ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ลิเลียน่าฟื้นตัวจากอาการป่วย—แม้ว่าเธอยังคงพูดไม่ได้ แต่เธอกลับมาเคลื่อนไหวได้อย่างปกติเหมือนก่อนป่วยแล้ว 

ลิเลียน่ามองขึ้นไปยังมารีแอนน์ เมดผู้รับใช้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า และเห็นสีหน้าสับสนแทบปกปิดไม่มิด

 

“ค่ะ ท่านลิเลียน่า—ฉัน มารีแอนน์เข้าใจสิ่งที่ท่านต้องการค่ะ”

 

ในมือของลิเลียน่าคือจดหมายจากท่านพ่อที่อยู่ที่เมืองหลวง แม้จะแปลกใจในความเร็วที่ท่านพ่อตอบกลับ แต่ลิเลียน่าก็ใช้ทักษะระดับสูงที่เพิ่งฝึกฝนมาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา 

นั่นคือการแสดงสีหน้าอย่างประณีตที่แฝงความรู้สึกได้อย่างละเอียดอ่อน แต่ไม่เกินเลยความสุภาพของขุนนาง

 

(แม้ฉันจะพูดไม่ได้ แต่การหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทจะไม่ถูกยกเลิก—การหมั้นจะยังคงดำเนินต่อไปเช่นเดิม ท่านพ่อช่างทะเยอทะยานจริง ๆ)

 

สำหรับลิเลียน่าผู้เฝ้าหวังว่าจะถอนหมั้นโดยเร็ว นี่ถือเป็นข่าวร้าย ทว่าท่อนต่อไปของจดหมายกลับช่วยให้เธอคลายใจลงได้บ้าง

 

(แล้วก็ในอีกสี่ปีเมื่อฉันอายุสิบขวบ ถ้าหากเสียงฉันไม่กลับมา การหมั้นก็อาจถูกยกเลิก—)

 

แม้เสียงจะกลับมาเร็วกว่านั้น เธอก็ยังเลือกที่จะไม่พูดก็ได้ ซึ่งจะทำให้การหมั้นหมายถูกยกเลิกโดยอัตโนมัติ 

ในเกม เนื้อเรื่องเริ่มเมื่อเธออายุสิบสาม และการหมั้นถูกถอนเมื่ออายุสิบหก จนนำมาซึ่งความพินาศของเธอ—กรอบเวลานี้ดูเหมือนจะเพียงพอแล้ว 

แม้ในจดหมายจะไม่ได้ระบุชัดว่า ‘ยกเลิกแน่นอน’ แต่ท่านพ่อเป็นคนค่อนข้างลงมือทำจริงและให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ เขาคงพยายามเก็บสถานะว่าที่คู่หมั้นของเธอไว้ไม่ให้หลุดมือ

 

แต่ความเป็นจริงไม่เคยง่ายดายนัก

 

(ถึงตอนที่ฉันอายุสิบขวบถ้ายังพูดไม่ได้ แผนการของท่านพ่อก็สูญเปล่า— ฉันอาจไม่มีบ้านให้กลับ คงได้แต่หวังว่าจะถูกส่งไปอยู่โบสถ์…)

 

ลิเลียน่าไม่อาจจินตนาการได้ว่าท่านพ่อผู้เข้มงวดจะเก็บลูกสาวผู้สูญเสียสถานะว่าที่คู่หมั้นไว้ทำไม หากไม่สามารถจัดการเรื่องแต่งงานให้เหมาะสม 

เธออาจถูกขับไล่จากคฤหาสน์ดยุกอย่างรวดเร็ว เหมือนภาระที่น่ารำคาญ

 

หากลิเลียน่าเป็นบุตรเอิร์ลหรือไวเคานต์ เธออาจได้แต่งงานกับตระกูลดยุกอื่นในฐานะช่องทางทางการเมือง แต่โชคร้ายที่เธอคือบุตรสาวของดยุกคลาร์ก หนึ่งในสามตระกูลดยุกผู้ยิ่งใหญ่ และคงไม่มีตระกูลใดยอมรับลูกสาวที่พูดไม่ได้ หากมีจริงก็คงเป็นตระกูลที่มีเจตนาไม่บริสุทธิ์

 

“คุณหนูคะ เราต้องทำตามคำสั่งของดยุก พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด ควรเลือกชุดตั้งแต่ตอนนี้เลยนะคะ—”

 

ตามคำแนะนำของมารีแอนน์ ลิเลียน่าพยักหน้า วางจดหมายบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้

 

แม้ไม่สามารถเปล่งเสียงได้ จดหมายท่านพ่อกลับสั่งให้เธอไปพบองค์รัชทายาท ที่พระราชวังหลวง 

