“แรกน่า เวล เบรฟ”

 

ขณะที่ผมกำลังมองกรรมการคุมสอบที่ตาเหลือกอยู่อย่างน่าอนาถ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

 

เมื่อหันไปมอง ก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงยิม

 

เขามีผมหยิกฟูสีเทาหม่นที่ดูไร้ชีวิตชีวา ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยว หนวดเครายาวเฟื้อยถูกมัดรวมกันตรงอก

 

ผมจำบุคคลที่สวมเสื้อคลุมคุณภาพดีสีหม่นแต่มีลวดลายประดับอย่างละเอียดได้

 

ชื่อของเขาคือ [วอลเซีย แกรนด์ คาสเคด]

 

เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนอีเธอร์ และเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับฉายาว่า “ปราชญ์”

 

“คิดว่ามีเสียงดังอะไร ที่แท้ก็เป็นฝีมือเจ้าเองสินะ”

 

“ครับ ก็ประมาณนั้นแหละครับ”

 

ในประเทศนี้ ชื่อตระกูลที่มีคำว่า “แกรนด์” เป็นสัญลักษณ์ของตระกูลดยุก

 

ตระกูลคาสเคดเป็นหนึ่งในสามตระกูลดยุกของอีเธอร์แดม

 

ส่วนวอลเซียนั้น ผมจำได้เพราะเขาปรากฏตัวบ่อยครั้งในเกม

 

เขาถูกบอกว่าเป็นบุคคลที่มีคุณธรรมมากพอที่จะประกาศว่า ในโรงเรียนที่ก่อตั้งโดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ 
ไม่ว่าขุนนางหรือสามัญชนทุกคนล้วนเป็นศิษย์ของปราชญ์และเท่าเทียมกัน

 

เกมนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างขุนนางกับสามัญชน

 

เขาเป็นตัวละครที่คอยช่วยเหลือตัวเอกที่กำลังเผชิญกับปัญหาเรื่องชนชั้นฐานะในโรงเรียนอย่างแนบเนียน

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็น่าจะไม่มีการแบ่งชั้นเรียนพิเศษกับชั้นเรียนทั่วไปสิใช่ไหม?

 

ก็คงมีเจตนารมณ์ของขุนนางหลายกลุ่มที่ซับซ้อนกันอยู่ และความพิเศษแบบนั้นก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับพวกขุนนางนั่นแหละ

 

“อืม”

 

วอลเซียมองไปยังเป้าสีดำที่แตกเป็นผุยผง กำแพงที่มีช่องโหว่ขนาดใหญ่ ครูที่ตาเหลือกและปัสสาวะราด 
และดาบไม้ที่ใส่เหล็กไว้ข้างใน ด้วยสายตาที่คมกริบราวกับมองทะลุปรุโปร่งทุกสิ่ง แล้วกล่าวสั้นๆ ว่า

 

“ผ่าน”

 

“ขอบคุณครับ”

 

ผมกล่าวขอบคุณอย่างตรงไปตรงมา

 

วอลเซียเป็นตัวละครฝั่งตัวเอกที่ไม่เห็นด้วยกับการเลือกปฏิบัติ

 

แม้ว่าผมจะเป็นคนของตระกูลเบรฟ แต่เขาก็ยังคงมีมุมมองที่เป็นกลาง ซึ่งผมรู้สึกขอบคุณมาก

 

“ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเจ้า”

 

“อะไรหรือครับ?”

 

“ใช้เวทมนตร์อะไรได้บ้าง?”

 

“ทั้งหมดครับ”

 

ไม่ว่าจะเป็นธาตุหลักทั้งสี่ที่ได้รับความนิยมที่สุดในประเทศเวทมนตร์นี้อย่างไฟ น้ำ ลม ดิน หรือธาตุรองอย่างน้ำแข็ง สายฟ้า 
หรือแม้แต่ขั้วตรงข้ามอย่างแสง ความมืด ความศักดิ์สิทธิ์ ความชั่วร้าย ความดี ความชั่ว ถ้าเป็นสิ่งที่จำและใช้ได้ ผมก็ใช้ได้ทั้งหมด

 

“แล้วอะไรที่ถนัดที่สุดในบรรดานั้นล่ะ?”

