ในขณะที่รถม้าของลิเลียน่ากำลังถูกโจมตี—

เด็กชายคนหนึ่งเฝ้ามองสถานการณ์จากระยะไกล นั่งอยู่บนต้นไม้สูง

 

“ฮึ การ์ดพวกนั้นใช้ได้เลยนี่? แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ส่วนน่าปวดหัวก็คือเวทมนตร์ที่อยู่บนรถม้านี่แหละ”  

 

เสียงพูดของเขานั้นฟังดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่ก็มีการแสดงความสนุกสนานอยู่ในนั้น ดวงตาสีดำสนิทของเขาที่เหมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืนระยิบระยับ มองออกไปในระยะไกล ดูเหมือนว่าเขาจะมองอะไรไปเรื่อยๆ ผ่านเวทมนตร์การมองเห็นระยะไกล เด็กชายได้เห็นการโจมตีจากมุมมองที่แตกต่างกัน

 

จากมุมมองของเขา พวกที่โจมตีรถม้าอยู่เหลืออีกเก้าคน ส่วนคนที่ล่องหนอยู่คงใช้เวทลวงตา 

สำหรับคนที่ทำอาชีพพวกนี้ ความสามารถในการล่องหนได้นั้นเป็นสิ่งที่มีค่าจริงๆ

 

“—หืม?”

 

ไม่นานหลังจากนั้น ดวงตาของเด็กชายก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

คนที่ล่องหนอยู่กลับมาให้เห็นเป็นปกติแล้ว

 

“เฮ้ เวทลบล้างงั้นเหรอ?”

 

เมื่อสังเกตเห็นการตอบสนองอย่างตกใจของชายที่ถูกเปิดเผย มันชัดเจนว่าเขาคงไม่ได้เป็นคนปลดเวท หากดูจากสถานะการแล้ว คงเป็นใครบางคนในรถม้าที่ใช้เวทมนตร์นั้น

 

“คนในรถม้าเหรอ? ฉันมองไม่เห็นข้างใน แบบนี้คงจะยุ่งยากขึ้นมาแล้วสิ”

 

เป้าหมายของเด็กชายยังคงเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง แม้ว่าเธอจะมีศักยภาพเวทมนตร์สูง แต่ไม่น่าจะใช้เวทมนตร์ขั้นสูงได้ ดังนั้นคงเป็นคนอื่นที่อยู่ในรถม้าที่ใช้เวทมนตร์นั้น แต่เด็กชายก็พึมพำกับตัวเองว่า เขาคงไม่ได้จ้างนักเวทมา

 

“—เอาจริงดิ?”

 

เด็กชายขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นชายคนนั้นที่ถูกทำให้หมดพลังและล้มลง มันชัดเจนว่าไม่ได้เกิดจากการโจมตีทางกายภาพ

เวทมนตร์ที่ทำให้กล้ามเนื้อหมดพลังและทำให้เป้าหมายไม่สามารถขยับได้—มันมีประสิทธิภาพก็จริง แต่ไม่ใช่เวทมนตร์ที่ใช้บ่อย เขาเคยได้ยินเรื่องเวทมนตร์ที่คล้ายกันแค่ครั้งเดียว 

และมันถูกใช้โดยใครสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์

 

“เอาจริงดิ? มีสัตว์ประหลาดประเภทไหนอยู่รถม้านั่นกันนะ?”

 

แม้เขาจะบ่น แต่รอยยิ้มก็เริ่มปรากฏบนใบหน้าของเด็กชาย เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า

 

 “นี่แหละนะ ที่ทำให้งานนี้คุ้มค่า”

 

เขาไม่ได้เจอศัตรูที่คู่ควรมานานแล้ว ดังนั้นเด็กชายจึงรู้สึกดีและมีชีวิตชีวา 

 

มีเพียงชายที่หมดสติเท่านั้นที่จะถูกจับ ส่วนอีก 11 คนถูกฆ่าไปแล้ว

แล้วเด็กชายก็ปลดเวทการมองเห็นระยะไกลออกไป ดวงตาของเขากลับเป็นสีธรรมดาทันที

 

 “อย่าไปพูดเรื่องที่ไม่จำเป็นล่ะ”

 

เด็กชายยิ้มกว้าง รู้ว่าชายที่โดนจับไปคงไม่ได้ยินเขา แล้วกระโดดลงจากต้นไม้ด้วยท่าทางที่คล่องแคล่ว

 ลงมาจากต้นไม้ที่สูงอย่างน้อยสามเท่าของตัวเขาเอง แล้วเช็ดแอปเปิ้ลที่เขาหยิบมาใส่เสื้อแล้วกัดมัน

 

 “อร่อย”

 

เสียงปีกนกฟึ่บๆ ได้ยินจากด้านข้างเมื่ออีกาตัวหนึ่งลงมาบนบ่าของเขา

 

 “ทำได้ดีมาก อยากลองบ้างไหม?”

 

เด็กชายยื่นแอปเปิ้ลไปให้นกกา แต่มันกลับไม่สนใจเขา เขาหัวเราะและกินแอปเปิ้ลจนหมด 

 

 “แถวนี้มีนกแร้งบ้างไหม?”

 

เขาถามมันไป แต่นกกลับไม่ตอบ ไม่สะทกสะท้าน เด็กชายพูดต่อ  

 

“บอกพวกมันให้มากินกันให้เต็มที่ ก่อนที่มนุษย์จะมเจอเข้า มีศพตั้ง 11 ศพ พวกมันคงอิ่มกันไปอีกนาน”

 

เขาโยนคำสุดท้ายของแอปเปิ้ลเข้าไปในปาก และเมื่อได้ยินเสียงกาของนกกา ฝูงนกดำก็เริ่มบินมาจากระยะไกล

การทำเช่นนี้น่าจะช่วยปกปิดหลักฐานได้โดยไม่ต้องกำจัดศพ แม้จะมีคนพบศพที่ถูกแร้งกินไป พวกเขาอาจจะรู้สึกตกใจแต่ก็ไม่น่าจะสืบสวนต่อ

เมื่อกินแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว เด็กชายก็เดินทางไปทางทิศเหนือ ไปยังทิศทางที่รถม้าของลิเลียน่ากำลังมุ่งหน้าไป 

—เมืองหลวง