หลังจากแฟนเก่าของฮายาชิถูกจับ เธอก็เป็นอิสระอย่างแท้จริง และเริ่มออกไปข้างนอกอีกครั้ง จุดหมายแรกคือสำนักงานนายหน้า เธอบอกว่าจะใช้เวลาสักพักในการหาห้องสำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่

 

หลังจากนั้น เวลาที่ไม่ได้ทำงานบ้าน ฮายาชิก็ใช้แท็บเล็ตค้นหาห้องพักใหม่ เธอไม่มีความคิดจะกลับไปที่ห้องเดิมที่เคยอยู่กับแฟนเก่า เพราะเต็มไปด้วยความทรงจำที่เจ็บปวด เธอบอกผมว่าจะกลับไปเอาแค่ของที่ขนมาตอนย้ายมาอยู่ด้วยกันเท่านั้น

 

“ยามาโมโตะ วันนี้ว่างไหม?”

 

วันหนึ่งใกล้ช่วงโอบ้ง ฮายาชิถามขึ้น

( Obon = เป็นเทศกาลญี่ปุ่นที่จัดขึ้นเพื่อ รำลึกถึงดวงวิญญาณของบรรพบุรุษ จัดช่วงกลางเดือนสิงหาคมของทุกปี มีการเต้นรำบงโอโดริ จุดไฟนำทางให้วิญญาณกลับบ้าน และลอยโคม )

 

“มีอะไรเหรอ?”

 

“ฉันอยากไปที่หนึ่ง…”

 

“…ต้องให้ฉันไปด้วยเหรอ?”

 

“ใช่ อยากให้ไปด้วย”

 

ผมแปลกใจ เพราะปกติฮายาชิไปทำธุระเองตลอด แม้แต่ไปดูห้องก็ไปคนเดียว แล้วทำไมวันนี้ถึงอยากให้ผมไปด้วย

 

“ต้องเป็นฉันเหรอ?”

 

พูดตรง ๆ ตอนนั้นผมรู้สึกขี้เกียจและไม่เข้าใจความต้องการของเธอ กลัวว่าเธอจะชวนไปทะเลหรือที่ที่คนเยอะ ๆ ซึ่งผมไม่ถนัด

 

“ใช่ ต้องเป็นนายเท่านั้น”

 

เธอตอบด้วยสายตาจริงจังจนผมใจเต้นแรง ถึงจะช่วยเธอมาเยอะ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะขออะไรแบบนี้ หรือว่า…เธออยากตอบแทนผม? จะเป็นเดทหรือเปล่านะ?

 

…คงไม่ใช่หรอก

 

“จะไปไหนเหรอ?”

 

“อยากไปซื้อมือถือ”

 

“โอเค ได้เลย”

 

“ขอโทษนะ เห็นว่านายดูเก่งเรื่องพวกนี้”

 

“ไม่เก่งขนาดนั้นหรอก แต่ก็ยังดีกว่าเธอแหละ”

 

“พูดแบบนี้อีกแล้ว!”

 

เราหัวเราะกัน แล้วออกจากห้องไปที่ร้านมือถือที่อยู่ใกล้ ๆ เธอบอกว่าไม่ติดเรื่องค่ายไหน ขอแค่ใกล้ ๆ ก็พอ ผมเลยพาเธอไปที่ร้านที่ใกล้ที่สุด

 

“ยินดีต้อนรับค่ะ กรุณารับบัตรคิวแล้วรอสักครู่”

 

พนักงานร้านมือถือกล่าวต้อนรับ

 

“คนเยอะกว่าที่คิดแฮะ”

 

“วันนี้วันเสาร์นี่นา คนทำงานก็คงมาซื้อเหมือนกัน”

 

“จริงด้วย”

 

เรารับบัตรคิวแล้วเดินดูมือถือในร้าน

 

“ว่าแต่นายใช้ยี่ห้ออะไร?”

