ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าตัวเอกในเกมเปิดร้านกาแฟ และก็ไม่มีอยู่ในความทรงจำเลยแม้แต่น้อย

 

ถ้ามีฉากแบบนั้น ก็ควรจะมีอยู่ในอีเวนต์สิ

 

มันเป็นฉากที่แปลกใหม่และน่าสนใจไม่ใช่หรือ?

 

ไม่แปลกเลยถ้ามันจะกลายเป็นแหล่งรวมตัวของพวกหนุ่มหล่อ และกลายเป็นร้านกาแฟยอดนิยมด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

แล้วกาแฟก็จะแพร่หลายในหมู่ชนชั้นสูง… ไม่ได้สิ แบบนั้นมันไม่ดี เพราะจะซื้อกาแฟราคาถูกไม่ได้ เป็นเรื่องต้องห้ามเลย

 

“มาล้อเล่นกันอีกแล้วเหรอ? …อ้าว อลิเซียไม่ใช่เหรอคะ”

 

“มาแล้วนะ มาเรียน่า”

 

ขณะที่ฉันยืนแข็งทื่ออยู่หน้าร้าน มาเรียน่าก็เปิดประตูออกแล้วชะโงกหน้าออกมา

 

แค่มีนามสกุลเดียวกัน ฉันก็คิดว่าคงไม่ใช่ร้านที่อดีตตัวเอกเปิดหรอกมั้ง แต่มาเรียน่า โอเชียนก็ปรากฏตัวออกมาจริงๆ

 

ทั้งสองคนเรียกชื่อกันโดยไม่มีคำลงท้าย

 

ท่าทางที่สง่างามของมาเรียน่าแตกต่างจากตอนอยู่ในห้องเรียนมาก

 

มีความแตกต่างราวฟ้ากับเหวจากมาเรียน่าที่ถ่อมตนเกินเหตุต่อหน้าชนชั้นสูง ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

 

“ท่านผู้นั้น คือคนที่ชอบกาแฟที่ว่าใช่ไหมคะ?”

 

“ใช่ แรกน่าน่ะ”

 

ดูเหมือนว่าฉันจะถูกแนะนำตัวไปก่อนหน้านี้แล้ว บทสนทนาจึงดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ

 

“แรกน่าครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

 

“สวัสดีค่ะ…เอ๊ะ? เอ่อ เป็นคนในห้องเดียวกันใช่ไหมคะ?”

 

มาเรียน่าใช้นิ้วคีบกรอบแว่น แล้วเลื่อนขึ้นลงพลางหรี่ตาจ้องมองหน้าผมอย่างจริงจัง

 

“เป็นแบบนั้นเหรอ? เป็นความสัมพันธ์ที่น่าประหลาดใจจริงๆ”

 

“ใช่ ถึงจะไม่เคยคุยกันเลยก็เถอะ”

 

เมื่อผมพยักหน้าตอบคำพูดของอลิเซีย มาเรียน่าที่อยู่ตรงหน้าก็หน้าซีดเผือดและเริ่มมีท่าทีประหม่าขึ้นมาทันที

 

“ขะ ขะ ขอ ขออภัยค่ะ! ไม่คิดเลยว่าจะมากับชนชั้นสูงแบบท่าน!”

 

“เอ๊ะ?”

 

อลิเซียเบิกตากว้างกับคำพูดที่กะทันหัน

 

“ท่ะ ที่ ที่นี่จะมีของที่ถูกปากท่านหรือไม่…?”

 

เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของเธอ อลิเซียก็จ้องมองผม

 

“แรกน่า ทำอะไรไปเนี่ย”

 

“เอ๊ะ”

 

ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่?

 

สิ่งที่ทำก็แค่จ้องมองอย่างเงียบๆ เท่านั้น

 

พยายามไม่ให้จับได้

 

“ทำไมอลิเซียถึงมากับชนชั้นสูง…”

 

“เอ๊ะ ก็ฉันเป็นชนชั้นสูงนี่… เขาเป็นคู่หมั้นของฉันด้วยนะ”

 

และในขณะที่อลิเซียตอบแบบนั้น

 

“ชะ ชนชั้นสูง!? กรี๊ดดดดดดดดด!! ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ!”

