ในคืนวันศุกร์ของสัปดาห์ที่ยามาโมโตะจะกลับบ้าน

พวกเราทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว และกำลังใช้เวลาว่างๆ ไปจนกว่าจะถึงเวลานอน อาจจะเป็นเพราะสถานการณ์นั้นด้วย ยามาโมโตะก็เลยดูทีวีอย่างสบายๆ

 

แต่ว่าฉันกำลังวุ่นวายกับการรื้อค้นตู้เสื้อผ้าของตัวเองอยู่

 

“ยามาโมโตะ ชุดนี้เป็นไงบ้าง”

 

“อ่า ก็ดีนี่”

 

“แล้วตัวนี้ล่ะ”

 

“อ่า ก็ดีนี่”

 

“ตัวนี้ล่ะ”

 

“อ่า ก็ดีนี่”

 

“ฉันเข้าใจแล้วว่านายไม่มีกะใจจะฟังฉันพูด”

 

เสื้อผ้ามากมายวางเรียงรายอยู่บนเตียง

ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่น่ะเหรอ ก็คือกำลังให้ยามาโมโตะช่วยเลือกชุดที่จะใส่ไปบ้านเขาพรุ่งนี้นั่นเอง

 

อืม ถึงจะบอกว่าให้ช่วยเลือก แต่ดูจากบทสนทนาที่ผ่านมาก็จะรู้ได้เลยว่าเขาไม่มีแก่ใจจะทำเลยสักนิด

ถ้าจะให้แก้ต่างหน่อยก็คือ ตอนแรกยามาโมโตะก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ ตอนแรกเขาก็ช่วยฉันคิดอย่างจริงจังว่าควรจะใส่อะไรไปดี

 

ทิศทางลมเริ่มเปลี่ยนไปน่าจะหลังจากที่ฉันเอาเสื้อผ้าในตู้ทั้งหมดมาให้ยามาโมโตะดูจนครบ แล้วก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใส่อะไรไปดีในวันพรุ่งนี้

พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้ามองจากภายนอก ตอนนี้ใครผิดก็ต้องบอกว่าเป็นฉันที่ผิด

 

…แต่ว่า แน่นอนว่าฉันก็มีเหตุผลของฉันเหมือนกัน

 

ก็แหม จะไปเจอครอบครัวของคนที่ชอบ ก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอ

จะใส่อะไรไปดี เรื่องนั้นก็ต้องคิดหนักเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอ

 

แค่คิดหนักอยู่ประมาณสองชั่วโมง ก็น่าจะช่วยอยู่เป็นเพื่อนอีกหน่อยก็ได้นี่นา…

 

…ค่ะ

ใช่ค่ะ ฉันผิดเอง

 

สองชั่วโมงมันนานเกินไปจริงๆ

อย่างมากก็สักชั่วโมงครึ่ง ถ้าเป็นแค่นั้นยามาโมโตะก็คงจะยอมอยู่เป็นเพื่อนต่อให้แหละ

 

“ถะ ถ้าโดนคิดว่าเป็นคนแปลกๆ ที่มาอยู่กับลูกชายเขามันจะแย่นะ”

 

ถึงจะคิดได้ขนาดนั้นแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้

เหตุผลก็อย่างที่พูดไปเมื่อกี้นี้

ถ้าทำให้ทางนั้นไม่พอใจ แล้วโดนบอกว่าอย่ามายุ่งกับยามาโมโตะอีก ฉันคงจะป่วยแน่ๆ…

 

“พูดไปหลายครั้งแล้วนะว่าไม่ต้องห่วงขนาดนั้น ไม่เป็นไรหรอก พวกเขาไม่ใช่คนที่จะมานั่งจ้องจับผิดเรื่องเสื้อผ้าหรอก”

 

“พูดจาห่างเหินแบบนั้น…”

 

พูดอย่างเอือมระอา แต่ยามาโมโตะก็ไม่ได้ตอบกลับมา

ดูเหมือนว่าจะโดนเอือมระอาเข้าจริงๆ แล้วล่ะมั้ง

 

อืม ก็ลูกชายแท้ๆ พูดแบบนั้น ก็พอจะเข้าใจได้ว่าพ่อแม่ของยามาโมโตะไม่ใช่คนที่เข้มงวดอะไร

ว่าไปแล้ว เมื่อพิจารณาจากนิสัยของยามาโมโตะแล้ว การที่ต้องมานั่งกังวลจนดึกดื่นขนาดนี้มันก็อาจจะดูเกินไปหน่อยก็ได้