 

“บาเรียครับ — เพราะฉะนั้นผมเลยจำได้ทั้งหมด”

 

เพราะมันจำเป็น ผมจึงจำได้ทั้งหมด

 

เพื่อที่จะมีชีวิตรอดในดินแดนเบรฟ เพื่อที่จะต่อต้านโชคชะตา

 

ขาดไปแม้แต่อย่างเดียวก็ไม่ได้

 

เมื่อผมตอบอย่างซื่อตรง วอลเซียก็ลูบหนวดเคราเล็กน้อย ทำท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แล้วกล่าวว่า

 

“ถ้าอย่างนั้น การสอบข้อเขียนก็ยกเว้นให้ได้สินะ”

 

“ได้เหรอครับ?”

 

“หากคำพูดนั้นไม่มีการโกหก เจ้าก็ไม่อาจถูกวัดด้วยไม้บรรทัดของคนโง่ได้”

 

คนโง่ที่ว่าคือกรรมการคุมสอบที่ตาเหลือกอยู่ หรือคนโง่เง่าที่มองเห็นแต่สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า หรือพวกเน่าเฟะที่เอาแต่นั่งอยู่บนอำนาจกันนะ?

 

คำพูดของวอลเซียดูเหมือนจะมีความหมายแฝงอยู่หลายอย่าง

 

“สำหรับสายเลือดของเจ้าแล้ว ชั้นเรียนทั่วไปกับชั้นเรียนพิเศษก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก”

 

“ครับ”

 

“ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากเข้าชั้นเรียนพิเศษงั้นหรือ?”

 

จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากเข้าเลย

 

แม้จะไม่ถึงขั้นเดียวกับครูผู้คุมสอบคนนี้ แต่ตระกูลเบรฟก็เป็นเป้าหมายของการเลือกปฏิบัติ เหมือนกับพวกมือสังหารที่ถูกส่งมาจากเมืองหลวง

 

เรื่องยุ่งยากก็น้อยลงถ้าอยู่ชั้นเรียนทั่วไป ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างเรียบง่ายเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ เท่านั้น

 

ตอนแรกตั้งใจจะก้มหัวและขอความเมตตา แต่ตอนนี้คงพูดแบบนั้นไม่ได้แล้ว

 

“เพราะมีคนที่ผมต้องปกป้องอยู่ที่นั่นครับ”

 

คู่หมั้นของผมที่ถูกโชคชะตาเล่นงาน

 

“ปีนี้โรงเรียนจะวุ่นวายแน่นอน ชะตากรรมมากมายจะมาบรรจบกันและเกี่ยวพันกันอย่างซับซ้อน บางครั้งก็บ้าคลั่ง”

 

หลังจากพูดเช่นนั้น วอลเซียก็ถามผมอีกครั้ง

 

“ถึงอย่างนั้นก็ยังจะก้าวเข้าสู่ชั้นเรียนพิเศษงั้นหรือ?”

 

“ผมไม่คิดจะหนีครับ”

 

“ดีแล้ว”

 

วอลเซียจ้องมองตาผมเขม็ง ก่อนจะคลายบรรยากาศลงเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า

 

“ด้วยอำนาจของอาจารย์ใหญ่ ฉันอนุญาตให้เจ้าเข้าชั้นเรียนพิเศษ”

 

“ท ท่านอาจารย์ใหญ่!”

 

กรรมการคุมสอบที่เพิ่งได้สติพอดี เมื่อได้ยินคำพูดของวอลเซียก็รีบร้อนลนลาน

 

“เขาเกิดในดินแดนที่ถูกทอดทิ้งนะครับ! แถมคู่หมั้นของเขาที่เป็นอดีตคุณหนูดยุกก็ก่อเรื่องอื้อฉาวขึ้นมาด้วย! 
ถ้าอนุญาตให้เข้าโรงเรียน ไม่สิ ให้เข้าชั้นเรียนพิเศษด้วยแล้ว จะต้องทำให้ความสงบสุขของโรงเรียนปั่นป่วนแน่นอนครับ!!”

 

“แกมันโง่!”

