หลังจากส่งลิเลียนา อเล็กซานดรา คลาร์ก บุตรสาวดยุกคลาร์กและว่าที่คู่หมั้นของไรลีย์กลับไป  

เขารู้สึกว่าในห้องคงไม่สะดวกจึงชวนออสตินมาเดินคุยกันในลานด้านนอก

 

“ขอโทษที่รบกวนช่วงเวลาส่วนตัวของนายกับคู่หมั้น”  

“เธอยังเป็นแค่ผู้สมัครอยู่ ฉันไม่ถือหรอก นี่เรื่องด่วนใช่ไหม?”

 

ออสตินขอโทษ แต่ไรลีย์ส่ายหัวเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก เมื่อได้ยินคำพูดที่ใส่ใจจากไรลีย์ ออสตินก็ยักไหล่อย่างไม่สนใจ

 

“ใช่ วันนี้บ่ายฉันต้องกลับไปที่ค่ายทหาร”

“ค่ายทหารเหรอ? อ้อ ใช่ นายเพิ่งจะเข้าทดสอบทหารหลังปีใหม่ใช่ไหม”  

“นี่คือทางลัดที่เร็วสุดแล้ว”

 

ไรลีย์พยักหน้าเข้าใจ ออสตินแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์  

 

“ก่อนหน้านั้นฉันเลยคิดว่าจะหาเรื่องสนุกๆทำซะหน่อย”

 

ไรลีย์ส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ

 

“อย่าทำตัวเป็นเด็กขนาดนั้น—หยุดล้อเล่นได้แล้ว ตอนนี้มันยังดูเหมือนเป็นแค่เรื่องเล่นๆของพวกเด็กๆ แต่เมื่อออกไปในสังคมมันจะไม่ง่ายแบบนั้นหรอก”

 

“ข่าวลือจากเลดี้ก็มีน้ำหนักนะ น้องชายคนรองอย่างฉันคล่องตัวกว่าพี่ชาย แล้วว่ากันว่าข่าวลือของพวกเลดี้ ยังเชื่อถือได้กว่าข่าวกรองของดยุกเสียอีก”

 

ออสตินพูดอย่างไม่รู้สึกผิด ไรลีย์จึงส่ายหน้าอย่างอดยิ้มไม่ได้

 

“เดาได้ไม่ยากว่าใครสอนเรื่องพวกนี้ให้นาย”

“ลุงฉันเอง”

 

ไรลีย์ถอนหายใจ “เอาล่ะ มีเรื่องอะไรล่ะ”

ดูเหมือนว่าเขาจะพอเดาได้แล้วว่าออสตินมาหาเขาด้วยเหตุผลอะไร

 

“มีเรื่องในดินแดนของของนาย?”

 

ไรลีย์เสียงต่ำกว่าตอนพูดกับลิเลียน่า ชัดเจนว่าถามเพราะกังวลจริงจัง ออสตินเคร่งเครียดตอบไปว่า “เละเทะไปหมด”

 

“ท่านพ่อก็หนักใจไม่แพ้กัน แยกไม่ออกเลยว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรู”

“มิตรวันนี้ อาจกลายเป็นศัตรูวันหน้าสินะ?”

“ตามนั้นเลย”

 

ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

 

“สถานการณ์วุ่นวายสุดๆ บางคนแสร้งหนุนหลังเรา แต่จริงๆ สนับสนุนพวกอัลคาเซีย ยิ่งทำให้วุ่นกว่าเดิม”

 

น้ำเสียงของออสตินดูขมขื่น

 

‘อัลคาเซีย’ ที่ว่านั้นคือแดนตะวันตกถึงตะวันตกเฉียงเหนือของอาณาจักรสลิเวอร์เกรด ซึ่งดยุกแอร์เดรดปกครองอยู่ และมีฝ่ายหนึ่งที่มีอิทธิพลมากใช้ชื่อนี้อยู่

 

“พวกเขากล้าขัดเจตนาประชาชนอย่างนั้นหรือ?”

