ฮายาชิพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ

อยากให้ลูบหัว

ผมเอียงคอ

ผมเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น สิ่งที่เธอต้องการให้ผมทำก็ชัดเจน

แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะเอียงคอ

 

ตอนนี้ฮายาชิมีความรู้สึกแบบไหนกันนะ ถึงได้มาขออะไรแบบนี้กับผม

 

ฮายาชิหน้าแดงก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมบอกเหตุผลให้ผมรู้

ช่วยไม่ได้ ผมจึงต้องมานั่งคิดคนเดียว

 

แต่พอคิดไปคิดมาก็เริ่มจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

 

…บางที

บางทีนะ…

 

ฮายาชิเป็นลูกคนเดียว ก็เลยอยากจะมีใครสักคนที่สามารถอ้อนได้กระมัง (บ้าชะมัด)

ตอนที่ยังอยู่ที่บ้าน ฮายาชิโดนพ่อของเธออบรมอย่างเข้มงวด

หลังจากที่ย้ายมาอยู่โตเกียว ก็โดนแฟนเก่าทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม ทั้งร่างกายและจิตใจก็บอบช้ำ

 

เพราะฉะนั้น ฮายาชิก็เลยยิ่งต้องการใครสักคนแบบนั้นโดยไม่รู้ตัว (บ้ายิ่งกว่า)

 

“เข้าใจแล้ว”

 

“เอ๊ะ”

 

ฮายาชิมองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ

 

“ดะ ได้เหรอ…?”

 

“ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ก็ไม่พูดหรอกว่าไม่ได้น่ะ”

 

“หา?”

 

…ทำไมต้องทำเสียงดุด้วย?

นี่มันของรางวัลที่เธอเป็นคนขอเองไม่ใช่เหรอ

 

“ไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว”

 

“ทำไมล่ะ”

 

“เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผมทำไม่ได้นี่นา”

 

ฮายาชิเงียบ

สำหรับผมแล้ว คำพูดเมื่อครู่ไม่มีอะไรโกหกเลยแม้แต่น้อย

อันที่จริง ตั้งแต่ตอนที่คิดว่าจะให้ของรางวัลแล้ว ผมก็เตรียมใจที่จะต้องอับอายในระดับหนึ่งอยู่แล้ว

ถ้าเทียบกับของรางวัลที่ผมจินตนาการว่าฮายาชิจะขอแล้ว การลูบหัวน่ะมันเรื่องเล็กน้อยมาก

 

“นายเนี่ยนะ เป็นคนดีเกินไปจริงๆ”

 

“ถ้าบอกให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้ ก็อาจจะใช่อย่างที่ว่า แต่ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ทำได้เท่านั้นเอง แค่นั้นแหละ เพราะฉะนั้นแบบนี้มันไม่ใช่การเป็นคนดีเกินไปอะไรหรอก”

 

“เพราะเป็นแบบนั้นไง นายถึง… ไม่เป็นที่นิยม”

 

“ไม่เข้าใจเลย”

 

จะว่าไม่เข้าใจเหตุผลที่ผมไม่เป็นที่นิยมก็ไม่เชิง แต่จะบอกว่าผมไม่แน่ใจว่าฮายาชิมองตรงไหนของผมแล้วถึงได้พูดว่าไม่เป็นที่นิยมนั่นแหละ

แล้วถ้าเกิดว่าผมอยากจะเป็นที่นิยมขึ้นมา จะต้องปรับปรุงแก้ไขตรงไหนล่ะ จากคำพูดของฮายาชิแล้ว ผมไม่ค่อยเข้าใจตรงนั้นเลย

 

อืม แต่ว่าโชคร้ายที่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากจะมีแฟนอะไร แล้วต่อให้โดนฮายาชิชี้ความจริงให้เห็นก็คงจะไม่ปรับปรุงแก้ไขอะไรด้วย ก็เลยไม่ได้คิดจะถามให้ลึกซึ้ง

 

แต่ว่า จำได้ว่าเคยโดนพูดเรื่องคล้ายๆ กันในวันที่ให้เธอมาหลบอยู่ในห้องด้วยนี่นา

ผมหัวเราะแห้งๆ

 

“…นายเนี่ยนะ”

 

“หืม?”