เธอคิดไม่ออกเลยว่าการพบกันเช่นนั้นจะดำเนินไปอย่างไรเมื่อเธอพูดไม่ได้ แต่ทันทีที่คิด เธอก็เผยยิ้มบางๆ ที่แฝงความขมขื่น

แม้ตอนที่ยังพูดได้ ลิเลียน่าก็แทบไม่เคยได้สนทนากับไรลีย์เลย—เราไม่มีจุดร่วมกันใดๆ และทุกการสนทนาก็ห่างเหินเสมอ

 

(แม้ในเกม ลิเลียน่าก็ไม่ได้สนิทกับองค์รัชทายาทไรลีย์มากนัก แต่เธอกลับถึงหมกมุ่นกับเขา อาจเป็นเพื่อความเข้มข้นของเนื้อเรื่อง…)

 

แต่ในตอนนี้ เมื่อนึกถึงเรื่องในเกมอีกครั้ง ลิเลียน่ากลับไม่รู้สึกผูกพันใดๆ กับไรลีย์เลย

เมื่อมารีแอนน์พาเธอไปยังห้องแต่งตัวข้างห้องนอน ลิเลียน่ากวาดตามองชุดเต็มตู้ แล้วเลือกชุดเรียบง่ายที่สุด—เธอไม่เคยชอบชุดฉูดฉาดแบบในเกมของเธอ

 

(บางทีความหมกมุ่นของลิเลียน่าในเกมอาจบังคับให้เธอใส่ใจรูปลักษณ์เกินเหตุ)

 

ด้วยใจที่เกือบเป็นกลาง เธอเลือกเครื่องประดับเรียบง่ายที่สุดมาเข้าคู่ มารีแอนน์ยิ้มอย่างสดใส 

“ฉันรับรองเลยว่าดูเข้ากันมากค่ะ คุณหนู” 

ลิเลียน่ายิ้มรับ จากนั้นหยิบกระดาษกับปากกา เขียนขอให้มารีแอนน์เตรียมน้ำชาให้

 

*****

 

รุ่งเช้าวันถัดมา ลิเลียน่าออกเดินทางจากคฤหาสน์แต่เช้ามืด มุ่งตรงสู่พระราชวัง

 

ตระกูลดยุกคลาร์กมีที่พักทั้งในเมืองหลวงตอนกลางและชานเมือง ลิเลียน่าอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ชานเมือง 

ในขณะที่ท่านพ่ออยู่ที่คฤหาสน์กลางเมืองเพื่อดูแลองาน ส่วนท่านแม่และท่านพีอาศัยอยู่ในที่ดินของตระกูล 

ท่านปู่และย่าพักอยู่ในคฤหาสน์อีกหลังซึ่งแยกจากครอบครัวหลัก

 

คฤหาสน์ชานเมืองได้รับการปรับปรุงเมื่อเธออายุสองขวบ และถูกเลือกว่าเหมาะแก่การศึกษาเพื่ออนาคตในฐานะราชินี 

ฃเดิมทีลุงของลิเลียน่าอาศัยอยู่ที่นี่ แต่เขาเสียชีวิตก่อนที่ลิเลียน่าจะเกิด และคฤหาสน์ก็ถูกทิ้งร้าง บางทีอาจเป็นเพราะลุงของฉันไม่ชอบความหรูหรา 

คฤหาสน์หลังนี้จึงค่อนข้างคับแคบเมื่อเทียบกับคฤหาสน์ในอาณาเขตของเขา และเล็กกว่าคฤหาสน์กลางเมือง แต่นับว่าใหญ่กว่าคฤหาสน์ทั่วๆ ไป

 

มารีแอนน์จะอยู่รอที่คฤหาสน์ ขณะที่เธอเดินทางพร้อมคนคุ้มกันสองนายที่ท่านพ่อไว้จัดให้

 

(ช่างยุ่งยากจริงๆ)

 

เธออดถอนหายใจไม่ได้ เพราะหากไม่ระวัง คนคุ้มกัน อาจสังเกตเห็นความผิดปกติ และรายงานไปยังท่านพ่อ 

สำหรับลิเลียน่า “ครอบครัว” ไม่เคยเป็นที่ที่ทำให้เธอผ่อนคลาย

เธอแอบมองผ่านช่องว่างของผ้าม่านที่ปิดสนิทเพื่อกันคนภายนอกสายตา ท้องฟ้าในวันนี้แจ่มใสจนไม่น่ามอง

 