 

…นิสัยของยามาโมโตะเนี่ยนะ

 

ปากร้ายนิดหน่อย

ดื้อรั้นพอสมควร

แล้วก็ค่อนข้างจู้จี้

 

…ถ้าเป็นพ่อแม่ของยามาโมโตะคนนี้ล่ะก็ ถ้าพลาดไปนิดเดียวก็อาจจะโดนวิจารณ์เรื่องเสื้อผ้าได้เหมือนกัน

 

อ๊าาาาา

ฉันเริ่มร้อนรนอีกแล้ว

 

“เธอนี่บางทีก็น่าขำดีนะ”

 

“ชะ ช่วยไม่ได้นี่นา”

 

การที่จะได้เจอพ่อแม่ของคนที่ชอบน่ะ มันเป็นครั้งแรกเลยนะ

 

…กับแฟนเก่าถึงจะเคยอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้เจอหน้าพ่อแม่ของเขาเลย

ว่าไปแล้ว ความรู้สึกที่ฉันมีต่อแฟนเก่ากับความรู้สึกที่ฉันมีต่อยามาโมโตะในตอนนี้น่ะ มันเทียบกันไม่ได้เลยสักนิด

 

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พรุ่งนี้ก็จะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของฉันอย่างแท้จริง

 

การที่ตื่นเต้นก็เป็นเรื่องธรรมดา การที่จะนอนไม่หลับในคืนก่อนหน้าก็ไม่แปลกอะไร

เพียงแต่ว่า สิ่งเดียวที่แปลกก็คือ ฉันไม่ได้คบกับยามาโมโตะน่ะสิ

 

…พรุ่งนี้ ยามาโมโตะจะอธิบายเรื่องฉันว่ายังไงกันนะ

เขาบอกว่าจะบอกตามตรงว่าเราอยู่ด้วยกัน

แต่หลังจากนั้น บางทีเขาก็คงจะอธิบายได้ไม่ดีเท่าไหร่หรอก

 

ว่าไปแล้ว การที่อยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้คบกันน่ะ… ในแง่หนึ่ง ความสัมพันธ์ของเรามันดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่เลยไม่ใช่เหรอ

แบบนั้นน่ะ ถ้าคนอื่นมองก็อาจจะเข้าใจผิดได้ว่าฉันกำลังเกาะยามาโมโตะกินอยู่ก็ได้

 

อืม ว่าไปแล้ว สถานการณ์ของฉันในตอนนี้ก็คือการเกาะยามาโมโตะกินอย่างไม่ต้องสงสัยเลย…

เอาเป็นว่า ยามาโมโตะจะอธิบายเรื่องของฉันให้พ่อแม่เขาฟังว่ายังไงกันนะ

 

…ถ้าเป็นปกติ

ถ้าเป็นปกติแล้ว ในฐานะของยามาโมโตะแล้วก็น่าจะพูดว่าอย่ามาด้วยกันเลยไม่ใช่เหรอ

 

การกลับบ้านคนเดียวน่าจะทำให้ทุกอย่างราบรื่นกว่าไม่ใช่เหรอ

 

แต่ว่า น่าแปลกที่ยามาโมโตะกลับยอมให้ฉันไปด้วยหลังจากที่ปฏิเสธไปเบาๆ ในตอนแรกแล้วฉันก็ตื๊อเขา

 

หมอนั่นเป็นผู้ชายที่ดื้อรั้น

เพราะฉะนั้น ด้วยความเป็นลูกผู้ชายที่พูดคำไหนคำนั้น พอถอยไปก้าวหนึ่งแล้วก็เลยไม่สามารถปฏิเสธการที่ฉันจะไปด้วยได้อีกงั้นเหรอ

 

หรือว่า เขาก็คิดว่าถ้าฉันไปด้วยก็น่าจะดีกว่า…?

 

ไม่เข้าใจเลย

เรื่องของผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเข้าใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

 

…เพียงแต่ว่า ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ฉันน่ะ กำลังหลงรักผู้ชายคนนี้อยู่

 

เรื่องที่จะทำให้ยามาโมโตะเดือดร้อนน่ะ ไม่อยากจะทำเด็ดขาด

 

“อื๊ออออ… จะใส่อะไรไปดีล่ะเนี่ย…”

 

“หรือว่าเธอจะทำแบบนี้ไปจนถึงพรุ่งนี้เลยรึไง”

 

สายตาของยามาโมโตะในตอนนี้ช่างเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน