเล่นวีดิโอ ก็มีฝุ่นเต็มไปหมดเลยนี่นา ว่าไปแล้ว การจัดสายไฟมันก็รกอยู่แล้ว ต้องจัดให้มันเรียบร้อยกว่านี้สิ”

 

“ว้า เงียบไปเลย”

 

ชิโฮะจังที่กำลังบ่นอุบอิบกับยามาโมโตะที่กำลังบ่นจู้จี้

อ่า นี่สินะคือตัวตนของยามาโมโตะตอนอยู่ที่บ้าน พอคิดแบบนั้นแล้ว ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ดูสดใหม่มาก

 

แล้วก็คิดขึ้นมาพร้อมกัน

 

…ยามาโมโตะ คิดว่าเป็นคนบ้าทำความสะอาด แต่จริงๆ แล้วน่าจะเป็นแค่คนรักสะอาดเกินไปรึเปล่านะ

เป็นคนรักสะอาดเกินเหตุเลยล่ะ

หมอนั่น สักวันคงจะต้องใส่ถุงมือถึงจะจับมือกับคนอื่นได้แน่ๆ

 

ยามาโมโตะหยิบหน้ากากอนามัยออกมาจากกระเป๋าแล้วก็สวม

จริงด้วยสิ หมอนั่น… เคยใส่หน้ากากอนามัยตอนที่เข้าไปในห้องที่ฝุ่นเยอะๆ ด้วยนี่นา

 

เอ๊ะ ไวต่อความสกปรกเกินไปรึเปล่า…?

 

“ฉันว่าจะทำความสะอาด”

 

“เอ๋? หนูอยากคุยกับเมกุจังมากกว่า”

 

“ก็คุยไปสิ ฉันจะทำความสะอาดเอง”

 

“อ๊ะ ถ้างั้นก็เชิญตามสบายเลยค่ะ”

 

“อืม”

 

“ไปกันเถอะ เมกุจัง”

 

ฉันโดนชิโฮะจังที่ยิ้มกริ่มเรียก

 

“อะ อื้ม”

 

แล้วฉันก็โดนชิโฮะจังลากขึ้นบันไดที่อยู่หน้าประตูทางเข้า

 

“ห้องของหนูอยู่ชั้นสองค่ะ”

 

“เหรอ… นี่ ปล่อยคนนั้นไว้แบบนั้นได้เหรอ”

 

“อ่า เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

 

น่ากลัวจัง

นี่สินะ คือความเคยชิน

 

ฉันเองก็เริ่มจะชินกับพฤติกรรมแปลกๆ ของหมอนั่นแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถทำท่าทางเฉยเมยแบบนี้ได้

 

สมกับเป็นพี่น้อง

สมกับเป็นครอบครัว

 

…ดีจังนะ เป็นครอบครัวกับหมอนั่น

 

“นี่คือห้องของหนูค่ะ”

 

“ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะ สวยจังเลย”

 

“ค่ะ แต่คนที่อยู่ชั้นล่างไม่ค่อยจะชมเท่าไหร่หรอกค่ะ”

 

“อะ เหรอ…”

 

“ค่ะ ดูละครทีวีแล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าพี่ชายน่ะเหมือนแม่ผัวเลยเนอะ”

 

“อ่า เนอะ”

 

“อาจจะเหมาะกับการฝึกเป็นเจ้าสาวก็ได้นะ”

 

…จริงด้วยแฮะ