 

“นายไม่จำเป็นต้องเป็นที่นิยมหรอก ไม่สิ ไม่ควรจะเป็นที่นิยมด้วยซ้ำ”

 

“เอ๊ะ ทำไมล่ะ”

 

“…เอาเป็นว่า ไม่ได้ก็คือไม่ได้”

 

ทำไมล่ะ บอกเหตุผลมาสิ

ผมอยากจะพูดแบบนั้น แต่ก็คิดว่าตอนนี้อย่าเพิ่งไปเถียงกับเธอเลยดีกว่า

 

“คนอย่างนายก็คอยดูแลฉันอยู่ในห้องนี้ก็พอแล้ว”

 

“คนที่ดูแลคือเธอต่างหาก ส่วนผมน่ะเป็นฝ่ายที่โดนดูแลนะ”

 

“…ไม่รู้”

 

ถ้าไม่รู้ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

พวกเราเงียบกันไปพักหนึ่ง

 

แต่ว่าจากรูปการณ์แล้ว ผมคงจะต้องคอยลูบหัวเธอทุกครั้งที่เธอทำตามแผนที่วางไว้ได้สินะ

อืม ผมก็ยอมรับแล้วด้วย ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร

 

ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่าเป้าหมายของผมในวันนี้ก็บรรลุผลสำเร็จแล้วสินะ

 

“นี่?”

 

ฮายาชิมองผมแล้วก็เรียก

 

“อะไรเหรอ”

 

สายตาของฮายาชิดูเหมือนจะยั่วยวนเล็กน้อย

 

“…อยากจะลองชิมดูหน่อยน่ะ”

 

“…อะไรเหรอ”

 

“ฝีมือนายไงล่ะ”

 

ฮายาชิตบเบาๆ ที่หัวของตัวเอง

ลองชิม

นั่นก็คือ… ให้ลูบตรงนี้ เดี๋ยวนี้เลย อย่างนั้นสินะ

 

“เข้าใจแล้ว”

 

ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ

จะว่าไปแล้ว ผมก็เป่าผมให้ยัยนี่ตามคำขอของเธอทุกอาทิตย์อยู่แล้วนี่นา

 

ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ฮายาชิ

แต่ฮายาชิกลับขยับตัวหนีผม

 

“ทำไมต้องหนีด้วย”

 

“…มันห้ามไม่ได้”

 

“จริงๆ แล้วไม่อยากทำไม่ใช่เหรอ”

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย!”

 

“อ๊ะ ครับ…”

 

ไม่นึกว่าจะโดนตะคอกใส่

ผมตั้งสติใหม่แล้วก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ฮายาชิ แต่ว่า… ฮายาชิก็หนีผมอีก

 

“อย่าหนีสิ”

 

“อุ อึกทึก”

 

พอมองดูแล้ว หน้าของฮายาชิก็แดงก่ำ ไม่รู้ทำไม

มีไข้รึเปล่านะ

 

พวกเราผลัดกันรุกผลัดกันถอยอยู่พักหนึ่ง

ผมคิดในใจ

ช่างเป็นเวลาที่ไร้สาระอะไรขนาดนี้

 

“พอได้แล้วน่า…!”

 

ผมเผลอพุ่งเข้าไปหาฮายาชิในทีเดียวแล้วก็คว้าต้นแขนของเธอไว้

ฮิ้ก เสียงร้องเล็กๆ ดังออกมาจากฮายาชิแล้วก็…

 

ปัง

ผมเสียหลักล้มลงไปทับฮายาชิที่เสียการทรงตัว

 

“…ขอโทษ”

 

พอรู้ตัวอีกที ผมก็อยู่ในท่าที่กดฮายาชิลงไปแล้ว

ฮายาชิหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาผม

 

พอผมยื่นมือขวาออกไป ฮายาชิก็หลับตาลงอย่างหวาดกลัว

ชั่วแวบหนึ่ง ความรู้สึกชั่วร้ายก็เข้าครอบงำผม

 

ผมคิดขึ้นมานิดหน่อย

ว่าจะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสถานการณ์นี้ดีรึเปล่า

 

มือที่ควรจะมุ่งหน้าไปที่หัว กลับเปลี่ยนทิศทางไปที่แก้มของฮายาชิ

พยายามที่จะไม่ใส่ใจมาตลอด แต่ก็คิดมาตลอด ว่าผิวของฮายาชินี่สวยจังนะ

 

…ทั้งๆ ที่ต้องหยุดแท้ๆ แต่ก็น่าแปลก

ดูเหมือนว่าจะหยุดไม่อยู่

 

ติ๊งต่อง

เสียงกริ่งดังขึ้น ทำให้ผมได้สติกลับคืนมา

 

“…ขอโทษนะ”

 

แล้วผมก็ลุกขึ้นจากตัวฮายาชิ

หลังจากที่กล่าวคำขอโทษแล้ว ผมก็เห็นแววตาที่เหมือนจะร้องไห้ของฮายาชิอยู่ที่หางตา

 

“มีพัสดุมาส่งคร้าบ”

 

พอตอบรับกริ่ง เสียงของชายหนุ่มก็ดังเข้ามาในห้อง