(ถ้าฝนตก คงยิ่งทำให้ฉันอารมณ์แย่กว่าเดิม พอคิดดูแล้วก็คงเป็นเรื่องดีที่วันนี้แดดออก…)

 

หากออกเดินทางเช้าแบบนี้ น่าจะถึงพระราชวังตอนเที่ยง จดหมายของท่านพ่อไม่ได้พูดถึงเรื่องอาหารกลางวัน

ลิเลียน่าไม่ใส่ใจเรื่องอาหารนัก เธอกัดแซนด์วิชเล็กน้อยที่มารีแอนน์เตรียมมาให้ พอหายหิวก็ไม่ต้องกังวลจนกว่าจะถึงมื้อเย็น

 

รถม้าของเธอผ่านประตูหลวงไปยังเขตที่ขุนนางทั่วไปเข้าไม่ถึง แลกคำทักทายกับอัศวินพระราชวังที่คุ้นเคย แล้วจึงเดินเข้าไปภายใน ผู้คุ้มกันของเธอรออยู่ข้างนอก 

เมดที่ฉันคุ้นเคยยังพาไปที่จุดนัดพบห้องนัดพบ มันเป็นซาลอนไว้สำหรับพระราชวงศ์และขุนนางชั้นสูง 

โดยทั่วไป ลิเลียน่ามักมาเยี่ยมพักผ่อนที่นี่ระหว่างเรียน

 

“กรุณารอที่นี่สักครู่ค่ะ”

 

เมดผู้นำทางโค้งคำนับอย่างสุภาพ เมื่อเธอจากไป เมดอีกคนก็นำชาสองที่และขนมวางบนโต๊ะ หนึ่งที่สำหรับลิเลียน่า อีกที่สำหรับองค์รัชทายาท

แน่นอนว่าเธอไม่อาจดื่มก่อนไรลีย์มา เธอจึงนั้งเงียบ มองออกไปยังสวนสวยนอกหน้าต่าง

 

สวนประดับด้วยดอกไม้ประจำฤดูกาล ตรงกลางมีน้ำพุ นกตัวเล็กบินว่อนให้ความรู้สึกสดชื่น มองเลยไปจะเห็นโรงเรือนปลูกสมุนไพร 

แม้ผู้คนมักเข้าไปไม่ได้หากมิได้รับอนุญาตและมิได้ติดตามผู้ดูแล เธอเคยมาที่นั่นเพียงครั้งเดียว

 

(โอ้?)

 

ขณะทอดสายตามอง สายตาเธอสบเข้าไปในกำแพงเวทมนตร์ล่องหนล้อมรอบสวน แม้แต่รอบน้ำพุก็หนาแน่นด้วยเวทเสริมแกร่ง

 

(ไม่คิดเลยว่าการศึกษาด้วยตนเองเรื่องเวทมนตร์จะมีประโยชน์เร็วขนาดนี้…)

 

ลิเลียน่า อเล็กซานดรา คลาร์ก ผู้มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์เป็นเลิศ

แม้ในเกมเรื่องราวจะเน้นโรแมนซ์จนไม่ค่อยโชว์ความเก่งกาจของตัวร้าย 

แต่ก็ชัดเจนว่าลิเลียน่าถนัดเวทลมและยังใช้เวทความมืดได้ เทียบกับความทรงจำแล้วไม่แปลกที่เธอจะมีพลังเช่นนั้น

 

ในสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอตื่นรู้พลังจนใช้เวทไร้คำร่ายได้อย่างไร้ร่องรอย ตลอดจนควบคุมธาตุต่างๆ ได้แทบทั้งหมดในระดับต่างกันไป

การรับรู้กำแพงเวทมนตร์ต้องอาศัยสายตาเวทมนตร์ขั้นสูง กำแพงล้อมพระราชวังใช้เทคนิคขั้นสุด ผสมเวทความมืดและภาพลวงตาให้มองไม่เห็น 

หากมิใช่นักเวทจากกระทรวงเวทมนตร์ชั้นหัวกะทิย่อมมองไม่ออก แต่ลิเลียนั้นมองออกได้สบาย

 

(เวทหลอกตา… มันไม่เหมือนกับภาพลวงตา แต่เป็นการใช้หลักการหักเหแสง)

 

แต่เวลานี้เธอไม่มีโอกาสศึกษาละเอียด

ขณะที่จิตใจเธอจดจ่ออยู่ที่กำแพงเวท เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังมาจากทางด้านหลังอย่างช้าๆ ลิเลียน่าจึงหันไปมอง

 

ไม่กี่นาทีถัดมา รูปลักษณ์ของคู่หมั้นองค์รัชทายาท ไรลีย์ ก็บรรจบอยู่ในสายตาเธอ…