 

เสียงตวาดก้อง

 

พร้อมกับเสียงที่วอลเซียตะโกนออกไป พลังเวทก็ไหลทะลักออกจากร่างกายราวกับน้ำตก

 

“อึก”

 

วอลเซียกล่าวกับกรรมการคุมสอบที่หน้าถอดสีและหวาดกลัวต่อแรงกดดัน

 

“ในบริเวณโรงเรียนนี้ เจ้าเป็นใคร? ถ้าเป็นขุนนางก็ออกไปเดี๋ยวนี้”

 

“…ครูครับ”

 

กรรมการคุมสอบก้มหน้าลง เหงื่อหยดติ๋งๆ จากใบหน้า

 

เป็นแรงกดดันที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ

 

“ถ้าอย่างนั้นก็จงทำตัวให้สมกับเป็นครูซะ ถ้าคิดว่าจะเกิดปัญหา ก็จงชี้ทางเพื่อไม่ให้ปัญหานั้นเกิดขึ้น 
จงชี้ทางเพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง”

 

“ค ครับ…ขออภัยครับ…”

 

“งั้นก็รีบจัดการซ่อมกำแพงซะ”

 

“ครับ…”

 

กรรมการคุมสอบรีบเดินออกจากโรงยิมไปราวกับจะหนี

 

เมื่อเห็นแผ่นหลังของเขา ผมก็ก้มหัวให้วอลเซียอีกครั้ง

 

“ขอบคุณครับ”

 

“ในนามของปราชญ์ ข้าไม่เห็นด้วยกับการเลือกปฏิบัติที่เกิดจากชนชั้นฐานะของนักเรียน 
แต่ข้าจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับปัญหาที่เกิดจากปัจจัยอื่น การที่เจ้าเข้าใจผิดในพฤติกรรมของตัวเองและถูกรังเกียจนั้น
เป็นความรับผิดชอบของตัวเจ้าเอง”

 

พูดอะไรยากๆ จังเลยนะ แต่คงหมายถึงว่าส่วนที่เขาทำตัวแย่ๆ จนถูกเกลียดก็ให้ปรับปรุงตัวเองสินะ

 

แต่คำพูดนี้ คงมีคนเข้าใจผิดเยอะแยะแน่เลย…?

 

น่าจะพูดให้เข้าใจง่ายกว่านี้ไหมนะ?

 

เช่น “จงทำตัวโดยคำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่น” อะไรทำนองนั้น

 

“ผมเข้าใจครับ ที่ดินแดนเบรฟนั้น พวกที่เอาแต่นั่งอยู่บนอำนาจจะต้องตายก่อน…
แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกว่าควรจะแสดงอำนาจออกมา หรือเมื่อไหร่ที่ผมคิดว่าควรจะต่อสู้ ผมก็จะไม่ยั้งมือครับ”

 

นั่นแหละคือตระกูลเบรฟ

 

“…แล้วแต่เจ้าเถอะ”

 

พูดแค่นั้นแล้ววอลเซียก็ออกจากโรงยิมไป

 

นี่มันหมายความว่าไง?

 

ถ้ามีอะไรที่ทำให้ผมหมดความอดทน ก็ทำได้เต็มที่เลยใช่ไหม?

 

ก็ไม่ได้ตั้งใจจะอาละวาดอะไรหรอก

 

แค่หวังว่าจะได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างมีความสุขกับอลิเซียก็พอแล้ว

 

“แรกน่า เวล เบรฟ มีเรื่องที่ข้าลืมบอกไป”

 

อาจารย์ใหญ่เดินกลับมาอย่างรวดเร็ว

 

อุตส่าห์เดินออกไปอย่างเท่ๆ แล้วแท้ๆ

 

“แม้ว่าข้าจะอนุญาตให้พวกเจ้าใช้บ้านหลังนั้นเป็นกรณีพิเศษโดยคำนึงถึงสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ 
แต่พวกเจ้าก็ยังคงเป็นนักเรียน จงพยายามคบหากันอย่างถูกต้องเหมาะสม”

 

“อ๊ะ ครับ”

 

คำพูดที่ออกมาจากน้ำเสียงทุ้มต่ำและสายตาที่คมกริบคือเรื่องนั้นเองสินะ

 

เข้าใจแล้วครับท่านอาจารย์ใหญ่

 

ผมไม่คิดจะเป็นสัตว์ร้ายของตระกูลเบรฟหรอกครับ

TL/N
แปลแบบระบายอารมไปเยอะเกินเลยขก ขอโทษด้วยนะ