 

“โซ–“

 

“ไม่ใช่แอปเปิ้ลเหรอ?”

 

“คนญี่ปุ่นชอบซื้อแอป–แบบไม่คิดอะไร แต่จริง ๆ แล้วส่วนแบ่งตลาดโลกเป็นอันดับสองนะ”

 

“เหรอ แล้วอันดับหนึ่งคือโซ–เหรอ?”

 

“เปล่า โซ–ไม่ติดอันดับเลย”

 

“หา?”

 

ผมอธิบายว่าตลาดมือถือญี่ปุ่นแบรนด์ในประเทศค่อนข้างตกต่ำ เพราะเทคโนโลยีใหม่ ๆ ออกถี่จนตามไม่ทัน

 

“แล้วอันดับหนึ่งคือ?”

 

“ซัม—“

 

“ยี่ห้ออะไรน่ะ?”

 

“ของเกาหลี”

 

“นายรู้เยอะจังนะ”

 

จริง ๆ แล้วเธอไม่ค่อยรู้เรื่องเทคโนโลยี ผมเลยไม่ได้พูดอะไรให้เธอรู้สึกแย่

 

“ใช่ไหมล่ะ?”

 

“อืม เพิ่งเคยรู้สึกว่านายดูน่านับถือก็วันนี้แหละ”

 

ผมแอบคิดว่าจริง ๆ แล้วไม่ต้องพูดให้เธอรู้สึกด้อยก็ได้

 

“แต่ถ้าคนญี่ปุ่นจะซื้อแอปเปิ้ลก็ไม่ผิดหรอกนะ ที่ดีคือมีเคสให้เลือกเยอะมาก”

 

“จริงด้วย ตามร้านก็มีแต่โซนแอปเปิ้ล”

 

“ใช่”

 

“แล้วนายเลือกโซ–เพราะอะไร?”

 

“ก็แอป–คนใช้เยอะไปหน่อย ไม่อยากเหมือนคนอื่น”

 

“เหตุผลแปลกดีนะ”

 

“ซัม—ก็…ไม่ค่อยถูกจริต”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

“ยังไงผมก็ชอบแบรนด์ญี่ปุ่นมากกว่า”

 

“ฉันก็ลังเลนะ แต่แอปเปิ้ลแพงไปหน่อย”

 

ผมกับเธอมองป้ายราคา แอปเปิ้ลแพงกว่ายี่ห้ออื่นจริง ๆ

 

“ตัดสินใจแล้ว!”

 

“จะเอาเครื่องไหน?”

 

“โซ—!”

 

ฮายาชิยิ้มกว้าง

 

“เหมือนกับนายเลยนะ”

 

มือถือของผมเพิ่งเปลี่ยนตอนจบมัธยม รุ่นที่เธอเลือกยังมีขายอยู่แต่ราคาถูกกว่ารุ่นใหม่ เธอเลยเลือกอันนี้

 

“อย่าทำแบบนี้สิ เดี๋ยวหยิบผิดกันพอดี”

 

จริง ๆ แล้วผมก็รู้สึกเขิน แต่ไม่กล้าพูดตรง ๆ กลัวโดนแซว

 

“งั้นต้องระวังไม่ให้ดูอะไรแปลก ๆ เดี๋ยวหยิบผิดแล้วโป๊ะแตก”

 

“เธอนี่นะ…”

 

พอดีถึงคิวของฮายาชิ เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อซื้อมือถือ

 

…เหมือนกันเลยนะ

 

ระหว่างเดินกลับ รอยยิ้มของฮายาชิยังติดอยู่ในหัวผม

 

แต่ผมก็รีบสลัดความคิดนั้นออกไป เพราะอีกไม่นานเธอก็จะย้ายออกไป เราจะกลับไปเป็นแค่คนรู้จักเหมือนเดิม

 

ผมเตือนตัวเองว่าอย่าคิดอะไรเกินเลย