“ฝ่าบาท”  

เมื่อได้ยินเสียงมาร์เชอเนสฟินช์ ลิเลียน่าและไรลีย์ก็หันไปหาเธอ ไรลีย์ขมวดคิ้วก่อนพูดขึ้น

 

“เลดี้ฟินช์… ยังเหลือเวลาอยู่อีกไม่ใช่หรือ?”

“ขออภัยฝ่าบาท แต่ลอร์ดออสตินมาถึงแล้วค่ะ”

“ออสติน?”

 

ลิเลียน่าตกใจนิดหน่อย ถอยหลังจากไรลีย์ไปหนึ่งก้าว คงเป็นออสติน แอร์เดรด เพื่อนสมัยเด็กของไรลีย์และว่าที่อัศวิน 

ในเกมเขาเป็นหนึ่งในเป้าหมายในการจีบ แม้ในเกมออสตินยังไม่ใช่อัศวิน แต่ในภายภาคหน้าเขาจะกลายเป็นมิตรแท้ของไรลีย์

 

(พวกเขารู้จักกันตั้งแต่ตอนนี้แล้วสินะ)

 

นี่คือการพบกันครั้งแรกของลิเลียน่า แต่ลึกๆ เธอกลับไม่อยากพบเขาเลย

 

(ในรูทของออสติน ไม่ว่าจะเป็นตอนจบแบบไหน ฉันก็ต้องตาย)

 

ในรูทของออสตินฉากจบแบบ Happy End ลิเลียน่าโดนออสตินแทงตาย ส่วนตอนจบแบบ Bad End เธอถูกเนรเทศ แต่เวทมนตร์ถูกปิดผนึกและไม่มีอะไรติดตัวนอกจากเสือผ้า เป็นไปแทบจะไม่ได้เลยที่เธอรอดชีวิตได้ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ควรพบเขาเลย

 

กลั้นความรู้สึกเอาไว้ ลิเลียน่ายังวางมาดสุขุม รอยยิ้มสุภาพปรากฏขึ้น ไรลีย์ตัดสินใจยกมือทักทาย

 

(คงช่วยไม่ได้ ฉันควรถอยในตอนที่ยังมีโอกาส…)

 

ลิเลียน่ารีบเขียนข้อความบอกลาไว้บนกระดาษ แต่ก่อนยื่นให้ไรลีย์ 

เขายิ้มและพูดขึ้น

 

“เลดี้ลิเลียน่า อยู่ต่อแล้วเจอเขาหน่อยไหม ออสตินเป็นคนดี ฉันมั่นใจเลยว่าวันหนึ่งเธอจะพบว่าเขาเป็นมิตรแท้อีกคน”

 

(มิตรแท้? เขาฆ่าฉันในเกมนะ)

 

แต่เธอตัดสินใจเงียบแล้ววางปากกาลง

ไม่นานออสตินก็ปรากฏตัว มาร์เชอเนสค้อมตัวลาไปหลังจากที่เขามาถึง

 

“ออสติน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันได้ข่าวว่านายกลับมาดูแลที่ดินของตระกูลหรอ”  

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ฝ่าบาท กระผมมาช่วยท่านพ่อจัดการเรื่องที่ดินน่ะครับ”  

“ไม่ต้องทางการขนาดนั้น ทำเหมือนปกติก็พอ”  

 

ไรลีย์หันมาส่งยิ้มด้วยความรำคาญ

 

(ดยุกแอร์เดรดดูแลอยู่ที่แดนตะวันออกเฉียงเหนือ… ถ้าฉันจำไม่ผิดน่าจะเป็นเขตแดนอัลคาเซีย…)

 

อาณาจักรสลิเวอร์เกรด ถูกแบ่งออกเป็นหลายเขตปกครองภายใต้ขุนนางต่าง ๆ ด้วยความกว้างใหญ่ของแผ่นดิน เลยมีสามดยุกผู้ยิ่งใหญ่ที่รับผิดชอบดูแลภูมิภาคเหล่านั้น ครอบครัวของลิเลียน่า—ดยุกคลาร์ก—ดูแลดินแดนทางตอนใต้ของเมืองหลวง ซึ่งเป็นที่ตั้งของพระราชอาณาเขตโดยตรง ส่วนครอบครัวออสติน—ดยุกแอร์เดรด—ปกครองดินแดนทางตะวันตกและตะวันตกเฉียงเหนือที่เรียกว่าอัลคาเซีย พื้นที่ส่วนใหญ่ของอัลคาเซียนั้นถูกดูแลโดยตระกูลแอร์เดรด

 

ออสตินไม่ตอบ เขาหันไปมองลิเลียน่าที่ยืนถอยหลังหนึ่งก้าว ไรลีย์ตามสายตาแล้วพูด

 

“นี่เลดี้ลิเลียน่า บุตรสาวดยุกคลาร์กว่าที่คู่หมั้นของฉัน เลดี้ลิเลียน่านี่ ออสติน แอร์เดรด เพื่อนสมัยเด็กและว่าที่อัศวินราชองครักษ์”

“ฝ่าบาท”  

 

ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หยังกับจะตำหนิที่ไรลีย์เปิดเผยว่าเขาอยากจะเข้าเป็นอัศวิน แต่ไรลีย์กลับส่ายหน้าไม่ถือโทษ

 

“ไม่ต้องห่วง เธอจะไม่บอกใคร”

 

