การพบกับชิโฮะจังครั้งแรกอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ด้วยความใจดี หรือจะเรียกว่าความขี้อ้อนของเธอก็ช่วยไว้ ทำให้เราได้จับมือเดินกลับบ้านด้วยกัน แต่ก็ยังต้องทำให้เธอเชื่อใจมากกว่านี้ให้ได้

 

ฉันเดินตามหลังยามาโมโตะที่เดินนำหน้าไปพลางจับมือกับชิโฮะจังไปพลางคิดเรื่องนั้นอยู่ แปลกที่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีความตั้งใจแน่วแน่อยู่กับอะไรบางอย่าง

บางทีอาจจะเป็นเพราะความคิดที่ว่าถ้าไม่สามารถเอาชนะใจชิโฮะจังได้ในตอนนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับครอบครัวยามาโมโตะก็จะแย่ลงแน่ๆ

 

“นี่ นี่ ชิโฮะจัง เรียนสนุกไหม”

 

“เอ๊ะ? …อืม ก็ไม่เท่าไหร่”

 

“เหรอ”

 

“ค่ะ คุณเมกุมิก็เคยเรียนพิเศษเหรอคะ”

 

“เอ๊ะ? อ่า ตอนอยู่ม.ต้นน่ะ”

 

“เหรอคะ หนูไม่เหมือนพี่ชาย ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น”

 

“เหรอ”

 

“ค่ะ เพราะงั้นก็เลยเกลียดพี่ชาย”

 

…แค่เพราะว่าเรียนไม่เก่งก็เลยอิจฉาพี่ชายแล้วก็คิดแบบนั้นเลยเหรอ

อืม แต่ว่าที่ผ่านมา ชิโฮะจังคงจะโดนเปรียบเทียบกับยามาโมโตะมาตลอด ถ้าอย่างนั้นก็พอจะเข้าใจความรู้สึกที่อยากจะบ่นอยู่หรอก

 

แต่ว่า แค่เรื่องนั้นจะมาเกลียดกันได้เลยเหรอ?

 

…ถึงจะเป็นพี่น้องกัน แต่ก็เป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้

 

“พอเห็นหนูทำท่าเหมือนกำลังลำบาก ก็จะรีบเข้ามาถามว่าเป็นอะไร หรือจะให้ช่วยสอนหนังสือให้ไหม พูดแบบนั้นอยู่ได้น่ารำคาญจะตาย”

 

นั่นเป็นคำพูดที่ออกมาเพราะว่าเป็นห่วงเธอต่างหาก

การที่จะมารู้สึกรำคาญน่ะ มันไม่ถูกเลย

 

…แย่แล้วสิ

อยากจะสั่งสอนเด็กคนนี้ให้รู้สำนึก

ใช้ความรุนแรงไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอย่างอื่นล่ะก็…

 

“พี่ชายควรจะห่วงตัวเองบ้างนะ”

 

“…เอ๊ะ?”

 

“พี่ชายน่ะ สามารถมีชีวิตที่ดีกว่าหนูได้เยอะเลย เพราะงั้นแทนที่จะมาห่วงคนอื่น ควรจะคิดว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้นได้มากกว่า”

 

…หืม

 

“เข้าใจเลย หมอนั่นน่ะ ชอบมาทำเป็นห่วงเราทั้งๆ ที่บอกว่าเพื่อตัวเอง น่ารำคาญจะตายเนอะ”

 

“เนอะ เนอะ! แล้วก็ชอบใช้คำพูดยากๆ กับท่าทางอวดดี แล้วก็พูดเหมือนกับว่าทำเพื่อตัวเองอย่างนั้นแหละ! น่ารำคาญจริงๆ!”

 

“เข้าใจเลย”

 

ยามาโมโตะนี่ไม่ซื่อตรงเอาซะเลยจริงๆ

อย่างที่ชิโฮะจังพูด หมอนั่นไม่เคยสงสัยหรือเสียใจเลยที่จะต้องโดนคนอื่นเกลียดเพื่อช่วยเหลือคนอื่น แล้วก็คอยดูแลฉันอย่างอ่อนโยนเสมอ

 

“หมอนั่นน่ะ ไม่เคยยอมเปลี่ยนความคิดตัวเองเลยเนอะ แล้วก็ยังชอบดูแลคนอื่นเกินเหตุอีก น่ารำคาญจริงๆ”

 

“ฮะๆๆ คุณเมกุมิเข้าใจจริงๆ ด้วย ใช่เลยค่ะ น่ารำคาญน่ารำคาญ!”

 

อะไรกัน ชิโฮะจัง ก็เข้าใจดีนี่นา

อืมๆ

ใช่แล้วล่ะ

ยามาโมโตะน่ะ เป็นคนที่น่ารำคาญแล้วก็ใจดีแบบนั้นแหละ

 

เพราะว่าได้สัมผัสกับความอ่อนโยนของยามาโมโตะแบบนั้น ฉันก็เลยตกหลุมรักเขา เป็นรักครั้งแรกของฉัน

 

“นี่คุณเมกุมิ พี่ชายตอนอยู่ที่บ้านเป็นยังไงเหรอคะ”

 

“เอ๊ะ? อืมมม…”

 

ฉันเอามือแตะคางแล้วก็คิดอยู่ครู่หนึ่งด้วยใบหน้าที่ดูสนุกสนาน

ยามาโมโตะตอนอยู่ที่บ้านเป็นยังไงนะ

น่ารำคาญแล้วก็ใจดีแบบไหนกันนะ

 

ไม่นึกเลยว่าการได้คุยกับคนที่มีความรู้สึกร่วมกันแบบนี้จะสนุกขนาดนี้

 

ความตื่นเต้น ความกลัว หรืออะไรต่างๆ ที่ฉันเคยมีต่อชิโฮะจังในตอนแรกได้หายไปหมดแล้ว

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะยามาโมโตะ

เพราะยามาโมโตะฉันถึงได้สนิทกับชิโฮะจังได้แบบนี้

 

ระหว่างทางกลับบ้าน พวกเราที่สนิทกันแล้วก็คุยกันหลายเรื่อง

 

“คุณเมกุมิ ลูบหัวให้หน่อยค่ะ”

 

“เอ๋? โธ่ ช่วยไม่ได้นะ”

 

ผมของชิโฮะจังเป็นประกายเงางามแล้วก็นุ่มมาก

 

“คุณเมกุมิ ขอเรียกว่าเมกุจังได้ไหมคะ”

 

“เอ๋? โธ่ ช่วยไม่ได้นะ”

 

“เมกุจัง อุ้มหน่อย!”

 

“เอ๋? โธ่ ช่วยไม่ได้นะ”

 

“…ฮายาชิโดนชิโฮะหลอกล่อไปเรียบร้อยแล้ว…!”

 

รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงของยามาโมโตะแว่วมาจากที่ไกลๆ