 

ไรลีย์ขมวดคิ้วประชด และออสตินส่ายหัวเล็กน้อย

 

“ผู้เสพอำนาจมันก็อย่างนี้ ท่านพ่อฉันก็จัดการไม่ได้เลย ไหนจะลอร์ดเพลย์สเต็ดอีก”

“หัวจะระเบิด ถ้าองค์กษัตริย์ยังแข็งแรงอยู่ เรื่องคงต่างออกไป”  

 

ไรลีย์ถอนหายใจลึก

 

“ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง? ท่านพ่อก็พูดเหมือนกันว่ามีความไม่แน่นอน”

“ช่วงสองสามวันมานี้ ท่านพ่อดูจะดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่เหมือนเดิม”

“งั้นสินะ”

 

ระหว่างทั้งสอง เกิดความเงียบขึ้นมา หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้สถานการณ์ไม่คงที่คืออาการของกษัตริย์ที่ยังไม่ดีขึ้น

 

“สิ่งหนึ่งคือมีข่าวลือเกี่ยวกับพระองค์ซึ่งทำให้ฉันกังวล”

“ข่าวลือเหรอ?”

“ใช่ แล้วหมอบอกว่าอะไรบ้าง?”

“เขาบอกว่ามันเป็นอาการซึมเศร้าและป่วยทางจิต–”

 

ออสตินยืนเงียบๆ และสังเกตคำของไรลีย์ก่อนที่จะยืนใกล้ๆ และกระซิบใกล้ไรลีย์ด้วยเสียงเบาๆ เมื่อได้ยินคำของออสติน ไรลีย์ก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

 

“มัน… จริงเหรอ?”

“ก็แค่ข่าวลือ”

 

ออสตินจับไหล่ของไรลีย์ไว้ก่อนที่ไรลีย์จะทำอะไร เขาหายใจลึกๆ แล้วพูดเสียงต่ำว่า “เข้าใจแล้ว”

 

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ฉันจะไปบอกพระองค์ แต่นายต้องไม่บอกใคร”

“เข้าใจแล้ว แต่ตัวนายก็อย่าไถลลึกไปนักล่ะ”

 

ไรลีย์ไม่ได้ตอบอะไรและตกอยู่ในความเงียบ ออสตินเลิกคิ้วแต่รู้ว่าไม่ควรพูดอะไรต่อ เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อทันที

 

“แล้วเรื่องเลดี้ลิเลียน่าล่ะ? ถึงพูดไม่ได้ แต่ก็มาที่วัง นายเรียกเธอมาหรอ?”

 

ไรลีย์นิ่งคิด แล้วตอบสั้น ๆ “ใช่”

 

“เธอไม่ได้ป่วย แต่หลังติดไข้ระบาด พอฟื้นมา เสียงก็หายไป”

“น่าเสียดายแท้ เสียงจะกลับคืนมาหรือป่าว?”

 

ไรลีย์ก้มหน้า “หวังว่า เหมือนกัน”

ออสตินพยักหน้ารับเสียงเบา “ฮึม” ไรลีย์เหลือบดูเพื่อนเล็กน้อย ทว่าหน้าตายังคงนิ่ง

 

“พูดไม่ได้ก็ไม่อาจร้องขอความช่วยเหลือหากถูกโจมตี”

 

ออสตินกระซิบหนักกว่าเดิม ไรลีย์ขยับพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด

 

“ฉันรู้ดี แต่เธอยังไม่ใช่คู่หมั้น แค่ผู้สมัคร ฉันทำอะไรได้ไม่มาก”

“เธอเป็นคู่หมั้นที่มีโอกาสชนะสูงสุด ก็คงเรียกว่าคู่หมั้นของนายจริงๆได้แล้วนะ”

“อย่าพูดอย่างนั้น”  

 

ไรลีย์ขมวดคิ้ว ออสตินมองไรลีย์ด้วยความตกใจ แต่ปากเขากลับยิ้ม

 

“จะมีใครกล้าพูดแบบนี้กับนายแบบนี้อีกมั้ย?”

“ไม่มีหรอก”

 

ไรลีย์ยิ้มแบบขมขื่นแล้วส่ายหน้า 

ออสตินฉวยโอกาสตบไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ

 

“ระวังตัวด้วยไรลีย์ สถานการณ์เริ่มจะแปลกๆ ครั้งหน้าที่เจอกัน ฉันไม่อยากเห็นนายเป็นศพนะ”

“นายกำลังพูดกับใครอยู่ ฉันฝึกให้ร่างกายทนพิษมาหลายปี นายเองก็ดูแลตัวด้วย”

“ไม่ต้องบอกก็รู้น่า”

 

ออสตินยิ้มอย่างมั่นใจ