ท่าทางที่ดูหยิ่งยโสเล็กน้อย หากมองจากมุมมองที่แตกต่างก็อาจจะดูเหมือนมีความน่าเคารพได้เช่นกัน หากพิจารณาถึงอนาคตที่เขาจะกลายเป็นกษัตริย์แล้ว อาจจะเป็นเรื่องดีที่เขาจะมีท่าทางที่ดูสูงส่งขึ้นมาบ้าง แต่เมื่อเทียบกับท่าทางที่เขามีก่อนหน้านี้ ลิเลียน่าก็รู้สึกประหลาดใจในใจเล็กน้อย  

 

ขณะเดียวกัน ลิลียน่าก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับความเชื่อใจที่มีกับเธอ

แต่เธอได้ซ่อนความรู้สึกภายในไว้และทำตัวอย่างสุภาพ

 

ออสตินก็กล่าวทักทายเช่นกัน แต่เนื่องจากลิลียน่าไม่สามารถพูดได้ ออสตินจึงไม่สามารถได้รับคำตอบจากเธอได้ 

เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย และไรลีย์ก็อธิบายว่า “เสียงของเลดี้ลิเลียน่าได้รับบาดเจ็บ ก็เลยพูดไม่ได้หน่ะ”

 

“เป็นอย่างนั้นเองหรอ ช่างน่าเสียดาย”

 

ออสตินหันไปยิ้มให้ลิเลียน่า

 

“เรียกฉันว่าออสตินก็ได้ และขอเรียกเลดี้ลิเลียน่าตามนั้นได้ไหม?”

 

ลิเลียน่าพยักหน้า ไรลีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ส่วนออสตินก็เผยยิ้มให้กับการเปลี่ยนแปลงของเพื่อน

แล้วหันสายตากลับมาที่ลิลียน่าและยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

“เลดี้ช่างงดงามมาก หากไม่ใช่คู่หมั้นขององค์รัชทายาท ฉันคงคงได้ยื่นใบสมัครเป็นคู่หมั้นแทนแล้ว น่าเสียดายจริงๆ”

“ออสติน…”

“ฉันจริงจังนะเลดี้ลิเลียน่า ผมหลงใหลทั้งความงามและดวงตาอันฉลาดของเธอ ถ้าออกสถานะว่าที่คู่หมั้นเมื่อใด บอกด้วยนะ ฉันจะจัดการเรื่องขอแต่งงานทันที”

 

คำพูดนั้นเกือบข้ามเส้นมารยาท แต่ไรลีย์กลับไม่ว่าอะไร นอกจากขมวดคิ้วบาง ๆ

ลิเลียน่าตกใจแต่ยังคงสีหน้าเรียบเฉย เอียงหัวราวกับงุนงง ไรลีย์สังเกตเห็น รีบยิ้มขอโทษ

 

“ขอโทษนะ เลดี้ลิเลียน่า ออสตินเขาเป็นแบบนี้เสมอ”

“ทำไมต้อง ‘เสมอ’ ด้วยล่ะ ไรลีย์?” ออสตินแทรก พร้อมรอยยิ้มกวน ๆ

 

ออสตินพูดเสริมด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะหยอกล้อว่า “ไม่เหมือนกับนายหรอกนะ” ทำให้ไรลีย์แสดงท่าทางไม่พอใจและพูดเสียงต่ำออกมา “เฮ้”

 

“แบบนั้นจะทำให้คนอื่นคิดว่าฉันเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้นะ ถอนคำพูดซะ”

“อัศวินไม่กลับคำ”

“แต่นายยังไม่ใช่อัศวินเสียหน่อย”

 

ออสตินหัวเราะเบาๆกับการโต้แย้งของไรลีย์ แต่ไรลีย์ก็แค่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายเท่านั้น 

จากนั้นเขาก็หันไปหาลิลียน่าและกล่าวว่า “ขอโทษครับ เลดี้ลิเลียน่า”

 

“ฉันแค่อยากให้ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน3คน แต่เห็นแบบนี้น่าจะเป็นไปไม่ได้”

 

คำพูดของไรลีย์ชัดเจน เขากำลังขอให้เธอออกจากที่นี่เพราะเขารู้สึกอิจฉาคำพูดที่ร่าเริงของออสติน 

ดูเหมือนว่าลิลียน่าจะได้รับอนุญาตให้กลับบ้านแล้ว

 

(ทั้งองค์รัชทายาทและออสติน พวกเขามีความรู้เรื่องการคำพูดให้ผู้หญิงรู้สึกพอใจได้ ไม่แพ้กันเลย)

 

ลิเลียน่าไม่หลงเชื่อคำชมเหล่านั้น  

เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก้มคำนับอย่างสุภาพ ไรลีย์กับออสตินเดินส่งเธอไปยังรถม้า

ไรลีย์สั่งคนขับพากลับคฤหาสน์

 

(บรรยากาศแปลก จริงๆ)

 

เกมยังไม่เริ่มขึ้น ลิเลียน่าไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่หัวใจยังกระด้างไปด้วยความกังวล

 

(ช่างเถอะ หากสี่ปีข้างหน้าถ้ายังพูดไม่ได้ การหมั้นก็จะถูกยกเลิกอยู่ดี)

 

เธอยังคงกังวลเรื่อง’ธงตาย’อื่น แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือหนีโชคชะตาให้ได้ ความคิดค่อยๆ ล่องลอยไปถึงหนังสือที่จะอ่านเมื่อกลับถึงคฤหาสน์