 

มาเรียน่าคุกเข่าลงกับพื้น

 

เธอเอาหัวไถไปกับพื้นอย่างแรง เป็นการคุกเข่าที่งดงามจริงๆ

 

“เอ๋!?”

 

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! ไม่รู้ว่าท่านเป็นชนชั้นสูง!”

 

“เดี๋ยว เดี๋ยวสิ! พอแล้ว! ฉันอายนะ!”

 

“อึก อึก อึก อึก ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ!”

 

“นี่! ฟังหน่อยสิ! เงยหน้าขึ้นมาเถอะ ได้โปรด!”

 

“ฉันเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนชนชั้นเดียวกันอย่างสิ้นเชิง ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ!”

 

“แรกน่า! ทำอะไรสักอย่างสิ!”

 

“ทำไม่ได้หรอก”

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เธอ มาเรียน่า โอเชียน เป็นคนที่ถ่อมตนอย่างที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าชนชั้นสูง

 

ทำได้แค่รอให้เธอสงบลงเท่านั้น

 

ผมคิดว่าเธอมีท่าทางแตกต่างจากตอนอยู่ในห้องเรียน แต่จริงๆ แล้วเธอแค่ไม่รู้จักอลิเซียว่าเป็นชนชั้นสูงงั้นเหรอ

 

“ฟะ ผิดหมิ่นประมาทหรือเปล่าคะ? เป็นความผิดหรือเปล่าคะ? จะถูกลงโทษไหมคะ? อ๊าาาาา พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูจะไปหาเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ”

 

“ไม่ถูกลงโทษหรอก! ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก! เดี๋ยวสิ อย่าทำตาเหลือกแล้วฟื้นขึ้นมานะ!”

 

“บับ บับ บับ บับ” *ไม่รู้จะแปลไงดี

 

“แรกน่า! เธอฟุ้งซ่านแล้วนะ! ทะ ทำยังไงดี!?”

 

ฮ่าฮ่า วุ่นวายจริงๆ

 

“มาเรียน่าไม่ตายใช่ไหม!? นี่โอเคไหมเนี่ย!?”

 

“ไม่ตายหรอก แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”

 

หลังจากนั้น มาเรียน่าก็สลับกันฟื้นและสลบไป

 

พูดได้ว่าเธอไม่ถูกกับชนชั้นสูง หรือถึงขั้นเป็นภูมิแพ้ชนชั้นสูงเลยทีเดียว

 

มันผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

 

ในโลกของเกมเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นแบบนี้ ทำไมอดีตตัวเอกถึงได้น่าผิดหวังขนาดนี้กันนะ

 

“ขออภัยที่ทำให้ตกใจนะคะ”

 

ในที่สุดสถานการณ์ก็สงบลง มาเรียน่าถือกาแฟที่ผมชงให้พลางหน้าแดงด้วยความอาย

 

“ฉันเองก็ต้องขอโทษด้วย ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

 

“อลิเซียไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันแค่เข้าใจผิดไปเอง”

 

เมื่อถามดูก็เป็นอย่างที่คาดไว้

 

“ฉันได้ยินมาว่าปีนี้มีลูกศิษย์ของปราชญ์สองคน พอเห็นอลิเซียอ่านหนังสือคนเดียวพลางดื่มกาแฟอยู่ในห้องสมุด ฉันก็เลยเข้าใจผิดไปอย่างสิ้นเชิงว่าเธอเป็นเหมือนฉัน”

 

เช่นเดียวกับที่อลิเซียเพิ่งเคยดื่มกาแฟครั้งแรกเมื่อมาที่ดินแดนเบรฟ ในโลกนี้ชนชั้นสูงไม่ดื่มกาแฟ

 

สิ่งที่ชนชั้นสูงควรลิ้มรสคือชาดำ ส่วนกาแฟเป็นเครื่องดื่มของสามัญชน

 

