วันรุ่งขึ้น การเรียนก็เริ่มขึ้นในทันที

 

น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถยืนกรานเรื่องการแบ่งชั้นเรียนได้สำเร็จ ผมกับอลิเซียจึงอยู่กันคนละห้อง

 

ชั้นเรียนที่พูดถึงในที่นี้ก็ประมาณ ห้อง 1 ห้อง 2 อะไรประมาณนั้น

 

เป็นการแบ่งย่อยนักเรียนในชั้นเรียนพิเศษออกไปอีก

 

แม้แต่อิทธิพลของตระกูลดยุกก็ยังไปไม่ถึงขั้นนี้

 

อลิเซียยังคงอยู่ห้อง S เดียวกับองค์ชายที่เป็นเป้าหมายของตัวเอก ส่วนผมอยู่ห้องตัวประกอบอื่นๆ

 

การแบ่งเป็นห้อง 1 ห้อง 2 ก็น่าสงสัยอยู่แล้ว แต่การแบ่งเป็น S, A, B, C ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่

 

ห้องที่มีองค์ชายอยู่คือห้อง S

 

คงอยากจะแสดงความพิเศษล่ะมั้ง?

 

เป็นเรื่องที่น่าสงสัยมาก แต่ถ้าถามไปคงได้คำตอบแค่ว่าเป็นสิ่งที่ปราชญ์โบราณกำหนดไว้กระมัง?

 

ไม่เข้าใจเลยแหะ

 

ในเกมไม่มีการบรรยายถึงฉากในห้องเรียนเลย ผมเลยสงสัยว่าจะเป็นแบบไหน แต่ก็เป็นคาบเรียนธรรมดาๆ นั่นแหละ

 

ภาพครูที่ยืนอยู่หน้าห้อง แสดงฝีมือในการสอนก็ไม่ได้แตกต่างจากโลกก่อนของผมเลย

 

แต่มีสิ่งหนึ่งที่คาดไม่ถึง

 

นั่นก็คือ ในห้องเรียนของผมซึ่งเป็นห้องตัวประกอบ มีตัวเอกของเกมอย่าง [มาเรียน่า โอเชียน] อยู่ด้วย!

 

นั่นสินะ เหตุการณ์ส่วนใหญ่ในเกมมักจะเกิดขึ้นนอกห้องเรียน

 

ที่นอกห้องเรียน ซึ่งเป็นที่ที่ครูมองไม่เห็น ตัวเอกจะถูกเลือกปฏิบัติอย่างโหดร้าย 
จากนั้นองค์ชายและเหล่าตัวละครเป้าหมายก็จะปรากฏตัวออกมาอย่างสง่างามและแก้ไขปัญหาให้

 

ถ้าอยู่ห้องเดียวกัน ก็เหมือนมีอัศวินของตัวเอกอยู่ด้วยตลอดเวลา เหตุการณ์แบบนั้นก็คงไม่เกิดขึ้นใช่ไหมล่ะ?

 

เป็นไปตามนั้นจริงๆ

 

มาเรียน่า ตัวเอกคนนั้น เป็นสาวน้อยแสนสวยที่มีผมสีทองเปล่งประกาย 
และดวงตาสีฟ้าสวยงามถึงขนาดที่องค์ชายเคยกล่าวชื่นชมว่า 
“มาเรียน่า ดวงตาของเธองดงามราวกับท้องฟ้าสีครามไร้เมฆหมอก”

 

ชื่อเธอคือ มาเรียน่า โอเชียน ทำไมถึงชมด้วยท้องฟ้ากันนะ?

 

ความทรงจำที่ผมเคยรู้สึกถึงคำถามง่ายๆ นี้ผุดขึ้นมาเมื่อมองดูเธอ

 

แต่ทว่า ตรงกันข้ามกับความทรงจำนั้น มาเรียน่าในห้องเรียนกลับแตกต่างจากภาพที่ผมคิดเอาไว้

 

“เวทมนตร์ที่ปราชญ์ถนัดที่สุดคือสี่ธาตุ แต่ในบรรดาธาตุเหล่านั้น เวทมนตร์ใดที่ถูกใช้บ่อยที่สุด ใครทราบคำตอบโปรดยกมือขึ้น”

 

“ค่ะ!”

 

“มาเรียน่า โอเชียน เชิญเลย”

 

“ไร้ธาตุค่ะ! เพราะปราชญ์ผู้เชี่ยวชาญเวทมนตร์ทุกแขนง ได้ตามรอยสัจธรรมพื้นฐานและบรรลุถึงขีดสุดแห่งความว่างเปล่าค่ะ!”

 

“ถูกต้องแล้ว ไม่หลงกลกับคำถามหลอกล่อ สมกับเป็นศิษย์ของปราชญ์จริงๆ ”

 

เธอรีบยกมือขึ้นตอบคำถามของครูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนั่งลงอย่างพอใจแล้วยิ้ม “มุฟุฟุ” พลางดันแว่นตาก้นขวดขึ้น

 

…นั่นคือตัวเอกเหรอ?

 

…นั่นคือตัวเอกจริงๆ ใช่ไหม?

 

ผมตกใจกับความขยันเรียนของเธอที่ห่างไกลจากความโรแมนติกในโรงเรียนอย่างสิ้นเชิง

 

สมมติว่าผมเป็นองค์ชาย ผมจะรู้สึกมีเสน่ห์กับคนแบบนั้นเหรอ?

 

เลนส์แว่นตาก้นขวดหนาเกินไปจนทำลายดวงตาที่สวยงามไปเสียหมด

 

ไม่รู้ว่าองค์ชายใช้สิ่งใดถึงได้บรรยายดวงตาของเธอว่า “ท้องฟ้าสีคราม”

 

อ้อ หรือว่าจะเป็นความแตกต่างกันล่ะ? ความแตกต่าง?

