ก่อนที่ยามาโมโตะจะกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น ฉันก็นึกขึ้นได้แล้วก็เริ่มทานอาหารเย็น

ขณะที่ตักข้าวเข้าปาก ฉันก็เหลือบมองใบหน้าของยามาโมโตะที่นั่งลงตรงข้าม ใบหน้าของเขาดูหงอยเหงาอย่างเห็นได้ชัด

 

“โทรศัพท์เป็นไงบ้าง”

 

ฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ก็แค่เห็นท่าทางของนายแล้วก็เลยสงสัยขึ้นมาเฉยๆ ฉันถามไปพลางทำท่าทางแบบนั้น

 

“อืม ก็ช่างมันเถอะน่า…”

 

ยามาโมโตะยังคงทำหน้าหงอยเหงา แล้วก็เริ่มค่อยๆ ตักข้าวเข้าปาก

ท่าทางของเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับคนที่พูดว่า “ช่างมันเถอะน่า” เลยสักนิด ดูเหมือนว่าคงจะโดนพูดอะไรบางอย่างมาตอนที่โทรกลับบ้านจริงๆ

 

แต่ว่าจะทำหน้าหงอยเหงาขนาดนี้เชียว

โดนพูดอะไรมากันแน่นะ?

 

“ทำหน้าแบบนั้นแล้วจะบอกว่าช่างมันเถอะน่าได้ยังไง”

 

“ถ้าไม่ใส่ใจก็จะช่วยได้มากเลย”

 

“ไม่เอา”

 

“ขอร้องล่ะ…”

 

ยามาโมโตะอ้อนวอน ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากจริงๆ

…รู้สึกเหมือนโดนกระตุ้นสัญชาตญาณซาดิสม์เลยแฮะ

 

“ฉันไม่ได้ถามเพราะอยากจะแกล้งนะ”

 

“แล้วทำไมล่ะ”

 

“เพราะเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน…?”

 

พูดไปพลาง ฉันก็รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

ต่อให้จะโดนกระตุ้นสัญชาตญาณซาดิสม์แล้วก็อยากจะเค้นให้ได้ว่ายามาโมโตะโดนพูดอะไรมา แต่ก็ไม่คิดว่าจะโดนสวนกลับมาแบบนี้

 

ไม่สิ จะว่าสวนกลับก็ไม่เชิง เรียกว่ายิงตัวตายจะดีกว่า

 

“…เหรอ”

 

“อุ อื้ม เพราะงั้นบอกมาเถอะน่า”

 

ยามาโมโตะดูเหมือนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะพูดขนาดนั้นเลยเหรอ

 

ตอนแรกก็แค่อยากรู้เฉยๆ แต่พอมาถึงขั้นนี้แล้วก็อยากจะเค้นออกมาให้ได้

 

ยามาโมโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็เริ่มเล่า

 

“โดนบอกให้กลับบ้านน่ะ”

 

“…อื้ม แล้วไงต่อ”

 

“เอ๊ะ?”

 

“เอ๊ะ?”

 

พวกเรามองหน้ากันแล้วก็เอียงคอ

 

“กะ ก็แค่นั้นแหละ…”

 

“แค่นั้นเองเหรอ”

 

แล้วเมื่อกี้ยามะโมโตะก็เลยทำหน้าหงอยขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

“…ขอยืนยันหน่อยนะ นายไม่ได้ทะเลาะกับพ่อแม่ใช่ไหม”

 

“จะทำแบบนั้นได้ยังไง”

 

เป็นคำพูดที่เหมือนจะประชดฉันเล็กน้อย

 

“ถ้างั้น ก็ไม่เห็นจะต้องไม่อยากกลับบ้านขนาดนั้นเลยไม่ใช่เหรอ”

 

“…มันมีอะไรหลายอย่างน่ะ”

 

อะไรหลายอย่างคืออะไร?

อยากจะถามต่อ แต่ดูเหมือนว่าคงจะไม่ยอมพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

 

ฉันเงียบแล้วก็เริ่มทานอาหารเย็นต่อ

 

“…แล้วจะกลับไหม”

 

เพิ่งจะเริ่มทานได้ไม่นาน ฉันก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเขวไปบ้าง แต่สุดท้ายแล้วหมอนี่จะกลับบ้านรึเปล่านะ?

 

“ก็คงต้องกลับ”

 

“คงต้องกลับสินะ”

 

“…อืม เพราะโดนชิโฮะพูดใส่แล้วน่ะนะ…”

 

ปิ๊ก

คิ้วของฉันกระตุกเล็กน้อย บางทีอาจจะกระตุกเบาจนผู้ชายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างยามาโมโตะไม่ทันสังเกตเห็นก็ได้

 

…ไม่อยากให้เข้าใจผิดนะ แต่นี่ไม่ใช่ความหึงหวง

เรื่องนั้นน่ะชัดเจนอยู่แล้ว

 

ฉันก็แค่โกรธที่หมอนี่เรียกชื่อผู้หญิงอย่างสนิทสนมก็เท่านั้นเอง

ก็แหม หมอนี่ยังเรียกฉันด้วยนามสกุลอยู่เลย แล้วก็ยังเรียกอาคาริที่เคยคบกันด้วยนามสกุลเหมือนกัน

 

แล้วหมอนี่… เรียกชื่อเล่นงั้นเหรอ?

แบบนี้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ

 

“…เหรอ แล้วเด็กที่ชื่อชิโฮะนั่นเป็นคนแบบไหนเหรอ”

 

“เอ๊ะ? …อ้อ เป็นเด็กที่น่ารักนะ แต่เสียอย่างเดียวคือดื้อไปหน่อย”

 

เด็กน่ารัก…!

…ไม่ใช่ความหึงหวง

นี่น่ะ ไม่ใช่ความหึงหวง

 

เรื่องนั้นน่ะชัดเจนอยู่แล้ว

 

“เหรอ… เป็นอะไรกันเหรอ”

 

“พี่น้องกัน”

 

…จริงด้วยสิ โทรศัพท์ของยามาโมโตะเมื่อกี้ ก็ดูไม่เหมือนคุยกับพ่อแม่

พี่ชายที่โดนน้องสาวที่น่ารักจนเกลียดไม่ลงบีบบังคับจนยอมแพ้ ท่าทีในการโทรศัพท์ของเขามันเป็นแบบนั้น…

 

…อืม?

ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะนะ?

 

ก็คิดไว้อยู่แล้ว

แล้วก็นี่ไม่ใช่ความหึงหวงด้วย เรื่องนั้นน่ะชัดเจนอยู่แล้ว

 

…หึ อยากจะรู้จักกับความพ่ายแพ้ซะแล้วสิ

 

“สมกับเป็นนายจริงๆนะ น้องสาวต้องพึ่งพาได้แน่ๆ”

 

เพราะรู้สึกโล่งใจ ปากของฉันก็เลยเบาขึ้นมาทันที

ตรงกันข้ามกับฉัน ยามาโมโตะยังคงทำหน้าลำบากใจไม่เปลี่ยน 

 

ต่อจากหึงอุปกรณ์ก็น้องสาวสินะ