จากมุมมองนี้ มาเรียน่าจึงเข้าใจผิดคิดว่าอลิเซียเป็นลูกศิษย์ของปราชญ์เหมือนกัน และจึงเข้าไปทักทาย

 

นอกจากนี้ การที่อลิเซียอ่านหนังสือคนเดียวในห้องสมุดก็ยิ่งทำให้เข้าใจผิดหนักเข้าไปอีก

 

แน่นอนว่าขุนนางในโรงเรียนจะไม่มีใครอ่านหนังสือคนเดียวพลางดื่มกาแฟอยู่ในมุมห้องสมุด

 

ส่วนใหญ่แล้วจะอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม

 

ถ้าเป็นชั้นเรียนพิเศษ ก็จะมีคนเยอะแยะมากมายอยู่ตลอดเวลา รวมถึงข้ารับใช้และบริวาร และจะมีขนมกับชาดำวางเรียงรายอยู่ด้วย

 

“ฉันโดดเด่นในโรงเรียน เลยชอบทำอะไรคนเดียวมาตลอด…ฉันคิดว่าเธอรู้เรื่องราวดีอยู่แล้ว…ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอะไรเลย”

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันเองนั่นแหละที่พล่ามเรื่องกาแฟไปมากมายก่อนที่จะถามเรื่องของอลิเซีย…ฉันดีใจมากจนคิดว่าตัวเองจะได้เพื่อนคนแรกแล้ว…”

 

“ตอนนี้ฉันก็มีแค่แรกน่าเท่านั้น… พอถูกนักเรียนคนอื่นทัก แล้วเขาก็พูดเรื่องกาแฟที่ฉันชอบเยอะแยะไปหมด…ฉันก็ดีใจมากเลย…”

 

ทั้งสองคนนี้เอาแต่ขอโทษกันไปมา

 

การขอโทษกันอย่างไม่รู้จบว่า “ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด” กับ “ขอโทษที่เข้าใจผิดไปเอง” ทำให้ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ

 

เข้ากันได้ดีเยี่ยมเลยนี่นา?

 

รู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเลย

 

ตอนนี้ฉันกลายเป็นอากาศธาตุไปแล้ว

 

“มาเรียน่า เข้าใจผิดกันไปแล้วนะ?”

 

“ค่ะ! ฉันถูกสอนมาว่าคนชอบกาแฟไม่มีใครเป็นคนไม่ดีหรอกค่ะ ก็เลยจะไม่ตื่นตระหนกอีกแล้ว”

 

อลิเซียถามอย่างระมัดระวัง มาเรียน่าก็ยิ้มออกมา

 

“แต่ลูกศิษย์ของปราชญ์อย่างฉัน ไม่คิดเลยว่าจะก่อเรื่องใหญ่ขนาดนั้น…แม้จะเป็นลูกศิษย์ของปราชญ์ ก็ได้รับอนุญาตแค่ให้มาโรงเรียนเท่านั้นเองแท้ๆ…”

 

มาเรียน่าที่ได้ยินเรื่องการถอนหมั้นจากอลิเซีย ก็เปลี่ยนจากใบหน้ายิ้มแย้มเป็นสีหน้าโศกเศร้า

 

เหตุผลที่เธอไม่รู้เรื่องวุ่นวายขนาดนั้นเป็นเพราะว่ารถม้าโดยสารที่เธอใช้เดินทางไปโรงเรียน ดันออกเดินทางมุ่งหน้าออกนอกเมืองหลวงด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

“ปกติฉันก็เป็นคนหลงทิศอยู่แล้วนะคะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะขึ้นรถม้าโดยสารผิดคัน ฉันก็ใช้รถม้าโดยสารคันเดิมตลอด แต่ก็ขึ้นผิดคันบ่อยๆ เลยค่ะ…?”

 

มาเรียน่าเอียงคอสงสัย แต่ดูเหมือนจะเป็นแผนการของใครบางคนเท่านั้นเอง