 

ที่จริงแล้ว เมื่อถอดแว่นออก ดวงตาที่งดงามสุดจะพรรณนาก็ปรากฏขึ้น และความแตกต่างนั้นทำให้ตัวละครเป้าหมายรู้สึกหวั่นไหวสินะ

 

“อ๊ะ แว่ แว่นตา…”

 

แว่นตาก้นขวดดูเก่ามาก จนหลังจากเธอพยายามดันขึ้นหลายครั้ง กรอบแว่นก็หักผัวะแล้วร่วงหล่นลงมา

 

—!!

 

ผมตกใจอีกครั้ง

 

ดวงตาของมาเรียน่าเมื่อถอดแว่นออกนั้น กลับดูเหมือนตัวเลข ‘3’

 

“ท ทำยังไงดีคะ ทั้งๆ ที่แพงแท้ๆ…ถ้าเอาเชือกมัดจะยังใช้ได้อยู่ไหมคะ…?”

 

สายตาสั้นอย่างรุนแรง

 

ผมคิดว่าเจอได้แค่ในโลกการ์ตูนตลกเท่านั้น

 

นี่มันไม่ใช่การตั้งค่าที่ยอมรับได้ในโลกของเกมจีบหนุ่มเลยนะเนี่ย

 

“แว่นพังอีกแล้ว…”

 

“นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย? สามวันครั้งเลยนะ?”

 

“น่าสงสารจริงๆ ใครก็ได้ซื้อให้เธอหน่อยสิ”

 

“เห็นว่าถูกปฏิเสธนะ บอกว่ารับไว้ไม่ได้”

 

ผมได้ยินเสียงแบบนั้นจากพวกขุนนางรอบข้าง

 

ตัวเอกที่ทำแว่นพังสามวันครั้งนี่ มันเยอะเกินไปจนผมก็ไม่เข้าใจแล้วนะ ขณะที่ผมกำลังทึ่ง ก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง

 

มาเรียน่า ตัวเอกนั้น โดยพื้นฐานแล้วเป็นคนที่ถูกคนรอบข้างเมินเฉย

 

เธอเป็นสามัญชน และเป็นผู้หญิงที่ใกล้ชิดกับองค์ชายและเหล่าตัวละครเป้าหมายที่มีตำแหน่งในโลกนี้ ซึ่งเป็นการโค่นล้มคุณหนูดยุก

 

แน่นอนว่าเธอย่อมเป็นเสมือนของแสลง

 

ในเนื้อเรื่อง เธอจะโดดเดี่ยวจนกว่าจะได้เป็นเพื่อนกับขุนนางที่มีความเข้าใจในสามัญชนพอสมควร
และไม่ยอมรับการกลั่นแกล้ง…แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับได้รับความเห็นใจจากคนรอบข้าง

 

เป็นของแสลงก็จริง แต่ไม่ใช่เป้าหมายของความอิจฉา แต่เป็นเป้าหมายของความเห็นใจ

 

นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ ผมแทบจะกุมขมับ

 

ผมอยากจะโขกหัวลงบนโต๊ะตอนนี้เลย แต่โต๊ะในห้องเรียนมันเปราะบาง ก็เลยต้องอดทนไว้

 

“อ๊ะ เลนส์เป็นรอย…รู้อย่างนี้แล้วน่าจะขอเปลี่ยนที่นั่งไปข้างหน้าเพราะสายตาไม่ดีซะก็ดีหรอก…”

 

“นี่ อยากให้เปลี่ยนที่นั่งให้ไหม?”

 

นักเรียนที่ดูใจดีคนหนึ่งเสนอมาเรียน่าพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ

 

“ม ไม่เป็นไรค่ะ!”

 

มาเรียน่าส่ายหน้า

 

“ขอบคุณสำหรับความกรุณาค่ะ! แต่ในโรงเรียนนี้ไม่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือหรอกค่ะ! 
ฉันจัดการเองได้ค่ะ! ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ!”

 

เธอส่ายหน้าแรงเกินไปจนแว่นตาก้นขวดลอยป๋อออกไปเลย

 

“ฮะ ฮ่า…ถ้าเธอโอเคก็โอเคแล้วล่ะ…”

 

ขุนนางผู้แสดงความเมตตาก็สับสนเช่นกัน

 

แทนที่จะพูดประชดประชันว่า “กล้าปฏิเสธความเมตตาของขุนนางหรือ” กลับเป็นความสับสนที่เหนือกว่าอย่างท่วมท้น

 

“มาเรียน่า โอเชียน เก็บแว่นตาของเธอซะ และในการเปลี่ยนที่นั่งครั้งถัดไป ที่นั่งของเธอจะอยู่ตรงหน้าโพเดียมเลย เข้าใจไหม?”

 

“ฮะ ฮ่า! ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ!”

 

ไม่ ไม่ได้แล้ว

 

ยิ่งมองมาเรียน่ามากเท่าไหร่ ภาพตัวเอกในความทรงจำของผมก็ยิ่งห่างไกลออกไปเท่านั้น

 

วันนี้กลับไปคงต้องถามอลิเซียแล้วล่ะ

 

อลิเซีย เธอไปสู้กับใครมากันแน่?

 

แล้วก็ขุนนางโง่ๆ ที่ฉีกกระดาษเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วปาใส่ท้ายทอยผมอยู่ข้างหลังตลอดเวลา

 

ฉันจำหน้ากับชื่อแกได้แล้วนะ?

 

ขุนนางอย่าทำเรื่องหยุมหยิมแบบนั้นสิฟะ